ตอนที่ 6 ไก่หรือขนมปัง?
ฟูม!
มินฮยอคได้ออกมาจากแคปซูล เขาต้องใช้เวลาพัก 30 นาทีทุก 4 ชั่วโมงระหว่างเล่นเกม เพราะพวกเขาจะต้องตรวจสอบสภาพร่างกาย และเขาสามารถกินในชีวิตจริงได้
เขารู้สึกหิวอย่างมาก ผู้คนจำนวนมากปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเขา สายตาทุกคู่ได้มองมา
“ป-เป็นยังไงบ้าง?”
“นายได้กินอะไร?”
“ครับ…”
มินฮยอคพยักหน้า เขารับกล่องผลเชอรี่มะเขือเทศมา
“แต่ทำไมนายถึงดูผิดหวังล่ะ
“เพราะผมไม่สามารถกินมันได้จริงตอนนี้”
มินฮยอคตอบขณะเคี้ยวผลเชอรี่มะเขือเทศ
คิก คิก
ทุกคนเริ่มยิ้ม
“มันโคตรอร่อยเลยครับ…”
“นายได้กินอะไรข้างใน?
โอจางอุกถาม
“มันคือขนมปังแข็ง”
ตอนนี้คนที่เล่นเกมเอเธนส์มาก่อนได้หยุดหัวเราะทันที
ขนมปังแข็ง?
ไอ้ก้อนที่ไร้รสชาติและแห้งนั่นนะเหรอ? มันเป็นขนมปังสำหรับพวกเริ่มใหม่ที่น่าสงสาร พวกเขาต้องกินเพื่อให้อิ่มแค่นั้นนะเหรอ?
มันอร่อย?
ถึงแม้พวกเขาจะรู้สึกว่ามันแปลก แต่เมื่อคิดผ่านมุมมองของมินฮยอค พวกเขาก็เข้าใจในทันที
“ผมสามารถกลับไปได้หลังจากพัก 30 นาทีใช่ไหมครับ?”
มินฮยอคมองไปที่จินฮวานก่อนจะถาม
“ถูกต้อง”
มันเป็นการเล่นครั้งแรกและออกมาครั้งแรก และมากที่สุดคือพวกเขายังไม่เจอปัญหาใด
ตอนนี้พวกเขาสามารถเห็นการเปลี่ยนแปลงนิดหน่อย…
“ผมอยากกลับไปให้เร็วที่สุดและกินขนมปังแข็งอีก”
ใบหน้ามินฮยอคเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่จินฮวานกลับยิ้มอย่างบิดเบี้ยว
‘พวกเราไม่เคยเห็นเขายิ้มได้แบบนี้มาก่อน’
รอยยิ้มส่วนใหญ่ของมินฮยอคมักจะเกิดขึ้นเพื่อลดความอึดอัดในใจ
แต่ตอนนี้มินฮยอคยิ้มออกมาจากใจจริง
‘สำหรับมินฮยอค ความสุขเหนือสิ่งอื่นใดของเขาคือการกิน’
จินฮวานส่ายหัว
“อ๊ะ! มินฮยอค นายเคลียร์บทแนะนำการล่าและเข้าไปยังโซนผู้เริ่มต้นแล้วใช่ไหม?”
“ยังครับ ผมยังหวดหุ่นไล่กาอยู่เลย”
“อะไรนะ!?”
โอจางอุกเปิดตากว้างด้วยความประหลาดใจ เควสตีหุ่นไล่กาเป็นเควสที่สามารถเคลียร์ได้ใน 1 ชั่วโมง มินฮยอคจึงได้อธิบายสิ่งเกิดขึ้นข้างใน
“…เป็นงั้นเองเหรอ?”
ช่างเป็นการเล่นที่แปลกประหลาดมาก เขาเพียงแค่ต้องการกินขนมปังเลยทำแค่หวดหุ่นไล่กางั้นเหรอ?
สำหรับจางอุกที่อยู่ระดับสูง มันจึงเป็นสิ่งที่เข้าใจได้ลำบาก
“การเล่นเกมต้องเล่นเพื่อเพิ่มเลเวลและได้รับสกิลใหม่ไม่ใช่เหรอ?”
“ดูเหมือนนายจะต้องใช้เวลาสักพักก่อนจะไปถึงโซนผู้เริ่มต้นสินะ”
“ถูกต้องนะครับ ท่านนายพล!”
“…อืม! เลิกพูดแบบนั้นเถอะ!”
โอจางอุกทำหน้าบูด
มินฮยอคเริ่มกินผลเชอรี่มะเขือเทศ และสลัดอย่างรวดเร็วขณะถือโทรศัพท์ในมือ
เขาเข้าไปยังหน้าหลักเกมเอเธนส์พร้อมค้น ‘สิ่งที่น่ากินในอาโด’ มันเป็นสิ่งผิดปกติอย่างแท้จริงในการค้นหา
มินฮยอคเรียกดูผลการค้นหาอย่างกระตือรือร้น
[พวกนาย เคยลองกินเปลือกต้นสนในอาโดหรือยัง? รสชาติมันโคตรอร่อยเลยนะ!]
-MyPooColor: เขาทำมันอีกแล้ว… ครั้งล่าสุดตัวละครเขากินวัชพืชเข้าไปและก็ตาย ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
-Wonderboy: พวกเรียกร้องความสนใจ ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันแนะนำให้นายผสมข้าวกับขี้ม้าดู ลองดูสิ ฮามาก ฮ่าฮ่าฮ่า
-DaddyKong: คุณWonder เขาอาจจะทำมันจริงก็ได้นะ…
มีคนแปลกประหลาดมากมายบนโลกนี้ และดูเหมือนในเกมด้วยสิ
มินฮยอคเริ่มเลื่อนลงอ่านจนไปหยุดที่โพสต์หนึ่ง
‘น-นี่มัน…!’
ดวงตามินฮยอคได้เปิดกว้าง ตัวเขาสั่นเทาขณะตรวจสอบหัวข้อของโพสต์นั้น
“นี่ เกิดอะไรขึ้น…!”
“มิ… มินฮยอค! อย่าบอกนะว่าร่างกายของนายยังรับผลกระทบจากการไม่ได้กิน 4 ชั่วโมง?!”
ผู้คนรอบด้านตื่นตระหนก แต่มินฮยอคได้ส่ายหัวพร้อมกล่าว
“ผ- ผมไม่ได้เป็นอะไร…”
“…หืม?”
“ถ้าผมหวดหุ่นไล่กาเสร็จจนออกจากที่นั้นได้ ผมจะเจอไก่มากมายเลย!”
“ไก่เหรอ? อันที่จริงพวกมันจับง่ายมาก นายสามารถตีมันเพียงไม่กี่ครั้งก็ตายได้ อันที่จริงพวกมันมีไว้สำหรับฝึกฝนก่อนล่ามอนสเตอร์จริง”
สิ่งนั้นไม่สำคัญ
ไก่
ไม่ว่าจะแบบไหน…
“ไก่รสชาติเยี่ยมทุกอย่างไม่ว่าจะเป็น ย่าง ทอด หรือต้ม!”
“อ๊ะ…”
ทุกคนแสดงปฏิกิริยาโต้ตอบอีกครั้งหนึ่ง
พวกเราเข้าใจแล้ว
แต่ไม่นานมินฮยอคได้แสดงความรู้สึกทุกข์ใจอีกครั้ง
‘แต่ตอนนี้…
เราอยากจะกินขนมปัง’
เขาต้องการจะกินขนมปังอีกจำนวนมากตอนนี้ เขาเกิดความขัดแย้งบางอย่างในสมอง
‘เรายังอยากจะกินขนมปังเพิ่มอีก’
‘อึก เราสามารถกินไก่เมื่อไหร่ก็ได้ที่ออกจากบทฝึกสอน’
‘เราไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้กินขนมปังอีกไหม’
เขาเป็นคนดื้อรั้น และมักจะดื้อกับสิ่งที่ตัดสินใจทำเรียบร้อย นั่นคือเหตุผลที่เขาอยู่ระดับทอปของ CSAT ก่อนหน้านี้ และยังเก่งในทุกด้าน
‘ถูกต้อง บะหมี่เย็น กับไข่จะอยู่ท้ายสุด’
เขาจะเป็นหนึ่งในคนพวกนั้นที่กินบะหมี่เย็นกับไข่ในตอนสุดท้าย
‘ใช่ เก็บของอร่อยสุดไว้ทีหลัง!’
แต่ก็มีบางอย่างที่รบกวนจิตใจเขา
‘คงไม่มีใครจับและกินไก่ทั้งเป็นหรอกใช่ไหม?
เราไม่มีอุปกรณ์หรือเครื่องครัวสักอย่าง’
หลังจากไตร่ตรองและคิดหาวิธีการ ในที่สุดมินฮยอคก็ได้ความคิดที่บรรเจิดขึ้นมา ขณะที่กำลังคิดเกี่ยวกับ NPC ก็ได้รวมอยู่ในความคิดนั้นด้วย เขาได้เห็นชื่อหนึ่งปรากฏ
มันมาจากการค้นหาในอินเทอร์เน็ต ‘ผู้ฝึกสอนของอาโด วาเลนได้ปรากฏอยู่ในโพสต์’
สิ่งแรกที่เจอเมื่อคลิกเข้าไปในหัวข้อนั้นคือ บรรดาผู้เล่นต่างเต็มไปด้วยความคับแค้นใจไปตาม ๆ กัน มินฮยอคกดเข้าไปดูอันหนึ่งเพื่ออ่าน
[ผู้ฝึกสอนของอาโดวาเลนน่ากลัวและไม่เป็นมิตรเอาซะเลย… โคตรน่ากลัว แค่หวดหุ่นไล่กา 50 ครั้งก็ยากพอแล้ว แต่กลับได้แค่ขนมปังกับน้ำ ไม่พอเขายังโยนให้ฉันด้วยท่าทีขยะแขยง… ฉันหมายถึงทำไมต้องโยนมาให้ เขามันทุเรศจริง ๆผู้เล่นไม่ใช่พระเจ้างั้นเหรอ? ทำไม NPC ถึงทำแบบนั้น?]
-KingtoMan: …? ปัญหาเพราะบุคลิกภาพของตัวนายเองน่ะ นายเป็นแบบนี้ในโลกแห่งความจริงไหม? พวก NPC ก็เหมือนมนุษย์นั่นแหละ หากคุณปฏิบัติตัวดี เขาคงไม่ทำแบบนั้นหรอก
-SailorTop: ผู้ฝึกสอนวาเลนมักจะรู้จักกันดีว่าไม่เป็นมิตร หากฉันเป็นนาย ที่ควรรู้จักก็คือมารยาท ยังโชคดีที่นายเพิ่งเริ่ม
-iLuvSpinningWheels: เป็นเรื่องจริงที่ผู้ฝึกสอนวาเลนเข้มงวด… แต่หากทุกวันนายต้องต้อนรับผู้เริ่มต้นที่พูดมากและดูถูกอยู่แบบนั้น มันก็คงน่าหงุดหงิดอยู่นะ…
‘ฮืม?’
มินฮยอคไม่เข้าใจว่าพวกเขากำลังถกเถียงกันเรื่องอะไร
‘ผู้ฝึกสอนวาเลน?’
ชายคนนั้นใจดีต่อเขามาก เขาพยักหน้าหลายครั้ง และคิดว่าควรจะให้อะไรกลับไปในความใจดีของวาเลนบ้าง มินฮยอคเพียงแค่ต้องการจะทำสิ่งพ่อเขาสอน
อย่าหาผลประโยชน์จากคนที่จิตใจดี และละเลยคนอ่อนแอ
สถานการณ์ตอนนี้ก็ไม่ต่างกัน ถึงแม้เขาเรียนอยู่ที่บ้าน เขาก็ได้รับการศึกษาที่ดีจากพ่อ
หลังจากมินฮยอคได้ตรวจเช็คข้อมูลเกี่ยวกับผู้ฝึกสอนวาเลน เขาได้เลื่อนไปอีกเว็บหนึ่ง เว็บนี้จะสามารถค้นหาข้อมูลทุกอย่างที่ต้องการได้… ‘Nava’
เขาค้นหา ‘สูตรขนมปังแข็ง’ ใน Nava ตอนนี้เขาต้องการจะกินขนมปังแข็งที่รสชาติดีขึ้น
ความจริงมินฮยอคไม่ได้ทำอาหารเก่ง ไม่ใช่เพราะเขาไม่สามารถทำอาหารได้…
แต่เพราะเขาจบลงด้วยการกินวัตถุดิบหมดก่อนที่จะทำอาหาร! เขายังมีน้ำหนักเพิ่มเพราะสิ่งนี้ด้วย
แต่ข้างในเกมล่ะ?
มันอาจจะเป็นไปได้
“เราจะกลับไปข้างใน”
“นายจะกลับเข้าไปกินไก่เหรอ?”
“ไม่ใช่ครับ ผมจะเข้าไปกินขนมปัง”
“ทำไมกัน?”
“หากไม่เจ็บก่อนก็ไม่แกร่งขึ้น ผมจะกินสิ่งที่อร่อยหลังจากทำงานอย่างหนัก”
หลังจากทิ้งท้ายประโยคไว้ มินฮยอคเดินกลับเข้าไปในแคปซูลอีกครั้ง
“ฉันไม่เข้าใจ ถ้าฉันเป็นนาย คงจะมุ่งหน้าไปกินไก่แล้ว”
“ฮ่าฮ่า ฉันเข้าใจความรู้ของหนูมินฮยอคนะ”
จินฮวานยิ้มให้
“คุณหมอเข้าใจเหรอครับ?”
“แบบนี้ใช่ไหม? ขณะที่ทุกคนต้องการกินอาหารมากมายในโลก แต่ก็มีคนบางจำพวกที่ต้องการจะโฟกัสแค่อาหารหนึ่งอย่างและลิ้มรสมันอย่างดี นายเป็นแบบหลังใช่ไหมมินฮยอค?”
“อ๊ะ…”
เป็นเวลาหลายปีแล้วที่เขากินขนมปังครั้งสุดท้าย ตอนนี้เขาอยากจะกินมันอย่างบ้าคลั่งจนเบื่อไปเอง
จินฮวายืนขึ้นและพูดออกมา…
“คุณเข้าใจแล้วหรือยังท่านนายพล?”
“อ๊ะ… อ๊ะ… อ๊าก…! คังมินฮยอค นี่เป็นความผิดของนาย!”
คืนนี้โอจางอุกน่าจะนอนเตะผ้าห่มด้วยความเขินอายแน่นอน