ตอนที่ 8 สร้างความประทับใจ
ปลายดาบแทงเข้าที่คอของเด็กน้อย มันเฉือนเข้าไปในเนื้อเล็กน้อยและหยุดลงทันที
นางตัดสินใจด้วยตัวเองทันทีว่าจะฆ่าเขา แต่เมื่อปลายดาบได้แทงเข้าไปในเนื้อของเขา นางก็คิดว่านางคงไม่สามารถแทงเข้าไปได้ลึกกว่านี้อีกแล้ว
ในฐานะทหารผู้ผดุงความยุติธรรมอย่างนางไม่สามารถทำร้ายเด็กน้อยที่ไม่มีทางสู้หรือแม้แต่อาวุธในมือได้ลง ถ้าหากเขาเติบโตไปเป็นชายผู้ทรราชละก็นางก็คงได้ชื่อว่ากำลังฆ่าเขาเพื่อประโยชน์ส่วนรวม ถึงอย่างนั้นนางก็ทราบดีว่าเด็กชายผู้นี้จะเติบโตไปเป็นจักรพรรดิที่แข็งแกร่งผู้รวบรวมแผ่นดินให้เป็นปึกแผ่น… ถ้านางฆ่าเขาผู้คนคงประนามนางเป็นแน่!
เมื่อเลือดของเขาไหลอาบลงมา ใบหน้าที่เคยมีเสน่ห์ของเย่มู่ก็ได้เปลี่ยนเป็นเหยียดตึงและเย็นชา
“แล้วตอนนี้เล่า… เจ้ายังเกลียดข้าอยู่หรือไม่?”
นี่มันคือความผิดพลาด… นางไม่ควรลังเลเช่นนี้! ถ้าหากนางอยากจะฆ่าเขาจริง ๆ นางก็ควรทำมันเสียเดียวนี้! ถ้าพูดถึงความไร้เดียงสา… นางไม่ใช่หรือคือผู้ที่น่าสงสารที่สุดเพราะถูกย้ายมายังโลกแห่งนี้โดยมิได้สมัครใจ นางไม่ได้ถามหาความเห็นใจจากใครเลย…
ก็เพราะความคิดเช่นนี้ทำให้ดวงตาของนางกลับมามุ่งมั่นและแน่วแน่อีกครั้ง… และมันยิ่งทำให้ดูนางเหมือนฆาตกรมากยิ่งขึ้น สายตานี้ทำให้ทุกคนที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นตัวสั่นกันหมด
โมหลินหยวนยังคงยืนนิ่งไม่สั่นไหว แต่หัวใจของเขาสั่นระรัวเพราะกำลังเผชิญหน้ากับความตาย เห็นได้ชัดว่านางต้องการฆ่าเขา เจตนาที่รุนแรงนี้อยากให้เขาตาย! ทว่าตอนนี้นางกลับลังเลขึ้นมาอีกครั้ง… ถ้าหากเขาพูดอะไรสักอย่างออกมานั่นคงทำให้นางตัดสินใจใหม่อีกครั้ง
แต่จะให้เขาพูดว่าไม่เกลียดนางได้อย่างไร?
โมหลินหยวนหัวเราะอย่างเศร้าโศกแล้วมองตรงไปที่ใบหน้าของนางพร้อมพูดว่า “ข้าไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก ถ้าหากเจ้าอยากฆ่าข้าละก็… ทำเลยสิ”
เมื่อนึกถึงความเจ็บปวดต่อความตายของมารดาโดยมีฐานะเป็นนางสนมของจักรพรรดิ ความเกลียดชังที่ครอบครัวของเขาถูกทำลายเพราะแม่ของเย่มู่… ทันใดนั้นรอยยิ้มของเขาก็กว้างขึ้นทันที
ถ้าวันนี้เขาไม่ตาย… มั่นใจได้เลยว่าต่อจากนี้เขาจะใช้ชีวิตเพื่อแก้แค้นผู้คนที่เคยทำรังแกเขา เขาจะย่ำยีคนพวกนั้นให้สาสม!
เย่มู่รู้สึกอึดอัดเพราะรอยยิ้มอันบิดเบี้ยวด้านหน้านี้ หัวใจของนางเต้นเร็ว ดาบในมือของนางไม่สามารถอยู่เฉย ๆ ได้อีกแล้ว
มีเพียงความเกลียดชังในใจที่ล้นออกมาของเขาเท่านั้นที่สามารถทำให้เด็กอายุเพียงเก้าขวบแสดงสีหน้าและรอยยิ้มเช่นนี้ออกมาได้
เขาไม่เหลือความภาคภูมิหลงเหลืออยู่แล้วหลังจากที่ตนถูกลดฐานะให้มาเป็นทาสต่ำต้อย ถึงแม้ว่าดาบของนางแทงเข้าไปในเนื้อเขาก็ไม่สั่นไหวเลยสักนิด นางอยากจะฆ่าคนที่กล้าหาญเช่นนี้จริงหรือ?
ทันใดนั้น… เย่มู่ก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าดาบที่นางถืออยู่นี้หนักมาก เหมือมันหนักถึงหนึ่งพันปอนเลยทีเดียว ดังนั้นนางจึงไม่มีกำลังและกล้ามเนื้อมากพอที่จะถือมันไว้ได้อย่างง่ายดาย
และในที่สุดทุกคนก็ได้ยินเพียงเสียงโลหะกระทบพื้นเท่านั้น เด็กหนุ่มผู้นั้นเอามือจับแผลที่คออย่างประหลาดใจ
หลังจากนั้นเขาก็ได้ยินคำสั่งที่คาดไม่ถึงของเย่มู่ “พาเขากลับไปสะแล้วรักษาให้ดีด้วย!”
ทุกคนในห้องนั้นต่างรู้สึกโล่งใจมาก! ไม่มีอะไรดีไปกว่าการไม่มีการนองเลือดและไม่มีคนตาย! ผู้คนที่มองดูเหตุการณ์นี้อยู่ต่างพากันลุกขึ้นจากพื้นและทำตามคำสั่งของนางก่อนที่นางจะเปลี่ยนใจ
ในขณะนั้นทุกคนเหมือนกำลังจะหยุดหายใจ… เด็กที่แข็งแกร่งทั้งสองคนนี้จะต้องหมั้นกันในอนาคต… พวกเขาสองคนคงเหมือนยักษ์ที่จ้องจะทำร้ายกันอยู่ตลอดเวลา เช่นนั้นพวกเขาทั้งหมดคงอยากจะหนีไปจากสถานการณ์เหล่านี้
จู่ ๆ ก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งจากบรรดาทาสตัวน้อยที่คุกเข่าเรียงรายกันอยู่ด้านหนึ่งของห้องก้ได้วิ่งออกมาคุกเข่าต่อหน้าเย่มู่!
“นายหญิงน้อย! ได้โปรดรับข้าไปอยู่ด้วยเถิด ข้าพร้อมยอมทำทุกอย่าง ให้ข้าทำอะไรก็ได้!” เด็กชายผู้กล้าคนนั้นแต่งตัวด้วยชุดสีดำ คิ้วของเขาค่อนข้างหนา มีดวงตากลมโตและสดใสพร้อมฉายแววที่เต็มไปด้วยความกล้าแสดงออก
เขาทำเช่นนี้ก็เพราะเขาเพิ่งจะเห็นว่าขันทีหลิวกระทำกับโมหลินหยวนเช่นไร ความกลัวในใจของเขาพลั่งพลูออกมาผ่านน้ำเสียงที่สั่นไหว ทว่าตอนนี้เขาก็สงบลงบ้างแล้ว…
คนรับใช้คนอื่น ๆ อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเขา เจ้าหนุ่มตัวเล็กไม่รู้หรือไงว่าบ้านหลังนี้เป็นถ้ำเสือ ถ้าหากหลงเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้าละก็เขาจะได้ถูกรุมทึ้งฉีกเนื้อเป็นชิ้น ๆ ถ้าหากรู้อย่างนั้น เขาจะมีความคิดขอนายหญิงน้อยให้ยอมรับตนอยู่หรือไม่?
เมื่อนึกถึงการกระทำของนายหญิงน้อยที่ทรมานทาสคนอื่นให้เหมือนตายทั้งเป็น ทุกคนในห้องโถงนั้นได้แต่เห็นใจทาสน้อยคนนี้
ที่จริงแล้วเย่มู่อยู่ในอารมณ์หดหู่ใจเมื่อเห็นเด็กน้อยผู้นี้ แต่นางก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
นางรู้สึกได้ทันทีว่าเด็กคนนี้มีเป็นเด็กดีมาก แวบแรกที่นางเห็นเด็กคนนี้ นางรู้สึกได้ทันทีว่าเขาเหมือนเด็กที่นางเคยรู้จักในโลกเดิม
“ได้สิ เอาเขาไปกับเราด้วยละกัน!”
“เจ้าค่ะ”
สาวรับใช้ส่วนตัวและทาสคนอื่น ๆ ไม่กล้าขัดคำสั่งและเมิณเฉยต่อคำพูดนี้ได้ ทาสสาวทั้งสองรีบตรงไปที่ลานบ้านที่เป็นของเย่มู่ ตราบใดพี่พวกเขาไม่ได้รับการทรมาณใด ไม่ว่านายน้อยเย่มู่อยากได้อะไรอยากทำอะไรพวกเขาก็พร้อมจะทำให้นาง