หลังจากเธอเลิกงาน..จีวอนกลับมาที่หอและเธอล้มลงนอนที่เตียง
" เฮ้อ . . . "
ถึงแม้บริษัทเธอจะเล็ก แต่ก็มีกำไรจากดันเจี้ยน ตลอด นั้นทำให้เธอทำงานหนักขึ้นและเธอรู้สึกว่ามันเยอะขึ้นเรื่อยๆ
ประตูหอพักถูกเปิดออกโดย รูมเมท ของเธอ เฮมินและ นา-ยอง
" วันนี้..พี่ทำงานได้ดีนะ "
"อื้อ...เธอก็ทำงานได้ดีเหมือนกัน "
เฮมินและ นา-ยอง อายุ 21 ปีทั้งคู่ แต่จีวอนนั้นแก่สุดในห้อง เธอ อายุ 24 ปี พวกเธอทั้งคู่นั้นมีอัธยาศัยดี กับทุกคน ยกเว้นกับ จีวอน
" ...พี่ พวกเราไปอาบน้ำก่อนนะ"
" โอ้...โอเคร "
จีวอนเปิดมือถือของเธอขึ้น หลังจากที่เธอทำงานหนักมาแล้ว เธอมักจะชอบอ่าน การ์ตูนและนิยายโรแมนติก.
จีวอนชอบที่จะปล่อยจินตนาการของเธอ เหมือนว่าเธอเป็น นางเอกในนิยาย
จากเหตุการณ์นั้น....ทำให้ชีวิตเธอเปลี่ยนไป หลังจากดันเจี้ยนนั้นถูกปลดปล่อยออกมา ตอนสมัยเธอยังเรียนอยู่ เธอเกือบจะตายในตอนนั้น แต่ว่าเธอถูกผู้มีพลังช่วยไว้
เธอจำหน้าของผู้มีพลังที่ช่วยเธอได้แต่ว่า เธอคงไม่ได้พบเขาอีกครั้งแน่นอน
แต่อย่างไหร่ก็ตาม ค่ารักษาตัวเธอเองสูงมาก ทำให้เธอสูญเสียหลายๆอย่างไปแต่ก่อนเธอถูกเรียกว่าเทพธิดาเป็นที่สนใจของทุกคน แต่ตอนนี้ชีวิตเธอพังทันที ทุกคนมองเธอราวกับเป็นปีศาจ
เมื่อเธออ่านนิยายและการ์ตูนของเธอเสร็จ เธอก็เข้า เว็บไซต์เพื่อดูอะไรไปเรื่อย
"หื้มม..นั้นวูชินนิ "
เธออ่านข่าวที่ร้อนแรงที่สุดตอนนี้ เมื่อเธอเห็นวูชินในหน้าแรก หน้าเธอก็แดงขึ้น...
หน้าของเขาดูไม่ค่อยพอใจอะไรเท่าไหร่....นั้นทำให้เธอหัวเราะ
" โอ้ว..วูชินมีชื่อเสียงขนาดนั้นเลยเหรอ"
ครึ่งเว็บไซต์นั้น ประกอบด้วยข้อมูลของวูชิน..ตอนนี้เขาร้อนแรงที่สุดในข่าวแล้ว
[ คัง-วูชิน กิลด์ อแลนดัล..สำนักงานผู้มีพลังได้ ยืนยันแล้ว]
[ ผู้มีพลังระดับ A ของเกาหลี คัง-วูชิน เขามาจากไหน.. ]
[ คังวูชิน..ใครเป็น อันดับ 1 กันแน่เมื่อเทียบกับ คิม-เกียงชู ]
มันน่าตื่นเต้นมากที่เธอเห็นเขากลายเป็นคนที่มีชื่อเสียง
เธอเองยังได้ดื่ม เหล้ากับคนทั้ง 2 คน เมื่อไม่กี่วันก่อนนี่เอง
" อืม . . . . . "
เธอได้คิดเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา พลางอมยิ้ม..
" โอ้...แจมินน่าจะเลิกเรียนเเล้ว"
จีวอนมักจะโทรหาแจมิน ตลอดเวลาที่เขาเลิกเรียน เขาเป็นครอบครัวคนเดียวของเธอ..และเป็นเหตุผลให้เธอมีชีวิตอยู่
[ หื้ม..พี่สาว]
" น้องป่วยรึเปล่า..ทำไหมเสียงน้องดูไม่ค่อยดีเลย "
แจมินป่วย แต่ป่วยที่หัวใจ
[ อ่อ..ไม่มีอะไรครับ..ผมสบายดี]
" โอเคร น้องกินอะไรรึยัง เดียวจะได้เวลาเรียนพิเศษแล้วนิ"
[ เอ่อ..ใช่พี่วูชินส่งข้อความมาหาผม ว่าขอเบอร์พี่ ผมควรจะให้เขาไหม.. ]
จีวอนหัวใจเต้นรัวเมื่อได้ยินชื่อวูชิน
" บอกเขาสิ "
[ เอ่อ . . . เอ่อ . . . ? ]
"พี่พูดว่า..บอกเบอร์เขาไป"
[แต่ว่า เขาค่อนข้างอันตรายนะครับ... ]
" น้องคิดว่า ฉลาดกว่าพี่สาวคนนี้เหรอ..หื้อ "
[ เอ่อ....โอเครครับพี่ผมมาถึง ที่ติวแล้ว..พี่จะวางสายเลยไหม ]
" โอเครงั้นตั้งใจเรียนนะ...อาทิตย์นี้พี่ยุ่งๆคงไม่ได้เข้าไปที่บ้าน ในวันหยุด "
[ ครับ..ผมเข้าใจ]
เมื่อสิ้นสุดการโทร ใบหน้าจีวอน ยิ้ม..
" ฮ่า ๆ."
เธออยากจะรู้ว่าทำไหม วูชินถึงถามเบอร์เธอจาก แจมิน
"ฉันไม่เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องใหญ่อะไร...ยังไงเธอก็ยังน่ารัก"
เสียงของวูชิน ยังก้องอยู่ในหูของเธอ
บางที วูชิน.......
" เอ่อ...ไม่มีทาง "
มีผู้ที่อาจน่าเกลียด ผู้หญิง แต่ ไม่มี ใคร จะ วันที่สัตว์ประหลาด เธออัดความรู้สึกของเอกชนที่พยายามไปด้านหลังหัวของมัน
คลิก
เมื่อประตูห้องน้ำเปิดออก เฮมินและ นา-ยอง ออกมาพวกเธอ สะดุ้งเมื่อเห็น จีวอนอยู่หน้ากระจก
"เอ่อ..พี่คะ "
" เอ่อ . . . . . . ? "
" ฉันรู้ว่าเราอยู่ในห้องของเรานะคะ และไม่สามารถใส่หมวกได้ "
" แต่พี่ควรมีมารยาทบ้าง...พี่ทำให้พวกเราตกใจนะ "
" เอ่ออ..โอเคร "
จีวอนรีบ ปิดหน้าของเธอและรีบเข้าไปในห้องอาบน้ำ
" หึ...ยัยผีนี่...เธอทำให้ฉันตกใจมาก"
" อ่า..จริงๆเลย...ฉันคิดว่าจะออกจากหอนี้..ทุกครั้งที่ต้องเจอ ยัยผี นี่ ตลอดเลย"
" เอ่ออ..เธออยู่ได้ยังไงกับใบหน้าแบบนั้น ถ้าเป็นฉันนะ ฉันฆ่าตัวตายไปนานเเล้ว " .
พวกเขาพูดกัน อย่างดังเพื่อให้เธอได้ยิน
เธอ เปิดฝักบัวอาบน้ำ ปล่อยให้น้ำไหลผ่านร่างกายเธอไปพร้อมกับน้ำตา
ไม่มีใครเข้าใจเธอเลย..
*
" เฮ้ออ..”
หลังจากที่ซังกูรวบรวมทุกอย่างเสร็จ เขาก็มุ่งหน้าไปหาวูชิน..
" พี่...ผมเก็บมาทั้งหมดแล้วครับ"
" จริงเหรอ ? "
วูชินนั่งพักอยู่เขาหยิบของจากซังกูทั้งหมดเเล้วเอาใส่ไว้ในช่องเก็บของ ของเขา
" พี่ดูเหมือนว่า ความเร็วในการล่าของพี่จะเพิ่มมากขึ้นนะครับ "
แน่นอน ตอนนี้ เขาเลเวล 33 แล้ว
" ตอนนี้ พวกอุปกรณ์ต่างๆเริ่มหล่น น้อยลงแล้ว."
"ครับ..พี่ นั้นเป็นอุปกรณ์ทั้งหมดที่ผมเก็บมาได้แล้วครับ "
จากคำตอบของซังกู...ทำให้วูชินรู้สึกเสียใจ เพราะว่าเขาเก็บ ได้ แค่ 3 ชิ้น เอง วันนี้
" ไปกันเถอะ "
" ครับ พี่ "
เมื่อ วูชินและซังกู ออกจากดันเจี้ยน เขาก็ พบ วู-ซังฮูนยืนรอเขาอยู่
" ผู้อำนวยการ ส่งผมมา ให้รอรับท่านประธาน ครับ"
ดูเหมือน จาง-มินชานจะให้ ซังฮูนเป็นคน ขับรถ
" แล้วผู้อำนวยการจางละ "
" เขาจัดการ ออฟฟิตให้พร้อมสำหรับการเยี่ยมชม จาก สำนักงานผู้มีพลังนะครับ."
" โอเค " .
" งั้นเดียวผมเอารถมา รับนะครับ,ท่านประธาน "
"อื้ม..."
เมื่อ วู-ซังฮูน หายไป ซังกูก็ถามคำถามกับวูชินในคำถามที่เขาอยากรู้
"พี่รู้จัก ซังฮูนได้ยังไงเหรอครับ "
" เขา... "
" ครับ พี่ .."
" เขาขายมือถือให้ฉันนะ.."
" อะไร ? "
ที่จอดรถถัดไป ..มีซังฮูนอยู่ในรถและบีบแตรเรียกพวกเขาอยู่
ซังกู...เหงื่อไหล..นี่เขาเอาคนขายมือถือมาเป็น ผู้ก่อตั้ง
เมื่อวูชิน มาถึงที่รถ...ซังฮูนก็ ลงมาเปิดประตูให้เขา
" เชิญครับ "
ในระหว่างทางที่วูชิน และซังกูมาถึง รถนั้น นักข่าว มากมาย รุมถามถามอย่างกับผึ้ง
" คุณคัง-วูชินคะ ได้ความว่าคุณยังไม่เปิด ดันเจี้ยนที่สถานี โซลนี้ เป็นสาธารณะ เมื่อไหร่คุณจะเปิดเป็นสาธารณธคะ.. "
" คุณคัง-วูชิน.."
ขณะที่นักข่าว กำลังถามอยู่นั้น วู-ซังฮูนก็ ตะโกนขึ้น
" พวกคุณอย่าพึ่งถามพวกเขา พวกเขาพึ่งจะเคลียร์ดันเจี้ยนมา ดังนั้นพวกเขายังคงเหนื่อยอยู่ ถ้าพวกคุณอยากสัมพาษณ์พวกเขากรุณา ติดต่อมา ที่กิลด์ ครับ..ถ้าไม่อย่างนั้นทางเราจะฟ้องพวกคุณเกี่ยวกับ จรรยาบรรณ สื่อนะครับ " .
" . . . . . . . "
พวกนักข่าวถอยไปอย่างรวดเร็วเมื่อได้เย็น คำพูดของ ซังฮูน..
" ผู้อำนวยการ จางจะฟ้องพวกสื่อเหรอ.. "
" เขาไม่ฟ้องหรอกครับท่านประธาน."
" หือ ? เขาไม่ฟ้อง "
" ผมโกหกนะคับ "
" . . . . . . . เอ่อ ทำได้ดีมาก "
" ครับ..ยินดีที่ได้รับใช้ครับ..ท่านประธาน "
" ....."
ตอนนี้เขา เก็บร้านของเขาทั้งหมด เพื่อที่จะอุทิศ เวลาทั้งหมดให้กับกิลด์อย่างเต็มที่แล้ว..
*
ใน สามวัน มานี้ พวกเขาลงดันเจี้ยนถึง 9 ครั้ง และเวลา ในการบันทึกล่าสุด ของพวกเขา คือ 2ชั่วโมง 49 นาที นั้นทำให้พวกนักข่าวต้องการสัมพาษณ์พวกเขามาก
มันเป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน..
แต่เขาไม่ สนใจพวกชื่อเสียงพวกนี้..
ตอนนี้เขานั่งอยู่ที่ห้องประธาน เเละนั่งกินพวกยา เสริมค่าสถานะ ที่มีอยู่เต็มตระกร้ากันอยู่
<เห็ดเสียงเพลง ถูกกิน..>
< ความตั้งใจแห่ง ความแข็งเเกร่ง ถูกดูดซัพ>
< เลือดแห่งเรนิน ถูกดูดซัพ>
ยาเพิ่ม ค่าสถานะ ต่างๆ ได้ถูก วูชิน ดูดซัพ อย่างต่อเนื่อง
ซังกูนั่งมอง วูชิน กิน พวก ยาเสริมสถานะต่างๆ..และกรีดร้องในใจ
' นั้นมันมีมูลค่า 200000 ดอลล่า ,170000 ดอลล่า และนั้น 500000ดอลล่า'
วูชินรู้สึกได้ว่า ซังกูมอง เขาจึง พูดอย่างเจ้าเล่ ว่า
"อะไรกัน..นายอยากินเหรอ.."
"มะ...ไม่ ครับ"
ยาต่างๆ ถูกซื้อมาโดย ผู้อำนวยการ จาง ...และวูชินเองก็ไม่สามารถ กินได้หมด ถึงยังไงเขาก็ต้องแบ่งมันให้ซังกู เพราะว่า ซังกูต้องตามเขา เพื่อ เข้าไป คอยเก็บของให้เขา ถ้าซังกูเเข็งเเกร่งขึ้น เขาก็มีโอกาส รอดชีวิต มากขึ้นดังนั้น เขาจึงเอามันให้ซังกูอย่างไม่เสียดาย
" งั้นนาย กิน นี่...อันนี้..และก็อันนี้ " .
วูชิน หยิบ ยาที่เพิ่ม ความแข็งเเกร่ง ความว่องไว และ พลังกายให้ ซังกู
" ขอบคุณครับพี่ "
ซังกู ลุกขึ้นและ โค้งขอบคุณ เขา
" เอ่อ...ไม่เป็นไร"
ถ้า ซังกูเเข็งเเกร่งขึ้น เขาก็สามารถถือของได้มากขึ้น,ถ้าเขาว่องไวขึ้นเขาก็สามารถ เก็บไอเทมได้ไวขึ้น ถ้าเขามีพลังกาย มากขึ้น เขาก็ทำงาน ได้นานขึ้น (* นี่มันยาให้เบ้ทำงานเยอะขึ้นชัดๆ)
"ฉันจะให้ยากับนาย อย่างละ 2 แล้วกัน"
" ผมโฮง-ซังกู...รู้สึกว่าเหมือนเป็นพรจากฟ้าที่ทำให้ผมได้เจอพี่เลยครับ "
"อ่า..ผู้อำนวยการเบ็ดเตล็ด...รีบกินมันเถอะ "
...ทำไหมชื่อที่ เขาเรียกมันดูแปลกๆ..(ต้องเรียกว่า เบ้ สิ ถถถถ....)
ซังกูทำท่าทาง รับยาเหมือนรับของจาก พระราชา เขาเริ่มดูดซัพมันด้วยสีหน้าแห่งความสุข
วูชินยิ้มและหยิบโทรศัพท์ ขึ้นมา
เขาเปิดหน้าต่าง สนทนา และส่งข้อความ สนทนากับจีวอน
1 [ นี่ผมเอง]
1 [ นั้นใช่จีวอนไหม]
1 [ ทำไมคุณไม่รับโทรศัพท์ ? ]
" อ่า...สงสัยเธอจะยังไม่เห็นแหะ"
หน้าโปรไฟล์ของเธอ เป็นรูป เธอกับ แจมิน..ซึ่งทำให้เขาแน่ใจว่า ติดต่อไม่ผิดแต่เธอไม่ตอบ อะไรเขาเลย
" หื้อ..อะไรเนี้ยฉันเอายาให้เธอไม่ได้นะถ้า ไม่ได้เจอเธอ.."
วูชินพูดกับตัวเอง ทันใดนั้น หน้าซังกูก็เป็นสีแดงเมื่อเขาดูซัพ ยาเสร็จและถามวูชิน
" พี่พูดอะไรเหรอครับ "
" ฉันบ่นถึงจีวอนนะ เขาไม่ตอบฉันเลย " .
" อ่อ..ถ้าเธออยู่ที่โรงงาน เธอจะไม่สามารถใช้มือถือได้ครับ...แต่นี่วันเสาร์นิ น่าจะเป็นวันหยุดเธอนะครับ"
" แจมินบอกว่าเธอยุ่งมากในสัปดาห์นี้"
" หรือว่าพี่สาวจีวอน อยากหลีกเลี่ยงพี่....เกิดอะไรขึ้นวันนั้นรึเปล่าครับ.. "
" วันนั้น . . . . . . . "
วูชินนึกถึงวันนั้น
" หรือว่าเธอโกรธเพราะว่า เทปกาว นั้น"
" อะไรนะ ? "
" ก็หมวกมันหล่น ฉันเลย เอา เทปกาว แปะที่หมวกของเธอนะ "
" ฉันไม่ค่อยมีประสบการณ์เรื่องผู้หญิงนะ. "
" อ่า...พี่ทำอะไรของพี่เนี้ย.. "
" . . . . . . . "
" เดียวไปถามคนที่รู้เรื่อง พวกนี้ก่อน "
" . . . . . . . ครับ"
ซังกูรู้สึก..เคืองๆที่ วูชินออกไปแล้วพา ซังฮูนเข้ามาในห้องของประธาน
" นายเรียกฉันว่า ประธานใช่ไหม "
" ใช่ครับ...ดูข้อความที่ฉันส่งไปให้หน่อย..เกิดอะไรขึ้น ทำไหมเธอไม่ตอบข้อความฉัน "
นี่คือโอกาสของ เขาแล้ว
จาง-มินชานและคิมแฮมินนั้น...พวกเขาต่างเก่งเรื่องงานทั่วๆไปและ ซังกูเองก็เป็นผู้มีพลัง
วู-ซังฮูนเป็นคนเดียวที่ ไม่ค่อยมีบทบาทอะไร และเขาเองก็ไม่อยากถูกไล่ออก ดังนั้นเขาจึงพยายามทำงานเบ็ดเตล็ดทั้งหมด
" ท่านประธานคิดถูกละครับที่ จ้างผม"
" หือ ? "
" ผมเป็นผู้เชี่ยวชาญ เรื่องนี้"
" . . . . . . . ? "
นี่เป็นโอกาสนี่เขาจะพิสูจน์ตัวเอง
ซังฮูน ยิ้มอย่างพอใจ...แต่วูชินกลับมองเขาด้วย สีหน้าแบบ งงๆ..
By Mheeezaa ออฟฟิตนี้ เบ้เยอะดีแหะ 555+