บทที่ 4: ส่งเงินมาซะดี ๆ 1
บางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น
ใบมีดเริ่มร้อนระอุ ร่างกายของผู้คนรอบตัวเริ่มกลายเป็นสีแดง นี่เป็นสิ่งที่แค่จูฮอน ผู้ที่ถือมีดเท่านั้นที่เห็น จูฮอนรู้ได้ทันทีว่ากำลังทำอะไรอยู่
‘มันช่วยให้เราเห็นอวัยวะภายในต่าง ๆ งั้นเหรอ?’
ทันทีที่เขาหันมีดไป ก็รู้สึกราวกับว่าได้เห็นกระดูก
มันเป็นเช่นนั้น เป็นเหมือนการเห็นภาพเอ็กซเรย์แบบเรียลไทม์
ปาร์คคยองเทคงคิดว่าจูฮอนกำลังควงมีดเล่นอยู่ กระนั้นเขาเริ่มตะโกน
“เฮ้ย ไอ้ลูกหมา! วางมีดลงเดี๋ยวนี้!”
จากนั้นเขาหยิบก้อนอิฐขึ้นมาจากพื้นพร้อมพุ่งเข้าใส่จูฮอน
“ไอ้บัดซบ! ดูเหมือนว่าแกจะรู้ศิลปะการต่อสู้มาบ้างสินะ!”
แม้ว่าเขาจะใช้มีดเพื่อทำให้ดูเท่ ปาร์คคยองเทเองก็มีทักษะการต่อสู้ที่เป็นที่รู้จักเหมือนกัน เขาเป็นนักเลงมานาน หากต้องเปรียบเทียบ จูฮอนไม่ได้ดูเหมือนนักเลงตัวจริงเลยแม้แต่น้อย
แม้ว่ามือเขาจะถือมีดอยู่ แต่ก็ไม่อาจจะต่อกรกับนักสู้ตัวจริงที่มีวิชา
“อย่าขี้อวดไปหน่อยเลย ไอ้ลูกหมาเอ้ย!”
แต่ถึงกระนั้น
“หือ?”
บางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น
มือของจูฮอนที่กำลังควงมีดอยู่กลับหายไป ไม่ใช่หายไป จากนั้นปาร์คคยองเทจึงเริ่มรู้สึกเจ็บปวดที่ขนาบเข้าหาจนกรีดร้องออก
“อ๊าก! แก ไอ้สารเลว!”
“ลูกพี่!”
มันให้ความรู้สึกราวกับมีเหล็กร้อนผ่าวตัดผ่านขนาบข้าง ปาร์คคยองเทกลิ้งตัวลงบนพื้นพร้อมกับกุมเลือดเอาไว้
“โอ๊ย! อะไรวะเนี่ย!”
ถึงกระนั้นปาร์คคยองเทก็ยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์ เมื่อครู่จูฮอนดูแปลกไป
การเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้แปลก ๆ ก็เป็นสิ่งหนึ่ง เป็นสิ่งที่ถ้าได้ฝึกฝนอย่างหนักในเวลาอันสั้น อีกฝ่ายก็ไม่สามารถรับรู้ได้
ถึงกระนั้น วิธีที่เขาใช้มีดในตอนนี้ก็ไม่ใช่ทักษะธรรมดาของคนทั่วไป ราวกับว่าเขาเป็นฆาตกรโรคจิต
‘…ไอ้บ้านี่มันเคยกลัวเลือดนี่ แล้วนี่มันอะไรกัน…?’
มันให้ความรู้สึกราวกับว่าจูฮอนกำลังพยายามหั่นร่างของปาร์คคยองเทเป็นเข้าไปเหมือนกับคนปกติ เขาเริ่มคิดแล้วว่านี่คงเป็นความรู้สึกของพวกหมูที่กำลังโดนเชือดขณะยังมีชีวิต
“ลูกพี่ เป็นอะไรรึเปล่า?! ลูกพี่!”
ขณะอีกฝ่ายร้องตะโกน จูฮอนควงมีดไปรอบพร้อมพุ่งเข้าหา กลุ่มคนสะดุ้งทันทีที่จูฮอนเข้ามาใกล้
“อย่าเข้ามาใกล้นะ! แกจะฆ่าลูกพี่งั้นเหรอ?!”
จูฮอนเริ่มหัวเราะ
“เลิกพล่ามกันได้แล้ว ฉันไม่ได้แทงลึกขนาดนั้นสักหน่อย”
“ฮ-เฮ้ย อย่าเข้ามานะ!”
สภาพอีกฝ่ายดูซีดเซียวขณะตะโกนพร้อมกับล้มลงกองไปกับพื้น พวกนั้นรู้สึกหวาดกลัวจนฉี่แทบราด
มันก็สมควรแล้วที่จะหวาดกลัว
ไม่ใช่เรื่องปกติเลยที่จะเห็นเด็กคนหนึ่ง ที่เมื่อก่อนเอาแต่ใช้สมอง กลับกลายมาเป็นคนที่ชำนาญในศิลปะการต่อสู้และ
พวกเขาสรุปได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น
“ช-ใช่แล้ว! มันต้องโดนครอบงำอยู่แน่ ๆ! มันต้องถูกผีสิงอยู่แน่ ๆ เลย!”
“ผีสิงงั้นเหรอ?”
“แล้วแกจะอธิบายนี่ได้ยังไง?!”
จูฮอนเผยเสียงหัวเราะเบา ไม่ว่าเรื่องราวเป็นอย่างไร แต่นี่ไม่มากเกินไปหรือที่กล่าวหาว่าเขาถูกผีสิง?
ศิลปะการต่อสู้ก็เป็นสิ่งหนึ่ง แต่มีดที่เขาถืออยู่ก็เป็นโบราณวัตถุ
และมันเป็นเช่นนั้น ไอ้คนพวกนี้อาจจะคิดแค่ว่ามีดที่พวกมันใช้เป็นเพียงแค่ของประดับ แต่นี่คือโบราณวัตถุ
นี่เป็นโบราณวัตถุแห่งการครอบงำ
จูฮอนได้ใช้กำลังภายในกับโบราณวัตถุนี้
‘ดูจากลำดับข้อความแล้ว (ข้อความของนักบวชชาวอียิปต์) จะต้องเป็นโบราณวัตถุของอียิปต์แน่’
แม้ว่าจะยังไม่ทราบแน่ชัด แต่ก็มีโอกาสสูงที่สิ่งนี้จะเกี่ยวพันกับนักบวชจากอียิปต์โบราณ
พวกนักบวชใช้มีดผ่าร่างของศพเพื่อกำจัดอวัยวะ นั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงเห็นอวัยวะภายในและตำแหน่งของกระดูกขณะใช้มีดเล่มนี้
นอกจากนี้ โบราณวัตถุแห่งการครอบงำทำให้ผู้ถือครองใช้ความสามารถจากเจ้าของเดิมได้ โดยสรุปก็คือ แม้แต่คนที่ไม่รู้วิธีใช้ดาบก็สามารถเชี่ยวชาญได้หากใช้โบราณวัตถุ
‘แต่นี่มันก็แค่โบราณวัตถุเกรด C (ระดับทั่วไป)’
โบราณวัตถุเกรด C อยู่ในระดับที่ทำให้คนธรรมดาถึงกับประหลาดใจได้ แต่โบราณวัตถุระดับนี้จะสลายไปเมื่อถูกใช้งานเพียงครั้งสองครั้ง
แน่นอนว่าโบราณวัตถุเกรด C เป็นโบราณวัตถุแรงค์ต่ำสำหรับจูฮอน
‘น่าจะมีค่าไม่น้อย’
จูฮอนที่กำลังหัวเราะอยู่เดินตรงไปที่ปาร์คคยองเท กระนั้นปาร์คคยองเทก็ล้มลงไปกองกับพื้นราวกับเป็นสัตว์ที่กำลังจะถูกฆ่า
“บ้าเอ้ย อ-ไอ้เด็กเวรนี่!”
อย่างไรแล้วอันธพาลก็มีแต่เกียรติของอันธพาล หาได้มีเกียรติแห่งชายชาตรีคงอยู่ไม่ กับเด็กน้อยตรงหน้าคนหนึ่ง พวกเขาพบว่าไม่อาจยอมรับที่อีกฝ่า ยซึ่งไม่เคยต่อสู้จะถึงกับทำร้ายพวกตนจนถึงเพียงนี้ได้!
ทันใดนั้นเองปาร์คคยองเทก็เบิกตากว้างและตะโกนออกมา
“เฮ้ย! พวกแกจะเอาแต่จ้องมองอยู่แบบนั้นหรือไง? เร็วเข้า เอามีดหรืออาวุธอะไรก็ได้ที่มีไปฆ่ามันซะ! เร็ว!”
“ค-ครับ! ลูกพี่!”
จูฮอนเดาะลิ้นทันทีที่ได้ยิน
“เหมือนว่าพวกแกยังโดนลงโทษไม่มากพอสินะ”
และแล้ว…
จูฮอนชี้มีดที่คอของปาร์คคยองเทเพราะรู้สึกรำคาญ มันเป็นเพียงแค่การขู่ธรรมดา ปาร์คคยองเทลืมความทะนงตนในฐานะผู้ชายคนหนึ่งไปชั่วครู่ที่โดนใบมีดเย็นเยียบแนบกับผิวหนัง ให้ความรู้สึกราวกับว่าเขาจะตายจริง ๆ หากจูฮอนแทงเข้ามาใกล้อีก