arpotoxine48691221 วันที่แล้ว
โกงเกิน เปิดใช้โดยไม่มีเงื่อนไขเนี่ย
แสดงความคิดเห็น
Modifier Chapter 1
แกร่กๆๆๆ--
เสียงเล็บข่วนประตูปลุกหลินเฟยที่กำลังหลับอยู่.
"ใครมันมากวนคนจะหลับจะนอนแต่เช้าเนี่ย?"
หลินเฟนลุกขึ้นนั่งบนที่นอนและเดินไปที่ประตูสองสามก้าวก่อนที่จะเปิดประตูอย่างแรง.
อาาาาาา--
ลมหนาวพัดเข้าปะทะเข้าหน้าและหลินเฟยก็อึ่งกิมกี่.
ที่ด้านหน้าของเขาไม่ใช่พ่อ,แม่หรือเพือนบ้านคนไหนเลย แต่เป็นสัตว์ประหลาด!
ดวงตาของมันเป็นสีแดงและเห็นเส้นๆที่ดูเหมือนจะเป็นหลอดเลือดดำได้อย่างชัดเจนตามใบหน้าของมัน
ผมที่ยุ่งเหยิงและเสื้อผ้าขาดๆจนทำให้คนเห็นรู้สึกเห็นอกเห็นใจ.
แต่ตอนนี้ หลินเฟยไม่อาจแสดงความเห็นใจใดๆได้.
ด้านหน้าของเขา สัตว์ประหลาดตัวนั้นอ้าปากจนเห็นฟันและมีของเหลวหนืดๆสีเขียวหยดลงมาอย่างเห็นได้ใน มันชัดเจนว่ามันเป็นสัตว์ประหลาดที่มีรูปร่างคล้ายกับคน!
ถ้านี่เป็นคนธรรมดา คงไม่มีทางเลี่ยงที่จะการโจมตีอย่างกระทันหันนี้ได้.
"ติ้ง!"
ในเวลานี้ เขาได้ยินเสียงแจ้งเตือนดังชัดเต็มสองรูหู.
"โมดีฟาย เริ่มต้น สำเร็จ."
"เริ่มเปิดใช้งานความเป็น Invincible สำเร็จ."
"เริ่มเปิดใช้งาน One hit kill สำเร็จ."
ติ้งง!
ทันทีที่เสียงแจ้งเตือนหายไป ซอมบี้ก็พุ่งเข้ามาหาหลินเฟยอ้าปากจนเห็นฟันของมันและกัดเข้าไปที่คอของเขา แต่ดูเหมือนว่าฟันของมันจะกระทบถูกเหล็กจนฟันของมันหักร่วงกราวกับพื้น.
หลินเฟยชกหมัดออกไปโดยไม่รู้ตัว.
ตูมมมม!
ซอมบี้กลายเป็นชิ้นๆและลอยปลิวหายไปในสายลม.
หลินเฟยยืนอึ้งอยู่หน้าประตู เขากำลังคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่มันก็เห็นได้ชัดว่าสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นเพียงเวลาเสี้ยววินาที การกระทำทั้งหมดนี้ไม่ถึงวินาทีเลยด้วยซ้ำและไม่จำเป็นต้องทำให้มันช้าลงไปมากกว่านี้.
ในเวลานี้ เขาสามารถมองเห็นโลกด้านหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน.
สิ่งที่เขาเห็นด้านหน้าไม่ใช่ทางทางเดินหน้าห้องของเขา แต่เป็นถนนที่ไม่มีใครอยู่ที่นี่ มีเพียงคราบเลือดแห้งกรังเปรอะอยู่ที่พื้นและขยะจำนวนมากที่ปลิวไปมา.
รถหลายคันจอดอย่างไม่เป็นระเบียบ มันดูเหมือนว่าตอนแรกมันก็มีเจ้าของอยู่ แต่เพราะอาจเป็นตัวเจ้าของของที่เร่งรีบจนต้องทิ้งพวกมันไว้.
อากาศขมุกขมัว ลมที่เย็นจนสะท้านเล็กน้อย มันให้ความรู้สึกที่หนาวเหน็บจนขมขื่นอย่างยิ่ง.
"ฟังก์ชั้นนี้ถูกเปิดโดยอัตโนมัติ."
น้ำเสียงของเครื่องจักรที่ทำให้เขารับรู้ถึงตัวตนของมัน.
หลังจากเหลือบมองไปด้านซ้านและขวาและยืนยันว่าไม่มีอันตรายใดๆอีกแล้วเขาก็ปิดประตูทันที.
"นี่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่โลกเดิมของฉัน." เขาพึมพำ โดยไม่รู้ตัว เขาได้เข้ามายังต่างโลกและมายังโลกที่อันตรายอีกด้วย.
"เปิดโมดีฟาย." ฟลินเฟยพูดเงียบๆ.
แน่นอนว่าอินเตอร์เฟซปรากฏต่อหน้าต่อตาของเขาโดยมีข้อความสีเทาปรากฏออกมา.
"Function 1: Invincible(คงกระพัน). สถานะ: ยังไม่ได้เปิดใช้งาน."
"Function 2: Infinite life(พลังชีวิตอนันต์). สถานะ: ยังไม่ได้เปิดใช้งาน."
"Function 3: Unlimited physical strength(พลังกายไม่มีวันหมด). สถานะ: ยังไม่ได้เปิดใช้งาน."
"Function 4: Unlimited load(โหลดไม่จำกัด). สถานะ: ยังไม่ได้เปิดใช้งาน."
"Function 5: Unlimited props and unlimited items(อุปกรณ์ประกอบฉากและไอเทมไม่จำกัด). สถานะ: ยังไม่ได้เปิดใช้งาน."
"Function 6: Super speed.(สุดยอดความเร็ว). สถานะ: ยังไม่ได้เปิดใช้งาน."
...
หลินเฟยเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามันมีฟังก์ชั่นมากมายแต่เป็นสีเทาอยู่ท้ายชื่อไม่ว่าจะเป็น การเล็งอัตโนมัติ,ไร้แรงกระแทก,มองเห็นทะลุกำแพงและแม้แต่ยิงทำลาย,ยิงจุดตาย.
"นี่คือตัวที่ต้องโมดีฟายงั้นหรือ?." หลินเฟยเหลือบมองมองไปที่ชื่อของฟังชั่นเหล่านั้น.
เมื่อมองไปที่โมดีฟายที่อยู่ด้านหน้าของเขา เขาก็มั่นใจได้ว่าเขาได้มายังต่างโลกแล้ว.
หลังจากที่สงบแล้ว เขาก็พยายามเปิดใช้งานฟังก์ชั่น.
"Invincible เริ่มใช้งาน." เขาพูดเงียบๆในใจ.
ในเวลาเดียวกัน เกิดความเย็นปรากฏบนร่างกายของเขา มันเป็นความเย็นที่ทำให้ฟลินเฟยรู้สึกว่าหูและตาของเขาชัดเจนและรู้สึกได้ถึงมากขึ้น.
เขาลองหยิกตัวเองแรงๆ แต่เขาก็ไม่รู้สึกเจ็บ.
เขาชกกำแพงอีกครั้ง มือของเขาไม่รู้สึกเจ็บ แต่กำแพงก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น.
"ความสามารถ[Invincible]นี้คือมีไว้เพื่อป้องกันตัวเองจากอันตรายต่างๆนั่นเอง." เขาเข้าใจได้ทันที.
Modifier Chapter 2
ดูที่จอสถานะอีกครั้ง คราวนี้ท้ายชื่อฟังก์ชั่นสว่างแล้ว.
"Infinite life, เริ่มใช้งาน." เขาพึมพำในใจ.
ฟังก์ชั่นที่สองก็สว่างอีกครั้ง.
"เราสามารถเปิดใช้งานได้มากกว่าหนึ่งอย่างในเวลาเดียวกัน!" หลินเฟยยิ้มที่มุมปากและเขาก็เริ่มพึมพำว่า เริ่มใช้งาน เริ่มใช้งาน เริ่มใช้งาน เริ่มใช้งานให้หมด!
"อย่างนี้ ใครจะฆ่าฉันได้ละเนี่ย?"
พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ความกังวลที่เพิ่งจะข้ามมายังโลกที่แปลกประหลาดก็ได้หายไป แทนที่ด้วยความรู้สึกที่ปลอดภัยที่ไม่มีสิ้นสุดมาแทน.
"แต่ตอนนี้ฉันควรจะหาชุดของผู้รอดชีวิตก่อน จากนั้นก็ค่อยหาปืนรวมทั้งสิ่งต่างๆมากมาย โดยเฉพาะ เครื่องยิงจรวด(ร็อตเก็ตแลนเชอ)." หลินเฟยตั้งเป้าหมายไว้ในใจ.
ทั้งปืนและกระสุน รวมถึง"ฟังก์ชั่นกระสุนไม่จำกัด,ไม่กระเด็นถอยหลัง,เล็งอัตโนมัติ"และอื่นๆ เขาสามารถใช้ประโยชน์จากที่มีเหล่านี้ได้ ในอนาคตแม้ว่าเขาจะเจอกับซอมบี้ที่แข็งแกร่ง เขาก็ไม่จำเป็นต้องกังวลกับเรื่องนี้.
บางทีอาจจะมีซอบบี้ที่ทรงพลังที่แม้แต่ฟังก์ชั่นโมดีฟายก็ไม่อาจรับมือได้?
จ้อกก--
ในเวลานี้ ท้องของเขาก็ส่งเสียงออกมา.
เขาหิว.
การมองดูรายชื่อฟังก์ชั่นไม่ได้ลดความหิวเลย แม้แต่การหลับก็ด้วย.
"แค่นี้ก็พอแล้ว," เขาพูดในใจ.
เขาถอดหมวกไหมพรมและเตรียมที่จะออกจากห้อง แต่ทันทีที่เขาเริ่มนั่ง เขาก็รีบวิ่งออกไปและจนทะลุกำแพง.
เขายืนอยู่ด้านนอกโดยมีเส้นเลือดปูดโปนอยู่บนใบหน้า.
"Super speed, ปิด."
ความเร็วนั้น มันเร็วมาก แต่เขาไม่อาจปรับตัวได้ ซึ่งทำให้เขาไม่อาจควบคุมมันได้.
"ฉันจะต้องซ้อมอีกครั้ง ฉันควรจะหาอะไรมากินก่อน."
มีกลิ่นคาวเลือดในอากาศ.
เขาเดินคนเดียวบนถนน แม้จะมีรถระเกะระกะแต่มันก็ยังกว้างขวางมากอยู่ดี,
หลินเฟยสามารถได้ยินเสียงฝีเท้า.
พื้นที่รอบๆว่างเปล่า.
เขาเดินบนถนนอย่างเปิดเผย ด้วยการที่เขามีโมดีฟาย เขาก็ไม่จำเป็นต้องระมัดระวังโลกที่แปลกประหลาดเหล่านี้.
แต่หลินเฟยไม่รู้ทาง.
เขาไม่ได้เป็นคนของโลกนี้ ดังนั้นเขาจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ: "บางทีเนวิเกเตอร์จะยังสามารถใช้ได้?"
เขาเปิดแอพแผนที่เพื่อดูว่ามันจะมี GPS หรือไม่.
หลินเฟยกลับมาหน้าจอโฮมและตอนนี้โทรศัพท์ของเขาใช้ได้เพียงแค่ดูเวลาเท่านั้น ตอนนี้เป็นตอนเช้าเวลา 07:13.
มีร้านขายอาหารมากมายตามถนน,มีร้านขายเค้กเล็กๆและร้านอาหารจานเดียวบางอย่าง มันไม่เหมือนฟู้ดคอร์ทตามซุปเปอร์มาร์เก็ต.
แต่ตอนนี้ ร้านค้าที่เปิดตามข้างถนนส่วนใหญ่ปิดประตูแน่น.
"Perspective, เริ่มทำงาน!"
สายตาของหลินเฟยเบิกกว้างและการมองของเขาก็ทะลุผ่านประตูเหล็กม้วนของร้านเค้กเพื่อดูทุกอย่างภายใน.
ในร้านเค้กทั้งหมดต่างก็มีแต่ความเสียหายและมีซอมบี้อยู่ด้านใน.
"ฉันไม่รู้ว่าการเปลี่ยนแปลงนี้มันเริ่มต้นมานานแค่ไหนแล้วและฉันก็อยากจะกินนมเปรี้ยวสักหน่อย." หลินเฟยพึมพำขณะที่เดินไปยังร้านถัดไป.
...
มีซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆที่สี่แยก.
ในโรงแรมตรงกันข้ามของซุปเปอร์มาร์เก็ตมีคนหลายสิบคนยืนอยู่ด้านข้างหน้าต่าง.
"อาหารของเราจะหมดอีกแล้ว." ชายในชุดสูทพูดด้วยใบหน้าเศร้าๆ เขาเป็นพนักงานออฟฟิศธรรมดา.
ชายกลางคนที่มีใบหน้าดื้อรั้นมองลงไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆฝั่งตรงข้ามถนนและกำหมัดแน่น: "มันต้องมีอาหารและน้ำจำนวนมากในซุปเปอร์มาร์เก็ตด้านล่างแน่ๆ."
"แต่มันมีกระทิงอยู่ในนั้น." หญิงสาวขมวดคิ้ว.
"ฉันรู้."
ชายกลางคนกัดฟันและพูด, "แต่ตอนนี้อาหารในซุปเปอร์มาร์เก็ตคือความหวังสุดท้ายของเรา."
"สัมผัสของกระทิงว่องไวอย่างมาก ตราบใดที่มีใครสักคนเข้าใกล้ประตู มันก็จะรู้ทันทีราวกับตาเห็น ดังนั้นเราจึงต้องการใครสักคนล่อมันออกมา."
เมื่อได้ยินอย่างนั้น คนที่เหลือก็เปลี่ยนสีหน้าทันทีและก้มหน้าลงเล็กน้อย.
ความเร็วและความแข็งแกร่งของเถือนเหล่านี้ดีกว่าคนธรรมดา พวกเขามีความเร็วเทียบเท่ากับรถยนต์และมีกำลังพอๆกับความป่า แม้แต่กำแพงก็พังลงมาได้.
arpotoxine4869โกงเกิน เปิดใช้โดยไม่มีเงื่อนไขเนี่ย