ตอนที่ 1 – คำเชิญจากนาฬิกาพก 2
9 ตุลาคม 2013
มีข้อความแปลกประหลาด ส่งเข้ามาในโทรศัพท์ผม ข้อความนั้นกล่าวว่า จะเติมเต็มทุกความปรารถนาที่ผมขอ หากผมตัดสินใจจะเข้าร่วมก็แค่กดปุ่มเท่านั้น
ปกติแล้วผมก็จะเมินข้อความนั้นซะ แต่ครั้งนี้ผมอดคิดถึงแม่ที่อยู่ในโรงพยาบาลไม่ได้ แม่ดูแย่ลงทุกวัน
ดังนั้นผมจึงกดปุ่ม ‘ตกลง’ เพื่อหาทางรักษาแม่
ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ผมรู้สึกว่างเปล่า เพราะท้ายที่สุดมันคงเป็นเพียงเรื่องตลก
แต่จากวันนั้นมา ผมก็เริ่มฝันแปลก ๆ
ในความฝันผมกำลังปีนสิ่งที่ดูเหมือนหอคอยสูงราวเก้าสิบเก้าชั้น
12 ตุลาคม 2013
มันไม่ใช่ความฝัน!
ทุกอย่างชัดเจนมาก มันคือเรื่องจริง!
โลกนี้ไม่ได้มีแค่เผ่าเอลฟ์ หรือคนแคระ แต่ยังมีอสุรกายอย่าง ยักษ์ออค โทรล และมังกร ทั้งยังเป็นโลกที่มีมิติ และจักรวาลมากมายทับซ้อนกันในที่เดียว
หอคอยตั้งตระหง่าน ราวกับรอคอยให้ทุกคนปีนขึ้นไป ถ้าหากใครก็ตามสามารถขึ้นไปถึงชั้นที่เก้าสิบเก้า เขาหรือเธอจะกลายเป็นพระเจ้า นั่นคือสิ่งที่ผมได้ยินมา
ทุกคนชี้ไปที่หอคอยและเรียกมันว่า
หอคอยสุริยะเทพ
โอเบลิสก์
แต่สิ่งเหล่านั้นไม่มีความหมายกับผมเลย มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่ผมต้องการ มันคือยาอายุวัฒนะที่สามารถรักษาได้ทุกโรค หรือจะเรียกว่ายาครอบจักรวาลก็ได้
ถ้าได้มันมา ผมก็จะสามารถช่วยแม่จากความเจ็บป่วยได้
28 ตุลาคม 2013
ผมรวมกลุ่มกับเพื่อนที่มีความคิดคล้ายกัน เพื่อปีนขึ้นหอคอย
แต่มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
พวกเราต้องฆ่าอสุรกายทุกประเภท และทุกครั้งยังต้องเผชิญกับอันตรายจากมนุษย์ มันดูคล้ายเป็นเกม แต่ก็คงไม่ใช่ มันคือเรื่องจริงทั้งหมด เพราะถ้าคุณตายทุกอย่างก็จบ
เพื่อนร่วมทีมและผมมีความสามารถอยู่พอสมควร แต่ถ้าย้อนกลับไปมองความเป็นจริงร่างกายผมอ่อนแอจนทำให้คนในครอบครัวกังวลอยู่เสมอ
พวกเราคือกลุ่มแรกที่สามารถปีนชั้นหนึ่งถึงสิบได้ภายในสี่วันเท่านั้น
ตั้งแต่นั้นมา ผมก็เริ่มคิดอย่างจริงจัง
ผมไม่สามารถอยู่ระหว่างโลกแห่งความจริง และหอคอยในเวลาเดียวกัน
19 พฤศจิกายน 2013
ผมตัดสินใจแล้ว
ผมพยายามจะอธิบายถึงสถานที่แห่งนี้ให้พี่ฟัง แต่ทุกครั้งที่เผชิญหน้ากับพี่ คำพูดว่า ‘มีอีกโลกหนึ่งเรียกว่าหอคอย และผมกำลังพยายามจะหายารักษาจากที่นั่น’
แต่พี่ชายผมเป็นพวกแข็งนอกอ่อนใน เขามีจิตใจที่อบอุ่น เขาจะพูดอะไรงั้นเหรอ? ผมพนันได้เลยว่าเขาจะอาสาทำมันแทนผมแน่
จะให้มันเกิดขึ้นไม่ได้
ท้ายที่สุดผมจึงตัดสินใจออกจากบ้าน พวกเขาต้องตามหาผม แต่มันก็คงไม่ถึงปีหรอก
ผมมั่นใจว่าจะสามารถหายาอายุวัฒนะนั้นมาได้ และเพราะแบบนั้นผมจึงตัดขาดตัวเองจากโลกความจริง
1 ธันวาคม 2013
พวกเราตั้งชื่อกลุ่มว่า ‘อาเธีย’
อาเธียนั้นดีที่สุดในทุกด้าน ทั้งร่วมใจกันทำงาน และไหนจะทักษะส่วนบุคคลอีก พวกเราอยู่ระดับสูงสุดของเกมเลยก็ว่าได้
เราบุกทะลวงขึ้นไปหลายชั้นอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครในหอคอยนี้ที่ไม่รู้ชื่อพวกเรา
ผมอาจจะหายาอายุวัฒนะได้เร็วกว่าที่คิดไว้ก็ได้
7 กันยายน 2014
ความเร็วในการปีนขึ้นหอคอยเริ่มช้าลง ผมเคยคิดว่าต้องการเวลาอีกสักครึ่งปี แต่ตอนนี้ผมอาจจะต้องใช้เวลามากกว่าหนึ่งปีด้วยซ้ำ
……
11 พฤศจิกายน 2014
เราได้ต้องสู้กับพวกระดับสูงที่มองพวกเราเป็นเพียงสิ่งของอุจาดตา มันเลยทำให้เรามีอุปสรรคที่ต้องต่อสู้มากขึ้นไปอีก
28 กุมภาพันธ์ 2015
การเจรจาล้มเหลว
สงครามเริ่มขึ้นแล้ว
2 กรกฎาคม 2015
ฝ่ายพันธมิตรที่เรากำลังต่อสู้อยู่ได้พังทลายลง
ครั้งแรกที่อาเธียเริ่มก่อตั้งกลุ่มนั้นมีเพียงสิบสองคน และได้เติบโตขึ้นเป็นหนึ่งในสิบกลุ่มที่ใหญ่ที่สุด เพื่อนในกลุ่มทุกคนก็ต่างอยู่ระดับสูงกันทั้งนั้น
และผม ผู้นำกลุ่มอาเธียโผล่ขึ้นมาอยู่ในระดับที่เก้า เขาเลยพูดกันว่า ผมเป็นคนไต่อันดับขึ้นมาอยู่หนึ่งในสิบได้เร็วที่สุด
แต่ผมก็ยังไม่สามารถหยุดแค่นี้ได้
เพราะสงคราม ทำให้เราไม่มีเวลาตามหายาอายุวัฒนะ พวกเราจึงเร่งรีบแล้วปีนหอคอยอีกครั้ง
4 มีนาคม 2016
ผมได้พบกับคนที่ผมรัก
19 กันยายน 2016
อีกหนึ่งสงครามได้เริ่มขึ้น
ความขัดแย้งเกิดขึ้นระหว่างอาเธียผู้อยากไต่อันดับให้สูงกว่านี้ กับพวกระดับสูงคนอื่นที่ต้องการรักษาระดับตนเองไว้ ผมพยายามเกลี้ยกล่อมพวกเขาอย่างเต็มที่ แต่มันไม่ง่ายเลย
เรื่องราวเริ่มแย่ลง เพื่อนร่วมกลุ่มบางคนเห็นด้วยกับความคิดนั้น แต่พวกเขาไม่ออกความคิดเห็นใด เพราะยังคงกังวล
รู้แบบนี้แล้ว แต่ผมก็ยังดันทุรังให้กลุ่มเราปีนขึ้นหอคอย เพราะยังไงก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงความขัดแย้งนี้ได้อยู่ดี
ในขณะนั้น เวลายังคงเดินต่อไป
ผมรู้สึกเหมือนกำลังจะบ้าอยู่แล้ว
2 มกราคม 2017
ตอนนี้อาเธียอยู่อันดับห้า และสงครามก็ยังดำเนินต่อไป แต่ทุกคนรู้สึกเหนื่อยล้าเต็มที
6 มิถุนายน 2017
พวกเราพบว่ามีคนในกลุ่มทรยศ
พวกเราเลยฆ่าก่อนที่เขาจะรู้ตัว จึงทำให้เริ่มเกิดความขัดแย้งกันเองภายในกลุ่ม ทุกคนเริ่มไม่ไว้ใจกัน
สมาชิกเริ่มออกจากกลุ่มไปทีละคน
1 กรกฎาคม 2017
ร่างกายผมเริ่มหนักขึ้น
ผมโดนยาพิษ
30 ตุลาคม 2017
สมาชิกครึ่งหนึ่งออกจากกลุ่มไป พวกเราพ่ายแพ้กับการต่อสู้ และไม่กล้าที่จะปีนขึ้นไปยังชั้นที่สูงกว่านี้อีก ผมพยายามขอให้คนรอบตัวค้นหายาอายุวัฒนะ แต่ผมไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับมันเลย
ร่างกายผมเริ่มพังทลายลงอย่างเชื่องช้า
1 พฤศจิกายน 2017
คนที่ผมรักทิ้งผมโดยใช้มีดแทงเข้าสู่หัวใจ
ความสามารถที่ผมมีก็ไม่อาจต่อต้าน และระงับพิษร้ายไว้ได้ ร่างกายเริ่มเน่าสลาย
30 ธันวาคม 2017
ผมคิดถึงพี่
1 กุมภาพันธ์ 2018
ผมเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ในอาเธีย
ทำไมทุกอย่างมันผิดพลาดไปหมด?
เพราะผมเชื่อใจคนอื่นมากเกินไปเหรอ? หรือเป็นเพราะผมหมกมุ่นกับความต้องการของตนเองจนลืมสนใจเพื่อนร่วมทางรึเปล่า?
หรือ…
เป็นเพราะผมทิ้งครอบครัวตนเอง?
28 กุมภาพันธ์ 2018
วันสุดท้ายของเดือนกุมภาพันธ์ ในที่สุดผมก็ได้ยาอายุวัฒนะมาจนได้
ตอนนี้ผมต้องหาทางเอามันกลับบ้านให้ได้ แต่มันดูไม่มีทางไหนเลย ผมไม่สามารถออกจากหอคอยนี้ได้แม้ว่าอยากออกไปมากแค่ไหนก็ตาม ผมถูกผู้คนล้อมไว้
บางทีพวกเขาคงคิดว่าผมจะจากไปเพื่อกินยาแก้พิษให้กับตนเอง ทุกคนเข้ามาเพื่อฆ่าผม ไม่มีใครอยู่ข้างผมสักคน มันเลยทำให้ผมรู้
ว่าความจริงแล้วผมเชื่อใจตัวเองได้แค่คนเดียวเท่านั้น
แต่ผมไม่สามารถแสดงความอ่อนแอให้พวกเขาเห็นได้
* * *
นี่เป็นตอนจบไดอารี่ของผม ผมเชื่อว่า ถ้าผมทิ้งไดอารี่นี้ไว้ พี่จะสามารถหาทางมายังที่แห่งนี้ได้
ผมเชื่อว่าถ้าเป็นพี่ พี่คงสามารถนำยาอายุวัฒนะกลับมาหาแม่ได้อย่างปลอดภัยแน่