ตอนที่ 8 ขนมปังกระเทียม
เวลาล่วงเลยจนมืดค่ำ ผู้ฝึกสอนวาเลนขับไล่ผู้เล่นที่มากวนเขาออกไปคนแล้วคนเล่า
‘ฮูว… เหนื่อยเหลือเกิน’
มันเป็นกิจวัตรของเขาในทุก ๆ วัน
‘มันเกือบจะถึงเวลาพักผ่อนแล้วสินะ’
ทุก 12 ชั่วโมงเขาจะเปลี่ยนกะกับผู้ฝึกสอนอีกคน
และทันใดนั้นเจ้าหน้าที่เปลี่ยนกะก็ได้มาถึง
“ดีมากครูฝึกวาเลน คุณไปพักได้แล้ว”
“มันคงไม่ยากสำหรับคุณหรอก” วาเลนกล่าวตอบ
เมื่อวาเลนกำลังจะออกไป เขาหันไปมองมินฮยอคที่กำลังกินอย่างมีความสุข
‘มันคงดีหากนายยังอยู่ที่นี่พรุ่งนี้นะ… สองวันที่ผ่านมาฉันมีความสุขมาก’
มินฮยอคชายหนุ่มผู้มีความสุขกับขนมปังแข็ง สามารถทำให้เขายิ้มได้
เขาหันหลังกลับไปโดยมีความคิดเรานั้นอยู่ในหัว
“อาจารย์!”
มินฮยอครีบเก็บดาบและวิ่งไปหาเขา
“หือ?”
“ฮะฮ่า คุณเลิกงานแล้วสินะ?”
“ถูกต้อง”
“งั้น… คุณกินอะไรแล้วหรือยัง?”
“ยัง ฉันจะกินเมื่อกลับถึงบ้าน”
‘เขาไม่ได้กินแน่นอนอยู่แล้ว’
มินฮยอครู้แต่ก็ยังคงถาม
“งั้น…”
“…ว่ามาเลยไม่ต้องเกรงใจ”
“ผมอยากจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้อาจารย์!”
“ฮืม? อาหารอร่อย?”
วาเลนชะงักเมื่อได้ยินคำนั้น ไม่มีเคยมีผู้เล่นคนไหนกระทำเช่นนี้มาก่อน และเขาก็ไม่เคยให้ใครไปที่บ้านด้วยเช่นกัน
“ตกลง!”
มินฮยอคได้วางแผนในหัวไว้นานแล้ว
‘ไม่มีทางไหนที่เราจะสามารถหาเครื่องมือปรุงอาหารได้ตอนนี้ ดังนั้นมีทางเดียวที่จะทำอาหารอร่อยได้คือยืมเครื่องมือจากเขา! และหากเราสนิทกับเขามากกว่านี้ ตอนออกไปข้างนอกคงยืมได้เหมือนกัน’
แน่นอนว่าเขาไม่ได้ยืมฟรี ๆ
มินฮยอคบอกว่าจะทำอาหารให้เป็นการแลกเปลี่ยน
“นายจะทำจริงเหรอ?”
ผู้ฝึกสอนวาเลนหัวเราะดังลั่น อาจจะเห็นได้ชัดว่าเขากำลังวางแผนอะไรอยู่
“เจ้าลูกศิษย์”
“ครับผม!”
“นายทำเพราะอยากจะกินของที่อร่อยใช่ไหม?”
ฉึก!
“ม… ไม่ใช่นะครับ! ผมอยากจะให้อาจารย์กินของอร่อยจริง ๆ!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า นายนี้นะ! ฉันจะรอกิน ไปกันเถอะ”
พวกเขาทั้งสองเดินกลับบ้านด้วยกัน
***
บ้านของวาเลนอยู่ใกล้มาก มันเป็นกระท่อมเล็กอยู่ตรงข้ามกับลานฝึก
แต่กระท่อมเล็กนี้ดูเหมือนจะมีบางอย่างข้างในแน่นอน เตาอบ หม้อ หรืออะไรสักอย่างที่สามารถก่อไฟได้
“อบอุ่นดีนะครับ”
“ใช่แล้วมันอบอุ่น อันที่จริงฉันชอบบ้านหลังนี้มากไม่ว่ามันจะเล็กหรือเก่าเพียงใด”
วาเลนยิ้มอย่างบิดเบี้ยวเมื่อหันไปมองรอบบ้าน จากนั้นเขาเห็นมินฮยอคมองไปที่ครัวครัว
‘เคยมีคนอยู่ที่นี่มาก่อนไหมนะ?’
วาเลนมักจะตรงกลับบ้านหลังจากเลิกงาน เขาจะอาบน้ำ อ่านหนังสือพลางงีบหลับไป จากนั้นจะตื่นไปทำงานและกลับบ้านอยู่แบบนี้ นี่เป็นกิจวัตรประจำวันของเขา
เขาอยู่ตัวคนเดียว
มี NPC อยู่ 2 คนในลานฝึกหุ่นไล่กา คนหนึ่งจะอยู่กะเช้า และอีกคนจะอยู่กะค่ำ
มีคนมากมายที่พยายามจะยกยอและทำตัวสนิทกับพวกเขา ผู้เล่นเหล่านั้นทำเพื่อหวังผลประโยชน์ส่วนตน แต่ไม่มีใครสักคนอยากจะมาเยี่ยมเขาที่บ้าน
‘แต่นายแค่ต้องการจะกินของอร่อยเท่านั้น’
ผู้ฝึกสอนวาเลนชอบมินฮยอคมาก มันเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกมีชีวิตชีวาหลังจากหายไปนาน
“ฮืม? คุณมีเครื่องปรุงเพียงเท่านี้ใช่ไหมครับ?”
มินฮยอคจัดแจงเครื่องปรุงพร้อมขมวดคิ้ว เขานึกว่าวาเลนจะมีวัตถุดิบมากมาย แต่ที่เห็นกลับมีเพียงเล็กน้อย
“ผู้ปกปักษ์ในเอเธนส์จะได้รับอาหารเหมือนกันทุกวัน ทุกคนสามารถไปซื้ออาหารหรือของจำเป็นได้ แต่ฉันคิดว่ามันไม่จำเป็น”
มันสะดวกสบายที่จะกินคนเดียว
เขายิ้มอย่างขมขื่น
เมื่อเขาบอกว่าผู้ปกปักษ์แห่งเอเธนส์ มันก็หมายถึง NPC นั้นเอง
ดวงตามินฮยอคเปิดกว้างด้วยคำของเขา
วัตถุดิบที่มีตอนนี้มีเพียงขนมปังแข็งที่มินฮยอคกิน วัตถุดิบสำหรับทำซุปอีกเล็กน้อย มันคือทั้งหมดที่เขามี
‘เอาล่ะ… ไม่ว่าเกมจะมีคุณภาพสูงเพียงใด มันก็คือเกม’
มันคงแปลกถ้าให้อาหาร NPC ที่แตกต่างกันทุกวัน
มินฮยอคม้วนแขนเสื้อ
“ผมจะทำอาหารอร่อยที่สุดในโลกให้เอง!”
“ได้เลย ฉันจะรอกินนะ”
มินฮยอคยิ้มอย่างสนุกสนาน
“อาจารย์ มีขนมปังเยอะเลย… ผมขอกินระหว่างทำอาหารสักหน่อยได้ไหมครับ?”
กองขนมปังแข็งสูงเป็นกองพะเนิน
“จัดการเอาเองละกัน”
วาเลนยิ้มอย่างมีความสุขขณะที่มินฮยอคจัดแจงวัตถุดิบ
เขาจำสูตรมากมายเกี่ยวกับขนมปังแข็งก่อนหน้านี้ ครึ่งหนึ่งที่เขาจำไม่สามารถทำได้ที่นี่ เขาต้องหาบางอย่างที่ทำได้ด้วยเครื่องปรุงเพียงเท่านี้
งั้น…
‘อ๊ะ… นั่นมัน…! ขนมปังแข็ง กระเทียม เนย น้ำผึ้ง นมข้น และผักชีฝรั่ง เราสามารถทำได้’
เขาสามารถทำขนมกระเทียมได้
“ฉันจะไปล้างมือรอนะ”
“ครับผม!”
“ทำตามสบายเลยไม่ต้องคิดมากล่ะ”
“ครับผม”
วาเลนเข้าไปล้างมือพร้อมกับรอยยิ้ม
“งั่ม”
มินฮยอคกินขนมปังแข็งก่อนจะเริ่มทำ