USB:บทที่ 13 ซูหยูโม่
เช้าวันรุ่งขึ้น สิ่งแรกที่ฮวงเฟิงทำ เมื่อเขาตื่นขึ้นมาก็คือ ไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า หรือตรงไปล้างหน้าแปรงฟัน แต่เขากลับลุกขึ้นตรวจดูภายกล่องเก็บของ อย่างไรก็ตาม เขาพบว่า ไม่มีอะไรผิดปกติ
"ฉันโลภเกินไปแล้ว......" ฮวงเฟิงหัวเราะตัวเองอย่างเย้ยหยัน หลังจากนั้นเขาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย และไม่กังวลเรื่องนี้อีกต่อไป
หลังจากอาบน้ำล้างหน้าเสร็จ ฮวงเฟิงลุกก็ออกจากห้อง และซื้อขนมปัง สี่ก้อนเป็นอาหารเช้า เขามาทำงานสายเมื่อวานนี้ ดังนั้นวันนี้เขาจึงมาสายไม่ได้อีกต่อไป
“ เฮ้! ไปทำอะไรมาถึงยิ้มไม่หุบเลยล่ะ?” ภายในสำนักงานรักษาความปลอดภัย พี่หวังเดินมาที่ด้านข้างของฮวงเฟิง และบอกเขาว่า พวกเขาจะเข้าเวรในช่วงบ่ายแทน ตอนเช้า ดังนั้นพวกเขาจึงอยู่ในสำนักงาน
โดยไม่มีอะไรทำ
“ หน้าผมมันชัดขนาดนั้นเลยเหรอ?” ฮวงเฟิงสัมผัสใบหน้าของเขา โดยไม่รู้ตัวและถามขึ้น
"บนหน้านายมันเขียนว่า วันนี้ฉันมีความสุขน่ะ!: ฉันมีความสุขมาก" พี่หวังกล่าวแซว
"ฉันเจอเงินร้อยหยวนเมื่อเช้านี้" ฮวงเฟิงกล่าว
"จุ๊ๆ และถึงว่า ฉันสงสัยว่าอยู่นานว่า นายน่าจะมีอะไรดีๆ แต่ว่า เงินแค่ร้อยหยวน ถึงขนาดต้องดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ ?" พี่หวังพูดอย่างแปลกใจ
“ พี่หวัง! สำหรับฉันแล้ว แค่ร้อยหยวน ฉันก็มีความสุขไปทั้งวันแล้ว” ฮวงเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ นายคิดว่า ตัวเองจะเจอเงินร้อยหยวนทุกวันเลยอย่างนั้น เหรอ โลกสวยจริงๆ” ฮวงเฟิงแอบคิดว่า ตนเองฉลาดจริง ๆ ที่สามารถคิดเรื่องนี้ออกมาได้
ในเวลานี้ผู้จัดการแผนกรักษาความปลอดภัยเดินเข้ามา และปรบมือ ทันทีที่เขาเข้ามาในสำนักงาน: "ทุกคนเงียบลงหน่อย ฉันมีบางอย่างจะพูด เราจะมีการแข่งขันฟุตบอลประเพณี' ไอวี่ เฟสติวัล' ที่กำลังจะเริ่มขึ้น เหนือความหมายคือ ผู้อำนวยการซู
ต้องการให้ทุกคน จากแผนกรักษาความปลอดภัยของเรา ลงทะเบียนสำหรับการแข่งขันนี้ นอกเหนือจากฮวงเฟิงที่เพิ่งเข้ามา และคนอื่น ๆ ที่พึ่งเข้ามา ก็ไม่ค่อยคุ้นเคยกับเรื่องนี้ ฮวงเฟิงจึงไม่ได้ถามอะไร เอาไว้เขาจะถามพี่หวัง
ทีหลังเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก่อนที่เขาจะเลิกงานช่วงบ่าย”
"ฟุตบอลงั้นเหรอ?" ฮวงเฟิงรู้สึกสงสัยเล็กน้อย พวกเขามาทำงาน ทำไมพวกเขาถึงต้องเข้าร่วมการแข่งขันฟุตบอล?
“ ฮวงเฟิง นายพึ่งเข้ามาใหม่อาจจะยังไม่รู้ แต่ว่ารัฐบาลของเราให้ความสำคัญกับฟุตบอลเป็นอย่างมาก ดังนั้นในทุกปี จะมีการแข่งขันฟุตบอล 'การแข่งขันฟุตบอลของของไอวี่ เฟสติวัล ทุกบริษัทจำเป็นจะต้องส่งคนมาเข้าร่วมการแข่งขัน
ทั้งองค์กรเอกชน รัฐวิสาหกิจ และสถาบันอื่น ๆ ภายในเมืองของเรา อย่างไรก็ตาม ยังมีทีมอื่นเข้าร่วมค่อนข้างมาก เนื่องจากบริษัทนี้ ใหญ่มากในเมืองนี้ บริษัทของเราจะส่งคน เข้าร่วมทุกปี เฮ้อพูดก็พูด ทีมเราที่ลงแข่งขันไม่เคยเข้ารอบ 16 ทีมสุดท้ายเลย " พี่หวังอธิบาย
จากนั้นฮวงเฟิงพยักหน้า เพื่อแสดงว่าเขาเข้าใจ และภายในใจของเขา รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก ที่บริษัทขนาดใหญ่ จะมีอิทธิพล ที่จะสามารถส่งผู้คนเข้าร่วม ในการแข่งขันนี้ ถึงแม้ว่าเขาเคยทำงานในบริษัทอื่นมาก่อน และเขาไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน
"นายรู้ดีว่า ที่บริษัทเรามีผู้ชายค่อนข้างน้อย อีกทั้งร่างกายก็แข่งแรงสู้เราไม่ได้ ดังนั้นทุก ๆ ปี เมื่อเราต้องเข้าร่วมการแข่งขันทีม ส่วนใหญ่ผู้แข่งขัน มักจะมาจากแผนกรักษาความปลอดภัย" พี่หวังกล่าว
ฮวงเฟิงไม่แปลกใจเลย แม้ว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเช่นพวกเขา มักจะทำงานเพื่อเอาหน้า แต่สรีระของพวกเขานั้น ก็ดีกว่าคนที่ทำงานในออฟฟิท เป็นเรื่องปกติ ดังนั้นการขอให้พวกเขา เข้าร่วมการแข่งขันจึงไม่น่าแปลกใจเท่าไร
"เป็นอย่างไรบ้าง? นายอยากเข้าร่วมการแข่งขันหรือไม่? ถ้านายทำผลงานได้ดี อาจจะมีสาวๆ มากรี๊ดนายก็ได้นะ ทุกครั้งที่มีการแข่งขันเกิดขึ้น บริษัทจะจัดคนบางคนมาดูการแข่งการนัดอุ่นเครื่องก่อน ทั้งนี้ เพื่อสร้างกำลังใจให้กับทีม” พี่หวังกล่าว อย่างหลอกล่อ
"ผมเหรอ?" ลืมไปเหอะ ถ้าเป็นบาสเก็ตบอล ผมยังพอชำนาญบ้าง แต่ผมไม่เคยเล่นฟุตบอลมาก่อน” ฮวงเฟิงพูด ขณะที่เขาส่ายหัว และนึกถึงตอนที่อยู่สมัยมหาวิทยาลัย เขามักจะไปเล่นบาสเก็ตบอลกับพี่ชายของเขา ภายในหอพัก
แม้ว่าเขาจะไม่สูงเท่าไร แต่เขาก็ยังถือว่า ชำนาญพอตัว
“ ถ้าเป็นแบบนี้ นายคงโสดจนตาย มันยากมากเลยนะ ที่จะมีโอกาสที่จะดึงดูดความสนใจของพวกเธอ ในสนามได้ง่ายๆ” จากท่าทีของฮวงเฟิง แม้ว่าพี่หวังจะแนะนำให้ฮวงเฟิง อย่าไปคิดอาจเอื้อมถึงสาวๆในบริษัท แต่ในฐานะผู้ชายด้วยกัน
พวกเขาจะไม่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้อย่างไร? หลังจากเห็นคนสวยๆมากมายที่เดินผ่านหน้า พวกเขาทุกวัน? เพียงแต่ว่า พวกเขาไม่สามารถแสดงออกได้
เนื่องจากการแข่งขันฟุตบอล ภายในสำนักงาน จึงมีการพูดคุยกันอย่างวุ่นวาย บางคนที่เข้าร่วมการแข่งขันนี้ได้ พากันไปพูดคุย หลังเลิกงาน
จังหวะนั้น มีผู้หญิงคนหนึ่ง เดินเข้ามาในห้องทำงาน ทุกคนจึงเงียบลง
"ผู้จัดการจาง ทำไมคุณมาที่นี่ ? ถ้าคุณต้องการอะไรแค่โทรหาผมก็ได้" ในเวลานี้ มีคนวิ่งไปหาผู้หญิงคนนั้น และพูดด้วยน้ำเสียงที่สุภาพมาก ผู้จัดการหลิวเดินออกไปแล้ว จึงไม่มีใครรับผิดชอบที่นี่
"ไม่เป็นไร ทั้งสองแผนก ก็ไม่ได้ห่างกันมากนัก" หญิงสาวกล่าว และในเวลาเดียวกัน ฮวงเฟิงและ พี่หวัง ก็มองไปที่
บุคคลที่กำลังเดินเข้ามา ฮวงเฟิงนั้นจำเธอได้อย่างรวดเร็ว ว่าเธอคือคนที่คุยกับเขาเมื่อวานนี้ จางหยุน จากแผนกทรัพยากรบุคคล
หลังจากที่จางหยุนพูดจบ เธอก็เดินเข้าไปในสำนักงาน เมื่อเธอเห็น ฮวงเฟิง เธอก็พยักหน้า และบอกเขาว่า: "ผู้อำนวยการซู มีบางอย่างที่ต้องคนช่วย เธอต้องการใครสักคน จากฝั่งของคุณ เพื่อไปช่วยเธอ"
ทุกคนมองไปที่จางหยุน ด้วยสายตาที่หลงใหล และเห็นได้ชัดว่าต้องการเสนอตัวไป โอกาสแบบนี้ มีไม่มากนัก ไม่เพียงแต่สามารถอยู่ลำพังกับผู้จัดการคนสวย แต่พวกเขายังสามารถแสดงความประทับใจ ให้หัวหน้าของพวกเขาได้อีกด้วย
ย่อมไม่มีใครพลาดโอกาสนี้
เช่นเดียวกับที่ใครบางคนที่กำลังจะสูญเสียการควบคุม และเสนอตัวเองขึ้นมา จางหยุนมองไปที่ ฮวงเฟิง และพูดว่า: "ฮวงเฟิง คุณไปแล้วกัน
ทันใดนั้น สายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่ฮวงเฟิง ร่องรอยความความชื่นชมและความอิจฉาทุกรูปแบบ ระบายออกมาทางสีหน้า และต้องการไปแทนที่ฮวงเฟิง แต่จางหยุนนั้น กลับเรียกชื่อของฮวงเฟิงโดยตรง ดังนั้นแม้ว่าพวกเขาต้องการไปพวกเขาก็ไม่กล้าพูดออกมาดัง ๆ
ฮวงเฟิงตะลึงกับคำพูดของจางหยุน เขาไม่รู้ว่า ทำไมเธอถึงเรียกชื่อเขา เขาคิดว่าจางหยุน สุ่มเลือกคนที่มีใบขับขี่ ฮวงเฟิงก็ไม่ปฏิเสธ และกล่าวว่า: "ผมจะไป