ตอนที่ 5 พ่อที่ตามใจลูก
ฟางจี้ฟาน ไม่สนใจข่าวลือภายนอก
ตอนนี้เขากำลังยุ่งอยู่กับการชำระบัญชี หลังจากนั้นไม่กี่วันหวังจินหยวนก็เริ่มเชิญคน
ให้มาเคลื่อนไหวของ ผู้จัดการหยางร้องไห้อีกครั้งและแทบจะหมดลมหายใจ
เติ้งเจี้ยนติดตามฟางจี้ฟานอย่างน่าสงสารและ ฟางจี้ฟาน ก็ใจดีกับคนที่หวังจินหยวนคัดเลือกมา
" พี่ชายที่เคารพให้ระวังอีกนิดนึง ตรงนั้นเป็นสมบัติของบรรพบุรุษตระกูลฟางของเรา แม้ว่าฉันจะเปลี่ยนนามสกุลแล้ว แต่ก็ยังเป็นที่รักใคร่ ระวังขวดพอร์ซเลนนี้ให้มากขึ้น นี่คือขวดเตาเผาRu ที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษที่ยิ่งใหญ่ของฉัน ถ้ามันได้รับการกระแทก ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของฉันก็จะถูกรบกวนขึ้นมา
มาเถอะเสี่ยวเติ้งเติ้ง อย่าละเลยที่จะเทน้ำให้พี่ใหญ่ ซึ่งเป็นแขกของเราให้ดื่มกัน "
เติ้งเจี้ยนกลอกตาและเอ่ยคำสองคำตรงๆ: "ไม่ทำ!"
ฟางจี้ฟาน รู้ว่าเขากำลังประชดประชัน ในสองวันที่ผ่านมา เติ้งเจี้ยนมองเขาด้วยท่าทางที่ซับซ้อนเขาอยากจะลืมมันและเขาก็ไม่สนใจมัน
แต่เขาคิดในใจว่าถ้าเขาไม่ทำมันก็จะไม่ใช่ ฟางจี้ฟาน อัจฉริยะของตระกูลฟางที่สามารถทำสิ่งต่างๆได้หรือไม่? แค่เพียงไม่กี่วันอย่าแสดงเท้าของคุณโดยไม่ได้รับเข็ม
เขาจึงเหล่และตะโกนด้วยความโกรธ: "สิ่งของที่เหมือนหมาไม่มีอะไร?"
" ชุดน้ำชาถูกขายทั้งหมดแล้ว " เติ้งเจี้ยนกลัวฟางจี้ฟานเล็กน้อยและเขาก็อ่อนลงอีกครั้ง
ฟางจี้ฟานก็ตระหนักว่าในเวลานั้นการขายเต็มไปด้วยความตื่นเต้นหากไม้มะเกลือพุ่งสูงขึ้นมันจะมีกำไรหลายเท่าด้วยผลประโยชน์ที่น่าสนใจ ฟางจี้ฟานสามารถขายทั้งหมดที่เขาควรจะขายเพื่อเงิน
ในความเป็นจริงแม้ว่าราคาของมะเกลือจะไม่พุ่งสูงขึ้น แต่ก็ไม่เป็นไรท้ายที่สุดแล้วมะเกลือยังคงหายากในยุคนี้และไม่เสีย: " พูดก่อนคุณและเสมียนหลิวจะออกไปข้างนอก ซื้อของ ก็ต้องเลือกซื้อของราคาถูก เพราะนายน้อย ต้องการเก็บเงินไว้ทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่ "
เติ้งเจี้ยนร้องไห้น้ำตาของเขาร่วงหล่นและเขาคุกเข่าที่เท้าของฟางจี้ฟาน: " นายน้อย ท่าน....ท่านสามารถเปลี่ยนงานอดิเรกได้ไหม ไปซ่องโสเภณี ไปบ่อนการพนัน ไปที่ไหนก็ได้
ที่ไม่ได้ไปทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ของท่าน "
ฟางจี้ฟานคิดในใจ ถ้าไม่ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่นี้ พวกคุณจะได้รับการดูแลอย่างสม่ำเสมอกันทุกคนไหม?
เขารู้สึกหมดหนทาง แต่เอามือไพล่หลัง
และผิวปากเสียงดัง: "เอาล่ะฉันจะหักสามขาของคุณ!"
เงินหลายแสนเหรียญไม้มะเกลือทั้งหมดถูกซื้อและแม้แต่ไม้มะเกลือในตลาดก็ขายหมดนี่เป็นเหตุการณ์สำคัญที่สร้างความตกใจให้กับเมืองหลวง โชคดีที่ทุกคนคุ้นเคยกับพฤติกรรมของตระกูลฟางมานานแล้ว
ยกเว้นเรื่องการเยาะเย้ย นอกเหนือจากการพูดถึงเงินทุนแล้วเขายังทิ้งพฤติกรรมไร้สาระนี้ไว้เบื้องหลังอย่างรวดเร็ว
ฟางจี้ฟานทำให้ไก่และสุนัขของตระกูลฟาง บินกระโดด ผ่านไป 1 เดือนเต็ม ในขณะนี้ในฤดูร้อนที่แผดเผาและอากาศก็ร้อนขึ้นเรื่อย ๆ
ในที่สุดพัดของสนมเซียง ก็ได้ใช้ประโยชน์เสียที ไม่จำเป็นต้องใช้พัดในอากาศหนาวเย็นอีกต่อไปและแสร้งทำเป็นสง่างามและเป็นธรรมชาติอันที่จริงพฤติกรรมนี้เป็นเรื่องตลกในสายตาของ
ฟางจี้ฟาน แต่ไม่มีทางเขาคือ ฟางจี้ฟาน
เช้าตรู่ของวันนี้เซี่ยวเซียงเซียงรีบเข้ามา
และเติ้งเจี้ยนก็ตะโกนว่า: "น้อยน้อย....น้อยน้อย...รีบตื่น.....ลุกขึ้น....."
ฟางจี้ฟาน เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าท้องฟ้าด้านนอกยังคงมืดสลัวเขารู้สึกรำคาญทันที: "คุณกินยาผิดในตอนเช้าหมายความว่าอย่างไร คุณทำให้คนตื่นแต่เช้าหรือไม่?"
เติ้งเจี้ยนกระทืบเท้าอย่างเร่งรีบ: "ลุง ... ลุง ... กลับมาอย่างมีชัย ทหารที่เพิ่งไปกับลุงส่งจดหมายมาอย่างรวดเร็วบอกว่าลุงเข้าเมืองแล้วจะได้กลับบ้านในไม่ช้าเขาน่าจะเข้าวังได้แล้ว ฉันไปหาเขา แต่ฉันคิดถึงอาจารย์หนุ่มอยู่ในใจจึงกลับบ้านไปดู นายน้อยรีบตื่น"
พ่อ ... กลับมาแล้วเหรอ?
ฟางจี้ฟานตัวสั่น
คุณไม่ได้บอกว่าคุณไม่ได้กลับมาเร็ว ๆ นี้หรือ? การเดินทางครั้งนี้เป็นการปราบปรามกบฏทูซีในหยุนหนาน มีมิอาสม่าจำนวนมากและทหารที่โหดเหี้ยมมีไหวพริบและพวกเขาไม่เต็มใจที่จะต่อสู้ในชั้นศาลง่ายๆ. ตามปกติแล้วจะต้องล่าช้าไปจนถึงสิ้นปี แต่นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของฤดูร้อนเท่านั้น
ฟางจี้ฟานรู้สึกเป็นลมเมื่อเสร็จสิ้น
แต่เขาแสร้งทำเป็นไม่รีบร้อนและพูดอย่างใจเย็น: "โอ้เปลื้องผ้าต้องไปพบพ่อของฉัน ..."
เมื่อพ่อพูดสองคำเติ้งเจี้ยนก็มองเขาอย่างระแวดระวัง
หัวใจของฟางจี้ฟานสั่น เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น?
เติ้งเจี้ยนเหล่ตาราวกับว่าเขารู้สึกว่าฟางจี้ฟานมีอาการป่วยอีกครั้งเขาอดไม่ได้ที่จะพึมพำ:"นายน้อยไม่เคยขอให้ลุงของคุณเป็นพ่อของคุณเลย"
สัตว์ร้าย!
ฟางจี้ฟานสาปแช่งในใจคน ๆ นี้ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?
นายน้อยโตแล้วเขาจะมีเหตุผลมากกว่านี้ไม่ได้หรือ? คำพูดของอาจารย์ยังไม่จบ
เขาต้องกระแอม: นายน้อยโตแล้วเขาจะมีเหตุผลมากกว่านี้ไม่ได้หรือ? เจ้ากล้าขัดจังหวะก่อนที่จะพูดจบ นายหนุ่มว่า หึ สิ่งที่นายหนุ่มพูดก็คือนายหนุ่มต้องไปพบพ่อของฉัน ไอ้แก่นั่น!"
เติ้งเจี้ยนก็ยิ้มราวกับว่าเขาโล่งใจ: "ถูกต้องฉันแค่กลัวคนร้ายตาย ฉันกลัวจริงๆว่าอาการป่วยของนายน้อยจะไม่ดีขึ้น กวนซีหยางซ่อมหนังสือเรียบร้อยแล้วและแจ้งข่าวดีให้ลุงทราบหากลุงกลับมาและรู้ว่าอาการป่วยของนายหนุ่มยังไม่หายขาดก็ต้องลงโทษคนร้ายตอนนี้นายหนุ่มยังไม่บุบสลายคนร้ายจะ....."
เมื่อพูดอย่างนี้เขาก็สำลักและร้องไห้ด้วยความสุข
ฟางจี้ฟานอยู่ในสภาพสับสน เหรินเสี่ยวเซียงเซียงกำลังรอให้ตัวเองแต่งตัว และเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นเขาก็เห็นเสี่ยวเซียงเซียงก้มหัวลงและมองไปที่ปลายเท้า ของรองเท้าปักของเธออย่างเขินๆ ฟางจี้ฟานก็ตระหนักว่าเขาเกือบจะลืมไปแล้ว เขาดูเหมือนโจร
: "เสี่ยวเซียงเซียงเจ้าโตขึ้นอีกแล้ว...."
ด้วยความเร่งรีบเขาได้ยินเสียงประทัดด้านนอก ฟางจี้ฟานจึงรีบวิ่งออกไปจากห้องราวกับว่าเขาหนีไปและเมื่อเขาไปถึงประตูกลางบ้านของ ฟาง เขาก็เห็นชายผู้กล้าหาญที่แต่งกายเหมือนทหารรักษาการณ์เพิ่งลงจากหลังม้าและกวนหยาง ก็นำคนหลายสิบคน เรียงกันเป็นแถว.
ทหารรักษาการณ์ดูแข็งแรงมาก
นายทหารดูแข็งแกร่งและแข็งแกร่งมากเขามีใบหน้าที่เป็นรูปสี่เหลี่ยมและปากสี่เหลี่ยม
ตรงกันข้าม เขาตรงกันข้าม กับเด็กหนุ่มที่หล่อเหลาของ ฟางจี้ฟาน เหมือนพี่ชายและน้องชายมันชัดเจนเล็กน้อย ...
ฉันคงไม่ได้เกิดจากวังเก่าข้างๆใช่ไหม?
ฟางจี้ฟานแอบแลบลิ้นออกมา
พ่อของ ฟาง คือ ฟางหลงจิ่ง ด้วยการแสดงออกที่น่ากลัวบนใบหน้าของเขา เขาเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งการฆาตกรรม แต่เมื่อเขาเห็น ฟางจี้ฟาน การจ้องมองที่เฉียบคมของเขาก็ละลายลงทันที
และเขาก้าวไปข้างหน้าในสามก้าวและถือมือฟางจี้ฟาน ไว้ในมือข้างเดียว
เขากล่าวว่า: "จี้ฟาน,คุณเป็นโรคทางสมองและคุณเป็นห่วงพ่อของคุณทางตอนใต้ของซินเจียงกังวลแทนพ่อของฉันทางตอนใต้ของซินเจียง แต่สงครามไม่สามารถหลีกหนีได้ ทางเลือกสุดท้ายฉันก้าวไปข้างหน้าให้ถึงที่สุด และขอพระเจ้าอวยพรคุณ และฉันก็ทำให้พวกอนารยชนสงบลงก่อนเวลาอันควรแล้วก็รีบกลับไป ครึ่งทาง ฉันเรียนรู้ว่าอาการป่วยของคุณหายเป็นปกติ บรรพบุรุษของฉันได้รับพรจริงๆ"
กลายเป็นว่าเป็นเพราะความเจ็บป่วยของเขาเองที่ทำให้พ่อของเขาต้องเสี่ยงและรีบใช้กำลังพลไม่น่าแปลกใจที่เขากลับมาก่อนเวลา
ฟางจี้ฟาน รู้สึกถึงความรักของพ่อที่แข็งแกร่งและหัวใจของเขาก็ละลาย เขาเงยหน้าขึ้นมองคนแปลกหน้า แต่เขารู้สึกประทับใจ
"พ่อ……"
เมื่อคำว่า "พ่อ" ออกมาเท่านั้น เขาก็เห็นร่องรอยของความสงสัยผ่านใบหน้าของฟางหลงจิ่ง
ผู้จัดการหยาง,หมอและหมอฟางยังแสดงท่าทางประหลาดใจ
เฮ้……
ฟางจี้ฟานต้องโหดร้ายและจากนั้นเขาก็หัวเราะและพูดว่า: "ในที่สุดคุณคนเก่าก็กลับมา"
"ฮ่าๆ!" ฟางจิ่งหลง ก็หัวเราะเช่นกันและความสงสัยของเขาก็หายไปนี่เป็นเรื่องปกติที่ลูกชายของ ฟาง คนเก่าของฉันจะเป็นโรคสมองไม่ใช่หรือ? เหมือนเดิมเป๊ะ! เขาตบไหล่ของ ฟางจี้ฟาน: "เจ้าลูกชายตัวดีไปคุยกันข้างในเถอะ ตอนนี้คุณหายแล้วคุณไม่ได้ทำอะไรเลวร้ายใช่ไหม?"
การฟังน้ำเสียงเยาะเย้ยและผ่อนคลายของเขาดูเหมือนว่า แม้ว่าเขาจะทำอะไรไม่ดี แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่
แน่นอนว่าฉันรู้ว่าลูกชายเป็นมากกว่าพ่อ
ไม่น่าแปลกใจเลยที่ฟางจี้ฟานซึ่งเป็นบุตรชายอัจฉริยะนั้นเอาแต่ใจเสียจนลูกชายต้องพิการ
ฟางจี้ฟาน ถอนหายใจ และคนที่ควรจะมาก็มักจะมา: "ลูกชายทำเรื่องเลวร้ายอะไรได้?มันเป็นเพียงการขายที่ดินเล็กน้อย"
ฟางจิ่งหลงยังคงหัวเราะและพูดว่า "มันแค่ขายที่ดินฮ่า ๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะขายไม่กี่ไร่ขายแบบลวก ๆ ถ้าไม่มีเงินให้บอกพ่อว่าจะไปที่ไหน...
เมื่อฟางจิ่งหลงกล่าวเช่นนี้เขาก็รู้สึกได้ว่ากวนซีหยางที่อยู่ด้านข้างดูเหมือนแม่ที่ตายไปแล้วและทันใดนั้นก็เกิดความรู้สึกสั่นสะเทือนในใจ: " ขายหลายสิบไร่เหรอ?"
"หลายพันไร่! " ฟางจี้ฟาน กล่าว: " พูดให้ถูกต้องมันมากกว่า 2,000ไร่ "
" สอง .....สองพัน ....กว่าไร่ ....."