" . . . . . . . "
ริมฝีปากของซังกูไม่ได้พูดอะไร และวูชินก็ไม่ได้พูดอะไร เขายังกินต่อไป
" อ่า..นี่มันเป็นอาหารสำหรับโซจูจริงๆ"
" . . . . . . . "
วูชินยกหมดแก้วและซังกูก็เติมให้เขาต่อ
" เฮ้...ไม่ต้องเล่นเกมส์แล้ว เราค่อยๆกิน กันนี่แหละ "
" . . . . . . . "
ขณะที่วูชินกินอยู่ ซังกูก็ถามขึ้น
" ลูกพี่ "
" เอ่อ . . . อะไร ? "
" ทำไมพี่ไม่พูดอะไรเลยละ "
" เรื่องอะไรล่ะ "
ซังกูเหลือบมองไปที่จีวอน
" อะไรนะ เรื่องหัวของเธอนะเหรอ"
" . . . . . . . พี่โอเคกับมันนะ "
" มันเรื่องอะไร ? "
วูชินเอาเหล้า เข้าปากอีกรอบ
"เธอแค่มีแผลเล็กๆและดูเหมือนเธอไม่ได้จะตายจากมันนิ"
" . . . . . . . "
นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาหมายถึง
" อะไรกัน นายสงสารเธอเหรอ "
" ก็แน่ละไม่ใช่ทุกคนหรอกที่เสียใจกับเธอ "
วูชินยิ้ม
เขาที่เติบโตในโลกของอัลเฟ่น มันปกติมากที่คนมีแขนเดียวเเล้วมีชีวิตรอด
รูปร่างผิดปกติเหรอ? พิการเหรอ ?
สำหรับเขา ถ้าใครวิ่งได้ด้วยสองขา และมือสามารถถือหอกได้นั้นถือว่าเป็นคนปกติแล้วสำหรับเขา
วูชินเลยมองแค่ว่า จีวอนเป็นผู้หญิงที่มีแผล และยังเป็นพี่ของแจมินรวมถึงเป็นศิษย์เก่าด้วย
ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนเเปลง
" เติมเหล้าอีก..วันนี้ฉันอารมณ์ดี " .
ซังกูไม่ได้ตอบกลับวูชิน ดูเหมือนว่าเขาจะเมามากแล้วเพราะใบหน้าเริ่มแดง
ซังกูเริ่มรวบรวมความกล้าของเขา
" เมื่อครู่..ผมรู้สึกกลัวพี่มาก..พี่ดูเย็นชามาก"
" อ่า "
อยู่ๆวูชินก็ตะลึง..ทันใดนั้นซังกูก็ลุกขึ้น
" ถ้าผู้หญิงบาดเจ็บที่หน้ามันเป็นโชคร้ายสะยิ่งกว่าตายสะอีก "
" อะไรนะคับ "
" ฮ่า ฮ่า ."
วูชินวางแก้วลงและเขาหยิบโซจู เทใส่เเก้วของเขาต่อ
" เดียวฉันเติม เอง"
วูชินเติมโซจูและหยิบชิ้นเนื้อเข้าปากต่อ..จากนั้นก็มองไปที่จีวอน
"ถ้าอย่างนั้น "
เขาเคยเจอกับผู้หญิง ในโลกอัลเฟ่น....พวกเขาไม่ปกปิด แผลพวกนี้เพราะว่า มันถือได้ว่าพวกเขาสามารถรอดชีวิตจากพวกมอนเตอร์ได้
โดยทั่วไป มันถือว่าเป็นเกียรติมาก
"ฉันไม่เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องใหญ่อะไร เธอยังสวยอยู่เลย "
เธอมีร่างกายที่ดีและใบหน้าที่สวย แต่เธอแค่มีแผลเป็น
" เฮ้อ . . . โลกแห่งนี้ "
เขาซึ่งอาศัยในโลกอัลเฟ่น ช่องว่างระหว่างความคิดของโลกและโลกอัลเฟ่นชั่งแตกต่างกันมาก?
" แต่ว่าตอนนี้ฉันเปลี่ยนไปแล้ว...ทุกๆอย่างเปลี่ยนไปแล้ว "
วูชิน เทโซจูอีกแก้ว
" นี่คือแก้วสุดท้ายของฉัน " .
วูชินมองเข้าไปในร้าน เจ้าของร้านนอนแล้ว หมายความว่า เขาต้องเก็บร้านกันเอง
วูชินกินแก้วสุดท้ายเสร็จแล้วเขาก็สะกิดไหล่จีวอน
" กลับบ้านกันเถอะ "
" . . . . . . . "
" เฮ้อ . . . "
วูชินแบกจีวอนเข้ามาที่เเขนของเขา
*
" เฮ้อ..ดูที่ผู้หญิงคนนั้นสิ"
" เธอตายแล้วเหรอ ?"
" โอ้ น่าขยะแขยง "
" ฉันคิดว่าฉันจะอ้วกแล้ว "
วูชินแบกจีวอน แต่ทุกครั้งที่หมวกของเธอหลุด มันทำให้เธอกลายเป็นจุดสนใจ มันทำให้เขาอารมณ์เสียมาก
วูชินเอาหมวกของเธอใส่เข้าไปเหมือนเดิม ตอนนี้เขามีความคิดดีๆแล้วเขาวางเธอไว้ที่เก้าอี้สักพักแล้วเขาก็เขาไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อ
*
" ทุกอย่างจะไม่เป็นอะไร "
ขณะที่แจมินกลับบ้าน...เขาก็ถอนหายใจ ในอดีตนั้นพี่สาวของเขาเปรียบได้เหมือนราชินี
แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปหลังจากเกิดอุบัติเหตุ
เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไป เขาเห็นแมวน้อย..นอนบนเตียงดูทีวีอยู่ .
แจมินรู้สึกแปลกใจ
" หื้ออ..เธอเปิดมันเหรอ"
" เมี้ยววว”
แมวน้อยยิ้มอย่างน่ารัก....แจมินยิ้มเมื่อมองดูแมว
" ฮ่าๆ มานี่มา... "
" เมี้ยวว ”
" เธอน่ารักมากเลย..หิวไหม..บีบี"
ขณะที่เขาถาม แจมินเปิดตู้เย็นเพื่อดู ไส้กรอกแต่ว่ามันหายไป . . . . . . .
ใครกินมัน ?
" หือ ? "
เขาจำได้ว่าไม่ได้กินไส้กรอกแต่ทันใดนั้นเขามองไปที่ ถังขยะ มันมี เศษถุงไส้กรอกอยู่
"อ่า..พี่นี่ "
ไม่มีทางที่แมวจะเปิดตู้เย็นและกินไส้กรอก ดังนั้นวูชินจึงกลายเป็นผู้ร้ายไปในทันที ดังนั้นวูชินจึงออกไปร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อของกินของตัวเองและ แมว
วูชิน ให้เงินเขาไว้มากดังนั้นแจมินจังซื้ออาหารให้ทั้งตัวเขาและเเมวด้วย
" อร่อยมั้ย.."
" เมี้ยววว ”
แจมินเปิดกระบ๊องอาหารแมวให้บีบีกิน แต่บีบีแค่ดม โดยไม่มีทีท่าว่าจะกินเลย
" หื้ออ..ทำไมไม่กินละ..ลองกินสิ"
" เมี้ยวว "
เมื่อปลายลิ้นเธอสัมผัสกับอาหาร เธอก็ รีบเก่งอย่างไว...
" ฮ่าๆ..กินดีๆ" .
สงสัยเธอไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน เธอคงจะหิวมาก แจมิน มองแมวน้อยอย่างพอใจ
*
" อ่า..ทำไมเขาไม่รับโทรศัพท์ฉันนะ "
แจมินไม่ได้รับโทรศัพท์เขาดังนั้นเขาจึงแบกจีวอนมาหน้าประตู
" เมี้ยว”
บีบีวิ่งเข้ามาหาเขาและคลอเคลีย กับเขา
" นายท่าน...ดูเหมือนวาท่านจะเเข็งเเกร่งขึ้นนะคะ "
" ฉันเลเวลอัพขึ้นนิดหน่อยนะ..ทำไหมเขาหลับละ"
วูชินชี้ไปที่แจมิน ซึ่งหลับอยู่บนเตียงด้วยสีหน้ามีความสุข
" เมี้ยวว..ขณะเขากำลังดูหนัง x และเขาดูแลฉันดีมากดังนั้นฉันจึงทำให้เขาฝันดี"
เธอนี่นะ....
" เมี้ยว”
วูชิน วางจีวอนและห่มผ้าให้เธอ
" เฮ้อ . . . เดียวฉันไปข้างนอกนะ "
" เมี้ยวๆ ”
บีบีกระโดดขึ้นมาบนไหล่ของวูชิน..เขาต้องการหาโรงแรมเพื่อที่จะนอนเพราะว่า เขาไม่อยากกลับบ้าน เขากลัวว่าแม่และโซอาจะเห็นเขานอนทุกข์ทรมาน
เขามุ่งหน้าไปยังโรงแรมที่ใกล้กิลด์ค้อน
แต่พนักงานบอกว่าเขาไม่สามารถนำสัตว์เลี้ยงเขาไปได้ดังนั้นวูชินจึงเรียกบีบีกลับเเล้วเขาจึงสามารถเข้าพักได้
หลังจากเขาเข้ามาในห้องเขาจึงเรียก บีบีออกมา
" เมี้ยว...นี่คือโรงแรมเหรอเนี้ย "
" ใช่แล้วห้องนี้ราคา 300 ดอลล่าเลยนะ"
" เมี้ยวว..โลกนี้ดีจิงๆ ขนาดอาหารแมวยังอร่อยมากเลย...”
วูชินอมยิ้ม
" ว่าแต่ บีบี " .
" เมี้ยว "
" เธอจำอะไรเกี่ยวกับอัลเฟ่นได้มั้งก่อนที่ ทราเน็ตจะบุก "
" เมี้ยวว..นายท่านเป็นคนทำสัญญาคนแรกคะ ก่อนหน้าทำสัญญา ฉันอยู่ที่โลกปีศาจ " .
" เฮ้อ . . . ฉันคิดว่าฉันคงต้องเพิ่มระดับให้ไวๆแล้วละ"
อย่างน้อยที่สุดขอให้เขา เลเวล 80 เพื่อที่จะเรียกลิซได้
"นานแล้วสินะไม่ได้หลับสบายๆแบบนี้"
" เมี้ยว ”
วูชินล้มตัวลงนอนและวางบีบีไว้ข้างๆ ขณะที่เขากำลังหลับ ตาของบีบีก็เป็นสีดำ
"ชิส..เจ้าปีศาจชั้นต่ำ"
พวกวิญญาณร้าย นั้นกลายเป็นวิญญาณ ขุ่นๆดำๆ เพื่อทรมานวูชิน มีแต่บีบีเท่านั้นที่ป้องกันการทรมานของพวกมันได้โดยเปลี่ยนพวกมันเป็นฝันร้ายแทน
*
วูชินเริ่มสติเลื่อนลาง
มันทำให้เขารู้สึกเหมือนจมเข้าไปอยู่ ในจิตใต้สำนึกของเขา ซึ่งมีแต่เลือด เลือด และก็เลือด
วูชินยืนอยู่บนทะเลสาบที่ทำมาจากเลือด และมีมือคอยที่จะขว้า ขาของเขา
[ อย่าทิ้งพวกเรา ]
[ ช่วยเราด้วย ]
มันเป็นเสียงของคนที่เขารู้จักต่างๆ
เขาไม่แม้แต่จะทำอะไร เขาพยายามทนกับทุกอย่าง
สายตาของวูชิน เริ่มที่จะร้องไห้ เขาเริ่มรู้สึกเสียใจกับสิ่งต่างๆ
" ฉันขอโทษ......"
นี่เป็นสิ่งมีชีวิตที่ถูกฆ่า
วิญญาณ เหล่านี้เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถปกป้องได้ เมื่อได้ตายไป วิญญาณพวกนี้ไม่สามารถไปไหนได้เพราะว่าพวกเขา ยังมีความพยาบาท อยู่
" . . . . . . . ฉันขอโทษที่ไม่สามารถปกป้องพวกนายได้ . . . . . . . ฉันขอโทษ . . . "
นี่คือวิธีที่ทำให้วูชิน อดทนต่อทุกๆอย่าง
ก่อนที่วูชินจะถูกกลืนโดยวิญญาณร้ายพวกนี้ก็มี
เพนกวินขนาดใหญ่..ไดโนเสาร์...ตัวบีเวอร์..หมี..โผล่ขึ้นมา (นี่คือพวก โปโรโระ)
ทันใดนั้นพวกโปโรโระก็เข้าโจมตีพวกวิญญาณร้าย
' ฉันกำลังตามล่าพวกฝันร้าย มา 2 วันพอดีเลย '
ก่อนที่เขาจะรู้ตัว พวกวิญญาณร้ายก็หายไป ถ้าเขาถูกพวก โปโรโระเหยียบเขาคงตายเพราะพวกมันแน่ๆ ขนาดที่พวกนั้นไล่ล่าวิญญาณร้ายอยู่นั้น...วูชินก็ยิ้มขึ้น
By..Mheezaa เอาแล้วว...