ตอนที่ 2 – คำเชิญจากนาฬิกาพก 1
ข้อความสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้
“…!”
ยอนอูรีบตรวจดูนาฬิกาอีกครั้ง เพื่อหาเบาะแสของน้องชาย หรือข้อความอื่นที่อาจถูกซ่อนไว้
แต่ก็ไม่พบอะไรทั้งนั้น
ฟุบ!
ยอนอูนั่งลงโซฟาอย่างแรง
เขายังคงถือนาฬิกาพกโดยไม่พูดอะไรสักคำ
เข็มวินาทีหายไป และมันเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน เขารับรู้ได้ถึงทุกเหตุการณ์ที่น้องชายได้เผชิญมา ‘ด้านนั้น’ มันถูกฉายออกมาต่อหน้าต่อตาเขา
จากนั้นยอนอูก็หมุนลูกบิดนาฬิกาอีกครั้ง
คลิก!
ถึงพี่ชายผม ที่ฟังอยู่ในอนาคต ถ้าพี่ได้ยินสิ่งนี้…
เสียงบันทึกของน้องชายเริ่มเล่นใหม่ตั้งแต่ต้น
ยอนอูจึงหมุนมันอีกครั้ง
เมื่อพี่ได้ยินสิ่งนี้…
ขณะนั้นเองยอนอูหมุนลูกบิดครั้งแล้วครั้งเล่า
และทุกครั้งเขาก็จะได้ยินเสียงน้องชายดังขึ้นในหัวตลอดเวลา
เสียงเดิม โทนเดิม ไดอารี่เดิม
[เริ่มกระบวนการสืบทอด]
ทันใดนั้นหน้าจอขนาดเล็กก็ปรากฏขึ้นล่างสายตาเขา
ระบบอินเตอร์เฟส
มันหมายความว่าเขาเชื่อมต่อกับหอคอยได้สำเร็จ
ร่างกายเริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลง
หวืด!
อะไรบางอย่างดิ้นอยู่ในท้องเขา ราวกับว่ามีงูขดตัวอยู่ในนั้น และกำลังเงยหน้าขึ้น
มันให้ความรู้สึกสดชื่น แต่ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกเหมือนมีเมล็ดแปลกประหลาดกำลังหยั่งรากอยู่ภายในตัว
มันคือมานา ซึ่งเป็นองค์ประกอบพื้นฐานของโลก ทั้งยังเป็นพลังที่ผู้คนจากโลกอื่น และในหอคอยกำลังรับมือกับมันอยู่ด้วย
ปัง!
กลุ่มมานาระเบิดขึ้นภายในตัวเขา มันไหลผ่านเส้นทางที่ไม่คุ้นเคย และแผ่กระจายไปทั่วร่างกาย
เขารู้สึกว่ากำลังมีบางอย่างเปลี่ยนแปลงอยู่ภายใน
ทันใดนั้น
แคร่ก! ครึ้ก!
ร่างกายเริ่มบิดตัว และหดเกร็ง แล้วตามมาด้วยความเจ็บปวดอย่างมหาศาล ราวกับร่างกายกำลังถูกฉีกขาด
เขารู้สึกเหมือนร่างกายกำลังแยกชิ้นส่วน และถูกแทงด้วยเข็มจำนวนนับไม่ถ้วน
ตอนอยู่ที่วิทยาลัยทหาร เขาได้รับการฝึกฝนให้อดทนต่อทุกการทรมาน แต่นี่มันต่างออกไปโดยสิ้นเชิง
ถึงกระนั้นยอนอูก็ยังพยายามควบคุมสติ ไม่มีแม้แต่เสียงครวญครางหลุดออกจากปาก
เขายังคงนั่งอยู่ที่เดิม พร้อมกับหมุนนาฬิกาพกต่อไปอย่างนั้น และฟังเสียงบันทึกน้องชายครั้งแล้วครั้งเล่า
เมื่อพี่…
โครงกระดูกเขาได้รับการเปลี่ยนแปลง ข้อต่อในร่างกายถูกปรับใหม่ กล้ามเนื้อเขาเริ่มนิ่ม และแข็งขึ้นอีกครั้ง มีสารสีดำหลั่งออกมาจากผิวหนังที่ฉีกขาด มันส่งกลิ่นเหม็น
สิ่งสกปรกในร่างกายถูกขับออกมา ทั้งกล้ามเนื้อและกระดูกก็ได้รับการขัดเกลา
แกร่ก! แกร่ก!
เขาเจ็บปวดอย่างสาหัส แต่มันคงเทียบไม่ได้กับสิ่งที่น้องชายเขาได้ประสบพบมา
จากนั้นกระบวนการที่ดูเหมือนจะไม่สิ้นสุดก็จบลงเสียที
[การกระตุ้นเสร็จสิ้น]
[กระบวนการกระตุ้นของคุณไม่สมบูรณ์ ความคืบหน้าปัจจุบัน : 5%]
[ร่างกายคุณไม่เพียงพอต่อการสืบทอดตำแหน่งให้สำเร็จ โปรดพัฒนาร่างกายคุณเพื่อสำเร็จขั้นตอนการสืบทอด เมื่อคุณยกระดับร่างกายได้ ความก้าวหน้าของร่างกายจะเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง]
[สถานะปัจจุบัน ‘ร่างมังกรไม่สมบูรณ์’]
[ความสามารถทางกายภาพของคุณได้รับการปรับปรุง]
[คุณสมบัติคุณได้รับการยืนยัน]
[ยืนยันคุณสมบัติ]
[คุณได้รับคุณสมบัติเป็นผู้เล่น และสามารถลงทะเบียนในโอเบลิสก์ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น]
ยอนอูไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องสนใจเสียงแปลกที่กำลังพูด
หลังจากผ่านความเจ็บปวดที่สุดแสนจะน่ารังเกียจแล้ว เขาเริ่มรู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งภายในจิตใจ
“….”
แต่ยอนอูยังไม่สามารถละสายตาจากนาฬิกาพกได้
ถึงพี่ชายผม ที่ได้ฟังสิ่งนี้ในอนาคต…
* * *
ยอนอูยังคงหมุนนาฬิกาหลายครั้ง และเขาก็ถูกหลอมรวมเข้ากับความทรงจำของน้องชายที่ทิ้งไว้เป็นไดอารี่
ความทรงจำที่ล้ำค่าตลอดห้าปี
มันเป็นความทรงจำที่น้องชายพบกับเพื่อนร่วมทาง และได้ก่อตั้งกลุ่มอาเธีย ทั้งความทรงจำที่พวกเขามีความสุขจากความสำเร็จในการปีนหอคอยชั้นที่ยากที่สุด จนมาถึงคราวที่ต้องถดถอย และต่อสู้กับสงคราม
ความทรงจำที่โชกโชนไปด้วยเลือด และเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ความทรงจำครั้งที่เขาจูบกับคนรักครั้งแรก ความทรงจำที่เขาร้องไห้เมื่อถูกเธอหักหลัง ความทรงจำที่เขาก้าวเดินอย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางศัตรูมากมาย
ในขณะที่ความทรงจำฝังลงในหัว ยอนอูก็รับรู้ได้ถึงความสุข ความเศร้า และทุกอารมณ์ที่น้องชายเขารู้สึก
ภายในนั้น ยอนอูกลายเป็นน้องชาย
ตอนนี้เองที่ทุกสิ่งทุกอย่างก็จบลง
“….”
[ผู้เล่น : ยอนอู ชา]
ลักษณะ : เลือดเย็น
พละกำลัง : 10 ความชำนาญ : 15 ความแข็งแกร่ง : 12 พลังเวท : 21
ทักษะ : เนตรมังกร ประสาทสัมผัส มองการณ์ไกล
ยอนอูตื่นจากภวังค์ที่ไหลพรั่งพรูเข้ามา เมื่อเขาลืมตาขึ้นหน้าจอโปร่งใสก็โผล่มาตรงหน้า
‘ทุกอย่างมันคือเรื่องจริง’
เขาหวังว่ามันจะเป็นเพียงเรื่องโกหก ทั้งอยากให้ทุกอย่างเป็นเพียงความฝัน หรือภาพลวงตา แต่แล้วมันไม่ใช่แบบนั้น
มันเป็นความจริง
สีหน้ายอนอูย่ำแย่
ตอนนี้เขารู้ทุกอย่างว่าน้องชายได้เผชิญกับสิ่งใดมาบ้าง ทั้งรู้ว่าใครเป็นคนผลักน้องเขาสู่ความตาย และเหตุผลหลังจากห้าปีที่ทำให้น้องชายเขาเป็นเช่นนี้
หอคอยเป็นสถานที่ที่สามารถเปลี่ยนใครสักคนให้เป็นพระเจ้า
แต่สำหรับยอนอูมันไม่มีอะไรมากไปกว่าพื้นที่ไร้กฎหมาย ที่ทุกคนคอยจ้องจะแว้งกัดต่อกัน
และน้องชายเขาก็เป็นหนึ่งในนั้นที่โดนปีศาจแว้งกัด
เมื่อเป็นเช่นนั้น
“ฉันจะเอาคืนให้สาสม”
ปฏิบัติตามกฎของพวกเขา
“พวกแกต้องชดใช้มันเท่ากันทุกคน”
ยอนอูได้รับความสามารถเหมือนกับที่น้องชายเคยมี
ในฐานะผู้เล่น เขาได้รับเพียงคุณสมบัติขั้นต่ำเพื่อปีนหอคอย
และตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้วที่เขาต้องก้าวไปข้างหน้า
ความโศกเศร้าหายไปจากดวงตาเขา
“….”
เหลือเพียงความโกรธแค้นที่เย็นยะเยือก
* * *
ยอนอูจ้องมองไปยังหน้าจอโปร่งใสที่อยู่ด้านหน้า
“งั้นนี่ก็คือ ‘หน้าต่างสถานะ’?”
หน้าต่างสถานะแบ่งเป็นสามส่วน : ลักษณะ คุณสมบัติ ทักษะ
ลักษณะบอกถึงบุคลิกและความสามารถผู้เล่น
ลักษณะแรกที่น้องชายเขาได้รับก็คือ ‘ไซโคเมทรี’ เป็นความสามารถในการสื่อสารกับสิ่งแวดล้อมได้
น้องชายเขาสามารถเอาชนะอันตรายได้หลายอย่างโดยใช้ไซโคเมทรีเพื่อสื่อสารกับทักษะและวัตถุ
นอกจากนี้คุณสมบัติยังบ่งบอกถึงค่าความสามารถของผู้เล่น และทักษะบ่งบอกถึงคุณสมบัติพื้นฐานของผู้เล่นที่สามารถใช้ในหอคอยได้
‘มันก็เหมือนเกม’
ตอนที่พูดถึงโอเบลิสก์ น้องชายเขาได้กล่าวไว้ว่า “มันดูเหมือนเกม แต่ก็ไม่ใช่ เพราะมันคือความจริง”
ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไม
‘ตอนนี้ลักษณะของเราคือเลือดเย็น’
[ลักษณะ: เลือดเย็น]
ความสามารถคือรักการตัดสินใจอย่างมีเหตุผลไวได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แสดงให้เห็นถึงภูมิคุ้มกันที่ดีในการควบคุมจิตใจ ราวกับมีคำสาปล้างสมอง
นี่คือพรสวรรค์เดิมของยอนอู
ดูเหมือนว่ามันจะถูกสร้างขึ้นจากครั้งที่เขาได้รับการฝึกในกองทัพทหาร
มันเป็นพลังที่ช่วยให้เขาใจเย็นในการตัดสินใจกับทุกสถานการณ์ที่วุ่นวาย จนสามารถสั่งกองทัพแนวหน้าได้
‘มันก็ไม่เลว’
ไม่ มันไม่ใช่แค่ ‘ไม่เลว’
แต่มันสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ
ถือเป็นไพ่ใบสำคัญที่ช่วยปกป้องตัวเขาจากโลกที่เต็มไปด้วยเวทมนตร์ และทักษะที่แปลกประหลาด
‘แต่คุณสมบัติเรายังอ่อนแอเกินไป’
แม้ว่าเขาจะตื่นขึ้นมาในฐานะผู้เล่น และร่างกายก็ถูกปรับแต่งให้ดีขึ้นแล้ว แต่ตอนนี้เขาก็ยังคงเป็นมนุษย์ธรรมดาเช่นเคย
คุณสมบัติโดยเฉลี่ยแล้วต่ำกว่ายี่สิบ
เขายังอ่อนแอเกินไปที่จะปีนขึ้นไปยังหอคอยที่เต็มไปด้วยอสุรกาย
แต่มันก็ไม่น่าแปลกใจ
เขาไม่รู้ว่าจะจัดการมานาอย่างไร ทั้งไม่มีความชำนาญอันใดทั้งสิ้น ความรู้ที่มีเกี่ยวกับทักษะนั้นก็ยังไม่เพียงพอ