Chapter 5: ผู้อาวุโสทั้งห้าของแม่น้ำหลี่
เสียงที่เต็มไปด้วยพลังฉีดังก้องไปทั้งพื้นที่นั้น แม้ว่าเสียงนั้นจะดังมาจากที่ไกล ๆ แต่ก็รู้สึกว่าคนที่ร้องออกมานั้นอยู่ใกล้กับพวกเขา ทำให้หูของฉินมู่นั้นสั่น
เขามองไปยังที่ที่เสียงดังขึ้นมาและพบกับคนหลายคนยืนอยู่บนผาที่ห่างออกไปประมาณ 2 ไมล์ ฉินมู่นั้นไม่เห็นหน้าตาพวกนั้นชัดเจนเท่าไหร่ แต่รู้ว่าคนพวกนั้นคงไม่ใช่คนธรรมดา เพราะหนึ่งในนั้นสามารถส่งเสียงมาได้ไกลถึงขนาดนี้
“ ปิศาจ ? ใครกันที่เป็นปิศาจ ? ข้าก็แค่คนธรรมดาที่อยู่ข้างแม่น้ำและเด็กนี่ก็เป็นแค่เด็กที่ข้าเลี้ยงดูมาก็เท่านั้น... ” ย่าซีเอามือคว้าตะกล้าและยิ้มให้ จากนั้นเธอก็กระซิบขึ้นมา “ มู่เอ๋อ วิ่ง ! ”
เสียงเร่งของย่าซีทำให้ฉินมู่นั้นตกใจ เขาพยายามจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ทำไม่ได้ เขาไม่อยากออกไปจากที่นี่ เพราะเขากังวลว่าย่าซีจะตกอยู่ในอันตราย
“ เจ้าเป็นแค่คนธรรมดาที่อยู่ข้างแม่น้ำ ? การส่งเสียงมาถึงเราได้อย่างชัดเจนด้วยพลังฉีที่แข็งแกร่งขนาดนี้ นั่นไม่ใช่สิ่งที่หญิงแก่ธรรมดาจะทำได้ ” เสียงของผู้เฒ่าคนเดิมดังขึ้นมาจากผา จากนั้นก็หัวเราะอย่างเย็นชา “ ไม่มีทางที่เราผู้อาวุโสทั้งห้าของแม่น้ำหลี่นั้นจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับเทคนิคปีศาจสวรรค์ได้ ทักษะนี้ได้เปลี่ยนผิวหนังให้กลายมาเป็นเสื้อผ้า...เจ้ายังอยากอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้ง ๆ ที่เราเข้าใจทักษะชั่วร้ายนั้นได้อย่างชัดเจนอยู่แล้วหรือ ? ”
“ เจ้าคงเคยใช้ทักษะนี้เปลี่ยนผู้คนมามากมายและลากพวกนั้นมาเพื่อฆ่าสินะ หือ ? ” ผู้อาวุโสอีกคนบนผาตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ คนของเรานั้นถูกเปลี่ยนเป็นสัตว์พวกนี้และต้องโดนบังคับให้กินหญ้าไปตลอดกาล ! เมื่อได้เห็นวิธีของเจ้าแล้ว ไม่มีทางที่เจ้าจะหลอกเราได้ ! ”
“ กวางเองก็เป็นสิ่งมีชีวิต สำหรับเจ้าที่ใช้หนังและวิญญาณของมันเพื่อสร้างสิ่งชั่วร้ายนั้น.. ” ผู้อาวุธโสอีกคนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย “ มีแต่พระเจ้าที่รู้ว่าชีวิตบริสุทธิ์กี่ชีวิตที่จะต้องเสียไป ถ้าเราไม่ฆ่าเจ้าตอนนี้และตรงนี้ ใครกันที่เราควรจะฆ่าถ้าไม่ใช่เจ้า ? ”
ย่าซีหันกลับมาหาฉินมู่และดึงเข็มออกมาจากหน้าผากของเขาและพูดขึ้นเบา ๆ “ พวกแก่นี่ไม่ได้เป็นภัย แต่ถ้าเจ้ายังอยู่ข้างย่า ย่านั้นจะต้องไขว้เขวกับการปกป้องเจ้า ดังนั้นรีบวิ่งหนีไปซะ ! วิ่งกลับไปที่หมู่บ้าน ! ”
ฉินมู่ไม่ลังเลอีกต่อไปและหันหลังกลับเพื่อที่จะหนีตามเส้นทางแม่น้ำข้าง ๆ ตอนแรกเขาคิดว่ามันคงน่ากระอักกระอ่วนที่ต้องหนีด้วยท่าทีแบบกวาง แต่หลังจากที่เขาเริ่มวิ่งแล้วเขาก็ตระหนักได้ว่าเขาเข้าใจผิด แทนที่จะรู้สึกกระอักกระอ่วน แต่เขารู้สึกว่าเขากลายเป็นกวางและวิ่งได้เร็วยิ่งกว่าแต่ก่อน
“ ปิศาจน้อยคิดจะหนีงั้นรี ? ไม่ใช่ว่ามันหยามเราไปหน่อยหรือถ้าเราปล่อยให้เจ้าหนี ? ศิษย์ทั้งห้าของแม่น้ำหลี่ ได้เวลาฝึกฝนแล้ว เป้าหมายของเจ้านั้นอยู่ที่กวางด้านล่างเรา กำจัดเขาและเอาหัวเขามาให้ข้า ! “
ในเวลาเดียวกันเสียงที่เป็นของเด็กผู้ชายและผู้หญิงก็ดังขึ้นมา “ เข้าใจแล้ว ! ”
ในเสี้ยวพริบตา ก็ได้มีเงา 5 เงากระโดดลงมาจากผาและวิ่งลงมาด้านข้าง มันรวดเร็วอย่างกับม้า พวกเขามาถึงด้านล่างผาภายในพริบตาเดียว ที่ล่างผานั้นมีบ่อลึกที่ซึ่งน่าจะเป็นจุดที่เกิดจากการที่น้ำตกอันบ้าคลั่งไหลลงมาจากภูเขา แทนที่จะเข้ากระทบกับน้ำ แต่ทั้งห้าคนกลับวิ่งอยู่บนผิวน้ำและเริ่มไล่ตามฉินมู่
หัวใจของย่าซีหล่นวูบ “ ร่างวิญญาณ ! และระดับของแก่นวิญญาณสวรรค์นั้นก็ไม่ได้อ่อนแอเลย ความเร็วของมู่เอ๋อนั้นคงเทียบพวกนั้นไม่ได้ พวกนั้นต้องตามเขาทันแน่ ! ”
ในตอนที่ย่าซีกำลังจะเข้าไปขวางพวกนั้น ร่างอีกสี่ร่างก็ได้บินขึ้นบนฟ้าและมาอยู่ข้าง ๆ เธอ มีแค่คนเดียวที่ยังอยู่บนผา เขายืนด้วยท่าทีองอาจชัดแล้วว่าคงไม่ได้ลงมาเร็ว ๆ นี้แน่
“ ผู้อาวุโสทั้งห้าของแม่น้ำหลี่มาทำอะไรกันในดินแดนหายนะแบบนี้ ? ” ย่าซีกรอกตาและหัวเราะให้ผู้อาวุโสสี่คนที่อยู่รายล้อมเธอ “ คิดจากอันตรายของที่นี่แล้ว เจ้าไม่กลัวคนของเจ้าจะมาตายที่นี่หรอกหรือ ? ”
ในบรรดาผู้อาวุโสที่ล้อมเธอยู่นั้น มีคนหนึ่งที่มีเคราสีดำได้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ เราได้ยินเรื่องสิ่งชั่วร้ายที่หลบซ่อนในที่แห่งนี้ ...ปีศาจนั้นไม่สามารถออกไปอยู่ภายนอกได้และต้องมาหลบอยู่ที่นี่ ดังนั้นเราผู้อาวุโสทั้งห้าจึงพาศิษย์ของเรามาที่นี่เพื่อกำจัดพวกมัน ”
“ ยังยืนยันไม่ได้เลยว่าใครกันแน่ที่เป็นปิศาจ...รึใครกันแน่ที่จะโดนกำจัด ” ย่าซีถือตะกร้าด้วยแขนข้างเดียวและทิ้งกรรไกรในมือให้ตกจากนิ้ว แม้ดูว่าเธอจะมีสายตาที่ดีนัก แต่เธอก็หัวเราะออกมา “ข้าไม่ได้ออกกำลังกายมาสักพักแล้ว โชคดีสำหรับข้าจริง ๆ ที่ความสามารถข้านั้นยังไม่ได้ถูกลืมเลือนไป เป็นไปได้หรือไม่ว่าที่พวกเจ้ามาที่นี่ก็เพื่อให้ข้าเปลี่ยนพวกเจ้าเป็นเสื้อผ้ากัน ? ”
“ เจ้ากล้าดียังไงถึงทำตัวหยิ่งทะนงขนาดนั้น เจ้าปิศาจ ? เจ้ามีสิทธิทำตัวแบบนั้นต่อหน้าเราหรือ ? ” ผู้อาวุโสสี่คนตะโกนขึ้นมา
พวกนั้นได้ร่อนลงจากฟ้าและเข้าโจมตีย่าซี
ในเวลาเดียวกัน ฉินมู่ที่ซึ่งกำลังวิ่งกลับไปที่หมู่บ้านนั้นก็เห็นแสงของสายฟ้าปะทุขึ้นมา สายฟ้าสีขาวอันบริสุทธิ์นั้นถูกจุดขึ้นในบริเวณนั้น จนทำให้ที่แห่งนั้นสว่างยิ่งกว่าแสงของดวงอาทิตย์ ! มีเสียงดังสนั่นของสายฟ้าตามมาด้านหลังเขาด้วย
ฉินมู่หันหลังกลับไปดูแต่ก็เห็นแค่คลื่นลมที่ระเบิดออกมาจากตำแหน่งที่ย่าซีอยู่ อยู่ ๆ ก็ได้มีพายุพัดพาผืนดินและก้อนหินที่หนักเป็นพัน ๆ ปอนด์ขึ้นมาแล้วโยนออกไปด้วยความเร็วสูง !
“ ท่านย่าซีคงไม่เป็นไร ... ” ฉินมู่พูดกับใจที่สลดของตัวเองและวิ่งต่อไป
ทันใดนั้นเก็ได้มีเสียงเท้าที่วิ่งบนน้ำข้าง ๆ ดังขึ้น เขามองออกไปและพบกับเด็กห้าคนวิ่งข้ามน้ำมา !
พวกนั้นวิ่งอยู่บนผิวน้ำแต่ตัวนั้นไม่จมไปเลยสักนิด ความเร็วนั้นก็รวดเร็วอย่างมาก เร็วยิ่งกว่าที่ฉินมู่จะวิ่งได้ ก่อนที่น้ำนั้นจะแตกตัวออก เด็กเหล่านั้นก็ได้ออกจากตำแหน่งนั้นไปแล้ว !
“ สองคนพวกนั้นอยู่ในระดับที่วิ่งบนน้ำได้อย่างที่ปู่ด้วนเคยบอกเอาไว้ว่าตอนนี้ข้ายังไม่สามารถไปถึงได้ พวกนั้นต้องแข็งแกร่งกว่าข้าแน่ ! “
ไม่นานสองคนนั้นวิ่งแซงเขาไปแล้วอ้อมเข้ามาเพื่อที่จะดักรอ
ฉินมู่มองไปด้านหลังและพบคนอื่นที่ไล่ตามเขามาอีก ด้านซ้ายของเขามีคนสองคมที่วิ่งผ่านช่องแคบภูเขามา ร่างของพวกนั้นกระโดดไปมาในป่าแต่ไม่นานพวกนั้นก็กระโดดลงมาที่พื้นเพื่อพักหายใจ
ในเสี้ยวพริบตาพวกนั้นได้วิ่งเข้ามาหาฉินมู่
“ ข้าให้พวกนั้นกำจัดข้าไม่ได้ ! ข้าต้องวิ่งหนีพวกนั้นและกลับไปที่หมู่บ้าน ข้าต้องไปบอกปู่หม่าและคนที่เหลือให้มาช่วยย่าซี ! “
แน่นอนเขาจะโดนจับได้ถ้าเขายังวิ่งตามแม่น้ำแบบนี้ สองคนที่อยู่ตรงกลางแม่น้ำนั้นเร็วเกินไป อีกสองคนที่วิ่งในป่านั้นช้ากว่าเล็กน้อยซึ่งการเข้าไปในป่านั้นคงเป็นทางเลือกเดียวของเขา
“ ปิศาจน้อย ! เจ้าและกวางนั่นลืมเรื่องหนีไปได้เลย ! “
ในตอนที่ฉินมู่วิ่งเข้าไปในป่า หนึ่งในเด็กสองคนตรงนั้นก็เร่งความเร็วขึ้นและวิ่งผ่านอีกคนมา แต่เขาก็ยังช้าเกินไปและปล่อยให้ฉินมู่ในร่างกวางนั้นวิ่งผ่านเขาไปได้
“ ไม่ต้องกังวล เขาหนีไม่ได้หรอก !”
เด็กสองคนที่วิ่งอยู่บนน้ำนั้นแสดงสีหน้าไม่แตกต่างจากเดิม เด็กสาวพลิกเท้าและหัวเราะเบา ๆ อยู่ ๆ ความเร็วของเธอก็เพิ่มขึ้นและได้กระโดดขึ้นไปบนยอดไม้อย่างกับเธอนั้นกำลังบินอยู่ เด็กชายเองก็ยังคงสั่งการคนอื่นอย่างใจเย็นให้ไล่ตามฉินมู่ไป
ไม่ว่าฉินมู่จะวิ่งได้เร็วแค่ไหนแต่ก็สลัดทั้งห้าคนนี้ไม่หลุด อีกอย่างเขาถูกบังคับให้ต้องวิ่งไกลจากหมู่บ้านขึ้นไปเรื่อย ๆ ลึกเข้าไปในดินแดนหายนะ
การได้อาศัยอยู่ในหมู่บ้านคนพิการมากว่า 14-15 ปีนั้น ระยะทางที่เขาไปไกลที่สุดก็แค่ 3-4 ไมล์ ตอนนี้เขาได้วิ่งผ่านระยะทางนั้นมาแล้ว ตอนนี้สิ่งรอบข้างเริ่มดูไม่คุ้นเคย ในเวลาเดียวกันเขาก็แทบไม่รู้จักสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเลย
ในตอนที่ฉินมู่วิ่งต่อเรื่อย ๆ ก็ได้พบกับหุบเขาที่อยู่ตรงหน้า มีกลุ่มต้นพีชอยู่ในหุบเขา เขาเห็นกลุ่มกวางอยู่ที่นั่น เขารีบวิ่งเข้าไปและรีบไปหลบทันที
ฟึซ -- !
กลิ่นหวาน ๆ ลอยออกมาคลุ้งทั่วพื้นที่พร้อมกับที่เด็กสาวได้ลงมายืนที่พื้น เท้าของเธอกระดิกไปมาและมองมาที่ฝูงกวางตรงหน้าพร้อมกับคิ้วขมวด
เธอกัดปากและพูดขึ้น – “ เขาแอบอยู่ในฝูงกวาง “
“งั้นก็ฆ่ากวางทั้งหมดซะ ! “
เด็ก ๆ เริ่มวิ่งเข้าไปในฝูงกวางและชักดาบกับมีดออกมาเพื่อฆ่ากวางพวกนั้น แม้ว่ากวางพวกนี้จะรวดเร็วแต่มันก็ยังช้ากว่าพวกเด็ก ๆ
ทั้งห้าคนนั้นมีร่างวิญญาณและยังแข็งแกร่งอีกด้วย อีกทั้งยังได้ฝึกฝนทักษะต่อสู้ กวางกระจายตัวหนีไปทุกทิศทางแต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะหนีจากชะตากรรมมันพ้น กวางพวกนั้นโดนฆ่าไปทีละตัว ๆ
อยู่ ๆ ก็ได้มีเสียงของคนดังขึ้นมาในฝูงกวางพวกนั้น
“ ไม่ใช่ข้าบอกว่ากวางเองก็คือสิ่งมีชีวิตหรอกหรือ ? ” เขาถามขึ้นมา “ย่าได้ฆ่ากวางไปแค่ตัวเดียวแต่เจ้ากลับฆ่าเป็นฝูง ทำไมเจ้ายังบอกว่าเรานั้นคือคนที่เดินตามเส้นทางปิศาจอีก ? ”
“ ตรงนั้น ! ”
ตาของเด็กสาวเป็นประกายพร้อมกับรวบรวมพลังฉีและชักดาบยาวออกมา พลังฉีของพยัคฆ์ขาวนั้นแผ่ออกมาจากดาบและเปล่งแสงสีทอง ดาบลอยออกจากมือของเธอและพุ่งเข้าใส่ฉินมู่ที่ซึ่งวิ่งอยู่พร้อมกับฝูงกวางตรงนั้น
ฉินมู่บิดตัวเปลี่ยนทิศทางเพื่อที่จะหลบดาบ แต่ดาบเองก็เปลี่ยนทิศทางและพุ่งเข้ามาหาเขาเช่นกัน
“ นี่มันทักษะอะไรกัน ? ”
ฉินมู่ นั้นสับสน “ รึนี่คือทักษะสวรรค์ ? มัน...ดูไม่เหมือนเลย ปู่ฆ่าสัตว์เองได้บอกว่าทักษะสวรรค์นั้นจะสามารถบรรลุได้ก็ต่อเมื่อบ่มเบาะอย่างสุดตัว เส้นทางทักษะของเด็กสาวนี้ดูด้อยกว่าของปู่ฆ่าสัตว์อย่างมาก... ”
ในตอนที่ดาบพุ่งเข้ามาเพื่อฆ่าเขา ฉินมู่ได้เปลี่ยนทิศทางในตอนที่มันเกือบถึงตัวให้ได้มากที่สุดจนแทบเกือบหลบไม่ได้ ในตอนที่เขาหลบการโจมตี เขาก็เห็นด้ายที่เชื่อมกับด้ามจับของดาบ ปลายอีกด้านนั้นเชื่อมที่ด้ามจับและอีกด้านนั้นอยู่ในมือของเด็กสาว
ด้ายนี้คือไหมอย่างดีซึ่งทำให้ยากที่จะมองเห็นได้