ตอนที่ 36 ท้าทายเพื่อก้าวข้าม!
“เทคนิคนี้เป็นอย่างไร?” สตีฟ ถือโล่กลมด้วยมือทั้งสองข้างบวกกับน้ำหนักตัวของเขากดลงไปที่ ไคล์ อย่างต่อเนื่อง
"ไม่เลว." ไคล์ จับขอบโล่ด้วยมือทั้งสองข้างเขาพยายามผลักดันโล่ออกไป โดยเข่าที่แตะอยู่กับพื้นก่อนหน้านี้ก็จมลงไปในพื้นดิน
สตีฟ ต้องการกดโล่ลงกับพื้น ส่วน ไคล์ ต้องการผลักโล่ออก
การต่อสู้ระหว่าง ทั้งสองคนได้กลายเป็นการต่อสู้ชักเย่อด้วยพลังกายที่บริสุทธิ์โดยสิ้นเชิง
“ ไคล์ นายจงยอมรับความพ่ายแพ้ซะ!” สตีฟ ตะโกนออกมาพร้อมกับกดโล่ลงไป และโล่ก็ลดระดับลงเล็กน้อย
ท้ายที่สุดแล้วความแข็งแกร่งทางร่างกายของ สตีฟ ก็ไม่แพ้ ไคล์
“ มันไม่ง่ายอย่างนั้น” ไคล์ เอ่ยปฏิเสธที่จะยอมแพ้ อันที่จริงการที่โล่ได้ลดระดับลงไปเล็กน้อยนั้นเป็นเพราะการยุบตัวของดินที่อยู่ใต้เท้าของ ไคล์
แม้ว่าเขาจะสวมชุดรบสีดำรัดรูป แต่ก็ยังสามารถมองเห็นกล้ามเนื้อที่โป่งพองเล็กน้อย
แสงแดดสีทองตกกระทบบนตัวของ ไคล์ ราวกับเหล็กกล้าเนื้อดีและในเวลานี้เขาเป็นเหมือนรูปสลักสำริดที่แสดงถึงพลัง
“จะให้ฉันยอมรับความพ่ายแพ้ มันยังอีกยาวไกลนัก” ไคล์ ผลักโล่ของ สตีฟ ออกไปจากนั้นก็ถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างเหนื่อยล้าพร้อมกับหอบหายใจออกมา
“ตอนนี้กำลังกายของนายกำลังจะหมดแล้ว” ดวงตาของ สตีฟ เต็มไปด้วยความหมายที่ซับซ้อน
หลังจาก ไคล์ ใช้แรงมากมายเพื่อผลักดันโล่ของเขาออกมา ทำให้เรี่ยวแรงของ ไคล์ ร่อยหรอและนี่อาจจะเป็นจุดเปลี่ยน!
สตีฟ กล่าวต่อ:“ การโจมตีของนายไม่มีความหมายสำหรับโล่นี้”
“ สตีฟ นายคงลืมอะไรไปอย่าง” ทันใดนั้น ไคล์ ก็ยิ้มและพูดว่า“ ฉันยังไม่ได้ใช้อาวุธ และหากฉันใช้มันก็มาดูกันซิว่าฉันจะชนะโล่ของนายได้ไหม”
ขณะที่พูด ไคล์ ก็เอื้อมมือไปข้างหลังแล้วดึงดาบยาวเหล็กกล้าออกมา
เมื่อเปรียบเทียบกับ โล่อดาแมน ซึ่งมีลวดลายกราฟฟิคที่มีสีสันและโดดเด่นบนพื้นผิวโล่ ดาบเหล็กกล้าโซเดียมคาร์บอน เป็นดาบมือเดียวและเป็นดาบที่ราบเรียบราวกับกระจกมันให้ความรู้สึกที่คมกล้าจนแถบหายใจไม่ออก
“ แม้ว่านายจะมีโล่ แต่ก็ไม่ควรหวังพึ่งแต่โล่ให้มากเกินไป เพราะในสนามรบศัตรูมีวิธีมากมายที่จะจัดการกับนาย” ไคล์ พูดอย่างเฉยชามือซ้ายกำดาบด้วยมือเดียวเอาไว้แน่น
การ์ดความสามารถสีเขียว “ทักษะดาบ” เขาได้เปิดใช้มันแล้ว
ด้วย ทักษะดาบ บวกกับความคมของดาบหล็กกล้าโซเดียมคาร์บอน มันจะทำให้พลังโจมตีของ ไคล์ เพิ่มขึ้นได้หลายระดับ
ในเวลานี้ ด้านนอกสุดของเหล่าทหารที่รายล้อม.
โจเซฟ มองคนทั้งสองคนที่ยืนถืออาวุธอยู่ในบริเวณกึ่งกลางของลานจัตุรัส ทันใดนั้นเขาก็เดินไปหา คาร์เตอร์:“ เอเจ้นท์ คาร์เตอร์ เจ้าเด็กเหลือขอทั้งสองคนนั่นกำลังประลองกัน ถ้าพวกเขาไม่หยุดเพียงแค่นี้บางทีอาจจะได้รับบาดเจ็บก็ได้!”
คาร์เตอร์ ส่ายหน้าเบา ๆ แววตาคู่สวยไม่ได้ขยับออกไปจากบริเวณต่อสู้และพูดว่า“ ตอนนี้คุณต้องการหยุดพวกเขาเหรอ? คุณไม่เห็นเหรอว่าพวกเขาต้องการเอาชนะซึ่งกันและกันอย่างจริงจังมาโดยตลอด”
โจเซฟ สงสัย:“ หมายความว่าไง? จู่ๆพวกเขาก็มาต่อสู้กันแบบนี้ และตอนนี้ก็ถึงเวลาไปทำภารกิจตามแผนดาราขาวแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ ฉันแค่เดา” ดวงตาของ คาร์เตอร์ เป็นประกายครุ่นคิด: “ สตีฟ เขาต้องการหาทางระบายออก นั่นเป็นเพราะ...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไคล์ ก็มักจะเดินนำหน้าเขาอยู่เสมอ "
“การทดลอง ซุปเปอร์โซลเยอร์, โล่อดาแมน, สิ่งเหล่านี้ถูกมอบให้เขาทางอ้อมทั้งหมดโดย ไคล์ อย่างไรก็ตาม สตีฟ ยังคงรู้สึกว่าเขาอยู่ห่างไกลจาก ไคล์ มากเกินไป”
“ เขาไม่รู้สึกมั่นใจกับตำแหน่งกัปตันอเมริกาด้วยซ้ำเขาอาจกำลังตั้งคำถามกับตัวเองว่าเขาได้รับโอกาสและอาวุธที่ดีขึ้น แต่ทำไมเขายังอยู่ใต้ร่มของ ไคล์ เขาต้องการก้าวข้าม ไคล์ และชูโล่ขึ้นมา”
"ดังนั้น….ครั้งนี้ในฐานะกัปตันอเมริกาเขาจะไปยังพื้นที่ศัตรูเพื่อนำทหารออกไปต่อสู้ สตีฟ ต้องการค้นหาตัวเองและสร้างความมั่นใจในการต่อสู้โดยการท้าประลองกับ ไคล์ ก่อน”
หลังจากคำพูดของ คาร์เตอร์ เสร็จสิ้นการต่อสู้ที่ดุเดือดในพื้นที่ตรงกลางลานก็กำลังจะสิ้นสุดลง
การเผชิญหน้ากันอย่างรุนแรงระหว่างดาบและโล่ ทำให้เกิดเสียงปะทะกันของเหล็กดังกึกก้องอยู่ในลานจัตุรัส
หลังจากที่ดาบและโล่แยกออกจากกัน ไคล์ และ สตีฟก็กลิ้งไปบนพื้นสองสามรอบจากนั้นก็ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วและพุ่งเข้าปะทะกันอีกครั้ง!
ทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดและเป็นคู่แข่งของกันและกันแต่ละคนมีความเย่อหยิ่งและไม่ยอมใคร
หากต้องการขึ้นไปอยู่แถวหน้ามีแต่ต้องคว้าเอาชัยชนะมาเท่านั้น!
ภายใต้ดวงอาทิตย์เหนือจัตุรัส
ไคล์ และ สตีฟ คนหนึ่งถือดาบ คนหนึ่งถือโล่และในที่สุดก็พุ่งเข้าหากันอีกครั้ง
ฉากที่น่าตกใจนี้ถูกจ้องมองผ่านสายตาของทหารอเมริกันกว่าพันนายในฐานทัพ พวกเขาจ้องมองโดยไม่กระพริบตา พวกเขาไม่อยากพลาดแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว
เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าหากผ่านไปอีกหลาย 10 ปี ยังจะได้เห็นฉากต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้อยู่อีกหรือไม่
'ตูมม! ! ! '
ดาบเหล็กกล้าโซเดียมคาร์บอน ปลิวกระเด็นไปปักคาบนพื้นดินอยู่ไม่ไกลออกไป
สตีฟ หมุนอยู่บนอากาศหลายรอบพร้อมกับเก็บโล่ไว้ที่ด้านหลังของเขา ส่วน ไคล์ ลอยกลับมาอย่างหนักหน่วง จากนั้นก็ล้มลงบนพื้นอย่างเหนื่อยล้าและนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น
“ สิบโท สตีฟ ชนะ?”
เหล่าทหารต่างเตรียมเชียร์ผู้ชนะ แต่ในขณะนั้นเอง สตีฟ ยกมือขึ้นด้วยความเหนื่อยล้า“ ฉันแพ้แล้ว”
ที่คอของเขามีรอยเลือดปรากฏขึ้นที่ด้านข้างอย่างชัดเจนดูเหมือนจะเป็นเพียงการบาดเจ็บเล็กน้อย แต่เลือดก็ไม่ยอมหยุดไหล
“ ฟู่! เหนื่อยมากจริงๆ” ไคล์ พยายามที่จะลุกขึ้นยืนและปัดฝุ่นบนร่างกายของเขา
การปะทะครั้งสุดท้าย ไม่ใช่เพราะดาบของเขาหลุดออกจากมือเพราะการปะทะ แต่เป็นเพราะเขาโยนมันทิ้ง
ถ้าเขาไม่ทำเช่นนั้นหัวของ สตีฟ คงหลุดออกจากบ่า
“ ไคล์ นายได้ใช้ความแข็งแกร่งทั้งหมดของนายแล้วใช่ไหม?” สตีฟ หอบหายใจออกมาพร้อมกับจ้องตรงไปที่ ไคล์ และต้องการคำตอบ
ไคล์ เหลือบมองเล็กน้อยแล้วพยักหน้าจากนั้นก็พูดว่า“ ใช่”
แม้ว่าจะยังคงมี [ปกปิดซ่อนเร้น] และ [เกราะแขนไวเบรเนี่ยม] ที่ไม่ได้ใช้ แต่ สตีฟ ก็ถือว่าเป็นคู่ต่อสู้ที่ยากและทรงพลังที่สุดตั้งแต่เจอมา
"โอ้" สตีฟ พอใจกับคำตอบพร้อมกับพยักหน้าอย่างหนักแน่นเขากำหมัดเอาไว้และพูดว่า:“ ครั้งนี้ให้นายชนะไปก่อน แต่สักวันหนึ่งฉันจะเอาชนะนายและก้าวข้ามนายไปให้ได้!”
“ งั้นฉันจะรอดู”
ไคล์ ยิ้มจางๆ และลุกขึ้นยืนจากนั้นมองไปรอบๆ พร้อมกับระบายลมหายใจออกมาเล็กน้อยแล้วตะโกนขึ้นว่า:“ พวกนายพร้อมติดตามเราไปในสนามรบเพื่อทำลายศัตรูแล้วหรือยัง!”
“พร้อม!”
เสียงของคำตอบมากมายดังไปทั่วทั้งฐาน จากนั้นทหารอเมริกา 500 นายก็ลุกขึ้นยืนอย่างพร้อมเพียงและจ้องมองไปที่ทั้งสองคนอย่างฮึกเหิม
“เตรียมอาวุธของพวกนายให้พร้อมแล้วตามเราไป!” สตีฟ ตะโกนออกคำสั่งตามมา
หลังจากการประลองในครั้งนี้จบลงมันได้เพิ่มความเคารพและขวัญกำลังใจให้กับเหล่าทหารเป็นอย่างมาก
“ รออะไรไปเร็ว!”
ไคล์ และ สตีฟ นำทีมออกจากฐาน
เมื่อมองไปที่ฉากนี้ โจเซฟ ก็เอ่ยขึ้นว่า:“ บางทีคนทั้งสองอาจจะเป็นตัวตนที่สามารถเปลี่ยนทิศทางของสงคราม”
เมื่อ คาร์เตอร์ ได้ยินเช่นนั้นเธอก็พูดขึ้นมาบ้างว่า:“ แน่นอน!”