ตอนที่ 18 ดอกไม้ไฟที่ยิ่งใหญ่!
ตุบ! ตุบ! ตุบ!'
ไคล์ วิ่งอย่างดุเดือดด้วยความเร็วเต็มพิกัดมุ่งหน้าไปที่ตาข่ายเหล็กซึ่งกั้นอยู่ขอบๆฐาน
"จับมัน! อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้!”
ที่ด้านข้างหลังของเขามีทหารเยอรมันกว่า 20 นายวิ่งไล่ตามมา
ร่างกายของ ไคล์ หลังจากปรับปรุงความแข็งแกร่งมาแล้วหลายครั้งโดยระบบการ์ด ทำให้แข็งแกร่งขึ้นเป็นอย่างมาก ดังนั้นการแบกหญิงสาวที่มีรูปร่างเล็กกระทัดรัดมาด้วยมันจึงไม่ส่งผลต่อการเคลื่อนไหวของเขามากนัก
ในเวลาเดียวกันนั้นหญิงสาวก็เริ่มรู้สึกตัวหลังจากได้รับแรงสั่นสะเทือนพร้อมกับส่งเสียง“คราง”ออกมา
“ นี่..มันเกิดอะไรขึ้น?” หญิงสาวลืมตาขึ้นและสังเกตุเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ เห็นได้ชัดว่าเธอถูกมัดด้วยเชือกเหมือนเมื่อก่อน แต่คราวนี้เธอถูกมัดไว้กับชายที่มีแผ่นหลังแข็งแกร่ง
ขาถูกแยกออก แขนของเธอโอบกอดชายที่แบกเธอเอาไว้เป็นรูปกากบาท หน้าอกแนบชิดกับแผ่นหลังของเขา มันเหมือนกับปลาหมึกยักษ์ที่เกาะติดอยู่ด้านหลังโดยไม่ยอมปล่อย
“ คุณตื่นแล้ว” ไคล์ หอบหายใจพร้อมกับเอ่ยถาม ภายใต้การต่อสู้ที่มีภาระสูงอย่างต่อเนื่องทำให้ร่างกายของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“ตอนนี้เรากำลังทำอะไร?” หญิงสาวจดจำ ไคล์ ได้ดังนั้นเธอจึงเอ่ยถามอย่างอ่อนแรง
“ หลบหนี” ไคล์ เอ่ยตอบพร้อมกับรู้สึกถึงความเจ็บปวดบริเวณไหล่ซ้ายของเขา จากนั้นเลือดสีแดงฉานก็ไหลออกมาเปื้อนแขนเสื้อบริเวณไหล่ซ้าย
หญิงสาวรู้สึกประหลาดใจและพูดว่า:“ คุณได้รับบาดเจ็บ”
“ มันก็แค่บาดแผลเล็กๆน้อยๆ” ไคล์ เอ่ยตอบ
เขาน่าจะถูกยิงหลังจากที่พุ่งออกจากตู้คอนเทรนเนอร์ แต่เขาก็ไม่ได้สังเกตุเห็นมัน
“ฉันจะทำยังไงดี..” น้ำเสียงของหญิงสาวสั่นๆและกำลังจะร้องไห้ เธอยื่นมือกดไปที่บริเวณบาดแผลตรงไหล่ซ้ายของ ไคล์ พยายามที่จะห้ามเลือด
“อย่าได้กังวล ร่างกายของฉันยังไม่…”
คำพูดของ ไคล์ ยังไม่ทันจบ ระเบิดมือก็ถูกขว้างเข้ามา
“ ดูเหมือนว่าพวกมันจะโกรธจริงๆ จึงไม่ลังเลเลยที่จะใช้ระเบิดมือ เพื่อสังหารพวกเราโดยไม่สนใจความเสียหายที่อาจเกิดขึ้นกับฐาน”
ไคล์ ครุ่นคิดอย่างใจเย็น การบาดเจ็บไม่ได้ทำให้การเคลื่อนไหวของเขาช้าลง แต่การวิ่งเป็นเวลานานมันก็ไม่เกิดผลดีเช่นกัน
“ พวกเราควรทำอย่างไรดี” ใบหน้าของหญิงสาวนั้นซีดเซียวเธอสังเกตุเห็นอันตรายจากสถานการณ์ของพวกเขา
“อย่าได้กังวล ฉันจะพาคุณออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัย” ไคล์ เงยหน้าขึ้นมองพร้อมกับเช็คระยะห่างจากคลังแสงที่ 2 มาจนถึงที่นี่ และในขณะเดียวกันก็มีกระสุนปืนหลายนัดเฉียดผ่านศีรษะของเขาไป
ทันใดนั้น ไคล์ ก็หัวเราะออกมาอย่างกระทันหัน:“ ระยะห่างน่าจะเพียงพอ”
“ในเวลาแบบนี้คุณยังมีอารมณ์หัวเราะ”
หญิงสาวกัดริมฝีปากของเธอพร้อมกับเอ่ยออกมา โดยที่มือของเธอยังคงกดบาดแผลบนไหล่ซ้ายของ ไคล์ อย่างไรก็ตามเลือดก็ยังคงล้นทะลักออกมาอย่างต่อเนื่อง
“ คุณอยากเห็นดอกไม้ไฟไหม?” ไคล์ เอ่ยถามอย่างลึกลับ
"เอ๋?" ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความสงสัย เธอมองไปที่มือขวาของ ไคล์ ที่ตอนนี้กำลังถืออะไรบางอย่าง
“จับตาดูให้ดี - ดอกไม้ไฟที่ยิ่งใหญ่กำลังจะเกิดขึ้น” หลังจากเอ่ยจบ ไคล์ ก็กดปุ่มควบคุมระยะไกลในมือของเขา
ในเวลาเดียวกันทหารนาซีเยอรมันยืนอยู่ด้านนอกคลังแสงแห่งที่ 2
ทหารเยอรมันจำนวนมากมารวมตัวกันที่นี่ซึ่งกำลังมองดู ตัวต่อ, ศพทหารเยอรมัน, ระเบิดควัน, ปืน, หมวก, ฯลฯ ที่ตกเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นดิน
ทหารหลายนายที่รอดจากการไล่ล่าของ ต่อพิษ ก็ทรุดตัวนั่งลงบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง พวกเขากล้าเผชิญหน้ากับกองทัพสหรัฐที่มีอุปกรณ์ครบครัน แต่กลับตัวต่อพิษพวกนี้พวกเขาไม่รู้วิธีรับมือจริงๆ
สิ่งที่สามารถจัดการพวกมันได้ก็คือไฟ แต่ที่นี่คือคลังแสง ดังนั้นไฟจึงไม่สามารถใช้ได้ และพวกเขาสามารถพึ่งพาได้แค่เพียงระเบิดควันเพื่อขับไล่พวกมันออกมาจากคลังแสง แต่ถึงอย่างนั้นก็มีคนตายมากมายด้วยน้ำมือของ “ตัวต่อพิษ”
“ ร่างของ ผู้บัญชาการลีโอ ถูกพบในห้องใต้ดินของคลังแสง”
“ แต่ไม่มีร่องรอยของผู้บุกรุก”
ทหารที่เข้าไปตรวจสอบในห้องชั้นใต้ดิน ได้กลับมารายงานให้กับ รองผู้บัญขาการ ที่รออยู่ด้านนอกคลังแสง
"ระดมกำลังทั้งหมดทำการค้นหาข้าศึกภายในฐาน!” รองผู้บัญชาการ ตะโกนออกคำสั่ง
ในขณะเดียวกันมีทหารรีบวิ่งออกจากคลังแสงแห่งที่ 2 พร้อมกับตะโกนเสียงดังออกมา:“วิ่ง..วิ่งเร็ว!”
"เกิดอะไรขึ้น?!" หัวหน้าหน่วยหลายนายเอ่ยถามพร้อมๆกัน
“ ด้านในคลังแสงมันถูกติดตั้งด้วยระเบิดที่ถูกควบคุมจากระยะไกล…..” ทหารนายนั้นพูดออกมา…
และนั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของเขา…
ตูมมมมมมมม!
ระเบิดเวลาที่ถูกควบคุมด้วยรีโมทในระยะไกลก็ระเบิดขึ้นทันที นี่คือผลงานของ ไคล์ หลังจากแอบเข้าไปในคลังแสง แม้ว่ามันจะไม่ใช่ระเบิดที่รุนแรงอะไรมากมาย แต่ภายในคลังแสงเป็นที่เก็บอาวุธยุทโธปกรณ์ และลูกกระสุนทั้งเล็กและใหญ่อีกเป็นจำนวนมาก
'ตูมมม! '
เสียงระเบิดดังขึ้นเป็นทอดๆ และอำนาจทำลายล้างของมันก็กวาดออกมาเป็นระลอกคลื่นในทันที
จากมุมมองของ ไคล์ ที่ยืนมองอยู่บริเวณขอบฐานขนาดใหญ่เขาเห็นแสงไฟสว่างจ้าที่ระเบิดขึ้นไปบนฟ้าและกระจายออกด้านข้างจากนั้นคลื่นกระแทกก็กวาดออกมาด้านนอกด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้
ไคล์ พาหญิงสาวหมอบอยู่ใต้ท้องรถพร้อมกับบอกให้เธอเอามือปิดหูไว้ จากนั้นคลื่นกระแทกก็กวาดผ่านเข้ามาและมันได้ทำลายกระจกรถ แม้ว่าทั้งคู่จะเอามือปิดหูแต่มันก็ยังมีเสียงดังอื้ออึงอยู่ข้างใน
เมื่อฝุ่นผงตกลงจากฟากฟ้า ไคล์ ก็ออกจากใต้ท้องรถที่ตอนนี้อยู่ในสภาพกระจกพังยับเยิน และเมื่อหญิงสาวออกมาจากใต้ท้องรถและลุกขึ้นยืนเธอมองไปยังศูนย์กลางของการระเบิดซึ่งก่อนหน้านี้เคยเป็นคลังแสงและเป็นฐานใหญ่ที่สมบูรณ์แต่ว่าในตอนนี้มันแบนราบเป็นหน้ากองมีเพียงเปลวไฟที่เผาไหม้เท่านั้นที่กำลังสาดส่องอยู่ในยามค่ำคืนที่มืดมิดนี้
ดอกไม้ไฟที่ยิ่งใหญ่ เขาไม่ได้พูดมันเล่นๆ แต่เขาทำมันจริงๆ
ทหารเยอรมัน 26 นายที่ตามล่าเขา หันไปมองฉากนี้ด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องนี้จะเป็นความจริง บางคนทรุดลงกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง
“คว้าโอกาสนี้รีบไปกันเถอะ” ไคล์ หอบหายใจออกมาพร้อมกับแบกหญิงสาวไว้ที่ด้านหลัง แต่เขาก้าวเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าวเขาก็ล้มลงกับพื้น
ร่างกายที่ฝืนขีดจำกัดของของตนเองบวกกับอาการบาดเจ็บทำให้ความเหนื่อยล้าถาโถมเข้ามา ความแข็งแกร่งลดลง สติและการมองเห็นของเขาค่อยๆเลือนหายไป
“ คุณเป็นอะไรไป” หญิงสาวถามอย่างกังวล
"ฉันไม่เป็นไร." ไคล์ กัดลิ้นของเขาเพื่อประคองสติและพยายามเคลื่อนไหวอย่างช้าๆไปที่ตาข่ายเหล็กซึ่งอยู่ไม่ไกล
“ พวกมันอยู่ที่นั่น!”
“แก้แค้นให้กับพี่น้องของเรา! อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้!”
ทหารเยอรมันที่รอดชีวิต ได้ตะโกนอย่างโกรธแค้นพร้อมกับไล่ตาม ไคล์ เข้ามาติดๆ
“ ถ้าขืนเป็นอย่างนี้ต่อไปพวกมันจะไล่ตามมาทัน! คุณวางฉันลง ฉันจะหยุดพวกมันเอง” หญิงสาวพูดด้วยความมุ่งมั่น
“ พูดเรื่องไร้สาระให้น้อยลง ร่างกายเล็กๆของคุณไม่สามารถต้านมันได้แม้แต่ครึ่งวินาทีด้วยซ้ำ” ไคล์ยิ้ม แต่ภายในหัวใจของเขากำลังครุ่นคิดหาทางรอด
หากเขายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อก็ต้องทิ้งผู้หญิงคนนี้ไว้ที่นี่ จากนั้นเปิดใช้ ปกปิดซ่อนเร้น แล้วหนีไป
แต่คนอย่างเขาจะทิ้งผู้หญิงเพื่อเขาตัวรอดเหรอ?
แน่นอน คำตอบคือไม่!
ไคล์ ได้แต่ถอนหายใจสภาพร่างกายของเขามันได้มาถึงขีดจำกัดแล้ว สถานการณ์ในตอนนี้เป็นอันตรายอย่างมาก
ในขณะที่ ไคล์ กำลังครุ่นคิดหาหนทางรอดอยู่นั้น สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นกลุ่มคนที่คุ้นเคยจำนวนมากกำลังมุ่งหน้ามาทางเขา “ดูท่าดวงของฉันมันยังไม่ถึงฆาต….!”
“ หลีกเลี่ยงคนสองคนที่อยู่ด้านหน้า ยิงไปข้างหลัง! ฆ่าพวกมันให้หมด!” ผู้นำผิวดำ ตะโกนออกคำสั่ง
'ปัง ปัง ปัง! '
เสียงปืนดังสนั่นไปทั่วทั้งบริเวณ
ทหารเยอรมันมากกว่า 20 นายถูกสังหารอย่างรวดเร็ว
“ ในที่สุดคุณก็มา จ่าฟิวรี” ไคล์ เผยรอยยิ้มออกมา เมื่อเขาเห็นจ่าฟิวรี เขาก็รู้ว่าวิกฤติชีวิตและความตายของเขามันได้รับการแก้ไขแล้ว
“ส่วนที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเราเอง” ฟิวรี เอ่ยขึ้นกับ ไคล์ โดยเผยให้เห็นฟันขาวที่เรียงเป็นแถวบนใบหน้าที่ดำมะเมื่อมของเขา