ตอนที่ 35 : อดทน
เมื่อมองเห็นแจ็คคัลทั้ง 5 กำลังล้อมรอบเขาอยู่นั้น ฟ่างหยุนจึงเริ่มที่จะขดลำตัวของเขาเข้ามาเป็นวงกลม
ถึงแม้ว่าจะตกอยู่ในวงล้อมของศัตรู แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขานั้นตื่นตระหนกเลยเพราะตอนนี้ฟ่างหยุนเองก็ถือว่าเป็นนักล่าชั้นสูงของห่วงโซ่อาหารแล้วยังไงก็ตามเขามีวิธีในการที่จะเอาตัวรอดได้อย่างแน่นอน
และถึงพวกแจ็คคัลทั้ง 5 นั้นจะรวดเร็วและทรงพลังแต่การตั้งรับของมันก็ยังด้อยกว่าฟ่างหยุนเป็นไหนๆ
ฟ่างหยุนค่อยๆ ชูคอขึ้นมาแผ่แม่เบี้ยพร้อมกับส่งเสียงขู่ดัง “ ฟ่อๆ ” เพื่อให้พวกมันทั้ง 5 รู้ว่าเขานั้นไม่ใช่กิ้งก่ากิ้งกือที่ไหน และในเวลาเดียวกันนั้นเขาก็พยายามที่จะมองพวกมันโดยไม่กระพริบตาเพื่อที่จะได้รู้ว่าพวกมันนั้นกำลังวางแผนคิดจะทำอะไรอยู่
แจ็คคัล 2 ตัวตรงหน้าของฟ่างหยุนค่อยๆ เดินตรงเข้ามาหาเขาในขณะที่อีก 3 ตัวที่เหลือนั้นกลับอยู่เฉยๆไม่ขยับไปไหน
หากเป็นสัตว์ชนิดอื่นที่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้แล้วพวกมันจะต้องถอยหลังพร้อมกับมองหาหนทางเพื่อหนี แต่สำหรับฟ่างหยุนเองลูกไม้ตื้นๆ แบบนี้ทำอะไรเขาไม่ได้
เพราะฟ่างหยุนเห็นการยืนเรียงของพวกมันได้อย่างชัดเจน แจ็คคัลทั้ง 5 นี้ยืนเป็นรูป 5 เหลี่ยมโดยมี 2 ตัวอยู่หน้าพร้อมกับค่อย ๆ ก้าวเท้าเข้ามาเพื่อต้อนโดยมีอีก 3 ตัวยืนรออยู่ข้างหลัง
กล่าวง่ายๆก็คือถ้าเขาเลือกที่จะแหกด่านหนีออกไปทางด้านหลัง แจ็คคัลที่เหลือทั้ง 3 ก็จะสามารถขวางกั้นไม่ให้หนีหลุดรอดไปได้ และพอยื้อเวลาไปสักสองสามวินาที อีก 2 ตัวข้างหน้าก็จะตามมาทันถึงตอนนั้นมันก็จะกลับเป็นรูปแบบการโอบล้อมเหมือนเดิม แม้ว่าแผนของพวกมันเหล่านี้จะดูชาญฉลาดเป็นอย่างมากในมุมมองของสัตว์ แต่สำหรับฟ่างหยุนที่เป็นงูและมีวิญญาณมนุษย์อยู่นั้น จึงทำให้เขาอ่านเกมส์ออกได้อย่างง่ายดาย
หลังจากที่เดาแผนการอันชั่วร้ายของมันออกแล้ว ฟ่างหยุนย่อมจะไม่ยอมตกหลุมพลางพวกนี้เป็นอันขาด ตอนนี้เขาพยายามฉายแววตาไปรอบๆเพื่อหาช่องโหว่ไว้เพื่อที่จะแหวกออกไป
ฟ่างหยุนได้พบว่าระยะห่างระหว่างเจ้าแจ็คคัลที่อยู่ด้านซ้ายสุดนั้น ห่างกว่าตัวอื่นๆพอสมควร เขาจึงคิดที่จะใช้ช่องว่างนั้นในการฝ่าวงล้อมออกไปให้ได้
แน่นอนว่ามันยังไม่ใช่เวลาดีในการจะหลบหนี แต่ถ้าหากเขาไม่หาที่ตั้งหลักก่อนแล้วละก็บางทีพวกมันอาจจะรู้ว่าฟ่างหยุนรู้ทันแผนชั่วร้ายของมันพร้อมกับปรับรูปแบบการจู่โจมใหม่ก็เป็นได้
ดังนั้นเขาจำเป็นจะต้องเข้าไปไกล้กับเจ้าแจ็คคัลทางด้านซ้ายนั้นให้มากที่สุด ก่อนที่จะพุ่งฝ่าวงล้อมออกไป
ในช่วงเวลาที่ฟ่างหยุนกำลังคิดอยู่นั้น เขาไม่ได้รอช้าและรีบเลื้อยกลับไปทางด้านหลัง ตอนนี้เขากำลังเล่นละครตบตาพวกมันราวกับว่าเขานั้นตกหลุมพลางต่อแผนชั่วร้ายของพวกมันแล้ว และในขณะที่เขานั้นเลื้อยถอยหลังกลับอย่างเชื่องช้าเขาก็แกล้งที่จะไม่ถอยไปทางซ้ายให้มันรู้ตัวอีกเช่นกัน
หลังจากที่เวลาผ่านไปสักพักเขาก็มาถึงจุดที่อยู่ห่างกับเจ้าแจ็คคัลตัวซ้ายเพียง 20 เมตรสำหรับพวกแจ็คคัลตัวอื่นๆที่ล้อมอยู่นั้นพวกมันอยู่ห่างจากจุดนี้ถึง 100 เมตร แม้ว่าพวกมันจะต้องการเข้ามาช่วยจู่โจมฟ่างหยุนในทิศทางนี้ พวกมันก็ต้องใช้เวลาสักพักในการที่จะวิ่งมาถึงตัวเขา
เมื่อเห็นว่าตอนนี้เป็นจังหวะดีแล้ว ฟ่างหยุนจึงกระชับกล้ามเนื้อทุกส่วนของร่างกาย ในขณะที่กำลังแกล้งเลื้อยถอยหลังอยู่นั้นพอสบโอกาศเขาก็เลื้อยพุ่งตรงไปทางช่องว่างทางซ้ายอย่างรวดเร็วในทันที
ร่างของเขาพุ่งไถลไปกับพื้นอย่างรวดเร็ว หากนับดูแล้วเขาเลื้อยไปข้างหน้า 6 - 7 เมตรต่อวินาที
โดยปกติแล้วความเร็วไม่ใช่จุดเด่นของงู ถ้าไม่นับว่าพวกมันใช้ความเร็วในการโจมตีแล้ว ความเร็วในการเคลื่อนที่นั้นส่วนใหญ่ไปไม่ไกลถึง 10 ไมล์ต่อชั่วโมงเสียด้วยซ้ำ ซึ่งทำให้งูนั้นช้ากว่ามนุษย์ทั่วไปเป็นอย่างมาก และสำหรับงูเหลือมแล้วยิ่งช้ากว่างูปกติเข้าไปอีกบางทีมันอาจจะเลื้อยไปไกลแค่ 1 ไมล์ต่อชั่วโมงก็เป็นได้
แต่ฟ่างหยุนนั้นพิเศษกว่างูเหลือมตัวอื่นๆ เพราะสาเหตุที่ระบบนั้นตั้งชื่อการอัพเกรดแต่ละครั้งว่า “ การวิวัฒนาการ ” เพราะมันไม่ใช่เพียงแค่การอัพเกรดธรรมดาๆ ในทุกครั้งที่มีการวิวัฒนาการเกิดขึ้น ทักษะต่างๆรวมไปถึงคุณสมบัติก็ยังพัฒนาตามขึ้นไปในทุกๆด้านด้วย จึงทำให้ความรวดเร็วของตัวฟ่างหยุนนั้นเกินกว่าที่จะจินตนาการได้
ในขณะที่เจ้าแจ็คคัลฝั่งซ้ายสุดยังคงยืนอยู่ที่เดิม แต่หลังจากที่มันเห็นท่าทีของฟ่างหยุนพุ่งตรงเข้ามาหามัน จึงทำให้มันเปลี่ยนความคิดไปพร้อมกับหันกลับไปเพื่อตั้งท่าให้อยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสมด้วยความตกใจเล็กน้อย
เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วแจ็คคัลที่เหลือต่างก็ต้องพร้อมใจวิ่งกรูเข้ามาหาฟ่างหยุนในทันที ความเร็วของพวกมันนั้นถือได้ว่าค่อนข้างเร็วพอสมควร มันสามารถวิ่งได้ถึง 50 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ที่สำคัญกว่านั้นความทนทานของร่างกายพวกมันยอดเยี่ยมเป็นอย่างมาก มันสามารถอดทนวิ่งต่อเนื่องโดยไม่หยุดได้ถึง 20 กิโลเมตร
แจ็คคัลตัวอื่นๆที่พยายามเข้ามาหาฟ่างหยุนนั้น พวกมันรีบเร่งฝีเท้าขึ้นเพื่อจะปิดไม่ให้ฟ่างหยุนหลุดจากวงล้อมของพวกมัน แต่ฟ่างหยุนเองในตอนนี้ก็เกือบจะถึงเป้าหมายที่เป็นช่องว่างทางซ้ายแล้ว
“ อู๋ววววว ! ” เจ้าแจ็คคัลฝั่งซ้ายที่ตอนนี้มีฟ่างหยุนจ่ออยู่ตรงหน้าของมัน มันพยายามหอนอย่างโหยหวนเพื่อที่จะขู่เขาให้กลัว
เมื่อเห็นดังนั้นแล้วฟ่างหยุนก็ไม่ได้สนใจมากนัก เขารีบเร่งตัวของเขาให้เลื้อยไวยิ่งขึ้นกว่าเดิมเพื่อเข้าไปหามัน
เมื่อระยะห่างของฟ่างหยุนกับเจ้าแจ็คคัลฝั่งซ้ายอยู่ห่างกันไม่ถึง 1 เมตร ฟ่างหยุนไม่รอช้าเขารีบพุ่งเข้าโจมตีมันอย่างรวดเร็ว
เจ้าแจ็คคัลที่กำลังตื่นตัวอยู่นั้นได้กระโดดถอยหลังในทันที มันรีบยกขาหน้าของมันขึ้นมาพร้อมกับใช้กรงเล็บอันแหลมคมตะปบไปที่หัวของฟ่างหยุนเพื่อที่จะฆ่าเขาให้ได้จากการโจมตีภายในครั้งเดียว
ในขณะที่กรงเล็บอันแหลมคมไกล้จะเข้ามาถึงตำแหน่งหัวของฟ่างหยุนแล้ว เขาใช้ความรวดเร็วที่เหนือชั้นกว่าโยกหลบการโจมตีนั้นด้วยการดึงหัวไปทางด้านข้างเพียงเล็กน้อย ก็สามารถหลบพ้นได้อย่างง่ายดาย พร้อมกันนั้นฟ่างหยุนก็ตอบโต้ด้วยการโจมตีไปที่ขาหลังของเจ้าแจ็คคัลตัวนั้นทันที
“ เอ๋ง... ! ” เสียงร้องตกใจดังขึ้นมาจากปากของมัน พิษของฟ่างหยุนในตอนนี้ค่อนข้างจะทรงพลังเป็นอย่างมาก โดยประสบการณ์ในการสังหารเหยื่อครั้งที่ผ่านๆมานั้น หลังจากที่ถูกกัดไปเต็มๆพิษของเขาจะทำปฏิกิริยาต่อบาดแผลของเหยื่อ ซึ่งจะทำให้เหยื่อนั้นรู้สึกปวดแสบปวดร้อนราวกับถูกไฟเผาขึ้นมาทันที จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเหยื่อส่วนมากจะต้องตกใจและร้องออกมาเวลาถูกเขากัดนั่นเอง
เจ้าแจ็คคัลที่ถูกฟ่างหยุนกัดในตอนนี้มันส่งเสียงร้องคร่ำครวญออกมาเสียงดังราวกับสุนัขถูกรถชน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่ลดละความพยายามที่จะตามไล่ฟ่างหยุนไปและเมื่อมันก้าวเดินไปข้างหน้าได้เพียงสองสามก้าวเพียงเท่านั้น มันก็ต้องล้มลงไปกองอยู่กับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
พวกแจ็คคัลที่เหลือตอนนี้ต้องตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ และหนึ่งในพวกของมันก็วิ่งไปหาแจ็คคัลตัวที่ล้มลงไปกองตรงพื้นอย่างเร่งรีบเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ ส่วน 3 ตัวที่เหลือก็ยังคงไล่ล่าติดตามฟ่างหยุนต่อไปอย่างไม่ลดละ
ฟ่างหยุนในตอนนี้ก็ยังคงเลื้อยมุ่งหน้าต่อไป ในตอนนี้ความเร็วของเขาก็ไม่ได้มากมายไปกว่าเจ้าแจ็คคัลทั้ง 3 ที่กำลังตามมา แต่ถึงอย่างนั้นฟ่างหยุนเองกลับไม่มีความกังวลใดๆขึ้นมาในใจสักนิด เพราะตอนนี้เขาได้พบกับที่ซ่อนตัวแล้ว
ระแวกนี้มีโพรงกระต่ายอยู่ไม่ไกลจากตำแหน่งของฟ่างหยุนมากนัก เขาจดจำมันได้เป็นอย่างดีเพราะเขาเคยเลื้อยมาสำรวจบริเวณนี้อย่างชัดเจนจนจำได้ขึ้นใจแล้ว เดิมทีเขานั้นพยายามจำตำแหน่งของโพรงกระต่ายเหล่านี้เพื่อที่จะกลับมาล่าพวกมันเป็นอาหารเท่านั้น ใครจะไปคิดว่าตอนนี้โพรงเหล่านี้จะกลายเป็นที่หลบภัยของเขาไปโดยปริยาย
เมื่อมาถึงตำแหน่งปากทางเข้าของโพรงแล้ว ฟ่างหยุนก็ไม่รอช้าเขารีบพุ่งตัวมุดลงเข้าไปในนั้นทันที แต่หลังจากนั้นไม่เกิน 2 วินาที พวกเหล่าแจ็คคัลที่ตามมาติดๆก็มาถึงปากทางเข้าโพรง พวกมันสอดจมูกและปากลงมายังโพรงพร้อมกับเห่าหอนใส่ฟ่างหยุนอย่างโกรธแค้น
ฟ่างหยุนตอนนี้เลื้อยเข้ามาลึกพอสมควรแล้ว เขาไม่ได้สนใจเสียงของพวกมันอีกต่อไป เพราะเขารู้ว่าถึงแม้พวกแจ็คคัลจะพยายามมากเพียงใด มันก็ไม่สามารถเข้ามาคุกคามเขาได้อย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงค่อยๆเลื้อยลงไปให้ลึกกว่าเดิมอย่างสบายใจเฉิบ
ช่วงที่กำลังเลื้อยลงไปเพื่อให้ถึงส่วนที่ลึกที่สุดของโพรง ฟ่างหยุนเองก็ไม่รอช้าพร้อมกับตวัดลิ้นเข้าออกเพื่อตรวจสอบว่าโพรงนี้เจ้าของยังคงนอนหลับไหลอยู่หรือไหม ถ้าหากว่ามันยังคงนอนหลับอยู่ในโพรงนี้ เขาก็ไม่รังเกียจที่จะกินมันเป็นอาหารเย็นของเขาเอง
เมื่อเลื้อยไปถึง 4 เมตรแล้ว โพรงที่แคบก็กลับกว้างขึ้นมาทันตาเห็น และไม่ไกลจากเขามากนักก็ปรากฏภาพเจ้าของโพรงซึ่งเป็นกระต่ายตัวอ้วนขนสีขาวยาวอ่อนนุ่ม มันกำลังจ้องมาที่ฟ่างหยุนด้วยสายตาเบิกกว้าง
ฟ่างหยุนไม่รอช้าพร้อมกับพุ่งเข้าไปโจมตีกระต่ายอย่างรวดเร็ว แต่แล้วสิ่งที่ต้องทำให้เขาเกิดความรำคาญใจขึ้นมานั่นก็คือเจ้ากระต่ายนั้นไหวตัวทัน มันกระโดดหนีไปอีกทางซึ่งเป็นทางเชื่อมต่อไปจนถึงทางออกของโพรงนี้ ทำให้การโจมตีของฟ่างหยุนนั้นกระโจนใส่อากาศที่ว่างเปล่าอย่างจังๆ
เมื่อเห็นข้างหลังของมันไปไกลพอสมควรแล้ว ฟ่างหยุนจึงยอมแพ้และไม่ตามไปต่อเพราะถ้าหากว่าเขาต้องตามกระต่ายที่ไม่ได้ถูกเขาปล่อยพิษใส่แล้ว บางทีเขาอาจจะมีโอกาสล้มเหลวมากกว่าสำเร็จก็เป็นได้ เพราะตอนนี้เขาไม่มีความเร็วเพียงพอที่จะไล่กระต่ายที่กำลังตื่นตูมได้ทันอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตามเขาสลัดความคิดเรื่องความล้มเหลวนี้ออกจากหัวทันทีพร้อมกับเอนตัวลงนอนอย่างเงียบๆ เพราะเรื่องนี้นั้นมันเป็นเรื่องปกติของการล่า ไม่ว่าคุณจะอยู่ชั้นไหนในห่วงโซ่อาหาร ยังไงซะก็ไม่มีใครล่าเหยื่อได้สำเร็จทุกครั้งไปหรอก
ถ้าหากพวกนักล่านั้นใส่ใจกับความล้มเหลวที่เกิดขึ้นในทุกๆครั้งแล้วละก็ ตามธรรมชาติคงจะไม่เหลือพวกมันให้เห็นอีกเพราะพวกมันเหล่านั้นคงจะตรอมใจตายอย่างแน่แท้
ฟ่างหยุนจึงเริ่มเข้าสู่ดินแดนแห่งความฝันเพื่อที่จะเก็บแรงเอาไว้ใช้ออกเดินทางวันพรุ่งนี้ต่อไป
เช้าวันต่อมาฟ่างหยุนตื่นขึ้นด้วยความสดชื่นแจ่มใส เขาค่อยๆเลื้อยออกจากโพรงกระต่ายเพื่อออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์
อย่างไรก็ตามในขณะที่เขาโผล่หัวออกจากรังกระต่ายได้นิดเดียว เขาก็ต้องรีบหดตัวกลับเข้าไปในโพรงโดยทันที เพราะตอนที่ฟ่างหยุนโผล่ออกไปนั้นเจ้าแจ็คคัลที่เฝ้ารอเขาทั้ง 4 ตัวก็ได้รีบวิ่งกรูกันมาหาฟ่างหยุนแบบไม่คิดชีวิต พวกมันทำแบบเดิมคือพยายามที่จะสอดปากและจมูกเข้ามาพร้อมกับส่งเสียงร้องขู่อย่างโหยหวน
ฟ่างหยุนเมื่อพบเจอกับฉากนี้แล้วเขาถึงกับตกตะลึงในใจขึ้นมา เพราะเจ้าแจ็คคัลทั้ง 4 นี้เฝ้ารอการกลับมาของเขาทั้งคืนโดยไม่ไปไหนอย่างนั้นเลยหรือ ?