TTW :บทที่42 อุปกรณ์นำทาง
พวกเขาถูกขังอยู่ในเกมนี้โดยไม่ต้องคิดว่าเมื่อใดจะมีการช่วยชีวิต ถ้าพวกเขาอ่อนแอเกินไปพวกเขาจะไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ พวกเขาไม่สามารถรอให้มีการเผชิญหน้ากันอีกครั้งกับผู้เล่นอย่าง หลิวกำ เพื่อปกป้องพวกเขาตลอดไปดังนั้นพวกเขาจึงต้องเข้มแข็งขึ้นเช่นเดียวกับที่ หลิวกำ กล่าวไว้พวกเขาต้องเสริมสร้างร่างกายทั้งร่างกายและจิตใจ วิธีนี้พวกเขาจะไม่จำเป็นต้องเกาะคนอื่นเพื่อมีชีวิตอยู่รอดอีกต่อไป
“คุณและผมไปด้วยกัน? มันจะดีหรอ” พังฮั่ว ยังขาดความเชื่อเนื่องจาก ลูลู่ ขาดความกล้าหาญเธออาจจะหยุดนิ่งถ้าเห็นซอมบี้เมื่อถึงเวลานั้นถ้าเขาต้องรับมือกับซอมบี้ตัวเขาเองก็อาจจะไม่สามารถช่วยเหลือเธอได้
“ฉันคิดว่าฉันจำเป็นต้องสร้างความกล้าหาญของฉันแม้ว่าจะช้า…” ลูลู่ ขมวดคิ้วของเธอขณะที่ตอบกลับมาที่พังฮั่ว เธอเห็นซางยูตายอย่างน่าอนาถและได้รับการดุด่าจาก หลิวกำ ทำให้เธอเสียใจเธอรู้ว่าเธอไม่สามารถผลักดันโชคของเธอได้โดยไม่ต้องสู้ มิฉะนั้นจุดจบของเธออาจเลวร้ายยิ่งกว่า ซางยู
“ผมคิดว่า...ถ้าสถานการณ์ไม่ค่อยดีให้วิ่งหนีเลย อย่ากังวลเกี่ยวกับผมแล้ววิ่งหนีไปให้ไกลเท่าที่จะเป็นไปได้ผมจะหาทางหลบหนีเอง”ในที่สุดพังฮั่วก็ตกลงที่จะให้ ลูลู่ ไปด้วย
ความจริงเมื่อ ลูลู่ มีความคิดที่จะฆ่าซอมบี้เขาก็มีความสุขมากแล้วสามารถสู้เคียงข้างกับไอดอลของเขาก็เหมือนกับความฝันของโอตาคุเช่นเขา ทุกอย่างที่เขาต้องการ แต่ในความเป็นจริงไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นตามที่วางแผนไว้
ถ้ามันเป็นเพียงกดปุ่มไม่กี่ทีในเกมก็จะจัดการซอมบี้ได้แล้วแต่นี่มันเป็นเรื่องจริงหมายถึงการเดินเข้าไปหาซากศพที่เน่าเพื่อฆ่าพวกมัน นอกจากนี้ยังมีกลิ่นเหม็นเน่าของเนื้อและเลือดแน่นอนมันไม่โรแมนติกเลย
หลังจากเดินทางมาด้วยกันพวกเขาสำรวจสภาพแวดล้อมก่อนที่จะเดินทางต่อไป หากพวกเขาพบว่ามีซอมบี้ที่บาดเจ็บที่ขาหรือขาหนีบของพวกมันพวกเขาจึงใช้มันฝึกหรืออุ่นเครื่อง บางทีนั่นอาจจะเพียงพอสำหรับพวกเขาที่จะยกระดับขึ้นได้
“ฉันรอดชีวิตมาได้จากเกมซอมบี้ เกมหนึ่งในฐานะนักประกาศหญิงดังนั้นฉันจะไม่ปล่อยให้แฟนแฟนดูถูกฉันได้” ลูลู่ หยิบ มีดแมเชเทขึ้นมาและเคาะสองครั้งเพื่อฟื้นความกล้าหาญที่หายไปของเธอ
“ดี! ตกลง ถ้าเราพบซอมบี้ผมจะไปอยู่ข้างหน้าเพื่อกวนใจมันและเมื่อคุณได้โอกาสคุณก็ฆ่ามันทันทีที่คอ มาลองดูกันเถอะ!”พังฮั่วตอบ ลูลู่ และถือเหล็กเส้นของตัวเองไว้เขารู้สึกมีความกล้าหาญ
ไม่ว่าเขาจะทำอะไรเขาก็จะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้ผิดหวังกลับตัวเองมากเกินไป
พังฮั่วอยู่ข้างหน้า และ ลูลู่ ตามหลังทั้งคู่เดินผ่านประตูไปพวกเขาเฝ้ามองและเดินไปรอบรอบ สวนโชคดี เนื่องจากเขตนี้เพิ่งสร้างยังมีคนไม่ได้ย้ายเข้ามาในพื้นที่ก่อนที่จะเกิดการระบาดก่อนหน้านี้เนื่องจากประชาชน(ชนพื้นเมืองหรือnpc ในเกมส์นั่นเอง) และ หลิวกำ ได้กวาดล้างซอมบี้ที่เหลืออยู่พวกเขาจึงหาซอมบี้ที่มีชีวิตอยู่ในบริเวณนี้ได้ยาก
ก่อนอื่น พังฮั่ว หาบ้านไม่กี่หลังเพื่อยืนยันว่าด้านนายของอาคารปลอดภัยพวกเขาพบศพซอมบี้แต่ไม่ประสบความสำเร็จในการหาอะไรเพิ่มเติม
ภัยพิบัติเกิดขึ้นเพียงไม่กี่วันที่ผ่านมาแต่ประชาชนที่รอดชีวิตเก็บของพวกเขาไปจนหมดนอกจากนี้ผู้เล่นหลายแสนคนที่มาจาก The Trembling Worldเมื่อวานก่อนนี้ถ้าพวกเขาได้เข้ามาสถานที่นี้คงกวาดล้างไปจนหมดสิ้นการหาแหล่งอาหารในเขตนี้จึงยากยิ่งนัก
แต่หลังจากการค้นหาและตรวจสอบรายละเอียดผู้เล่นทั้งสองได้รับความกล้าหาญขึ้นพวกเขาไม่หวาดกลัวเหมือนดังแต่ก่อน
…..
“เจ้าอ้วนนายเห็นอะไรนั่นไหม?” ลูลู่ ถามขณะที่ยืนอยู่บนระเบียงแห่งหนึ่งและชี้นิ้วของเธอไปยังทิศทางของศูนย์กลางที่อยู่อาศัย
บ้านหลังนี้สามารถมองได้ทุกมุมเพราะอยู่ตรงกลางดังนั้นทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นลานจึงเห็นได้ชัดเจน
ย่านสวนโชคดีมีอาคารที่พักจำนวน 12 แห่งและศุนย์กลางที่อยู่อาศัยตั้งอยู่ตรงกลาง พังฮั่วเดินไปที่ระเบียงเพื่อดูว่า ลูลู่ ชี้ไปที่ไหนพวกเขาเห็นลูกกลมสีดำที่เป็นจุดศูนย์กลางของพลาซาจากนั้นลูกกลมสีดำก็เมื่อหายไปอย่างรวดเร็วแต่ขณะนั้นก็มีคนนอนอยู่บนพื้นแทน
“หรือมีผู้เล่นคนอื่นมาที่นี่หรือเปล่า” ลูลู่ รู้สึกประหลาดใจจึงถาม พังฮั่ว เธอจำได้ว่าตอนที่พวกเขาเข้ามามีฉากเดียวกันเกิดขึ้นคือทั้ง 7- 8 คนนอนลงบนชั้นดาดฟ้า
“ไม่เขาไม่ใช่ผู้เล่นเขาเป็นคนงานของบริษัทซานชิง”พังฮั่วเห็นว่าชายคนนั้นนอนลงบนพื้นและมีชุดเครื่องแบบบริษัทซานชิงและมีโลโก้วงกลมสามแบบที่แตกต่างกัน
พังฮั่ว เข้าร่วมในงานที่บริษัทซานชิงเป็นเจ้าภาพจัดงานประกาศเกมดังนั้นเขาจึงคุ้นเคยกับเครื่องแบบการทำงานของพวกเขาและจากมุมมองของพวกเขามันเป็นชุดแบบเดียวกันที่กระจายอยู่ภายในบริษัทซานชิง
“ในที่สุด!ในที่สุดก็มีคนมาช่วยเราแล้ว!เราควรรีบลงไปดู!” ลูลู่ ให้กำลังใจพังฮั่ว
“ใช่เราควรรีบและไปถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่บางทีเขาอาจจะมีวิธีที่จะช่วยให้เราออกจากเกม ไปสู่ความจริงก็ได้” พังฮั่ว รู้สึกตื่นเต้นกับความคิดนี้พวกเขาทั้งสองเดินออกจากห้องและมุ่งหน้าลงบันไดไปตรงศูนย์กลางที่อยู่อาศัย
ชายผู้นี้ตื่นขึ้นมาที่ศูนย์กลางพลาซ่าที่อยู่อาศัยเขานั่งบนพื้นแล้วมองไปรอบรอบเขาเห็นว่า ลูลู่ ควงมีดและ พังฮั่ว ถือท่อเหล็กทำให้พวกเขาดูน่ากลัวผู้ชายถอดกระเป๋าเป้สะพายหลังออกอย่างรวดเร็วจากนั้นเขาก็ดึง pda ขนาด 10 นิ้วออกมาและอุปกรณ์ทรัมเป็ตที่สามารถแนบกับ pda ได้และเขาก็ชี้เป้าไปที่ พังฮั่ว และ ลูลู่
“ พวกเราเป็นผู้เล่น! เราไม่ได้มีอันตรายกับคุณ” พังฮั่ว เห็นการเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาดของคนที่แต่งตัวแปลกประหลาดดังนั้นเขาจึงรีบลดแท่งเหล็กของเขาลงหมดพื้น ลูลู่ ทำตามพังฮั่วแล้ววางมีดลงกับพื้นเช่นกันทั้งสองคนอยู่ห่างจากผู้ชายหลายเมตร
ผู้ชายคนนั้นใช้ทรัมเป็ตที่คล้ายกับเครื่องตรวจสอบ พังฮั่ว และ ลูลู่ เพื่อทำการตรวจสอบอย่างละเอียดหลังจากพบว่า พังฮั่ว และ ลูลู่ ทั้ง 2 ได้ทิ้งอาวุธและไม่มีเจตนาที่ไม่ดีเขาจึงรู้สึกผ่อนคลายและขยับมือออกจาก pda
“ คุณเป็นอย่างไรบ้างคุณเป็นคนงานของบริษัทซานชิงใช่ไหม?” พังฮั่ว ถามเมื่อเห็นว่าชายคนนั้นใช้เครื่องมือแปลกๆเขาจึงเดินไปทักทาย
“ใช่พวกคุณเป็นผู้เล่นที่เข้ามาตั้งแต่เมื่อวานใช่ไหม?”ชายคนนั้นตอบกลับมาที่พังฮั่วและ ลูลู่ มือของเขายังคงอยู่บน pda แต่เครื่องไม่ติดและยังคงเหมือนมันกำลังรวบรวมข้อมูล
“ใช่ผมชื่อ พังฮั่ว และเธอคือ ลูลู่ คุณคือ…”พังฮั่วรู้สึกตื่นเต้นตั้งแต่ได้ยินเสียงของชายคนนั้นยืนยันว่าเขาเป็นคนงานจากบริษัทซานชิงนอกจากนี้ในฐานะคนงานจากบริษัทซานชิงเขาต้องรู้ว่าพวกเขาถูกขังอยู่ในนี้ตั้งแต่วันก่อนนี่อาจเป็นเรื่องดีที่มาช่วยพวกเขา
“นามสกุลของผมคือเจียง เรียกผมว่า เจียงจินหยวน “ ชายหนุ่มคนนั้นแนะนำตัวให้กับพังฮั่วและ ลูลู่