ตอนที่ 2 ดวงดาวแห่งการปัดเป่าสิ่งชั่วร้าย
ขณะที่เธอกำลังนึกถึงอดีตอันน่าเศร้า สิ่งเดียวที่จิ๋งหยุนเฉาต้องการคือเธออยากให้ผู้คนเหล่านี้รับโทษที่ทำกับเธออย่าสาสม ทว่าเธอก็รู้ดีว่าตนเองไม่มีพลังอำนาจใดที่จะไปสู้กับคนเหล่านี้ ถ้าหากเธอเลือกจะทำอะไรวู่วามในตอนนี้ เธอคงได้รับผลกรรมนั้นเอง ซึ่งมันไม่ดีอย่างแน่นอน…
“จิงจิง…ตื่นแล้วเหรอ? ขอบคุณพระเจ้า! ตอนนี้แม่ยิ่งไม่สบายอยู่ฉันกลัวว่าเธอ…” เฉียวหงเย่พูดออกมาราวกับว่าเธอเป็นห่วงจริงๆ
ใบหน้าของเยว่ฉินซีดเซียวเหมือนคนที่ไม่มีเรี่ยวแรง เธอกำลังป่วยอย่างหนัก… ถ้าจิ๋งหยุนเฉาจำไม่ผิด ตอนนี้เยว่ฉินคงจะใกล้ลาโลกแล้ว พวกเขาน่าจะกำลังเตรียมทุกอย่างกันแล้ว
“หยุนเฉา! ทำไมไม่รู้จักทำตัวให้ดีกว่านี้! แม่ของเธอป่วยอยู่นะ แทนที่จะอยู่บ้านช่วยดูแลปรนนิบัติ เธอกลับไปเที่ยวหาเรื่องกับอัทธพาลนอกบ้าน! เธอรู้ตัวไหมว่าถ้าหากตำรวจไม่เดินผ่านไปเจอชีวิตเธอจะเป็นอย่างไร!?” เฉาเหวยหมิงทำท่าทีดุด่าแสร้งว่าตนเองเป็นพ่อที่ดี
ที่จริงแล้วจิ๋งหยุนเฉาเพียงเป็นลม และเรื่องทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณเฉียวหงเย่
ในตอนนี้จิ๋งหยุนเฉาอายุเพียงสิบหาปี ทว่าเธอเรียนอยู่ในโรงเรียนมัธยมตอนปลายแล้ว ที่จริงอายุเท่านี้ควรจะเรียนอยู่มัธยมต้นเท่านั้น เมื่อวานนี้คือวันศุกร์ ตอนนั้นเธอกำลังรอรถบัสอยู่ที่หน้าโรงเรียน จู่ๆ ก็มีกลุ่มอันธพาลกลุ่มหนึ่งบังคับไม่ให้เธอขึ้นรถบัสกลับบ้าน พวกเขาทำเหมือนว่ารู้จักและสนิทสนมกับเธอเวลานักเรียนหรือคนอื่นๆ เดินผ่าน หลังจากนั้นพวกเขาก็พาเธอเข้าไปในตรอกของซอยเปลี่ยว ถ้าหากตำรวจไม่เดินผ่านมา ความบริสุทธิ์ของเธอในตอนอายุสิบห้าก็คงจะถูกทำลาย!
ที่จริงแล้วเธอไม่เคยคิดเลยว่าจะมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น ทว่าหลังจากเยว่ฉินตายไปเธอก็ได้เห็นว่าเฉียวหงเย่สนิทสนมกับอันธพาลเหล่านั้น และทุกอย่างชัดเจนมาก น้องตัวร้ายของเธอเป็นคนคิดแผนชั่วนี้!
เฉียวหงเย่อายุน้อยกว่าเธอเกือบหนึ่งปี…เธอไม่เคยคิดเลยว่าเฉียวหงเย่จะเจ้าเล่ห์และชั่วร้ายเช่นนี้!
“พ่อคะ! พ่อรู้ไหมว่าผลการเรียนของฉันติดอันดับหนึ่งเก่งที่สุดของโรงเรียน…แม้แต่คนที่ได้คะแนนสูงอันดับสองยังยากต่อการไล่ตามคะแนนของฉันเลย…พ่อคิดว่านักเรียนเรียนดีอย่างฉันจะอยากเกี่ยวข้องอะไรกับพวกอันธพาลชั่วเหล่านั้นหรือคะ? พวกเขาตั้งใจกลั่นแกล้งฉันอย่างแน่นอน!” จิ๋งหยุนเฉาตอบอย่างไร้กังวล
ถ้าหากเป็นเธอในอดีตล่ะก็ เธอคงจะอดทนและเอาแต่ขอโทษ แต่ตอนนี้เธอไม่ได้อยากได้รับความรักจากพวกเขาอีกแล้ว แล้วทำไมเธอต้องอดทนล่ะ!
เมื่อเฉียวหงเย่ได้ยินคำพูดทั้งหมดของจิ๋งหยุนเฉา ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเต็มไปด้วยความโกรธ
เฉียวฮุยโจวและจิ๋งหยุนเฉาอยู่โรงเรียนเดียวกัน สิ่งที่แตกต่างกันมากก็คือผลการเรียนของน้องชายของเธอต่ำมาก! เขามักจะติดสินบนครูเป็นประจำ นอกจากนี้ไม่ว่าเธอจะพยายามมากเพียงใดขยันเรียนมากแค่ไหนแต่ก็เป็นได้แค่เด็กที่เก่งและมีคะแนนสูงเป็นอันดับสอง!
ความเก่งของจิ๋งหยุนเฉาเป็นเหมือนภูเขาสูงที่ทุกคนยากจะหยั่งถึง ผลการเรียนของเธอดีเยี่ยมเสมอ ไม่ว่าเฉียวหงเย่จะพยายามแค่ไหนเธอก็ไม่มีวันตามจิ๋งหยุนเฉาทัน
ที่จริงแล้วเฉียวหงเย่ควรเรียนในระดับชั้นที่ต่ำกว่าจิ๋งหยุนเฉาและก็คงเป็นเรื่องปกติที่เธอจะได้เกรดที่ต่ำกว่า ทว่าเยว่ฉินได้พยายามพลักดันให้ลูกแฝดทั้งสองของตนเรียนในระดับชั้นที่สูงกว่าอายุ ดังนั้นเด็กทั้งสามคนจึงอยู่ในระดับชั้นเดียวกัน
“แม่คะ…คุณครูบอกว่าเกรดของฉันดีขึ้น ทว่าฉันไม่สามารถมีสมาธิกับการเรียนหนังสือได้มากเพราะจิงจิง ฉันเอาแต่เป็นห่วงเธอมากเกินไป! ฉันกลัวมากจริงๆ ฉันเลยไม่สามารถตั้งใจเรียนในห้องได้อีกต่อไป ฉันนอนไม่หลับเสียด้วยซ้ำ!” เฉียวหงเย่พูดขณะกอดแขนของเยว่ฉิน
สายตาที่เต็มไปด้วยความรักของเยว่ฉินจับจ้องไปยังเฉียวหงเย่ เธอเป็นลูกแท้ๆ…
หัวใจของจิ๋งหยุนเฉาเริ่มเย็นลง
เธอเคารพเยว่ฉิน! อย่างน้อยๆ เยว่ฉินก็เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เล็กตลอดหลายสิบปี ทว่า…จิ๋งหยุนเฉาก็อดรู้สึกเย็นชาและขมขื่นใจไม่ได้
เยว่ฉินไม่ค่อยแสดงความรักต่อเธอมากเท่าไหร่ แม้แต่รอยยิ้มที่เธอส่งให้ มันก็ดูจะเป็นรอยยิ้มปลอมๆ… ตั้งแต่ยังเด็กจิ๋งหยุนเฉาถูกบังคับให้ทำอะไรหลายๆ อย่างเพื่อเฉียวหงเย่ และถ้าหากเธอไม่ทำล่ะก็ เธอก็มักจะโดนโกรธและตะคอกใส่อยู่เป็นประจำ
ในตอนเด็กจิ๋งหยุนเฉาไม่เคยเข้าใจเลยว่า เธอเองก็เป็นลูกสาวคนหนึ่งของเยว่ฉินแต่ทำไม…เธอถึงโดนการกระทำเช่นนั้น! ทว่าตอนนี้เธอเข้าใจทุกอย่างกระจ่างแจ้งแล้ว
เธอเป็นเพียงทารกที่เยว่ฉินเก็บมาเลี้ยง… ที่จริงแล้วเยว่ฉินตั้งครรภ์ตอนเก็บเธอมาเลี้ยง เธอคิดจะโยนจิ๋งหยุนเฉาทิ้งไปเสียด้วยซ้ำแต่กลับกลัวบาปกรรมเลยเก็บเอามาเลี้ยง เธอไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เลยจนต้องไปหาหมอดู หมอดูบอกกับเธอว่า จิ๋งหยุนเฉาจะใช้ชีวิตอย่างยากลำบากและลูกแฝดของเธอทั้งสองคนจะได้ใช้ชีวิตอย่างดาวจรัสฟ้า เธอเลือกที่จะเก็บเด็กจากนรกคนนี้มาเลี้ยงเพื่อส่งเสริมให้ลูกทั้งสองของตนมีอนาคตที่ดี!