ตอนที่ 5 ผู้เล่นพิเศษ
‘เอาล่ะ…!’
มินฮยอคทำได้เยี่ยมที่เดียว
จินฮวานได้ทดลองเล่นจนรู้ว่าสามารถกินรามยอนได้ถึง 100 ถ้วยในเกม ตามที่เขากล่าวไว้ แม้ผู้เล่นจะกินหลังจากความอิ่มเต็ม 100 % ตัวละครก็จะไม่ได้รับผลกระทบใด
โรคบูลิเมียของมินฮยอคถือเรื่องทางจิตวิทยา นั่นหมายความว่าแม้เขาจะอิ่มไปแล้ว แต่สมองก็จะบอกว่าหิวอยู่ตลอดเวลา แต่มันแตกต่างกันเเมื่อเทียบกับตัวละครในเกมที่อิ่มแล้ว
เขากินขนมปังแข็งทั้ง 10 ก้อนตรงหน้าวาเลน จากนั้น… เขาเดินอย่างจริงจังไปที่ลานฝึก
มันดูราวกับจะเข้าต่อสู้กับบอสตัวสุดท้าย
‘เราต้องกินมัน… แป้ง… ขนมปัง!’
ปึก!
หุ่นไล่กาถูกหวดอีกครั้ง
***
นี่นับเป็นครั้งที่ 4 แล้ว และเขาได้หวดไปถึง 200 ครั้ง
เขากินขนมปังไป 32 ก้อนก่อนหน้านี้ มี 2 ก้อนพิเศษเพราะวาเลนเอาให้ด้วยความชื่นชอบ
มีการแจ้งเตือนเด้งขึ้นก่อนหน้านี้
[ความสัมพันธ์กับวาเลนเพิ่มขึ้น 1]
กล่าวคือ เขาแค่หวดดาบไม้ กิน และก็ได้รับความสัมพันธ์เพิ่มขึ้น
มันเป็นเรื่องที่ประหลาด รวมถึงขนมปังยังดูรสชาติดีอีกด้วย!
ขณะที่หวดครั้งที่ 50 ครบ…
[พละกำลังเพิ่มขึ้น + 1]
‘หือ?’
มินฮยอคเอียงศีรษะด้วยความสงสัยเมื่อหน้าต่างข้อความเด้งขึ้น
(มินฮยอค)
เลเวล : 1
อาชีพ : ไม่มี
พลังชีวิต : 57 มานา : 50
กำลัง : 7 ความคล่องแคล่ว : 5 ความแข็งแกร่ง : 5
ความรอบรู้ : 5 สติปัญญา : 5
ความอิ่ม : 100%
คะแนนพิเศษ : 0
พละกำลังของเขาเพิ่มขึ้นจริง
มินฮยอคตัดสินใจถามผู้ฝึกสอนวาเลน
“อาจารย์”
“โอ้ นายหวดอีก 50 ครั้งเสร็จแล้วเหรอ? นายนี้อัจฉริยะจริง ๆ!”
วาเลนชอบมินฮยอคมาก
“ดีมาก นี่ของนาย ครั้งนี้ฉันจะให้เพิ่มอีก 3 ชิ้น”
“ขอบคุณมากครับ!”
มินฮยอคก้มหัว 90 องศา
“อาจารย์ ผมมีคำถาม”
“เอาเลย นายสามารถถามได้ทุกอย่าง”
“ทำไมค่าพละกำลังของผมถึงเพิ่มขึ้น 1 แต้มครับ?”
“อืม”
ดูเหมือนวาเลนจะรู้ว่าทำไม
“นายจะได้รับรางวัลพิเศษจากการหวดหุ่นไล่กาซ้ำหลายครั้ง แต่ก็ไม่ค่อยแนะนำเท่าไหร่หรอก”
“หืม? ทำไมเหรอครับ?”
“ถ้านายออกไปจากอาโด และฆ่ามอนสเตอร์ นายจะได้รับเลเวลง่ายกว่า ทั้งยังได้ 5 แต้มพิเศษต่อเลเวล นั่นคือเหตุผลทำไมคนอื่นถึงไม่ทำมัน”
“อ๋อ ตามที่ผมคาดไว้เลยอาจารย์ รู้ไหมว่าคุณน่ะทั้งหล่อและก็รอบรู้ไปหมด”
“ไอ้หนุ่ม! พูดได้ไม่เลวนี่หว่า!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
[ความสัมพันธ์กับวาเลนเพิ่มขึ้น]
เขาสังเกตเห็นกล่องแจ้งเตือน
สำหรับมินฮยอค เขาเป็นคนเดียวที่ให้อาหาร และเปรียบเสมือนผู้ช่วยชีวิต เขาเป็นคนที่รู้สึกอยากขอบคุณที่สุด
‘เรายังได้ขนมปังเพิ่มจากการชมเขาเล็กน้อยด้วยสิ!’
การกินคือความสุข และเป็นเหตุผลเดียวที่เขาเล่นเกม เขากำลังเล่นมันอย่างสนุกสนาน มันจึงไม่แปลกที่จะได้รับความชื่นชอบ และรางวัลเพิ่มเติม
งับ งับ งับ
มินฮยอคเริ่มกิน และกินเสร็จอย่างรวดเร็ว
“ขนมปัง! ขนมปัง! ขนมปัง!”
เขาร้องเพลงประหลาดขณะเดินไปยังหุ่นไล่กา
***
ลีมินฮวา คือสมาชิกทีมผู้เล่นพิเศษของเอเธนส์คนใหม่
เธอแสดงความชื่นชมออกมาโดยไม่รู้ตัว
“เขาทำแบบนั้นได้ยังไง… เขาทำสิ่งที่ยากขนาดนั้นได้ยังไง? โอ้ ไม่น่าเชื่อว่าจะกินหมดภายในคำเดียว ระวังจะจะติดคอเอา”
วิธีที่เธอตอบสนองราวกับกำลังดูการแข่งขันเบสบอล
อึก
เธอกลืนน้ำลายลงคอ และจากนั้น…
“ลีมินฮวา”
“อ๊ะ ค่ะ หัวหน้าทีมปาร์ค!”
ลีมินฮวายืนขึ้นพร้อมรีบเช็ดน้ำลายอย่างรวดเร็ว
“คุณกำลังดูบ้าอะไรอยู่? ไม่พอยังทำเสียงประหลาดด้วย”
“ฟืด… น-นั่น…”
หัวหน้าปาร์คมิงยุนมองตามสายตาของลีมินฮวาไปที่หน้าจอ
บนหน้าจอ เขาเห็นผู้เล่นชายคนหนึ่งกำลังน้ำตาตกบนขนมปังแข็งก้อนแล้วก้อนเล่า
หัวปาร์คขมวดคิ้ว
“คุณรู้ใช่ไหมแผนกนี้ใช้สำหรับดูผู้เล่นพิเศษ? พวกเราไม่ใช่แผนกมานั่งดูผู้เล่นนั่งกินโชว์หรอกนะ”
เขาเป็นที่รู้จักกันดีว่าเข้มงวดและพิถีพิถัน
“ข-เขาเป็นผู้เล่นพิเศษค่ะ”
“อะไรนะ?”
“มันไม่ใช่เรื่องปกติที่จะมีผู้เล่นได้รางวัลจากการหวดหุ่นไล่กา 200 ครั้งใช่ไหมคะ?”
“ถูกต้อง”
“ผู้เล่นพิสดารคนนั้นหวดหุ่นไล่กาไป 200 ครั้งค่ะ”
“ขนาดนั้นเชียวเหรอ? อืม… ผู้เล่นคนนั้นคงได้รับเบาะแสพิลึกจากกระดานสนทนาของเอเธนส์งั้นเหรอ?”
มันคือสิ่งที่ทราบทั่วกันในหมู่ผู้เล่น ถ้าหวดหุ่นไล่กาต่อเนื่องหลายครั้ง คุณจะได้รับความสามารถเพิ่ม แต่ต้องตีหลายครั้งมาก ยิ่งหวดมากเท่าไหร่ก็ได้รางวัลดีขึ้น อันที่จริงมันค่อนข้างไร้ค่ามาก
“แต่ผู้เล่นคนนี้พิเศษ”
“พิเศษ? อืม มีผู้เล่นมากมายที่คล้ายคลึงกับเขา”
“ไม่ใช่แบบนั้น ฉันรู้สึกว่าที่เขาหวดหุ่นไล่กาก็เพื่อได้กินบางอย่าง”
“อะไรนะ… ใครมันบ้าพอที่จะหวดหุ่นไล่กาเพื่อขนมปังแข็ง?”
“ค-คนนี้ไงคะ”
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น หัวหน้าทีมปาร์คนั่งลงข้างลีมินฮวาเพื่อดู
จากนั้นได้ตั้งหน้าตั้งตามองดู ชายคนนั้นเหงื่อออกหนักมากแต่กลับยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อกินขนมปังแข็ง
อึก-
หัวหน้านทีมปาร์ค และมินฮวาน้ำลายไหล
“อ๊ะ? ทำไมฉันหยุดดูไม่ได้เลยนะ?”
มันแปลกมากจริง ๆ
มันราวกับจิตวิญญาณของคุณถูกดูดเข้าไปในนั้น และยังดูต่ออย่างไม่มีเหตุผล
“มันเหมือนเขาหวดหุ่นไล่กาเพื่อต้องการจะกินแค่นั้น ฉันไม่เคยเห็นผู้เล่นแบบนี้มาก่อนเลย”
“ก็จริง เป็นเธอคงไม่ตีหุ่นไล่กายี่สิบยกถึงสองวันติดเพื่อรางวัลพิเศษหรอกมั้ง?”
“ใช่ค่ะ แต่เขากินขนมปังนั่นไปถึง 20 ชุดแล้วนี่? นั่นอย่างน้อยก็เหวี่ยงดาบนับพันครั้งเลยนะ”
“ง… งั้นเหรอ?”
หัวหน้าทีมปาร์คคลายเนคคไทก่อนจะเอนหลังผ่อนคลาย
“คุณมินฮวา”
“ค่ะ หัวหน้า?”
“พวกเรากินขนมปังสักหน่อยไหม?”
เขากำลังบอกว่าให้มินฮวาไปซื้อขนมปังมากิน