Modifier Chapter 11
จากนั้นเขาก็คิดถึงบางอย่างและรู้สึกเย็นไปถึงไขสันหลัง"เป็นไปได้ไหมที่กระทิงมันจะวิ่งออกมา?"
"ดู! มีลิ้นอยู่ที่นี่!"ใครบางคนร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจ
"ระวัง"หวางหลิงสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยและเขาก็ตื่นตัว โรงพยาบาลต้องอันตรายมากแน่ๆ
โรงพยาบาลสว่างมากในตอนกลางวัน แต่ทุกคนในกลุ่มก็เข้ามาทางรูข้างประตู ทุกก้าวของพวกเขาล้วนแผ่วเบา เพราะกลัวว่าจะส่งเสียงแปลกๆ.
"มันเงียบมาก"บางคนอดที่จะพูดไม่ได้
ไม่เห็นซอมบี้ที่โถงกลางและทางเดินเลย?
"บางทีมันอาจจะถูกล่อไปจริงๆ"หวางหลิงดีใจและพูดว่า"ไปที่ร้านขายยาทันที"
พวกเขาเดินทางเข้ามาอย่างราบรื่น พวกเขาเปิดประตูร้านขายยาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขาจนมันไม่อาจกว้างได้มากกว่านี้อีก.
"รวยแล้ว!"หวางหลิงพูดอย่างตื่นเต้น
"ฮือออ-"
แต่ในขณะที่พวกเขากำลังเอายาไป จู่ๆพวกเขาก็ได้ยินเสียงเด็กสาวร้องไห้ครวญครางอยู่ไม่ไกล.
"มีเด็กสาวอยู่ด้วย?"ดวงตาของหวางหลิงเบิกกว้างและเขาก็พูดว่า"นายเอาของไป ฉันจะไปดูสักหน่อย"
คนอื่นๆไม่พูดอะไร
ผู้หญิง...
อย่างไรก็ตามตอนนี้หวางหลิงเป็นพี่ใหญ่และพวกเขาก็ได้แต่หวังว่าหวางหลิงจะเหลือน้ำซุปให้เขาบ้างหลังจากที่เขากินดื่มอย่างเต็มที่.
หวางหลิงตามเสียงร้องและเดินผ่านทางเดินทันใดนั้นเขาก็เห็นความวุ่นวายอยู่ด้านหน้าของเขา หัวใจของเขากระตุก
ดูเหมือนจะมีสัตว์ประหลาดเดินผ่านกำแพงและกำแพงบางส่วนก็มีน้ำเมือกเขียวๆหยดลงพร้อมกับส่งกลิ่นเหม็น
"นี่ต้องเป็นของกระทิง!"
เขาคิด "มันต้องเป็นเพราะกลุ่มซอมบี้เหล่านั้นไล่คามคนเมื่อคืนนี้
หวางหลิงยังคงเดินหน้าต่อไปและเสียงร้องก็ได้ยินเข้ามาใกล้
"น้องสาว อย่าร้อง พี่ใหญ่มาช่วยเธอแล้ว"มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาที่ไม่อาจกลั้นยิ้มไว้ได้อีก.
เสียงของเธอเพราะมาก เธอต้องเป็นเด็กสาวที่ดูดีแน่ๆ.
แต่เมื่อเขาเปิดประตูเขาก็ตะลึง
ทันทีหลังจากนั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังทั่วโรงพยาบาล
คนอื่นในร้านขายยาก็ตกใจ แต่ก่อนพวกเขาจะเข้าใจว่าเกิดอะไร ร่างกายของพวกเขาก็แข็งทื่อ.
เพราะทุกคนเห็นมันได้อย่างชัดเจน
ซอมบี้มากมายกำลังเดินทางมาที่โรงพยาบาลทุกทิศทุกทาง!
"พวกมันต้องได้กลิ่นลมหายใจของพวกเรา!"
ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังออกมาจากโรงพยาบาล มันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและทำให้ผู้รอดชีวิตบางคนตกใจกลัวอย่างมาก.
...
เมื่อหลินเฟยกำลังเลือกเสื้อผ้าในร้านขายเสื้อ มีคนหลายสิบคนจ้องมองเขาจากห้องตรงข้ามร้านเสื้อผ้า
"เดินเข้าไปง่ายๆแบบนี้เลย!"
พวกเขาเห็นอย่างชัดเจนว่าหลินเฟยเดินเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าจากทางโล่งๆ
"มีคนเข้าไปตาย"ชายคนหนึ่งหัวเราะเบาๆและถามว่า"นี่เป็นคนแรกที่เดินเข้าไปตายใช่ไหม?"
"จะจำได้ที่ไหน?"มีคนตอบ"เมื่อวานมีทีมห้าคนเข้าไป แต่พวกเขาก็ไม่เคยออกมาอีกเลย พวกเขาทั้งหมดต่างเป็นอาหารซอมบี้อยู่ข้างใน"
"สมองคนพวกนี้มันฟ่อไปหมดแล้ว?หรือตอนนี้พวกเขายังคิดว่ามีความจำเป็นต้องเลือกเสื้อผ้าอยู่ จะให้ดีเอาความคิดพวกนี้ไปหาทางอื่นดีกว่า"
คนหลายคนต่างหัวเราะ
"บางทีนี่อาจจะเป็นการคัดสรรของธรรมชาติ คนโง่ไม่อาจอยู่รอดจนถึงวันสุดท้ายได้"
ไม่มีใครคิดว่าหลินเฟยจะออกมาทั้งอย่างมีชีวิตได้
เป็นเพราะพวกเขาเห็นคนมากกว่าสิบคนเข้าไปในร้านขายเสื้อนี้และไม่เคยออกมาอีกเลย
"เดากันว่าเขาจะรอดได้นานแค่ไหน?"
"ครึ่งชั่วโมง"บางคนตอบทันที
"จะไปถึงครึ่งชั่วโมงได้ไง?"ชายอีกคนพูด"มีคนห้าคนที่เข้าไปเมื่อวานนี้เพียงสามนาทีก็เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องและเสียงก็หายไปหลังจากนั้นไม่เกินห้านาที"
Modifier Chapter 12
"เขาจะกรีดร้องออกมาอย่างน้อยภายในสองนาที"มุมปากของชายคนนั้นฉีกกว้างเล็กน้อยขณะที่พูดอย่างนั้น
และภายในร้านขายเสื้อผ้า
เมื่อเหลินเฟยเดินเข้าไป เขาพบคราบเลือดที่ยังไม่แข็งตัวเป็นจำนวนมากบนพื้น
"มันต้องเกิดก่อนฉันมาได้ไม่นาน"เขาพึมพำ
"ดูเหมือนว่าจะมีคนมาที่นี่ไม่นานมานี้และถูกโจมตี"
เมื่อหลินเฟยได้ข้อสรุป มีร่างผอมสูงปรากฏอยู่ข้างหลังของเขาห่างออกไป 10 เมตร.
มันเป็นซอมบี้.
ทันทีที่มันอ้าปากออก ลิ้นของมันก็พุ่งออกไปไกลกว่าสิบเมตรเพื่อที่จะรัดคอของหลินเฟย.
อย่างไรก็ตามก่อนที่มันจะได้รัดคอของหลินเฟยมันก็ถูกเขาจับลิ้นเหนียวๆของมันเสียก่อน.
"แกอีกแล้ว ออกไป!"
หลินเฟยดึงเข้ามาอย่างแรงและซอมบี้ก็ลอยตามแรงดึง.
เมื่อไม่นานมานี้ เพราะมีการโจมตีที่แปลกประหลาดมากมายในโรงพยาบาล ทำให้หลินเฟยเปิดใช้งานฟังก์ชั่น[perspective]ตลอดเวลาเมื่อเข้ามาในอาคาร.
ฉันเห็นมันตั้งแต่แรกเมื่อเข้ามา.
"การโจมตีแบบเดียวกันเหล่านี้ไม่อาจทำอะไร คนแซ่หลินได้!"
เพียงแค่การตวัดมือ ลิ้นของมันก็ค่อยๆพันรอบคอของซอมบี้และเขาก็ดึงมันอย่างแรง
ตึบ--
หัวของซอมบี้หลุดลงไปที่พื้น.
มันโจมตีด้วยการบีบคอคนอื่นๆมาโดยตลอด ตอนนี้มันก็ถูกทำอย่างนั้นจนมันตาย.
หลินเฟยไม่ได้มองไปที่ซอมบี้ เขาโยนลิ้นในมือของเขาออกและเป็นใช้งานฟังก์ชั้น[invincible] เมือกที่ลิ้นไม่อาจสัมผัสเขาได้เลย
เขาเข้าไปข้างใน.
การเดินธรรมดาก็เหมือนกับการช๊อปปิ้ง.
"กึง กึงกึง......"
หลังจากเก็บเสื้อผ้ามากมายลงในกระเป๋าของเขา หลินเฟยก็ได้ยินเสียงแปลกๆดังมาจากมุมข้างหน้า.
หากคนอื่นได้ยินมัน พวกเขาต้องอยู่ห่างๆ.
แต่หลินเฟยก็เดินเข้าไปดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น.
ใกล้เข้าไปเรื่อยๆ!
ทันใดนั้นเงาสีดำก็บินออกมาจากมุมนั้น มันเหมือนกับเสือที่กำลังล่าเหยื่อซึ่งจู่โจมโดยไม่ให้คนอื่นตั้งตัว
การจู่โจมของมันครั้งนี้ไร้ประโยชน์สำหรับหลินเฟย
"แกรนหาที่ตายแล้ว"
เขายกมือขึ้นและรอให้ซอมบี้กระโดดออกมาและฟาดกำปั้นจนมันลอยห่างออกไปกว่าครึ่งเมตร
ตูม!
หัวของซอมบี้กระแทกพื้น.
ขาชี้ฟ้าขณะที่หัวทิ่มดิน มันราวกับปักตะไคร้อย่างไรอย่างนั้น!
หลินเฟยกำลังจะจากไป จู่ๆเขาก็คิดได้ถึงเรื่องที่เขาเห็นว่ายังมีเลือดที่ยังไม่แข็งตัวที่พื้น"จะมีผู้รอดชีวิตไหม?"
หลังจากคิด เขาก็เดินเข้าไปในในร้านเสื้อผ้าลึกลงไปอีก.
ด้วยความสามารถในการมองทะลุ หลินเฟยได้เห็นผู้รอดชีวิตจริงๆ เขาอยู่ในชั้นใต้ดินของร้านขายเสื้อผ้า ดูเหมือนว่ามันจะเป็นโกดัง?
"Go through the wall เปิดใช้งาน!"
เขาเดินผ่านกำแพงเข้าไปในโกดังและเห็นผู้รอดชีวิต.
เมื่อเขาเห็นผู้รอดชีวิตแล้วเขาก็อดไม่ได้ที่จะชะงักเล็กน้อยและค่อยๆฟังเสียงฝีเท้าของเขาอย่างไม่รู้ตัว.
ผู้รอดชีวิตด้านหน้าของเขากลับเป็นเด็กผู้ชาย.
เมื่อเห็นว่าเขาน่าจะอายุเพียง 16 ปี เขานอนพิงอยู่ที่มุมและมีเลือดตามร่างกายพร้อมกับเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง สิ่งที่หยุดหลินเฟยจริงๆคือที่ท้องของเด็กชายกลายเป็นรูซะแล้ว
ข้างๆเขามีศพสองร่างนอนเย็นชืดอยู่
เด็กชายยังไม่ตาย เหลินเฟยรู้สึกว่าเขามีแต่ความโกรธเป็นอย่างมาก.
หลินเฟยเดินเร็วขึ้นและเมื่อเขาเข้าใกล้เด็กชายก็ลืมตาขึ้น.
หลินเฟยสามารถมองเห็นแสงสลัวๆในดวงตาของเด็กชายได้อย่างชัดเจน.
"พี่ชาย หนีไป"เด็กชายพูดได้เพียงคำเดียว แต่มันต้องใช้แรงของเขาทั้งหมดเพื่อพูดและเสียงนั้นก็แผ่วเบา
"หนี?"
หลินเฟยพูด, "ทำไมต้องหนี?"
"ข้างนอกมีซอมบี้"เด็กชายพูดด้วยความยากลำบาก"พวกมันกินคน"