px

เรื่อง : Chronicles of Primordial Wars
ตอนที่ 10 : ติดตามข้าและได้รับเนื้อกลับไป


หลังจากกินอาหาร พวกเขาทั้งห้า จับปลาอีกหกตัวด้วยความพยายามร่วมกัน ปลาหนึ่งตัวให้กับซีซาร์ สำหรับมันชอบที่จะกินอาหารแบบดิบๆ สำหรับส่วนที่เหลืออีกห้าตัว ฉาวซวนและเด็กทั้งสี่คน แต่ละคนได้ปลา 1 ตัวเป็นรางวัลสำหรับพวกเขา

เมื่อฉาวซวนนำคนทั้งสี่กลับ ลุงยีที่ดูแลการส่งอาหารมารออยู่แล้วที่ถ้ำ และรออยู่ข้างนอกเพราะเขาไม่พบฉาวซวน

เด็กในถ้ำจะมีนาฬิกาชีวภาพของพวกเขาเกิดขึ้น ดังนั้นพวกเขาจึงตื่นขึ้นมาตามปกติทุกวันเมื่อถึงเวลากินของพวกเขา นอกจากนี้หลังจากนอนหลับเป็นเวลานาน,มันเป็นช่วงเวลาที่มีพลังมากที่สุดเมื่อพวกเขาตื่นขึ้นมา อย่างไรก็ตาม ฉาวซวนไม่ได้อยู่ที่ถ้ำ และลุงยีจะไม่แจกจ่ายอาหาร เด็ก ๆ กำลังหิวและเริ่มกังวลใจ มีเด็กสองคนแม้จะต่อสู้กัน เนื่องจากมีปัญหาบางอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ และพวกเขาทั้งสองเลือดไหลออกจากจมูกของพวกเขา

ลุงยี นั่งอยู่อย่างเงียบๆที่ขอบของถ้ำ พร้อมกับหม้อหินที่เต็มไปด้วยอาหาร เขาไม่ได้สนใจการต่อสู้ของเด็กเหล่านี้ และไม่ปล่อยให้พวกเขาไปอยู่ใกล้หม้อหิน

เด็กหลายสิบคนรวมตัวกันรอบหม้อหิน แต่พวกเขาไม่กล้าที่จะเข้าไปใกล้ ใครก็ตามที่พยายามจะขโมยอาหารจะได้รับการเตะออกไปโดยลุงยี และเขาจะได้รับอาหารน้อยกว่าคนอื่น ๆ ในท้ายที่สุดพวกเขาไม่กล้าที่จะเสี่ยง

ลุงยี ซึ่งนั่งอยู่ที่ขอบของหม้อหิน และมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ในขณะที่กำลังคิดบางอย่าง ทันใดนั้นก็สังเกตเห็นบางอย่างและมองเห็นในระยะทางไม่ไกล เขาเห็นเด็ก 5 คนและหมาป่าเดินเข้ามา คนที่เดินนำพวกเขาเป็นผู้นำถ้ำคนใหม่ ฉาวซวน แต่เมื่อลุงยีจ้องมองอะไรที่พวกเขากำลังถือในมือ ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นและเขาตกลงมาจากก้อนหินจากความตื่นเต้นมากเกินไป

........ ก่อนที่ฉาวซวนและสหายของเขาเข้ามาใกล้ ลุงยีอึ้งแต่กระโดดห่างจากหม้อหินและเดินเข้าไปหาเขา แต่หลังจากผ่านไปไม่กี่ก้าว เขาหันกลับ และนำหม้อหินมาด้วยเพื่อมาหาพวกเขา ถ้าเขาทิ้งมัน เหล่าสารเลวน้อยที่อยู่ในถ้ำ แน่นอนว่าจะขโมยอาหาร

"นี้...นี้...นี้คือ ... ปลา ?! " ลุงยี ชี้ไปที่ปลาในมือฉาวซวนและถาม

เนื่องจากการเกิดอุบัติเหตุในแม่น้ำหลายปีที่ผ่านมา ยีได้เห็นสิ่งมีชีวิตนี้มาก่อน แต่เนื่องจากหัวหน้าเผ่าของพวกเขาไม่ยอมให้ใครลงไปในแม่น้ำ เช่นนั้นเขาไม่เคยเห็นมันอีกเลย เขาไม่คิดว่าเขาจะได้เห็นมันอีกครั้งในวันนี้

"เจ้าได้มันมาอย่างไร?" ถ้ามันเป็นเพียงแค่โชคไม่มีทางที่จะได้รับจำนวนมากขนาดนี้ หนึ่งตัวคือหายากมาก อาจจะมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นจนก่อให้เกิดปลาตายจำนวนมากจนปรากฏขึ้นบนฝั่งหรือไม่? นี้ไม่น่าจะเป็นไปได้ ที่นั้นมีบางคนที่เฝ้าระวังแม่น้ำ ดังนั้นหากมีอะไรเกิดขึ้นพวกเขาคงรายงานแล้ว นอกจากนี้ ยังมีร่องรอยของการถูกตีด้วยไม้บนตัวปลา

ฟ่ออ.…

หลังจากที่ลุงยีเห็นปลาเปิดปากและฟันที่แหลมคมของมัน เขาตะลึงได้แต่สูดอากาศหายใจ เขาเป็นนักล่าที่มีประสบการณ์มามากมาย และสามารถคำนวณลักษณะและพลังโจมตีของสิ่งมีชีวิตจากการปรากฏตัวของสิ่งมีชีวิตแต่ละตัว นี้ชัดเจนว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ตายยากมาก แม้แต่นักรบที่มีความสามารถทางกายภาพที่แข็งแกร่งก็ไม่ต้องการที่จะต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตนี้ เขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไม เด็กน้อยอ่อนแอเหล่านี้ที่พลังสัญลักษณ์ของพวกเขายังไม่ตื่นขึ้นมา สามารถจับปลาเหล่านี้

เด็กสองคนที่มีอายุมากกว่าอยู่ใกล้ฉาวซวนไม่สามารถเก็บความภาคภูมิใจไว้ได้อีกต่อไปและบอกกับลุงยี เกี่ยวกับตอนเช้าของพวกเขา "ล่า" เพื่อแสดงความกล้าหาญของพวกเขา อวดความสามารถของพวกเขาที่ด้านหน้าของนักรบที่มีประสบการณ์จะช่วยให้พวกเขาได้รับการยอมรับในทีมล่าสัตว์และเป็นสิ่งที่เด็ก ๆ ในเผ่ารักที่จะทำ

คำอธิบายของเด็กสองคนไม่ได้ปฏิบัติตามคำสั่งใด ๆผู้ที่มีประสบการณ์มากมายในการล่าสัตว์ สามารถคาดเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นจากคำพูดของพวกเขา เขามองไปที่ฉาวซวนด้วยสายตาที่สับสนและกล่าวว่า "ไปแจกจ่ายอาหารครั้งแรก."

เด็กที่อยู่ในถ้ำเห็นปลาของฉาวซวนและที่สหายของเขาถือ และเข้ามาล้อมรอบพวกเขา ทั้งสี่คนข้างๆ ฉาวซวนเปลี่ยนเป็นตกใจอย่างรวดเร็ว แม้แต่ใบหน้าอัธยาศัยดีของบา ก่อนหน้านี้ได้กลายเป็นโหดร้าย มือข้างหนึ่งของเขาจับปลาไว้ที่หลังของเขาและอีกมือจับไม้ขึ้นมา ถ้าใครกล้าที่จะมาขโมยปลา เช่นนั้นเขาจะจัดการให้พวกเขาถอยไปทั้งหมด

ตั้งแต่ซีซาร์เฝ้าปลาของฉาวซวนไม่มีเด็กในเผ่าที่จะกล้าลองและขโมยมัน ดังนั้นพวกเขาจ้องมองได้เพียงแค่เด็ก 4 คนเท่านั้น โชคดีที่มันเป็นเวลาสำหรับแจกจ่ายอาหาร เพื่อให้ความสนใจของพวกเขาถูกดึงออกไปอีกครั้ง

แม้ว่ามันจะเป็นครั้งแรกที่ฉาวซวนแจกจ่ายอาหาร เขาได้เห็นว่ากู่ทำมันอย่างไร เขาจับทางได้อย่างง่ายดาย เขายังกันอาหารสำหรับเด็กสี่คนที่ได้ช่วยป้องกันปลาของเขา

ลุงยี เพียงแค่ยืนอยู่อีกฝั่งและดูฉาวซวนเสร็จสิ้นการกระจายอาหาร จากนั้นเขาก็มองไปที่ปลาของฉาวซวน หยิบหม้อหิน มองไปที่ปลาอีกครั้ง เดินสองก้าว มองที่ปลาอีกครั้ง ไม่ต้องการที่จะจากไปจริงๆ เช่นเดียวกับผู้เฝ้าระวังทั้งสองที่แม่น้ำ เขาไม่ได้ต้องการที่จะกินมัน แต่เพียงแค่อยากรู้อย่างมากเกี่ยวกับปลา

แต่น่าเสียดายที่ ฉาวซวนไม่ได้ให้เขามีโอกาสที่จะสังเกตเห็นหรือคำอธิบายใดๆ เช่นเดียวกับผู้ใดให้เขากลายเป็นผู้นำถ้ำไม่ได้อธิบายเหตุผล

ไม่มีใครในเผ่าได้ตั้งชื่อให้ปลาเหล่านี้ เช่นนั้น ฉาวซวนเรียกมันว่า "ปลาปิรันย่า."

ฉาวซวนสังเกตมานานแล้วว่าภายในถ้ำมีอุปกรณ์บางอย่างที่ใช้แขวนสิ่งที่อยู่ส่วนบนของถ้ำไม่รู้ว่าเป็นเวลากี่ปีที่มันอยู่แบบนี้ตั้งแต่พวกมันถูกใช้ครั้งล่าสุด ครั้งแรกฉาวซวนใช้ปลาของเขาทดสอบ เขาก็สามารถที่จะแขวนไว้ที่นั่นและตะขอหินไม่ดูเหมือนว่าจะหัก

เมื่อเห็นฉาวซวนทำเช่นนี้อีกสี่คนจึงถามฉาวซวนเพื่อจะช่วยให้พวกเขาแขวนปลาของพวกเขา ไม่มีทางที่หนึ่งในพวกเขาจะทำสำเร็จด้วยปลาที่มีขนาดใหญ่ด้วยตัวพวกเขาเอง และพวกเขาไม่ต้องการที่จะแบ่งปันกับคนอื่น ๆ ,ดังนั้นพวกเขาจึงต้องป้องกันไม่ให้เด็กคนอื่นขโมยปลาของพวกเขาดังนั้นมันจึงเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะแขวนพวกมันขึ้น ปลายอีกข้างหนึ่งของเชือกฟางถูกผูกติดกับผนัง ทั้งสี่คนคอยเฝ้าเชือกเพราะรู้สึกปลอดภัยมากขึ้นเมื่อพวกเขาเฝ้ารางวัล

เด็กกำพร้าคนอื่น ๆ ในถ้ำเริ่มที่จะเสียใจที่ไม่ได้ติดตามฉาวซวนในตอนเช้า ตั้งแต่ที่พวกเขาเห็นเด็กทั้ง 4 คนแต่ละคนได้รับปลาหนึ่งตัวเป็นของพวกเขาเอง

ในทางตรงกันข้าม ฉาวซวนใช้โอกาสฝังความคิดติดตัวเด็กเหล่านี้ - 'ติดตามข้าและได้รับเนื้อตอบแทน' ต้องการติดตามต่อไปในวันพรุ่งนี้ หรือไม่? แน่นอน แต่ ... "เจ้าต้องฟังข้า." ฉาวซวนพูดบอก

มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเด็กในถ้ำที่จะฟังใคร ตีพวกเขา อีกครั้งและอีกครั้งไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นแม้แต่นิดเดียว เด็กหลายคนในชนเผ่าเป็นคนปากแข็งมาก รุนแรง-ต่อต้านและพวกเขาก็พร้อมที่จะเสี่ยงทุกอย่าง หากเจ้าเอาชนะพวกเขาในเวลานี้ พวกเขาจะยังคงพยายามที่จะขโมยหรือปล้นสิ่งที่เจ้ามีในครั้งต่อไป แม้เมื่อ "อดีตผู้ดูแลถ้ำ" กู่ อยู่รอบๆ เด็กๆไม่สามัคคีกัน พวกเขาหลายคนถูก กู่ ตี และ ฉาวซวนได้รู้เห็นในเหตุการ์ณการต่อสู้เหล่านั้น มันรุนแรงมาก และผู้แพ้จะต้องใช้เวลาฟื้นตัวนานกว่าสิบวันเพื่อที่จะสามารถยืนบนเท้าของเขาได้อีกครั้ง

แต่ตอนนี้ด้วยทฤษฎีของฉาวซวน "ตามข้าและได้เนื้อตอบแทน" ทุกคนอยู่ในอาการสงบ

วันรุ่งขึ้น ฉาวซวนบอกเด็กเหล่านี้ให้ทอเชือกฟาง ในช่วงเวลานี้ของปี มีหญ้ามากมายซึ่งสามารถแปรรูปเป็นเชือกฟางได้ มันเป็นเรื่องง่ายที่จะหาวัตถุดิบ แต่ทุกคนในถ้ำไม่ได้รู้ว่าจะสานอย่างไร มีเด็กไม่กี่คนที่ได้เรียนรู้ทักษะจากพ่อแม่ของพวกเขา แต่พวกเขาไม่เคยฝึกซ้อมตั้งแต่พ่อแม่ของพวกเขาล่วงลับไปแล้ว

แต่เดิมมีเด็กยี่สิบเจ็ดคนในถ้ำ ตั้งแต่อดีตผู้ดูแลกู่ ได้จากไป และมีเด็กเงียบๆคนหนึ่งที่ไม่ได้อยู่ตลอดเวลา มีเพียงเด็กยี่สิบห้าคนยังคงอยู่ในถ้ำ ฉาวซวนแบ่งพวกเขาออกเป็นห้ากลุ่ม มีเด็กห้าคนในแต่ละกลุ่ม ภายในทุกกลุ่ม มีใครบางคนที่รู้วิธีสาน จากนั้น ฉาวซวนเล่าให้ฟังถึงการแบ่งงานและความร่วมมือ คนที่จะไปเก็บหญ้า ในขณะที่คนอื่น ๆ จะอยู่ในความดูแลของการทอผ้าและการหาหนอนหิน

ยกเว้น เด็กเหล่านี้ไม่ให้ความร่วมมือ พวกเขาจะต่อสู้กันในบางสิ่งที่น้อยที่สุด แม้ในขณะที่พวกเขาอยู่ในกลุ่มเดียวกัน

หลังจาก ฉาวซวนได้ระงับความขัดแย้ง เขาคิดสักครู่และเปลี่ยนวิธีการแสดงออก

ตอนนี้แต่ละกลุ่มเป็นทีมล่าสัตว์ขนาดเล็ก! มันเป็นทีมล่าสัตว์ของเจ้าเอง! "

ทีมล่าสัตว์ขนาดเล็ก ... คำพูดเหล่านี้เป็นคำที่พิเศษของบรรดาเด็กหลายสิบคน และพวกเขาทั้งหมดเริ่มที่จะเพ้อฝันเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในใจของเด็กเหล่านั้นที่มาจากชนเผ่า "ทีมล่าสัตว์" เป็นคำที่พอใจและรื่นเริงใจอย่างมาก มีเพียงนักรบที่มีพลังสัญลักษณ์สามารถเข้าร่วมได้ การเข้าร่วมทีมล่าสัตว์อาจหมายถึงอาหารจำนวนมาก การเข้าร่วมทีมล่าสัตว์ขนาดเล็กก็น่าตื่นเต้นและไม่คาดฝัน! พวกเขาสามารถทำการล่า!

ฉาวซวนมองไปที่ฝูงชนและกล่าวว่า "เอาล่ะตอนนี้ใครก็ตามที่อยากจะเลิก หรือไม่เชื่อฟังคำสั่งของข้า หรือรักที่จะต่อสู้กัน ยืนขึ้นให้ข้าเห็นตอนนี้และเจ้าจะไม่ถูกรวมอยู่ในภารกิจของเรา!"

ไม่มีใครเคลื่อนไหว เด็กที่ยืนอยู่ด้านหน้ามากมองไปที่สภาพแวดล้อมของเขาและรู้สึกว่าตัวเองยืนอยู่ไกลเกินไปดังนั้นเขารีบและก้าวถอยหลัง เพราะกลัวว่าจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นหนึ่งในผู้ที่ต้องการที่จะเลิก คนที่เพิ่งเอาชนะเด็กอีกคนหนึ่งในกลุ่มของเขาแสดงท่าทีค่อนข้างจริงจังและยืนอยู่ที่นั่นยังคงไม่ได้ออกไป ไม่รู้สึกแม้เล็กน้อยว่าเขาเป็นคนประเภทที่ "รักที่จะต่อสู้กัน"

"ดี เนื่องจากไม่มีใครต้องการที่จะเลิกตอนนี้ ไปกันเถอะ! เพียงแต่เตือนว่าเจ้าทุกคนจะต้องทำตามคำสั่งของข้า! ใครก็ตามที่ไม่เชื่อฟังจะถูกโยนออกจากทีมล่าสัตว์ขนาดเล็ก! "

ฉาวซวนใช้ "ทีมล่าสัตว์" เป็นภัยคุกคามเพราะเขารู้ว่าพวกเขากลัวอะไร เด็กเหล่านี้มีสภาวะอารมณ์ที่ค่อนข้างแย่ แต่พวกเขามีจิตใจที่เรียบง่าย เจ้าสามารถควบคุมพวกเขาได้ตราบเท่าที่เจ้ารู้ว่าสิ่งใดที่พวกเขาใส่ใจ

ตามที่คาดไว้คราวนี้พวกเขามีพฤติกรรมที่ดีขึ้นมาก อย่างไรก็ตามเมื่อมันมาถึงภารกิจที่แท้จริง มันไม่ได้เป็นไปอย่างราบรื่นตามที่คาดการณ์

พร้อมกันที่ริมแม่น้ำ นักรบเฝ้าระวังทั้งสองคนกำลังยืนอยู่ไม่ไกลออกไป และพวกเขายิ้ม ขณะที่พวกเขาเฝ้าดู ฉาวซวนวุ่นวายกับการบังคับสั่งการเด็กๆไปจับปลา ในรูปแบบของความโกรธ เขาก็จะตีเด็กบางคน และคนที่โดนตีก็จะกลิ้งไปบนพื้น ยืนขึ้นเช็ดเลือดบนใบหน้าของเขาด้วยรอยยิ้ม และจากนั้นก็กลับไปทำงานได้ตามปกติ

ทุกดวงตาที่เคยหมองคล้ำของพวกเขาเป็นประกายในวันนี้,โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาได้เห็นปลาถูกดึงขึ้นมาจากน้ำ บางคนอาจกระโดดขึ้นเล็กน้อยเพื่อที่จะระบายความรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจของพวกเขา หากปลาไม่ก้าวร้าวรุนแรงที่มาพร้อมกับฟันอันแหลมคมเล็ก ๆเต็มปาก ที่อาจกัดเนื้อของพวกเขาออกได้อย่างง่ายดาย พวกเขาจะกอดปลาอยู่ในอ้อมแขนของพวกเขาและกัดพวกมันเป็นเครื่องหมายที่ไม่ซ้ำกันของพวกเขา

ในแต่ละวัน ฉาวซวนจะพาพวกเขาไปตกปลา มีปลามากมายอยู่ในน่านน้ำ ดังนั้นพวกเขาเก็บเกี่ยวได้มากทุกวัน แม้ว่าพวกเขาจะกินตอนที่ท้องว่างเปล่า ยังคงมีปลาเหลืออยู่ แต่อย่างไรก็ตาม บางทีการออกจากความกลัวการหิวโหย เด็กเหล่านี้จะคิดถึงการจัดเก็บอาหารในวันที่เลวร้าย บางคนมีนิสัยจากพ่อแม่ของพวกเขา และคนอื่น ๆ เพียงแค่ทำตามสิ่งที่คนอื่นกำลังทำสุ่มสี่สุ่มห้า

สำหรับเด็กในถ้ำเด็กกำพร้า ไม่กี่วันที่พวกเขามีความสุขที่สุดตั้งแต่อยู่ที่นี่ และเมื่อเวลาผ่านไปพวกเขาดูมีพลังมากขึ้นกว่าที่เคย คนขี้เซาบางคนจะลุกขึ้นเร็วกว่าฉาวซวน และปลุกเขาขึ้นมา ในเวลากลางคืน พวกเขาจะนอนบนพื้นและจ้องไปที่ปลาตัวใหญ่เหล่านั้นที่แขวนอยู่ด้านบน แม้กระทั่งเมื่อไฟดับลง,พวกเขาก็ยังจ้องมอง ฉาวซวนบางครั้งก็ได้ยินเสียงหัวเราะของพวกเขาในตอนกลางคืน ซึ่งเป็นที่น่าขนลุกมาก ... ... ห่าอะไรวะเนี่ย!

รีวิวผู้อ่าน