px

เรื่อง : Heavenly Curse ยอดเซียนเต๋า เขย่ายุทธภพ (นิยายแปล)
ตอนที่ 33 เพียงแค่คิดถึง


ตอนที่ 33 เพียงแค่คิดถึง

 

ถ้าสติปัญญาของมารดาเนี่ยนหนิวเอ้อร์สามารถฟื้นคืนกลับมาได้จริงๆจะเป็นบทสรุปที่จบลงด้วยความสุขอย่างแน่นอน นางไม่จำเป็นต้องกลับชาติมาเกิดอีกครั้งและนางยังมีพลังมากพอที่จะปกป้องเนี่ยนหนิวเอ้อร์

 

เนี่ยนหนิวเอ้อร์ไม่จำเป็นต้องแยกจากมารดาของนางและสามารถมีชีวิตที่มีความสุข

 

แต่แล้วมู่อี้ก็พบสิ่งผิดปกติ เพราะถึงแม้อีกฝ่ายจะมีสติปัญญาแต่พลังชีวิตก็ไม่ได้เปลี่ยนไปและยังคงเป็นวิญญาณอาฆาต เพราะระดับวิญญาณอาฆาตและระดับวิญญาณชั่วร้ายนั้นแตกต่างกันมากและดูเหมือนนางจะยังไม่ได้ยกระดับขึ้นมาในตอนนี้

 

"ตามที่ท่านนักพรตเต๋าเห็น แม้ข้าจะได้สติปัญญากลับคืนมาแล้วแต่มันก็เพียงชั่วคราวเท่านั้น ดังนั้นข้าจึงต้องการขอร้องบางสิ่งกับท่าน” คำพูดของมารดาเนี่ยนหนิวเอ้อร์ยืนยันการคาดเดาของมู่อี้ด้วยเหตุผลที่ว่าทำไมสติปัญญาของอีกฝ่ายถึงเกี่ยวข้องกับต้นไผ่ อีกสิ่งหนึ่งก็คือเนี่ยนหนิวเอ้อร์ที่ร้องเรียกแม่ของนางตลอดทั้งคืนทำให้สติปัญญาที่เหลืออยู่ของนางถูกปลุกขึ้นมา ภายใต้ความห่วงหาอาทรอันทรงพลังอย่างยิ่งในที่สุดสติปัญญาของนางก็กลับมาอีกครั้ง

 

นี่คือทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้

 

แต่ไม่รู้ว่าทำไมมู้อี้จึงมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีในใจ

 

"พูดมาได้เลยขอรับ" มู่อี้แสดงความนับถือต่อวิญญาณหญิงสาวอย่างมากเพราะคิดว่านางสมควรได้รับมัน

 

"ข้าต้องการให้ท่านนักพรตดูแลลูกสาวที่น่าสงสารของข้า"

 

"ข้าจะทำอย่างสุดความสามารถขอรับ" มู่อี้คิดอยู่พักหนึ่งและพยักหน้า

 

จากนั้นวิญญาณหญิงสาวก็มองไปที่เนี่ยนหนิวเอ้อร์อีกครั้งและกระซิบเบาๆว่า "หนิวเอ้อร์"

 

"ท่านแม่" หนิวเอ้อร์จ้องมองมาที่ท่านแม่ของนางด้วยสายตาที่ว่างเปล่าและตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แม้แต่มู้อี้ก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี ไม่ต้องพูดถึงหนิวเอ้อร์ที่กำลังพูดคุยกับแม่ของนางเลย

 

"หนิวเอ้อร์ เจ้าต้องเชื่อฟังพี่ชายของเจ้า เข้าใจไหม?" มารดาของเนี่ยนหนิวเอ้อร์พูดเบา ๆ

 

"ไม่ ข้าอยากอยู่กับท่านแม่" เนี่ยนหนิวเอ้อร์ส่ายศีรษะอย่างหนัก

 

"แม่เหนื่อยแล้ว ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาแม่ไม่กล้าจากไปเพราะเป็นห่วงเจ้า แต่ตอนนี้มีพี่ชายที่คอยอยู่เคียงข้างเจ้าคงไม่มีใครมาข่มขู่หรือทำร้ายเจ้าได้อีก ในที่สุดแม่ก็สามารถไปหาพ่อของเจ้าได้อย่างหมดห่วงเสียที" มารดาของเนี่ยนหนิวเอ้อร์กล่าว

 

อาจเป็นเพราะมู่อี้ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเนี่ยนหนิวเอ้อร์หรืออาจเป็นเพราะสัญชาตญาณเฉพาะของวิญญาณ มันทำให้นางรู้สึกว่ามู่อี้สามารถมอบความไว้วางใจได้ นั่นเป็นเหตุผลที่นางพูดสิ่งเหล่านี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมอีกฝ่ายเชื่อใจเขาอย่างมากและฝากฝังเนี่ยนหนิวเอ้อร์ไว้กับเขา

 

“ไม่ หนิวเอ้อร์ไม่ต้องการ หนิวเอ้อร์ต้องการแค่ท่านแม่เท่านั้น” เนี่ยนหนิวเอ้อร์ร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตาเหลืออยู่ในดวงตาของนาง

 

เพราะภายใต้สถานการณ์ปกติวิญญาณจะไม่มีน้ำตาเว้นแต่พวกเขาจะพบกับสถานการณ์ที่พิเศษมากจริงๆและวิญญาณสามารถหลั่งน้ำตาได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น

 

"แม่ก็อยากอยู่กับหนิวเอ้อร์และคอยเฝ้ามองเจ้าเติบโตขึ้นเหมือนกัน แต่แม่รู้สึกเหนื่อยมากแล้วและอยากหยุดพักและแม่ก็คิดถึงพ่อของเจ้าด้วยเช่นกัน"

 

มู่อี้ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรในเวลานี้ และเมื่อเวลาผ่านไปวิญญาณมารดาของเนี่ยนหนิวเอ้อร์ก็เริ่มจางหายไปอย่างเห็นได้ชัด

 

"ไม่" เนี่ยนหนิวเอ้อร์ยังคงส่ายศีรษะและเอื้อมมือไปสัมผัสมารดาของนาง

 

ก่อนหน้านี้เนี่ยนหนิวเอ้อร์สามารถสัมผัสร่างของมารดาได้ แต่คราวนี้มือเล็กๆของนางทะลุร่างของมารดาออกไปทันทีและไม่อาจสัมผัสอะไรได้เลย

 

เนี่ยนหนิวเอ้อร์ยืนนิ่งไปชั่วขณะและไม่อยากเชื่อในสิ่งที่นางเห็น

 

"ท่านนักพรต ได้โปรดอย่าเล่าเรื่องของข้าให้ท่านพ่อและท่านแม่ฟัง ในตอนที่ข้ายังมีชีวิตข้าไม่ได้กตัญญูต่อพวกท่านเลยและในตอนนี้ข้าไม่อยากให้พวกท่านต้องมาโศกเศร้าเพราะการจากไปของข้า" วิญญาณมารดาของเนี่ยนหนิวเอ้อร์มองมู่อี้และกล่าวคำอำลาอย่างชัดเจน"

 

"ข้าสามารถส่งท่านให้กลับชาติมาเกิดใหม่ได้" มู่อี้พูดอย่างจริงจัง

 

"ไม่ ข้าจะทำอะไรได้หลังจากกลับชาติมาเกิดใหม่อีกครั้ง? ข้ากลับไปที่ที่ข้าควรอยู่จะดีกว่า พ่อของหนิวเอ้อร์เคยพูดไว้ว่า เพียงแค่คิดถึงเขาก็ถือว่าเขายังมีชีวิตอยู่" สีหน้าของนางดูมีความสุขขึ้นมาครู่หนึ่งจากนั้นก็กลับมาดูเศร้าหมองอีกครั้ง

 

สีหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์มากมายของนางแสดงให้เห็นว่านี่คือเรื่องราวที่เกิดขึ้นในขณะที่นางยังมีชีวิตอยู่

 

อีกฝ่ายต้องการที่จะจากไปตั้งนานแล้วและในตอนนี้เมื่อได้สติปัญญากลับคืนมานางก็เหมือนได้ระบายความในใจอีกครั้ง

 

หลังจากพูดจบวิญญาณของนางก็กระจายออกไปทันที จากนั้นป่าไผ่แห่งนี้ก็เหมือนมีฝูงหิ่งห้อยมากมายที่บินไปมาส่องแสงเป็นประกายงดงาม

 

ทันใดนั้นป่าไผ่ก็สั่นสะเทือนราวกับรู้สึกโศกเศร้าและใบไผ่นับไม่ถ้วนก็ร่วงหล่นลงมา

 

"ท่านแม่" เนี่ยนหนิวเอ้อร์ตะโกนอย่างสุดเสียง แต่ก็ไม่สามารถรั้งมารดาของนางเอาไว้ได้

 

นางทำได้เพียงร้องไห้เท่านั้น เมื่อเหล็กกลายเป็นเหล็กกล้าไปแล้วก็ไม่อาจกลับมาเหมือนเดิมได้อีก 

 

หญิงชราซูตื่นขึ้นมาด้วยความตกตะลึงจากนั้นนางมองไปที่ซูจงซานที่อยู่ข้างกายและพูดว่า "ข้าเห็นเสี่ยวหรูยิ้มให้แล้วก็บอกให้ข้าดูแลสุขภาพร่างกายให้ดี"

 

"เจ้าเพิ่งฟื้นหลังจากป่วยมานานคงเห็นภาพหลอนหรือเปล่า? เสี่ยวหรูตายไปหลายปีแล้ว นางจะพูดคุยกับเจ้าได้อย่างไร?" ปากของซูจงซานสั่นและร่างกายของเขาดูเหมือนจะเกร็งเล็กน้อย โชคดีที่หญิงชราไม่ได้สนใจเขาดังนั้นจึงไม่ได้เกิดข้อสงสัยใดๆ 

 

อย่างไรก็ตามหลังจากได้ยินหญิงชราพูดเช่นนี้ ดวงตาของซูจงซานก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่ามีความวิตกกังวลและความไม่สบายใจ

 

หลังจากพูดคุยกับภรรยาไม่กี่คำ ซูจงซานก็มองไปที่ลูกสะใภ้ของตนเองจากนั้นเขาก็พูดขอตัวเพื่อจะออกไปจากห้อง

 

ทันทีที่เขาออกจากห้องซูจงซานไม่อาจเดินอย่างเชื่องช้าได้อีกต่อไปและรีบวิ่งไปที่สวนหลังบ้านอย่างรีบเร่ง เขารีบร้อนเกินไปจนสะดุดเท้าของตนเองที่บริเวณทางเข้าสวนหลังบ้านและร่างกายก็พุ่งถลาไปข้างหน้าทันที

 

ชายที่อยู่ข้างๆรีบช่วยเขาก่อนที่เขาจะล้มลงกับพื้น

 

แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าในโสตประสาทของตนเอง "ท่านแม่!"

 

เสียงแห่งความสิ้นหวังทำให้หัวใจของซูจงซานถูกบีบอย่างรุนแรง ร่างกายของเขาสั่นคลอนและซูจงซานผู้ไม่เคยหลั่งน้ำตาก็อดไม่ได้ที่จะมีน้ำตาคลอเบ้าและดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

 

แต่เขายังคงยกมือที่สั่นเครือจับเอาไว้ที่ประตูสวนหลังบ้าน ประตูที่ควรเปิดได้ด้วยการผลักเพียงเบาๆในขณะนี้กลับดูเหมือนว่ามันหนักอึ้งเหลือเกิน

 

"วิญญาณค่อยๆสลายไป!"

 

มู่อี้จ้องมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างว่างเปล่าและหัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความว่างเปล่าเช่นกัน "ข้าทำอะไรผิดไปหรือเปล่า?"

 

เขาคิดว่าสิ่งที่เขาทำถูกต้อง เขาต้องการส่งนางกลับชาติมาเกิดอีกครั้งและนี่เป็นตอนจบที่ดีที่สุดไม่ว่าจะสำหรับเนี่ยนหนิวเอ้อร์หรือนางแต่ทำไมตอนจบจึงเป็นแบบนี้? ทำไมเขาถึงรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างมาก?

 

แม้ว่าผลลัพธ์สุดท้ายคือทางเลือกของนางเอง นางบอกว่านางเหนื่อยและต้องการกลับไปหาพ่อของเนี่ยนหนิวเอ้อร์ อย่างไรก็ตามมู่อี้ก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าถ้าหากเขาไม่ได้เข้ามาแทรกแซง ถ้าเขาไม่ได้มาที่นี่มารดาของเนี่ยนหนิวเอ้อร์จะไม่ไปจากเนี่ยนหนิวเอ้อร์ใช่ไหม?

 

ถ้าเขาไม่ได้เข้ามาที่นี่ นางก็จะไม่มีใครที่ไว้ใจได้และนางก็จะไม่จากเนี่ยนหนิวเอ้อร์ไป

 

เนี่ยนหนิวเอ้อร์คงไม่ต้องเสียใจมากขนาดนี้

 

สุดท้ายดูเหมือนว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะเขา เขาคิดว่าตนเองสามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งเหล่านี้ได้ ท้ายที่สุดแล้วสถานการณ์ก็แย่ลง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอธิบายต่อเนี่ยนหนิวเอ้อร์หรือซูจงซานอย่างไรดี

รีวิวผู้อ่าน