บทที่ 3: ส่งเงินมาซะดี ๆ 2
พวกนั้นไม่สามารถมองการเคลื่อนไหวของจูฮอนออก แล้วจูฮอนเองก็ไม่ได้ให้เวลาพวกเขาในการตอบโต้กลับเลยหลังจากต่อยเข้าที่ขมับ
ทุกจุดที่เขาซัดเข้าไปล้วนเป็นจุดสำคัญ
ชายสองคนที่อยู่ข้างหน้าต่างคร่ำครวญและล้มลง
“ลูกพี่ ลูกพี่ ลูกพี่!”
อีกสองคนตกใจสุดขีดทันทีที่เห็นจูฮอน
“บ-บ้าไปแล้ว ก-แกไม่เคยรู้จักวิธีต่อสู้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ!”
เดิมทีจูฮอนเป็นเพียงแค่นักขุดสุสานที่มีความสามารถของนักโบราณคดี ดูเหมือนว่ามันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับการต่อสู้เลย แต่ตลอดช่วงชีวิตคนเรามันจะไปเกี่ยวพันกับโบราณวัตถุง่ายดายขนาดนั้นได้อย่างไรกัน?
เขายังมีฉากเบื้องหลังความรักที่โหดร้ายราวกับเป็นเรื่องของฆาตกรโรคจิตอย่าง แจ็คเดอะริปเปอร์ที่อยู่เหนือเรื่องโบราณวัตถุอีกด้วย
‘นั่นคือเหตุผลว่าทำไมการต่อสู้ถึง’
เขาได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ที่แตกต่างกันมากมายรวมถึงมวยภายนอกเพื่อการป้องกันตัวเอง ยั
พัวะ!
“ไอ้เวรเอ้ย อ้ากก!”
ชายคนหนึ่งหยิบไม้กระบองออกมา จูฮอนหัวเราะอย่างใจเย็นขณะมองดู
น่าแปลกที่ร่างกายของเขารู้สึกเบาหวิว สภาพเขาสะบักสะบอมมากในช่วงชีวิตที่ผ่านมา มันก็เป็นเพราะ
‘
เขารู้สึกถึงบางอย่างเหมือนตอนที่อยู่สถานีตำรวจ ความรู้สึกนั้นยังคงอยู่
ความแข็งแกร่งและพละกำลังของเขาอาจไม่เหมือนเดิมเพราะร่างกายที่เด็กลงสิบห้าปี แต่เขาสามารถใช้ทุกสิ่งที่
ไม้กระบองลอยไปตามอากาศ พร้อมกับชายคนนั้น ก่อนที่จะกลับมาอยู่ที่มือของจูฮอน
“ไอ้สารเลวนั่น!”
คนพวกนั้นเริ่มถลึงตา แต่จูฮอนก็เอาแต่หัวเราะ จูฮอนควงไม้กระบองราวกับเป็นปลาที่อยู่ในน้ำ และเริ่มที่จะฟาดใส่ชายอีกคน
แครก เสียงดังมาจากคางอีกฝ่าย
“อ-อ๊ากกกกก!”
จูฮอนเล็งไปที่คนต่อไป ชายคนนั้นก็สะดุดล้มลงด้วยความเจ็บปวด
เขาฟาดไปที่ขา!
ไม้กระบองติดอยู่ระหว่างข้อต่อหัวเข่ากับขา ไม่ใช่แค่นั้น เขาหักไม้กระบองออกเป็นครึ่งหนึ่งแล้วชี้ไปที่หน้าท้องของชายอีกคน
พัวะ!
จากนั้นเขาจึงอีกคน
“อ๊ากกกกกก! ตา!”
“อ๊าก!”
จูฮอนไม่ได้รู้สึกมีปัญหาอะไรกับสิ่งที่เขาก่อ และไม้กระบองที่ถืออยู่เลย
เมื่อพวกเขาทั้งสามล้มลงไปกองกับพื้น หัวหน้าของพวกเขา ปาร์คคยองเทเริ่มโกรธจนเลือดขึ้นหน้า
“ไอ้คนทรยศ! นี่คือวิธีที่แกตอบแทนความเมตตาที่เราเลี้ยงดูแกมางั้นเหรอ! ดูเหมือนว่าฉันจะต้องฆ่าแกเพื่อสั่งสอนเสียแล้ว!”
ทันใดนั้น จูฮอนเยาะเย้ยไปที่ปาร์คคยองเท
‘ความเมตตาที่เลี้ยงมางั้นเหรอ?’
ความแตกต่างระหว่างปาร์คคยองเทและอีกสามคนคือพวกมันเป็นคนโง่
ทันใดนั้นเอง เขาควักมีดออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แม้ว่าเขาจะเรียกตัวเองว่าเป็นนายหน้าขายศิลปะ แต่เขาก็เกิดมาเป็นแค่หัวขโมยที่ไม่เคยสนใจใครอยู่แล้ว
แน่นอนว่าแม้แต่เหล่าอันธพาลทุกวันนี้ก็ไม่ได้ใช้มีดกัน แต่ปาร์คคยองเทเป็นนักเลงที่เชื่อว่าต้องได้ลิ้มรสของเลือดสักครั้ง
‘ดูเหมือนว่าไอ้นายหน้าขายศิลปะคนนี้จะมีงานศิลปะแปลก ๆ เพิ่มมาอีกอย่างหนึ่งนะ‘
เขาอาจส่งลูกน้องไปหาของแปลก ๆ มาเพิ่มอีกก็ได้
ลูกน้องร้องตะโกนด้วยความวิตกกังวลหลังจากเห็นลูกพี่
“ลูกพี่ ใช้มีดเล่มนั้นใกล้สถานีตำรวจต้องระวังหน่อยนะ…!”
“หุบปากไปเลย ถ้ายังกลัวได้เด็กเฮงซวยนี่จะยังไปไหนมาไหนอีกได้ มีดจะเป็นของจริงได้ก็ต้องลิ้มรสเลือดสักครั้ง!”
จูฮอนเริ่มหัวเราะทันทีที่เห็นปาร์คคยองเทชี้มีดใส่เขา
‘เราก็แค่ต้องปัดให้มันกระเด็นออกไป’
ขณะจูฮอนกำลังปัดมีดออก มันพลันเกิดเรื่องขึ้น สีหน้าของจูฮอนแปรเปลี่ยนไปขณะมองที่มีด
มันเป็นเพราะออร่าที่เขารู้สึกว่ามาจากมีดทองเหลืองที่สลักรูปสุนัขเล่มนี้
‘นั่นคือ?’
คนอื่นจะเห็นเป็นเพียงแค่มีดธรรมดาเท่านั้น แต่นี่มันไม่สามารถหลอกตาจูฮอนได้
เขามั่นใจมากกับความรู้สึกนี้
มันคือโบราณวัตถุ
จูฮอนเริ่มหัวเราะทันทีที่คิดออก
‘แปลกไป ไอ้บ้านี่มีของชิ้นนี้ได้ยังไง?’
ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาของโบราณวัตถุที่จะโผล่ออกมาเลย ถึงกระนั้นนจูฮอนก็ยอมรับว่ามันคือของจริงในทันทีที่คิดเช่นนั้น
โบราณวัตถุมีหลายวิธีในการมองหาเจ้านาย มีบางสิ่งที่คล้ายกับมีดเล่มนี้หลุดออกมาจากสุสานและซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางหมู่มวลมนุษย์ หนึ่งในที่ซ่อนที่ดีที่สุดสำหรับโบราณวัตถุ คืออยู่ท่ามกลางงานศิลปะ
‘ก็นะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร’
โบราณวัตถุจะไม่สามารถใช้งานได้ในเงื้อมมือของคนธรรมดา ถึงกระนั้นปาร์คคยองเทก็ยังคงแทงมีดมาที่จูฮอน
“ไอ้ตัวบัดซับ! วันนี้จงไปอยู่ในหลุมฝังศพซะ!”
น้ำเสียงที่เขาตะโกนออกมาค่อนข้างรื่นรมย์
แต่ถึงกระนั้น
พัวะ!
“อ๊ากกกกกกก!”
อย่าได้กล่าวถึงเรื่องควงมีด ปาร์คคยองเทร้องออกเสมือนหมูทันทีที่แขนถูกบิดไปด้านหลัง
“อ๊าก อ๊าก ก-แก ไอ้สารเลว!”
ในทางกลับกัน จูฮอนยิ้มหลังจากหยิบมีดขึ้นมา ดวงตาของปาร์คคยองเทเบิกกว้างเมื่อเขาเห็นจูฮอนถือมีด
“แก ไอ้สารเลว! วางมันลงเดี๋ยวนี้นะ! นั่นไม่ใช่สิ่งที่แกจะแตะต้องได้! แกรู้ไหมว่าของประดับนั้นมีค่าเท่าไหร่?!”
จูฮอนหัวเราะดังสนั่นไปทั่ว
“ของประดับงั้นเหรอ?”
แม้ว่ามันจะไม่ใช่ของเขา แต่จูฮอนก็เคยจับต้องโบราณวัตถุมามากมายนับไม่ถ้วนตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมา เขาอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ที่ยังมีบางคนคิดว่าโบราณวัตถุนี้เป็นเพียงแค่ของตกแต่ง แม้แต่คนธรรมดายังสามารถบอกได้เลยว่านี่ไม่ใช่มีดธรรมดาหากได้ถือมันไว้ชั่วครู่
‘ไอ้สารเลวนี่ไม่รู้คุณค่าของโบราณวัตถุนี้เอาซะเลย แม้แต่ในอนาคตก็ด้วย‘
แต่ก็นะ นั่นเป็นเรื่องปกติ
นี่เป็นโบราณวัตถุชิ้นแรกที่เขาได้ครอบครองหลังจากย้อนกลับมาสิบห้าปี เขาอยากจะรู้ว่าใครเป็นเจ้าของโบราณวัตถุชิ้นนี้
“ไปจับไอ้บ้านั่นก่อนเลยละกัน!”
จูฮอนปลุกการใช้งานของโบราณวัตถุได้อย่างง่ายดายทันทีที่ได้ยินเสียงพวกอันธพาลตะโ