ตอนที่ 7 : ปู้ฉืออี
เมื่อกลับถึงห้อง ปู้หลี่เกื๋อจึงไม่ได้ตระหนักถึงสายตาแปลกประหลาดจากผู้อื่นตลอดทาง ตัวเขายังคงจมกับความสุขสมของตนเอง
ปู้หลี่เกื๋อคือนายน้อยแห่งคฤหาสน์ขุนนางใต้ เป็นปกติที่จะมีกำลังดีเยี่ยม ตัวเขานั้นอยู่ระดับสัมผัสขั้นที่แปด และอยู่ห่างจากขั้นที่เก้าเพียงแค่หนึ่งเก้าเท่านั้น!
ทว่าเป็นเพราะอาการบาดเจ็บภายในที่ไม่อาจรักษา ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะก้าวหน้า
แต่แล้วหลังได้ดื่มโคล่าที่ซื้อจากร้านของลั่วฉวน ไม่เพียงอาการบาดเจ็บถูกรักษา แต่พลังวิญญาณในร่างได้กลับคืนสู่สภาวะขีดสุด ดังนั้นความก้าวหน้าทางระดับพลังก็เพียงอยู่ที่เวลา!
“อีกเพียงก้าวเดียวเราจะก้าวหน้าสู่ระดับสัมผัสวิญญาณขั้นที่เก้าได้แล้ว!”
ดวงตาปู้หลี่เกื๋อเผยประกาย เขาตัดสินใจได้แล้ว
ตัวเขานั่งหลับตาลงทำสมาธิ คลื่นความผันแปรของออร่าเริ่มปรากฏจากกาย
ไม่นานจากนั้น ราวกับเสียงปริแตกดังขึ้น ร่างกายปู้หลี่เก๋อจึงสะท้าน ดวงตาค่อยลืมขึ้น มันราวกับฉายออกซึ่งแสงสว่างวูบ
ขณะเดียวกันนี้ลมหายใจของเขาจึงเริ่มมั่นคง ฝ่ามือเหยียดออก พลังวิญญาณจึงไหลเวียนออกมา
รับรู้ถึงพลังวิญญาณภายในร่างที่เพิ่มขึ้นหลายเท่า ปู้หลี่เกื๋อต้องสะท้านไปครู่หนึ่ง ไม่ช้าเขาจึงเผยยิ้มและหัวเราะออก
“ฮ่าฮ่า นายน้อยผู้นี้ถึงกับก้าวหน้าสู่ขอบเขตโชคชะตาได้!”
เพราะสภาพที่ดีพร้อม ปู้หลี่เกื๋อจึงสามารถผ่านขอบเขตสัมผัสวิญญาณระดับที่เก้า มุ่งตรงเข้าสู่ขอบเขตโชคชะตาได้โดยตรง!
“ปู้หลี่เกื๋อ นี่เจ้ามาทำบ้าอะไรที่นี่!”
ความสุขคงอยู่ได้ไม่นาน ประตูที่เปิดอยู่พลันต้องเปิดออก เสียงหนึ่งได้ดังขึ้น อีกฝ่ายเป็นสตรีเรือนร่างงดงามเดินเข้ามาในห้อง
สตรีผู้นี้สวมใส่ชุดสีขาวเรียบง่าย ดวงตาสุกสว่าง พร้อมทั้งเผยฟันขาว
เส้นผมยาวดำขลับนั้นปล่อยยาว มันสะท้อนซึ่งประกายเป็นครั้งคราว นางคือโฉมงามที่น่ารับชมผู้หนึ่ง
“พี่หญิง ท่านอยูที่นี่เอง!”
พบเห็นผู้มาเยือน ปู้หลี่เกื๋อจึงเผยยิ้มแย้ม
รับชมน้องชายตนเอง ปู้ฉืออีจึงเผยดวงตาที่อดกลั้น
“วันนี้เจ้าไปยังนครจิ่วเหยามาใช่หรือไม่ พบเจอทางรักษาแล้วหรือ?” ปู้ฉืออีกล่าวถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
การตระเวนไปทั่วนครจิ่วเหยาเพื่อค้นหาทางรักษา นั่นถือเป็นเรื่องที่ปู้หลี่เกื๋อทำเป็นประจำอยู่แล้ว
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเช่นทุกครั้ง ปู้หลี่เกื๋อพยักหน้ารับ “ข้าได้พบแล้ว”
“ข้าพบเจอวิธีรักษาแล้ว อย่าได้ห่วงหลี่เกื๋อไป อาการบาดเจ็บไม่ช้าก็หายดี”
ปู้ฉืออีที่ตอนแรกคิดกล่าวปลอบ แต่แล้วยามนี้ถึงกับได้คำตอบเกินคาดว่ารักษาหายแล้ว สายตานั้นจับจ้องปู้หลี่เกื๋อไม่วางตา
“ว่าอะไร? นี่เจ้าหาทางรักษาได้แล้ว?!”
“ถูกต้อง!”
ปู้หลี่เกื๋อหัวเราะรับ จากนั้นจึงรวบรวมพลังวิญญาณไว้ที่มือ บอลแสงพลังวิญญาณจึงปรากฏจนมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า มันเผยแสงสุกสว่างเล็กน้อยออกมา
ออร่าที่สัมผัสได้จากร่าง มันคือเอกลักษณ์ของขอบเขตโชคชะตา!
“ออร่าสู่นอกร่างกาย? นี่เจ้าถึงกับก้าวหน้าถึงขอบเขตโชคชะตาแล้ว?!”
ความประหลาดใจยามนี้ฉายชัดผ่านใบหน้างดงามของปู้ฉืออี
ไม่กี่เดือนก่อน เพราะบาดแผลทมิฬที่มือสังหารฝากเอาไว้ ระดับการฝึกฝนของปู้หลี่เกื๋อจึงไม่อาจคืบหน้า
เพราะสาเหตุนี้ ขุนนางใต้จึงได้ค้นหายาวิเศษมากมายเท่าที่จะสามารถ ทว่าไม่มีใดในพวกมันที่ช่วยรักษาบาดแผล ดังนั้นสุดท้ายแล้วจึงได้แต่จำยอมรับ
“หลี่เก๋อ คงไม่ใช่เจ้าทำลายรากฐานการฝึกฝนตนเองเพราะไม่อาจคืบหน้า จากนั้นจึงใช้วิธีการลัดอะไรบางอย่างเพื่อก้าวหน้ารวดเร็วเพียงนี้กระมัง?” ใบหน้าปู้ฉืออีเผยความเย็นเยียบ นางกล่าวออกด้วยน้ำเสียงลุ่มลึกขณะครุ่นคิด
“พี่หญิง ข้าหรือจะเป็นคนไร้เหตุผลเช่นนั้น?” ปู้หลี่เกื๋อไม่ทราบว่าควรกล่าวอะไร ขณะนี้จึงสลายกลุ่มก้อนพลังวิญญาณ
ปู้ฉืออีพยักหน้าว่านางคิดเช่นนั้น
ปู้หลี่เกื๋อถึงกับพูดกล่าวไม่ออก
“พี่หญิง ท่านเป็นพี่ข้านะ คิดอย่างนั้นได้อย่างไร!” ปู้หลี่เก๋อแทบคลุ้มคลั่งต่อความคิดของนาง
……
ไม่พลาดการอัพเดตตอนใหม่ ติดตามได้ที่ : https://bit.ly/32ciG6V