บทที่ 1: เจ้าคือนักปล้นสุสาน 1
ไอ้เศษสวะ
นั้นคือสิ่งที่จูฮอนได้ยินมาเกือบสิบปี
“พี่ชาย โลกนี้มันช่างห่วยแตกสิ้นดี”
น้องสาวมักจะพูดอย่างนั้นเสมอแล้วถอนหายใจ แน่นอน เขารู้ว่าทำไม
มันเป็นเพราะไอ้สุสานบ้าบอพวกนี้
สุสานประหลาดอุบัติขึ้นบนโลกเมื่อ 15 ปีก่อน เริ่มต้นที่ปี 2025
เทวตำนาน บุคคลทางประวัติศาสตร์ผู้ยิ่งใหญ่ เรื่องเล่าต่าง ๆ นิทานที่ถูกเล่าขานและนวนิยายยอดนิยม
พวกเขาเคยพูดอะไรบางอย่างถึงเรื่องราวที่ผู้คนจำได้ว่าเคยมีพลังอำนาจเมื่อนานมาแล้ว สิ่งเหล่านี้กลับกลายเป็นสุสานและเริ่มปรากฎขึ้นบนโลก
ปัญหาก็คือโบราณวัตถุบ้าบอพวกนี้มากจากสุสาน
โบราณวัตถุนำพาสิ่งใหม่ ๆ ความมั่งคั่งซึ่งทำให้ทุกคนเพิ่มสถานภาพตัวเองได้
และนั่นคือสิ่งที่ทำให้โลกเปลี่ยนแปลง
ผู้คนเลื่อนขั้นตัวเองโดยใช้ความสามารถของของวีรบุรุษผ่านโบราณวัตถุ
มันเป็นโลกที่ขนาดมังกรยังสามารถโผล่ขึ้นมาจากช่องแคบได้
ถึงกระนั้นมันก็กินเวลาสักชั่วครู่
มันยังคงอยู่ต่อไปตราบเท่าที่ยังเหลือโบราณวัตถุดี ๆ อยู่บนโลก
เป็นเวลา 15 ปีแล้ว
จูฮอนเป็นชายหนุ่มที่คิดว่าเวลาเป็นเหมือนฝันร้ายมากกว่าใคร ๆ และนั่นคือวิธีที่โลกเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงในเวลาเพียง 15 ปี
หายนะของชนชั้นกลาง โลกถูกแบ่งแยกออกเป็นสองส่วนคือ 1% และ 99%
นี่เป็นความแตกต่างระหว่างคนชั้นสูงที่มีโบราณวัตถุไว้ในครอบครองและคนธรรมดา
ผู้ที่ถือครองโบราณวัตถุกลายเป็นมหาเศรษฐีที่ร่ำรวย แม้กระทั่งรัฐบาลก็ไม่สามารถเพิกเฉยและเปลี่ยนโครงสร้างทางสังคมเพื่อประโยชน์ส่วนตัวได้ ส่วนผู้คนที่ไม่ได้ถือครองต้องกลับกลายเป็นทาสที่ทุกข์ทรมานและยากจน
วิธีเดียวที่จะหนีจากความยากจนได้คือการทำงานให้กับผู้ถือครอง
จูฮอนก็เป็นหนึ่งในทาสพวกนี้ แต่ถึงกระนั้นมันก็จะสิ้นสุดลงวันนี้
“แม่งเอ้ย ไอ้สารเลวนั้น!”
จูฮอนไอพร้อมกับกระอักเลือดขณะที่เขาโกรธและถูกหักหลัง
ใช่ จูฮอนกำลังจะตาย ทั้งหมดเป็นเพราะหัวหน้าของเขา ประธานควอน
จูฮอน ซึ่งเป็นมือขวาของประธานควอนมากว่าสิบปีถูกตัดหางปล่อยวัด ทั้งหมดนี้คือเหตุผลโง่ ๆ ในการกำจัดหายนะที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต
“อ้า ควอนแทจูน ไอ้แก่บ้านั้น!”
ประธานควอนที่ครอบครองโบราณวัตถุระดับเทพเจ้านั้นถือเป็นหนึ่งในผู้ถือครอง ถึงกระนั้นเขาต้องการที่จะเป็นผู้ครอบครองโบราณวัตถุทั้งหมดเพียงคนเดียว
นั่นคือสาเหตุที่เขาเข้าหาจูฮอน ประธานควอนผู้ซึ่งอิจฉาพรสวรรค์ของจูฮอนได้ยื่นข้อเสนอให้แก่เขา
เขาบอกกับจูฮอนว่าจะจ่ายเงินก้อนโตหากทำงานให้ และยังบอกว่าจะใช้โบราณวัตถุระดับเทพเจ้าเพื่อรักษาจูฮอนและคนในครอบครัวจากความเจ็บป่วย
จูฮอนจึงยอมทำทุกอย่างเพื่อเหตุผลนั้น
ลักลอบขนสินค้า เป็นโจร เป็นสายลัย เขาเป็นมือและเท้าของประธานควอนที่คอยทำเรื่องสกปรกทุกอย่าง ทั้งยังทำให้ชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตราย แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่มีความรู้สึกหวาดหวั่นที่เป็นต้องมาเป็นโล่ให้ประธานควอนเลย
และนั่นเป็นวิธีเดียวที่จะอยู่รอดในสังคมที่ผู้ถือครองสามารถเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้เพื่อผลประโยชน์
สิ่งที่จูฮอนทำบ่อยที่สุดคือ “การขุดค้นหาวัตถุโบราณ”
หรือเรียกได้อีกอย่างว่า การปล้นสุสาน
ประธานควอนมอบหมายให้จูฮอนไปทำภารกิจปล้นสุสาน โดยปล้นวัตถุโบราณแบบผิดกฎหมายเสียมากกว่าที่ถูกกฎหมาย
เหตุผลนี้เป็นไปได้ก็เพราะความสามารถของจูฮอน
มันต้องยังคงมีวัตถุโบราณของนักโบราณคดีที่ยังไม่ถูกค้นพบอยู่
วัตถุโบราณที่จูฮอนพบในขณะเสี่ยงชีวิตทำให้เขามีทักษะด้านโบราณคดีขั้นสูง ด้วยเหตุนี้ จูฮอนจึงสามารถเป็นผู้นำของทีมปล้นสุสานของประธานควอนได้
เขาใช้เวลาหลายปีในการทำเช่นนั้น
จูฮอนปล้นโบราณวัตถุมามากมายและทำให้ประธานควอนได้ขึ้นเป็นราชันย์ จูฮอนได้นำทีมปล้นสุสานไปจู่โจมคู่ต่อสู้ของประธานควอน และเอาชนะด้วยความแข็งแกร่งที่ล้นเหลือ
ผู้คนเย้ยหยันจูฮอนเพราะว่าเขาเป็นเหมือนทาสไร้ค่าที่เอาแต่คอยเกาะชายผู้มีอำนาจ แต่ทว่าจูฮอนก็เอาแต่ทำงานต่อไป
เขาต้องการเงิน ประธานควอนเป็นคนเดียวที่มีโบราณวัตถุที่สามารถรักษาครอบครัวและตัวเขาเองได้ นั่นคือเหตุผลที่จูฮอนเชื่อใจประธานควอนและยอมทำทุกอย่าง
แต่สำหรับหรับผลที่เกิดขึ้นนี้…
“ไอ้แก่เวรนั่น! หลังจากที่พวกเราช่วยให้มันมีอำนาจขนาดนั้นแต่มันกลับกลัวพวกเรา!”
งูตัวใหญ่คืบคลานไปมาพร้อมกับพุ่งจู่โจมร่างของจูฮอน
ลูกทีมที่จงรักภักดีของเขาตอนนี้กลับกลายเป็นอาหารงูไปเสียแล้ว
เขาไม่มีทางรู้ว่าสุสานนี้เป็นของใคร ประธานควอนเป็นคนที่ได้พบสุสานระดับสูงที่ยังไม่ถูกตรวจสอบนี้ กระนั้นสิ่งที่เขารู้แน่นอนก็คือนี่จะกลายเป็นหลุมฝังศพของเขาเช่นกัน
จูฮอนเริ่มหัวเราะออกมาเหมือนคนบ้าหลังจากคิดเช่นนั้น
“ไอ้สารเลวนั้น มาดูกันว่าต่อจากนี้ฉันจะเชื่อใจไอ้สารเลวคนไหนที่มีโบราณวัตถุได้หรือเปล่า!”
แม้เขาจะพูดออกมาแบบนั้น แต่เขาก็โกรธและทรมานอย่างมากจากการถูกหักหลังและความคุมแค้น
“ฉันจะกลายเป็นวิญญาณชั่วร้าย ไปตามทำลายชีวิตไอ้สารเลวนั่นให้สิ้นซาก!”
จากนั้นจูฮอนก็ได้ยินเสียงที่ไม่คาดคิดหลังจากเสียงร้องของเขาดังสะท้อนไปทั่ววงกต
[เจ้านี่มันขี้โวยวายชะมัดเลย]
จูฮอนหัวเราะเยาะใส่เสียงนั้นทันทีที่ได้ยิน
“ขอโทษละกัน แต่ฉันไม่ได้วางแผนที่จะมาตายแบบเงียบ ๆ หรอก”
[โอ้ เจ้าได้ยินเสียงของข้าด้วยรึ?]
มันเป็นเสียงที่ดูเจ้าเล่ห์จนทำให้จูฮอนหัวเราะไม่ออก
“คิดว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินเสียงโบราณวัตถุแบบแกเหรอ”
[คนอย่างเจ้าช่างน่าสนใจยิ่งนัก]
“สนใจบ้าบออะไรกัน ก็ไม่รู้หรอกนะว่าแกเป็นเทพมาจากไหน แต่ช่วยฉันออกไปจากที่นี่ขณะที่ฉันกำลังพูดดี ๆ กับแกหน่อยเถอะ”