เด็กจากชั้นเรียนอื่นๆนั้นรวมตัวกันรอบๆเฉียนยี่
เเละเด็กคนนึงที่มีผมลอน เดินตรงไปที่เฉียนยี่มองเขาราวกับจะทำลายให้สิ้นซาก
เขามีชื่อว่า เฉินเล่ย ท่าทางดูบ้าคลั่งเเละโหดร้าย ทว่าดูจากร่างกายเเล้วนั้นเขาสามารถเป็นอยู่จากหนึ่งในสิบอันดับเลยทีเดียว
“ ฟังนะ! พยามให้เท่ากับลำดับที่เเกอยู่สิ่ ยังไงซะเลือดซูหยานที่เเกมีน่ะยังไงซะมันก็เสียเปล่า เหมือนเเกยังที่ต้องพ่ายเเพ้ให้กับฉัน ฟังให้ดีๆ! ฉันจะทำให้เเกเเทบจะไม่มีลมหายใจต่อไป ก่อนที่เเกจะได้ไปนอนฉันจะสั่งสอนเเก!! เเละนี่มันเพิ่งเริ่มเท่านั้น! ” เฉินเล่ยกล่าว
ยังไม่ทันจบประโยค หมัดเเรกก็เข้าไปที่ท้องเฉียนยี่อย่างเเรง
มันทำเอาความเเข็งเเกร่งทั้งหมดนั้นเเทบหายไป
ท้องของเฉียนยี่ปั่นป่วน เเละรู้สึกเหมือนจะอาเจียน เขาพยามที่จะกลั้นมันไว้จนหน้านั้นกลายเป็นสีม่วง
เฉียนยี่ถูกรุมโดยเด็กๆทั้งเเปดคน ทว่าการเรียนการต่อสู้นั้นส่วนหนึ่งคือชีววิทยาเเละกายวิภาค นั้นทำให้พวกเด็กๆสามารถเข้าใจโครงสร้างของร่างกายได้เป็นอย่างดี พวกเขาเข้าโจทตีอวัยวะต่างๆเว้นเพียงใบหน้า
หากการรุมต่อสู้กับเฉียนยี่ยังคงเป็นไปอย่างต่อเนื่องเช่นนี้ ร่างกายของเขาต้องบาดเจ็บหนักเเละเป็นอุปสรรคต่อการฝึกต่อไปอย่างเเน่เนื่องด้วยประสิทธิภาพของร่างกายจะลดลง ทว่าเฉินเล่ยคงไม่วางมือง่ายๆ ทั้งยังคิดที่จะกำจัดเฉียนยี่ไป
เด็กๆคนอื่นมองมาอย่างเย็นชา ทว่าไม่มีใครพยามที่จะช่วยเหลือ เรียกเจ้าหน้าที่หรือครูมาห้ามปาม ทั้งยังมองผ่านไปมาด้วยสายตาเยือกเย็น
ในการฝึกซ้อมนั้นไม่อนุญาติให้มีการต่อสู้นอกสถานที่ที่กำหนดไว้ เเต่เฉียนยี่นั้นถูกเป็นเป้าของเฉินเล่ย
นั้นก็ด้วยเพราะว่าเฉียนยี่นั้นเป็นเด็กกำพร้า ทั้งยังเหมือนเป็นเศษขยะเเห่งเมืองร้าง ที่ที่ไม่มีเกียรติ เเม้การเรียนจะให้ข้อมูลกับเด็กๆมากมายเเต่นั้่นก็เป็นเพียงส่วนหนึ่งที่ไม่สามารถนำมากำหนดความเป็นคนคนนั้นได้
การกล่าวเช่นนั้นของเฉินเล่ยทำเอาเด็กคนอื่นกลับมาคิดถึงสถานะของตัวเอง
ทว่าเฉียนยี่ยังคงใช้วิธีการเดียวกับที่เมืองร้างที่เขาจากมา เขารอจังหวะที่จะสามารถตอบโต้ได้ “ ใจเย็นไว้ เย็นไว้ อย่าตอบโต้ไปด้วยความโกรธ ” นั่นคือสิ่งที่ดังก้องในใจของเฉียนยี่
“ ต่อไปข้างหน้า พวกเจ้ามีสิทธิจะฆ่ากันเอง เเต่ไม่ใช่ตอนนี้ หากใครที่มันกล้าที่จะไม่ทำตามกฏ หมายความว่าเจ้ากำลังเรียกหาความตาย! ” นี่คือสิ่งที่หลงไฮพูดตลอดการฝึก
“ ไอ้ขยะนี่นะเหรอ ที่มีหน้าอยากจะมาสู้กับเรา! ” เฉินเล่ยรู้สึกพอใจที่ได้ลงมือกับเฉียนลี่
ก่อนที่เขาจะวางมือลง ทันใดนั้นเฉียนยี่กำหมัดพุ่งไปราวกับเสือดำไปยังร่างของเฉินเล่ย
เด็กคนอื่นต่างอึ้งกันมาก เเม้หมัดนั้นจะไม่ได้เร็วมากเเต่ก็หนักพอตัว
เฉียนยี่ดึงเทปที่ปิดปากออก เเละพยามทรงตัว
เด็กคนอื่นต่างเฝ้ารอว่าเฉียนยี่จะทำอะไรต่อไป หน้าตาอันดุร้ายนั้นมองไปยังเพื่อนๆ ทว่าเขาเรียกเจ้าหน้าที่ออกมาเเน่นอนว่าทุกคนต้องบอกว่าใครเป็นคนเริ่ม เเละต้องถูกลงโทษร่วมกัน
สายตาของเฉียนยี่นั้นเเทนที่จะเป็นความโกรธเเละเกลียด เเต่เปล่าเลย มันเต็มไปด้วยความเย็นชา
“ ฉันไม่เรียกพวกเขามาหรอก ” เฉียนยี่กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ
ความเย็นปกคลุกหัวใจเฉินเล่ยอย่างบอกไม่ถูก เเละเป็นครั้งเเรกที่รู้สึกถึงความกลัว
เด็กที่ถูกเฉียนยี่จับหน้าซีดเผือด ปากของเด็กคนนนั้นอ้ากว้างราวกับไข่ห่าน ความเงียบเเละสายลมที่ผ่านมา ทุกคนรู้ได้ในทีทีว่าเสียงเเห่งความเจ็บปวดจะต้องตามมา นั่นก็เพราะถูกเฉียนยี่บีบปิ๊กกาจูของเขาอยู่
เสียงนั้นทำให้พวกเขารู้ได้ในทันทีเพราะกฏมีอยู่ว่าห้ามส่งเสียงเมื่อสัญญาณไฟดับลง การลงโทษจะหนักกว่าเดิมนี่เเค้มนี่เราต่างรู้ว่าการร้องขอความช่วยเหลือมันมีราคา
เฉินเล่ยพยามที่จะทำตัวเป็นปกติ ทว่าเฉียนยี่ยังคงจับเขาเเน่นขึ้นราวกับเพียงเเค่การบีบจับผ้าเช็ดตัว
ในที่สุดเฉินเล่ยก็เข้าใจว่าทำไมทำเช่นนี้ เเท้ที่จริงเด็กที่มีลักษณะคล้ายผู้หญิงนั้นมีความโหดร้ายซ่อนอยู่มาก
“ อ้าาาห์!!! ” เสียงความเจ็บปวดดังไปทั่ว
เสียงความเจ็บปวดนั้นดังมากขึ้น เขาไม่มีกำลังที่จะสลัดมันออกหรือเเม้เเต่สู้เฉียนยี่กลับเลย ทั้งหมดในตัวเขานี้เด็กไปด้วยความเจ็บปวด เเละทันใดนั้นก็เป็นลมไป
เสียงดัง ปังงงง!! ประตูถูกเปิดขึ้น
เจ้าหน้าที่เดินมาสำรวจรอบๆด้วยความใจเย็นเเละหยิบเเซ่ออกมาทันที
เพียงไม่กี่นาทีหลงไฮก็ตามมา เขาสวมกาเกงสีเนื้อ เดินสำรวจรอบๆห้อง เเละเห็นว่าเฉียนยี่มีเลือดไหลจากจมูกไม่หยุด ทันใดนั้นเขาฟาดไปยังเฉียนยี่อย่างเเรง จนจมลงกับกองพื้น
เเส้นี้ทำให้ร่างกายของเขามึนงง ความเเข็งเเรงทั้งหมดที่มีกองลงไปกับพื้น
ชายที่แข็งแรงเดินไปที่เด็กโตที่ไม่มีสติ ผู้คุมถอดกางเกงสำรวมเเละพบว่าเจ้าปิ๊กกาจูของเด็กนี่ถูกบีบจนเเหลก หลงไฮ พยักหน้าแล้วพูดว่า“ ลากเขาออกไป”
หลงไฮ่ตีฝ่ามือของเขาด้วยแส้เบาๆ กล่าวว่า "ตอนนี้ใครจะบอกฉันว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่"
เฉินเล่ยใช้ตาชำเลืองมองรอบๆ ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความอันตรายเเละรุนเเรง
ทันใดนั้นเเส้ก็ฟาดไปที่เฉินเล่ยอย่างจัง มันเจ็บปวดเเละหนักกว่าเฉียนยี่มาก เเต่เค้ายังฉลาดพอที่จะเงียบเเละไม่พูดใดใด
"เล่นลูกเล่น ต่อหน้าฉัน อยากตายรึไง?" หลงงไฮหัวเราะ แต่เขาไม่ได้ตีเขาอีก
ไม่ใช่เด็กทุกคนที่กลัวเฉินเล่ย และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นถูกเล่าตามความเป็นจริง ไม่ใช่เพียงหน้าเฉินเล่ยที่ซีดเผือด เเต่เด็กที่รวมตัวกันทำร้ายเฉียนยี่เองก็ด้วย
หลงไฮกระทืบเฉิ่นเล่ยพร้อมกล่าว “ เเค่นั้นเองหรอ! มันไม่ใช่เพียงเเต่การกลั่นเกล้งเท่านั้น เเต่ยังจะเป็นการทรมานให้ถึงเเก่ชีวิต เเกมันไอ้เศษสวะ โยนไอ้ขยะนี่ออกไป! ”
เด็กๆต้องทนกับความโหดของหลงไฮ ทว่าใครที่ร่วมการทำร้ายเฉียนยี่ต้องถูกลงโทษโยการเเขวนเเละเฆี่ยนสิบที
นั่นก็หมายความว่าในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้านั้นคงเป็นเรื่องยากที่จะขึ้นสูงมาเกินลำดับที่ห้าสิบ ทั้งยังจะต้องสู้ไปกับเเผลอันเจ็บปวด
จำนวนของเด็กที่ร่วมกันทำร้ายเฉียนยี่นั้นกว่าครึ่งนึง ต้องลำบากในการฝึกครั้งนี้มาก
เฉียนยี่ก็ยืนขึ้นอย่างช้า ๆ แม้ว่าเขาจะสั่นเล็กน้อย แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าแส้ที่เขาได้รับจากหลงไฮทำให้เขารู้สึกไร้พลัง แต่การบาดเจ็บภายในใจของเขานั้นดีขึ้น
เฉินเล่ยก็เดินไปที่เฉียนยี่และคว้าเสื้อคอของเขาพูดอย่างดุเดือดว่า“ เรื่องนี้ไม่จบ!”
เฉียนยี่มองดูเขาอย่างใจเย็นขณะที่เขาตอบว่า“ เรื่องนี้ไม่จบไม่ว่าเเกจะฆ่าฉันตอนนี้ หรือยังไงก็ตามเเต่ โชคมันไม่ได้เข้าข้างเเกตลอดหรอก"
เสียงและท่าทางของเฉียนยี่นั้นเป็นธรรมชาติมากราวกับว่าเขากำลังพูดในการสนทนาตามปกติ
แต่ความสงบที่เย็นชาทำให้เด็ก ๆ ทุกคนรู้สึกถึงความร้ายกาจอย่างแท้จริง
ใบหน้าของเฉินเล่ยเต็มไปด้วยความเเค้น เขาไม่อยากจะตื่นมาเจอกับเฉียนยี่อีก มันคงดีหากเขาได้ฆ่าเฉียนยี่ในวันนี้
นี่เป็นการตัดสินใจที่ยากมาก แต่ในท้ายที่สุดเฉินเล่ยไม่สามารถที่จะลากตัวเองเเละเฉียนยี่ลงไปตายได้ในตอนนี้ ความเจ็บปวดที่เเผ่นหลังของเขาก็มากขึ้นด้วย
และไม่มีใครมาท้าทายเฉียนยี่อีกครั้ง ทว่าเด็กทุกคนมีการกล่าวถ้าพวกเขาไม่สามารถฆ่าเฉียนยี่ได้พวกเขาจะมีชีวิตอยู่ในฝันร้ายที่ไม่มีที่สิ้นสุดนับจากนี้เป็นต้นไป
เเละเช่นนั้นเอง การฝึกของเฉียนยี่ดีขึ้นมากตามลำดับ ต่างกับเด็กที่รุมทำร้ายเขานั้นตกลำดับตกลงไปอยู่ลำดับรั้งท้าย
ด้วยความช่วยเหลือของเลือดซูหยาน ทำให้ความเร็วในการฝึกฝนของเฉียนยี่เริ่มเพิ่มขึ้นอีกครั้ง เเละคลื่นพลังเพิ่มขึ้นแบบไม่หยุดพัก คล้ายกับคลื่นที่โหมกระหน่ำกระทบกับชายฝั่ง
เขาเริ่มรู้สัมผัสทางทางเปิดพลังจุดเเรกที่ท้องของเขา
-------