ตอนที่ 8 เรื่องราวของทหารรับจ้างอมนุษย์
“รอนย่า! ข้าต้องขออภัยเจ้าด้วยที่เมื่อวานรีบออกไปจากร้านโดยไม่ได้บอกลา” เจ้าของร้านเครื่องประดับได้กล่าวขอโทษด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
เมื่อคิดย้อนไป… เมื่อวานนี้ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาออกไปจากร้านตอนไหน และไม่แน่ใจว่าเพราะเหตุใดพวกเขาถึงรีบออกจากร้านไป หลังจากที่เขาได้พูดขอโทษฉันเมื่อสักครู่นี้ทำให้ฉันตระหนักได้ว่าเมื่อวานพวกเขารีบออกไปจากร้านจริง ๆ และนั่นทำให้ฉันต้องถามออกไปว่า…
“หรือเป็นเพราะว่าอมนุษย์ตนนั้นเข้ามาในร้านหรือ?”
“ใช่! ถ้าหากเขาเข้ามาในร้านด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคือง ใครจะรู้ว่าเขาทำอะไรได้บ้าง” ชายเจ้าของร้านขายเครื่องประดับกล่าว
“จะให้พูดไป… รอนย่า พวกเขาอาจจับตาดูเจ้านะ เจ้าควรซื้อเครื่องรางเสน่ห์ขับไล่สัตว์ร้ายมาติดที่ร้านเสีย” ลูกค้าชายท่านอื่นพยายามแนะนำฉัน
“ที่ร้านของข้าก็แขวนเครื่องรางชนิดนี้อยู่เช่นกัน” ชายเจ้าของร้านขายเครื่องประดับพูดเสริม
มันคือเหตุผลที่สัตว์ร้ายทุกตน แม้แต่มนุษย์ครึ่งสุนัขจิ้งจอกก็ไม่สามารถเข้าไปในร้านอื่น ๆ ได้
‘เครื่องรางเสน่ห์ขับไล่สัตว์ร้าย’ ด้วยชื่อของมันมีคำว่า ‘เสน่ห์ขับไล่สัตว์ร้าย’ แปลว่ามันจะช่วยมิให้สัตว์ร้ายชนิดใดเลยเข้าใกล้สถานที่ที่มีเครื่องรางนี้อยู่ และมันคงจะส่งผลต่ออมนุษย์ด้วยเช่นกัน
พวกเขาไม่ชอบพวกอมนุษย์เสียจริง…
ข่าวลือที่ว่าพวกอมนุษย์สามารถฉีกมนุษย์ธรรมดาออกได้เป็นชิ้น ๆ นั่นไม่สมเหตุสมผลเสียเลย… เพราะว่าอมนุษย์ตนเมื่อวานที่ฉันได้พบเจอ เขามิได้น่ากลัวอย่างที่ทุกคนพูด เมื่อฉันเหม่อลอยคิดถึงแต่เรื่องนี้อยู่นาน ทันใดนั้นก็มีลูกค้าเรียกสติของฉันให้กลับมา
“นี่! รอนย่า เจ้าฟังข้าอยู่หรือไม่!?”
ดูเหมือนว่าเขากำลังพูดบางอย่างขณะที่ฉันกำลังครุ่นคิด ฉันขอโทษลูกค้าผู้นั้นในทันทีเพราะฉันไม่ได้ฟังที่เขาพูด จากนั้นเขาจึงยิ้มอย่างแห้ง ๆ เป็นการตอบรับคำขอโทษนั้น
“ถึงอย่างไรก็เถอะ เจ้าควรจะระวังตัวและอยู่ให้ห่างจากพวกทหารรับจ้างอมนุษย์พวกนั้น”
“ทะ… ทหารรับจ้างอมนุษย์?”
ฉันสับสนงุนงงกับคำพูดที่ลูกค้าทุกคนได้อธิบายให้ฉันฟัง
เมืองดอมกาซ่าเป็นเมืองที่อยู่ห่างไกลจากเมืองหลวงและอยู่ติดกับประเทศเพื่อนบ้านที่เป็นทวีปค่อนข้างใหญ่ ผู้คนในประเทศเพื่อนมันจะมีนิสัยป่าเถื่อนดุร้าย ซึ่งเส้นทางในการมายังเมืองดอมกาซ่านี้มักมีโจรและการปล้นสะดมกันอยู่บ่อยครั้ง ฉันเคยเรียนประวัติของเมืองนี้ ณ ตอนที่ยังศึกษาอยู่ที่สถาบันเช่นกัน ทว่าฉันไม่เคยรู้เลยว่ามีทหารรับจ้างอมนุษย์ด้วย
“ทหารรับจ้างอมนุษย์พวกนี้เป็นทหารคอยรับใช้ขุนนางที่น่าเชื่อถือท่านหนึ่ง ต้องขอบคุณพวกเขานะ ความปลอยภัยในเมืองนี้ถึงได้ดีเช่นนี้ แต่ถึงอย่างนั้น…”
“ทหารรับจ้าง… พวกเขาป่าเถื่อน… โดยเฉพาะอย่างยิ่งทหารรับจ้างอมนุษย์กลุ่มนี้”
“ใช่ ถูกต้อง! พวกเขานิสัยแย่!”
‘ทหารรับจ้างอมนุษย์กลุ่มนี้’ นั่นหมายความว่าที่นี่มิได้มีอมนุษย์ตนเดียวงั้นหรอ…
เมื่อคิดถึงทหารรับจ้างอมนุษย์ชื่อกลุ่มโมฟูนี้… ตัวและใบหน้าของฉันสั่นคลอนและร้อนผ่าวขึ้นมาเพราะความกลัว
อมนุษย์ตนที่ฉันเจอเมื่อวานนี้เป็นลูกครึ่งสุนัขจิ้งจอก และฉันรู้สึกตื่นเต้นและอยากรู้ว่าอมนุษย์ตัวอื่นเป็นสัตว์ชนิดใดบ้าง…
ทว่าเมื่อพวกเขาพูดถึงอมนุษย์เหล่านั้น สีหน้าของลูกค้าได้เปลี่ยนเป็นบูดบึ้งกันทุกคน
“พะ… พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ในป่าเสมือนเป็นเจ้าของป่า”
“วิบัติโดยแท้!”
“ดังนั้นพวกเขาเป็นเหมือนภัยอันตรายของทุกคน ทุกร้านค้าในเมืองนี้ต่างต่อต้านและขับไล่พวกเขาด้วยการซื้อเครื่องรางเสน่ห์ขับไล่สัตว์ป่ามาแขวนเอาไว้ เพราะมันสามารถปกป้องมนุษย์ธรรมดาอย่างพวกเรามิให้ข้องเกี่ยวหรือได้รับอันตรายจากอมนุษย์ที่ดุร้ายพวกนั้น และเจ้าก็ควรซื้อมันมาติดในร้านด้วยเช่นกันนะรอนย่า… ป้องกันไว้เสียก่อนมักเป็นการดี”
“ใช่! มันคงจะแย่มากถ้ารอนย่าได้รับอันตราย!”
ฉันเอียงหัวอย่างสงสัยและสับสนในทันทีที่ได้ยินคำพูดของพวกเขา
ฉันจะกีดกันไม่ให้พวกเขาเข้ามาในร้านได้อย่างไรในเมื่อพวกเขามิได้ทำอันใดผิดหรือทำร้ายฉันเลย อย่างน้อยอมนุษย์ตนที่มาในร้านของฉันเมื่อวานนี้เขาก็มิได้ทำอันใดอย่างที่พวกลูกค้าพูด แถมเขายังจ่ายฉันด้วยเหรียญทองที่มีมูลค่าสูงอีกด้วยและยังบอกอีกด้วยว่าจะกลับมายังร้านของฉันอีก ฉันควรจะให้บริหารเขาอย่างดีกว่าเก่าในครั้งต่อไปที่เขามายังร้านกาแฟเสียด้วยซ้ำ
ลูกค้าชายทุกคนมองมายังฉันด้วยสายตาเป็นห่วงและกังวล เพราะฉันมิได้ให้ความสนใจกับคำแนะนำหรือซื้อเครื่องรางของพวกเขา
“ข้าจะพยายาม”
“ไม่สิ เดี๋ยวข้าจะไปซื้อเครื่องรางนั้นมาติดเสีย”
เมื่อสงครามของลูกค้าหนุ่มและอมนุษย์ได้ก่อตัวขึ้น ฉันรู้ในทันทีว่าฉันมีปัญหาครั้งใหญ่เสียแล้ว
ขณะที่ฉันกำลังครุ่นคิดถึงวิธีการรับมือกับสถานการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นนี้ ทันใดนั้น…
‘กริ๊ง กริ๊ง!’
เสียงกระดิ่งที่ฉันติดมันเอาไว้ที่หน้าประตูทางเข้าก็ได้ดังก้องขึ้นมาทันใด ทำให้ฉันรู้ว่ากำลังมีลูกค้าคนใหม่เดินเข้ามาในร้าน เมื่อมองตรงไปที่ประตูก็พบว่า…
แนะนำตัวละคร
1. เช เขาคือสิงโตตัวสีดำและเป็นหัวหน้าฝูง เขาเป็นคนไม่ค่อยพูด มีนิสัยไม่ชอบสุงสิงกับผู้อื่น ซื่อตรง พูดเหมือนขวานผ่าซากและเป็นคนที่เข้มงวดถึงขั้นแข็งกระด้าง
2. ซีน่า เขาคือสุนัขจิ้งจอกตัวสีเขียว เขาเป็นคนที่ฉลาดหลักแหลมและชอบพูดจารวมถึงเข้าสังคมกับผู้อื่น เขาใส่ใจรายละเอียดของผู้อื่น มีความเป็นทางการและมารยาทสูง อีกทั้งยังพูดคุยได้สบายหูร่าเริงและเป็นผู้บรรยายที่ดี
3. ยูลสะ เขาคือเสือชีต้าตัวสีขาว ถ้าเขาเป็นมนุษย์เขาคงจัดอยู่ในประเภทคนที่ค่อนข้างสมบูรณ์แบบและเพียบพร้อม การพูดจาของเขาธรรมดาไม่ได้มีอะไรพิเศษหรือโดดเด่นออกมา ดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไหร่
4. ชิเซ เขาคือหมาป่าตัวสีน้ำเงินเขาค่อนข้างที่จะมีความเป็นสัตว์ป่าสูง การพูดจาของเค้าค่อนข้างที่จะสบายๆ ซึ่งการพูดจานี้มีความใกล้เคียงกับยูลสะเล็กน้อย ทว่าเขาหยาบคายกว่ายูลสะมาก และได้โปรดอย่าจำชื่อเชกับชิเซสลับกันหละ
