px

เรื่อง : กินอาหารผ่านโลกเกม
ตอนที่ 1 เริ่มเกม! 


 

ตอนที่ 1 เริ่มเกม! 

 

โรคบูลิเมีย 

 

มันเป็นโรคที่มีโอกาสเป็นน้อยมาก และจะส่งผลกระทบสองชนิดกับมนุษย์ หากคุณเกิดโชคร้ายเป็นโรคนี้ขึ้นมา ไม่ว่าจะกินเข้าไปเท่าไหร่ มันก็จะไม่เพียงพอ 

 

ไม่ว่าจะเป็นอาหารเกาหลี จีน ญี่ปุ่น หรือโซนตะวันตก คนที่เป็นโรคบูลีเมียจะกินได้หมดทุกอย่าง พวกเขาไม่สนว่าจะเป็นอาหารประเภทไหน 

 

จำนวนแคลอรี่ของคนที่เป็นโรคบูลิเมียจะกินต่อวันคือ 15,000 ถึง 20,000 แคลอรี่ 

 

คังมินฮยอคคือผู้ป่วยโรคบูลิเมีย เขาสูง 185 เซนติเมตร และมีน้ำหนักประมาณ 170 กิโลกรัม 

 

และผู้ชายตรงหน้ามินฮยอคคือ… ลีจินฮวาน หมอด้านจิตเวชของโรงพยาบาลแห่งกรุงโซล เขาเป็นหมอที่มีชื่อเสียงด้านจิตเวชในประเทศ มินฮยอคต้องมาพบเขาทุกอาทิตย์ 

 

อาการข้อเข่าเสื่อมกำเริบหนักขึ้นทุกวัน และยังทำให้เดินลำบาก ลำคอของเขาเริ่มแน่นจนทำให้หายใจไม่ค่อยออก มันเป็นอาการของโรคอ้วนระดับร้ายแรงที่เกิดขึ้นกับมินฮยอค  

 

“คุณยังกินลูกมะเขือเทศเชอรี่อยู่ใช่ไหม?” 

 

“ใช่ครับ” 

 

มินฮยอคยิ้มขณะเปิดถุงภาชนะออกมา ในถุงภาชนะกันอากาศเต็มไปด้วยผลมะเขือเทศเชอรี่ 

 

“ดูเหมือนยังคงน้ำหนักเท่าเดิมแม้กินเจ้าผลมะเขือเทศเชอรี่อยู่นะ” 

 

ผลมะเขือเทศเชอรี่ทราบกันดีว่าเป็นอาหารลดน้ำหนัก มันมีประมาณ 2 แคลอรี่ต่อชิ้น 

 

“คุณยังน้ำหนักขึ้นแม้จะกินอาหารลดน้ำหนัก วันหนึ่งคุณกินประมาณเท่าไหร่?”  

 

“ประมาณ 5 พันแคลอรี่มั้งครับ?” 

 

“… สรุปคือคุณเป็นหมูน้อยมังสวิรัติสินะ” 

 

“หมอไม่คิดว่ามันตรงเกินไปเหรอครับ?” 

 

ลีจินฮวานยิ้มแบบขำขัน พวกเขาสามารถสนทนากันแบบนี้ได้ เพราะปรึกษากันมาถึง 5 ปีแล้ว 

 

“คุณก็รู้ว่าผมออกกำลังกายวันละ 4 ชั่วโมงไม่ใช่เหรอ?” 

 

“หมูน้อยมังสวิรัติที่แข็งแรง” 

 

“…คุณรู้หรือไม่ว่าผมได้อันดับสูงสุดในการทดสอบวัดระดับการศึกษาเลยนะ?” 

 

“งั้นก็เป็นหมูน้อยมังสวิรัติที่ฉลาดและแข็งแรง” 

 

“พ่อของผมเป็นเจ้าของโรงพยาบาลนี้นะ” 

 

มินฮยอคยิ้มด้วยความสงสัยว่าจะถูกเรียกว่าอะไรต่อ 

 

“อ๊ะ…” 

 

จินฮยอคสัมผัสได้ถึงอันตรายบางอย่าง แต่ก็กลับมาหัวเราะในเวลาไม่นาน 

 

“คุณเป็นลูกเศรษฐี การศึกษาก็ถือว่าเก่ง และเมื่อชีวิตด้านอื่นไม่มีอะไรผิดปกติ งั้นก็… คุณเป็นลูกหมูแข็งแรงอัจฉริยะ” 

 

“ก็ได้ ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร?” 

 

พวกเขาทั้งสองหัวเราะกัน บรรยากาศระหว่างทั้งสองดูเหมือนจะไม่ได้คุยกันเกี่ยวกับโรคของมินฮยอค 

 

ทันใดนั้น ความรู้สึกหดหู่ก็กลับมา เกิดอะไรขึ้นกับเขา ต้องรักษายังไง อาการของมินฮยอคนั้นยากเกินจะบรรยาย 

 

เมื่อเขาจำต้องบอกบางอย่างที่จริงจัง จินฮวานรู้สึกว่าต้องทำให้สถานการณ์ผ่อนคลายลงก่อนสักเล็กน้อย จากนั้นได้เริ่มพูดอย่างจริงจัง 

 

“คุณมินฮยอค” 

 

“ครับ” 

 

“มันอันตรายต่อตัวคุณจริงนะหากยังเป็นแบบนี้ต่อไป” 

 

“…” 

 

มินฮยอคเองก็ทราบเรื่องนี้ดี อย่างน้อยเขาก็เข้าใจเหตุผลที่ยอมทนกับมัน การออกกำลังกายถึง 4 ชั่วโมงต่อวัน และพยายามอดอาหารให้มากที่สุด 

 

ถึงแม้เขาจะไม่กินบางอย่างตลอดเวลา มันก็ยังเป็นเรื่องประหลาดของผู้ป่วยโรคบูลิเมียที่ยังคงน้ำหนักอยู่ที่ 170 กิโลกรัม 

 

แต่… 

 

ความจริงที่น่ากลัวได้มาถึงแล้ว 

 

“ผมรู้” 

 

“มันยากงั้นเหรอ?” 

 

มินฮยอคพยักหน้า 

 

“อะไรคือสิ่งที่ยากที่สุดในชีวิต?” 

 

“เมื่อคุณต้องการกินบางอย่าง แต่ไม่สามารถกินมันได้” 

 

มินฮยอคแสดงท่าทางบางอย่าง 

 

“หมอ ลองคิดดูนะ” 

 

เขาเริ่มเม้มริมฝีปาก 

 

“นาฬิกา 

 

“โอ้” 

 

ขณะจินฮวานอุทานออกมา มินฮยอคเริ่มทำท่าทางถือตะเกียบ 

 

“ผมจะคนจนมันสุก จากนั้น ปั้ก! ไข่ไงละ! ผมจะตีไข่ลงไปด้วย เวลานั้น…” 

 

เขามองอย่างจริงจังราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่สำคัญอย่างมาก 

 

“ผมจะรีบนำมันไปนั่งตรงหน้าทีวีพร้อมกับดูรายการท้าทายโลกพิสดาร จากนั้นผมจะนั่งกินบะหมี่…!” 

 

อึก! 

 

พยาบาลด้านหลังจินฮวานกลืนน้ำลายลงคอ 

 

“ข ขอภัยค่ะ ฉันไม่รู้ตัวขณะจินตนาการตามสิ่งที่เขาพูด” 

 

มินฮยอคหัวเราะอย่างหนัก 

 

“มันเยี่ยมไปเลยใช่ไหม?” 

 

จินฮวานเองก็ขำออกมาเล็กน้อย มันทำให้เขาโล่งใจที่เห็นมินฮยอคยังไม่สูญเสียเสียงหัวเราะของตัวเองไป 

 

“งั้นการกินก็ยังคงเป็นสิ่งที่ยากที่สุดสินะ?” 

 

“อย่างที่เห็น ผมกิน ผลมะเขือเทศเชอรี่ 5000 ผล ทุกวัน แน่นอนว่ายากมาก” 

 

“แต่คุณก็ทำมันได้ดีนะ” 

 

มันชัดเจนว่ามินฮยอคทำได้ดี อันที่จริงก่อนหน้านี้ มีผู้ป่วยโรคบูลิเมียอยู่ 3 คน เสียชีวิตไปแล้ว 1 คน เขาเป็นเด็กชายอายุเพียง 14 ปี สูง 160 เซนติเมตร และหนัก 200 กิโลกรัม เขาไม่สามารถควบคุมการกินของตัวเองได้ การไม่อาจยับยั้งความหิวไว้ได้ มันจึงทำให้เขาเสียชีวิต และมันจบลงในช่วงฤดูใบไม้ผลิ 

 

“ผมหวังว่าคงจะมีสักช่วงเวลาหนึ่งที่สามารถกินทุกอย่างที่ผมต้องการ…” 

 

จินฮวานไม่ตอบกลับ 

 

ตอนนี้เขาอาจจะตายได้จริง ๆ 

 

จินฮวานเริ่มเข้าสู่ประเด็นหลักในวันนี้หลังจากกำหมัดแน่น

 

“เอาล่ะ ผมจะแนะนำการบำบัดใหม่ให้นะ” 

 

“การบำบัด?” 

 

การรักษาแบบใหม่ 

 

ก่อนหน้านี้ เขาพยายามรักษามานับครั้งไม่ถ้วน และมันล้มเหลวทั้งหมด 

 

“ถูกต้อง เกมเสมือนจริง เอเธนส์” 

 

“…ไม่ใช่ว่าพวกเราเคยเล่นมาก่อนเหรอ?” 

 

เอเธนส์เป็นเกมที่โด่งดังมากในหมู่เกมเสมือนจริง มีผู้เล่นถึง 9 ล้านคนตอนนี้ และยังได้รับความนิยมอย่างล้นหลามไปทั่วโลก 

 

แต่มินฮยอคเคยลองเล่นเกมเสมือนจริงเพื่อรักษาโรคบูลิเมียมาก่อน 

 

“ก่อนหน้านี้มันแค่จำลอง” 

 

จินฮวานชี้แจ้ง 

 

เกมจำลอง มันถูกปล่อยก่อนเอเธนส์ 

 

“มันไม่มีสัมผัสรสชาติในเกม ยิ่งกว่านั้นยังจะได้รับผลกระทบจากโยโย่อีก” 

 

ถูกต้อง เกมจำลองคือเกมเสมือนจริงที่คล้ายกับความจริงอย่างมาก แต่ไม่ว่ายังไงอาหารที่เหมือนของจริงก็ก็ยังไร้รสชาติอยู่ 

 

หมอยิ้มให้เขา 

 

“คุณสามารถรับรสชาติได้ในเกมเอเธนส์” 

 

“หะ?” 

 

“ผมลองมาแล้ว” 

 

“…” 

 

เวลานี้ ในใจของมินฮยอคเต้นรัวราวกับจะระเบิด 

 

จินฮวานคือหมอที่มีความรับผิดชอบ 

 

เอเธนส์ได้เปิดตัวออกมา 6 เดือนแล้ว 

 

จินฮวานยังเป็นหมอที่ค้นคว้าเกี่ยวกับโรคบูลิเมีย เขาคิดว่าโรคบูลิเมีย เป็นโรคที่เกี่ยวข้องกับสภาพจิตใจอย่างมาก 

 

ดังนั้นเขาจึงพยายามลดน้ำหนักเองโดยการกินในเกมซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่การกินอิ่มโดยไม่ได้รสชาติอาหาร มันราวกับวางยาพิษให้ผู้ป่วย 

 

แต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป จินฮวานเปิดบัญชีผู้ใช้เพื่อลองใช้มัน เขาได้ลิ้มรสอาหารและความสนุกข้างในนั้น 

 

“น้ำหนักของคุณจะไม่เพิ่มข้างในเกม แม้ว่าจะกินรามยอนถึง 100 ชามข้างในนั้น” 

 

*** 

รีวิวผู้อ่าน