[ ขณะนี้ ดันเจี้ยนที่แตกออกมานั้นดูเหมือนจะเป็นประวัติศาสตร์..ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน.. ]
ทุกๆคนที่ดูข่าวนั้นต่างตกใจ..
" เกิดอะไรขึ้นเนี้ย "
ดันเจี้ยนจะแตกออก เมื่อเวลาผ่านไป 30 วัน...แต่นี่มันกลับแตกออกมาก่อนกำหนด..
" รองประธานครับ พวกเราได้รับคำร้องจากกระทรวงป้องกันประเทศ...ให้ผู้มีพลังทุกคนหยุดเคลียดันเจี้ยนและเตรียมพร้อม ต่อสู้ครับ... "
" อื้ม.."
ทุกคน เงียบกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จากนั้นมินชานเลยพูดด้วยสีหน้าอย่างจิงจัง
" ฉันคิดไม่ออกเลยว่าเกิดอะไรขึ้นทำไหมดันเจี้ยนมันถึงแตกออกมา...ก่อนเวลา "
" ผมว่าเราต้องติดต่อท่านประธานเป็นอย่างแรกนะครับ "
" อื้ม..แต่ว่าฉันไม่รู้จะติดต่อยังไงนะสิ "
วูชินนั้น ไม่มี Facebook หรือเช็คอีเมลล์บ่อยๆ ทางเดียวที่จะติดต่อเขาได้คือ ข้อความ ซึ่งที่ๆเขาไปนั้น มินชานไม่แน่ใจว่าจะมีสัญญาณ พอที่จะติดต่อเขาได้รึเปล่า..
" ถ้าอย่างนั้น..ลองติดต่อเขาผ่านทางกิลด์ไททั้นดูละกัน "
เขาอยู่กับเมโลดี้ซึ่งถ้า การติดต่อไม่สำเร็จ นี่จะเกิดเป็นข่าวใหญ่ ที่ดังทั่วโลกแน่ๆ
" ชิ..นี่มันเป็นบ้าอะไรขึ้นเนี้ย "
มินชาน ร่างกายสั่นด้วยความหวาดกลัว..เมื่อ 5 ปีก่อนนั้นพวกเขาประสบกับดันเจี้ยนแตกเป็นครั้งแรก บ้านเมืองหรือแม้แต่ผู้คน ตายเกลื่อน อย่างสยดสยอง กว่าที่ประเทศของเขาจะฟื้นคืนได้ก็ใช้เวลาอีกหลายปี..
ตอนนี้ทุกๆคนมองข่าว อย่างเคร่งเครียด
*
อาคารใกล้เคียงกับสถานี จุกจัน...ที่แดกู
" คู้ คู้"
ยักษ์น้ำเเข็ง เหวี่ยงคทาของมัน..ไปทำลายบ้านเมืองอย่างบ้าคลั่ง...นี่เป็นหายนะของชาวเมืองที่อยู่ใกล้ๆ เพราะว่า ดันเจี้ยนแตกออกมาโดยที่ไม่มีการเเจ้งเตือนมาก่อน...
ยักษ์น้ำเเข็งนั้นมันตามล่ามนุษย์ และจับกินเป็นอาหารสำหรับมันเเล้ว มนุษย์เปรียบเสมือนของหวานอันโอชะ มาก
ในขณะที่มัน ไล่ตาม..กลิ่นของมนุษย์เพื่อ จับ พวกมนุษย์กินเป็นอาหารอยู่นั้น ก็มีชายกล้ามโต ตกลงมาจากท้องฟ้า
" ปั้ค..."
กำปั้นของ มนุษย์คนนั้น พุ่งตรงไปที่หัวของยักษ์น้ำเเข็ง ทันที
" คู้ คู้ "
" อ่า..มันยังไม่ตายแหะ "
ทันใดนั้นกำปั้นของชายผู้นั้นก็เป็นสีดำ
คว้างงง....
กำปั้นของเขา ต่อยเข้าไปที่หัวของ ยักษ์น้ำเเข็ง อีกครั้ง ทำให้ยักษ์น้ำเเข็ง หัวสมองระเบิดและแตกกระจายออกมา..และนั้นทำให้มันตายภายในทันที
" เฮ้เจ้าหนู ออกมาได้แล้วไม่ต้องกลัว "
คำพูดของ ชายคนนั้นทำให้ เด็กๆ และผู้หญิง ที่หลบซ่อนอยู่ด้วยความกลัว ออกมาจากที่ซ่อน.
" ท่านประธานครับ "
" อื้ม..พวกนายดูแลที่นี่ด้วย ตรงนั้นมีเด็กอยู่.. "
" ครับ "
ประธานกิลด์ KH แพค-จองดู เดินเข้าไปใน ซอย ต่อ เมื่อเขา เห็น พวก ยักษ์น้ำเเข็ง เขาก็เข้าโจมตีทันที..
" เฮ้อ..พวกกองทัพยังไม่มาอีกเหรอ "
"พวกเขากำลังจัดการพวกมอนเตอร์ ตรงทิศตะวันออกอยู่ครับ..และตรงนั้นประชาชนกำลังอพยพอยู่ ท่านประธาน คงจะหวังให้พวกเขามาช่วยเหลือไม่ได้แล้วละครับ"
นี่เป็นปัญหาใหญ่เลยเพราะว่าดันเจี้ยนแตกโดยที่ไม่มี การแจ้งล่วงหน้า..เหมือนทุกรอบทำให้ประชาชนในพื้นที่เดือดร้อนและ ทาง กองทัพเองก็ต้องแบ่งกำลังไปช่วยเหลือประชาชนด้วย
"ชริ..โชคดีที่ จำนวน พวกมันยังไม่มาก"
*
ชาด..
ลี-แซงโกล อาบน้ำอย่างมีความสุข
" ฮ่าๆ..."
เขาได้รับพลังที่น่าเหลือเชื่อมา..
" โอ้..ฉันควบคุมมันได้แหะ ..ฮ่าๆพลังนี้มัน..."
เขาได้กลายเป็นขุนนางของ ลีโอโล่ และนั้นทำให้เขาสามารถควบคุมพวกมอนเตอร์ได้..เขาเป็นคนปล่อย พวกมอนเตอร์เข้ามาโจมตีโลกเอง โดยที่ไม่ต้องมีการเเจ้งเตือนเพราะเขาสามารถควบคุมดันเจี้ยนได้..
" หึหึ...รอฉันก่อนเถอะ คัง-วูชิน "
เขาจะขโมยมัน ทุกๆอย่างที่เป็นของวูชินทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็น อำนาจ ครอบ ครัว ชื่อเสียง
ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามเขาจะขโมยและทำลายมันให้หมด
*
ขณะนี้ได้มีคนตาย 47 คน บาดเจ็ดอีก 512 คนและบ้านเรือนเสียหายมากกว่า 50 ล้าน ดอลล่า ซึ่งนี่เป็นเหตุการณ์ ที่ใหญ่โตมาก และเป็นการสูญเสียมากที่สุด...มากกว่าดันเจี้ยนแตกในครั้งแรกเมื่อ 5 ปีก่อนสะอีก..
ตอนนี้มาผ่าน สองวันแล้วตั้งแต่ ดันเจี้ยนที่ แดกู...แตกออกมา..
ตอนนี้มีเพียงประชาชน แค่ 10 % เท่านั้นที่ได้ย้ายเข้าไปอยู่ ในที่ๆ ปลอดภัย
" เฮ้อ..จะให้ผมอยู่เฉยๆ อย่างนี้เหรอครับ.."
แฮซูและซังกู ถูกสั่งห้ามไม่ให้ ทำอะไรใน 2 วันมานี้ซึ่งทำให้พวกเขารู้สึก สูญเสียมากที่ไม่สามารถทำอะไรได้
" เฮ้อ...แล้วเราติดต่อ พี่เขาได้รึยัง "
" อื้ม...พวกเขาบอกว่า กำลังติดต่อ..อยู่ เขาจะรีบโทรกลับมาเร็วๆนี้ "
มินชานรู้สึกผิดหวังมาก...ในขณะที่ดันเจี้ยนแตกออกมาแต่หัวหน้าของพวกเขากลับไม่อยู่
ซังกูเองก็ เศร้าใจมาก เพราะว่าเขาจะล่าหรือฝึกฝนอะไรก็ไม่ได้ในตอนนี้
"เฮ้อ..ผมทนไม่ไหวแล้ว...ผมจะไปดันเจี้ยนระดับต่ำ ที่อยู่ใกล้ๆ.. "
" โอเคร..งั้นนายไปกับหัวหน้า วู..ถ้านายจะทำอะไรนายต้องทำผ่านหัวหน้า วูนะ..เข้าใจไหม”
" อื้ม..ผมจะทำตามที่คุณบอก"
" โอเครตอนนี้ สามารถใช้ดันเจี้ยน..ทางออกที่ 4 ของสถานีลีซูได้"
" อื้ม.."
เมื่อ วู-ซังฮูน ส่ง ซังกูกับแฮซู เข้าดันเจี้ยนเสร็จ เข้าก็ไปรอที่ ร้านกาแฟ
แต่ขณะที่เขาไปร้านกาแฟนั้น..เขาก็เห็นชายใส่ เสื้อสีดำและหน้ากาก สีดำ มองมาที่เขา..
มันดูเหมือนว่าเขากำลังหัวเราะเยาะ ซังฮูนอยู่...
ซังฮูนไม่สนใจและรีบไปเข้าไปสั่งกาแฟ...ปล่อยให้ชายใส่หน้ากากคนนั้น เดินไปตรง
ทางออกที่ 8 ของสถานีลีซู
Mheeeza มันๆละทีนี้