" ถู...ถูกต้อง "
วูชินยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อ ได้กระเป๋าของ พวกแบ-โดซูมา
ซังกู ยืนมองวูชินอย่างเงียบๆเพราะว่าเขากลัววูชิน นี่เป็นครั้งแรกสำหรับซังกูที่เห็นคนเจอฆ่าต่อหน้าต่อตา
ซึ่งวูชินดูไม่แยแสกับการฆ่าคนพวกนี้ เพราะสำหรับเขาเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขามาก
" พวกนี้มีเงินสดเยอะแหะ"
วูชินรู้สึกดีอย่างคาดไม่ถึงเพราะเขาได้เงินมาเพิ่มอีก 900 ดอลล่า (1ดอลล่า=1080วอน)ขณะที่วูชินกำลังฮัมเบาๆ.ซังกูก็ผงะอีกครั้ง
" นายเกือบตายเพราะฉัน"
" มะ . . ไม่ "
ถ้าไม่ได้วูชิน เขาคงตายตั้งแต่ถูกทิ้งไว้ในดงมอนเตอร์แล้ว
" ถ้างั้นนายน่าจะเพิ่มค่าช่วยชีวิตเป็นสองเท่านะ"
" อะไรนะ ? "
"ฉันช่วยนาย 2 ครั้งแล้ว "
" . . . . . . . "
ทั้งหมดที่วูชินต้องการคือ 4 ถ้ารวมบัญชีเงินเก็บทั้งหมดของเขา
เขามีเงินไม่ถึง 40000 ดอลล่า (1ดอลล่า=1080วอน)
วูชินเอาลูกศร ออกจากไหล่ของ ซังกูด้วยสีหน้ามีความสุขแล้วเขาใช้เวทย์มนต์ สกัด วิญญาณใส่พรรคพวกของ แบ-โดซู เพื่อฟื้นพลังให้ซังกู
" อุ้ยยย "
ซังกูรู้สึกว่าร่างกายเขาฟื้นตัวเร็วมาก ซึ่งเวทย์มนต์สกัดวิญญาณที่วูชินใช้นั้น
จะมีประสิทธิภาพมากหรือน้อยขึ้นอยู่กับ ระดับของมอนเตอร์ที่ตาย
" ขะ . . . ขอบคุณ . . . "
" อ้อไม่เป็นไรหรอกเดียวฉันคิดว่าบริการนายเพิ่มทีหลัง"
" ครับ"
ซังกูได้รวบรวมหินเลือดที่กระจายอยู่อย่างรวดเร็วแล้วรีบตาม วูชินออกดันเจี้ยนไป
" หืออ..ทำไมมีแค่พวกคุณสองคน "
" พวกเขาถูกมอนเตอร์สังหาร ทั้งหมดเลย"
จากคำพูดของวูชินทำให้พนักงานบริการประจำดันเจี้ยนหรี่ตามอง
" แล้วพวกคุณได้เก็บหินเลือดมาไหม "
" แม้จะมีคนตาย เราก็ไม่ควรจะทิ้งของมีค่าไว้ข้างหลังใช่ไหม.. "
จากคำตอบของวูชิน พนักงานบริการประจำดัน
เดาว่าพวกเขาทั้งสอง ลอบโจมตีด้านหลังพรรคพวกแล้วเอาของมาแต่ เขาไม่มีหลักฐานอะไร
" โอเครพวกคุณลงชื่อไว้ที่นี่ สำนักงานเราจะติดต่อไปหลังจากที่ทำการตรวจสอบเรียบร้อย "
วูชินและซังกู เซ็น สัญญาที่ หน้าทางเขา แล้วพนักงานบริการประจำดัน แสตมป์คำว่า ตาย สำหรับคนที่ไม่รอดชีวิต สำหรับราคาของ หินเลือดนั้น ยังไม่มีราคาที่ชัดเจนสำหรับมัน
เมื่อออกจากสถานี ชินริม วูชินยิ้มอย่างอารมดี
"การลงดันเจี้ยนรอบนี้ได้เงิน มากกว่า13000ดอลล่า (1ดอลล่า=1080วอน)เลยแหะ"
เมื่อรวมหินเลือดที่เขาแลกเป็นเงินกับเงินที่เขาได้มากจากพวกแบ-โดซู เขามีเงินมากกว่า 13000ดอลล่าเลย ยิ่งไปกว่านั้น ถ้ารวมเงิน 4000ดอลล่า
(ซังกู ตูคิดไปไกลละลูกพี่เอาแค่4000ดอล)จากการช่วยชีวิต ซังกูเขาได้เงินมากกว่า 17000ดอลล่าเลยทีเดียว
’ครั้งหน้าฉันสามารถลงดันเจี้ยนด้วยตัวคนเดียวได้แล้วละ’
ตอนนี้ เขาไม่ต้องกังวลค่าธรรมเนียนสำหรับเข้าดันเจี้ยนอีกต่อไปแล้ว ทันใดนั้นวูชินก็เอาแขนของเขาล็อคคอซังกู
" ใส่หมายเลขโทรศัพท์นายมาหน่อยสิ"
" อ้อ..ใช่ๆ "
เมื่อซังกูใส่หมายเลขโทรศัพท์เสร็จ วูชินก็รีบกดโทรหาทันที เขาได้ยินเสียงโทรศัพท์จากกระเป๋าของซังกู .
"ดี...นายมีบัญชีฉันแล้วใช่ไหม "
"ครับ..เดียวผมเขียนมันลงไปทีหลัง"
" โอเคร..เดินทางปลอดภัย "
วูชินเอาเงิน 10 ดอลล่า ยัดใส่มือของซังกู
" อะนี่..สำหรับค่าเดินทาง"
" ขะ . . . ขอบคุณครับ พี่ชาย "
" อ๋อ จำไว้ละ ฉันเกลียดพวกหักหลัง "
" ฉัน . . . ฉันจะจำไว้ "