Techas_99602 วันที่แล้ว
555
แสดงความคิดเห็น
เมื่อฉาวซวนกลับมาเด็กทุกคนได้กลับไปอยู่ที่ถ้ำแล้วจากที่ไปริมฝั่งแม่น้ำ ตัดสินได้จากรอยยิ้มที่เบ่งบานของพวกเขา พวกเขาเก็บเกี่ยวได้ดีในวันนี้ ทั้งสองกลุ่มได้แข่งขันกันเพื่อดูว่าใครดึงปลาได้มากกว่า
"อาซวน ก่อนหน้านี้มีคนมาค้าขายกับเจ้า เจ้าไม่ได้อยู่ที่นี่ ดังนั้นพวกเขากล่าวว่าพวกเขาจะมาวันพรุ่งนี้. " ตูบอกในขณะที่เขานั่งอยู่ที่นั่น กำลังทอเชือกฟาง
เดิมตู เป็นเพียงเด็กน้อยขี้อายในถ้ำ เขาเป็นคนที่ค่อนข้างอ่อนแอและผอมบาง แต่หลังจากช่วงระยะเวลานี้ เขาหันมาร่าเริงมากขึ้นกว่าแต่ก่อนและมีการพูดคุยมากขึ้น
"ได้ ข้าเข้าใจล่ะ." ฉาวซวนพยักหน้า
อาจจะมีใครบางคนในเผ่าพยายามที่จะไปตกปลา และบางทีพวกเขาอาจมาที่นี่เพื่อรอฉาวซวนหลังจากที่พวกเขาล้มเหลวเพียงไม่กี่ครั้ง และในที่สุดก็ตระหนักถึงการใช้งานและความสำคัญของทุ่นลอยสีดำ
ในเวลากลางคืน ดวงจันทร์ที่แขวนอยู่ทั้งสองด้านบนท้องฟ้ามีสีเข้มขึ้นเรื่อย ๆ จันทร์เสี้ยวบางๆ และผู้คนแทบจะไม่สามารถมองเห็นรัศมีส่องสว่างของพวกมัน หากเจ้ามองผ่านช่องระบายอากาศ เจ้าจะเห็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยความมืดมิด และมีเพียงเสียงของลมและอาจจะได้ยินเสียงกระพือปีกของนกนางแอ่นราตรี ฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึง แม้กระทั่งนกนางแอ่นราตรีก็สูญเสียจิตวิญญาณของพวกมัน พวกมันส่งเสียงดังมากขึ้นกว่าแต่ก่อนเพราะพวกมันไม่สามารถแม้พยายามอย่างหนักที่จะหลบซ่อนร่องรอยของพวกมัน
ไม่กี่วันหลังจากนั้น ทั้งเด็กในถ้ำและผู้อยู่อาศัยในเขตตีนเขาจะรีบไปที่แม่น้ำก่อนพระอาทิตย์ตกดิน พวกเขาทุกคนต้องการที่จะดึงปลาออกมามากขึ้นก่อนที่น้ำจะถูกแช่แข็ง
บางทีในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา คนในเผ่าไม่เคยคิดเกี่ยวกับการจับปลาเหล่านั้น ดังนั้นจึงมีปลาจำนวนมากในแม่น้ำ แม้หลายคนที่นี่ดึงปลาออกมาทุกวันก็ไม่ทำให้ปริมาณปลาจะลดลง ปลาเหล่านั้นดุร้ายมาก แต่ก็โง่ในเวลาเดียวกัน ดังนั้นพวกเขาใช้เหยื่อล่อได้อย่างง่ายดาย และคนใดจะได้รับปลามากขึ้นทุกวันตราบเท่าที่พวกเขาเข้าใจในเทคนิคการตกปลา
โชคดีที่การตกปลาเป็นไปด้วยดีสำหรับวันนี้ และบรรดาสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดที่มีหนวดยาวก็ไม่เกิดขึ้นอีกครั้ง
จนกระทั่งเช้าวันหนึ่ง ฉาวซวนสังเกตเห็นว่ามีหนอนหินน้อยลง เมื่อเขานำซีซาร์ไปยังลานกรวด ตลอดทั้งช่วงเช้า พวกเขาจับได้เพียงหนอนหินสามตัว
นอกจากนี้ มองลงไปในน้ำสีฟ้าใสปลาดูเหมือนจะหายไปจากแม่น้ำ หลังจากที่พวกเขาโยนเหยื่อ พวกเขาจะต้องรอเป็นเวลานานก่อนที่พวกเขาจะลากปลาขนาดกลางออกมา
สถานการณ์ดูเหมือนจะเป็นสัญญาณให้เด็กๆในถ้ำและคนอื่น ๆ ในเผ่า
"อาซวน ทำไมถึงเกิดเหตุการ์ณแบบนี้?" เด็กทุกคนในถ้ำค่อนข้างผิดหวัง และพวกเขาทำตัวเหมือนหัวใจของพวกเขาได้แตกสลาย พวกเขาจ้องไปที่เชือกฟางในมือของพวกเขา
"เพราะ ฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึง." เน็ดกล่าวออกมาเป็นเด็กอายุเยอะที่สุด เขาเคยได้ยินมาจากคนอื่น ๆ ว่าเมื่อฤดูหนาวมา เกมมากมายจะหลบซ่อนตัว และไม่มีใครเคยได้พบพวกมันก่อนที่ฤดูหนาวจะหมดลง และพวกมันจะแสดงตัวขึ้นมาอีกครั้งในภายหลัง เพียงเพราะว่า ผู้คนในเผ่าไม่ใช่ผู้ที่ชื่นชอบฤดูหนาว สำหรับฤดูหนาวเต็มไปด้วยอุปสรรคหลากหลายแบบและนำไปสู่สภาวะความกดอากาศต่ำอย่างรุนแรง
เห็นว่าเด็กคนอื่น ๆ ยังคงจ้องมองมาที่เขา ฉาวซวนถอนหายใจ "อันที่จริง บางทีอาจจะเป็นเหตุผลที่ว่า เพราะในฤดูหนาว หนอนหินจะไม่ปรากฏบนพื้นดิน เช่นที่พวกมันเลือกที่จะอยู่ลึกลงไปข้างใต้เพื่อความอยู่รอดจากอากาศที่หนาวเย็น ลึกลงไปใต้ดินมันอบอุ่นกว่าบนพื้นดิน ในขณะที่ ปลาปิรันย่าที่อยู่ใกล้ฝั่งแม่น้ำก็จะว่ายน้ำไปยังส่วนลึกของแม่น้ำและออกห่างจากน้ำตื้นเพราะน้ำที่อยู่ใกล้กับริมฝั่งจะถูกแช่แข็งในช่วงฤดูหนาว ดังนั้น พวกเราจึงไม่สามารถจับหนอนหินและพวกเราแทบจะไม่สามารถจับปลาใด ๆ ได้เช่นกัน. "
เช่นเดียวกับที่ฉาวซวนพูดจบ ภายในถ้ำก็เต็มไปด้วยบรรยากาศที่หดหู่เศร้าหมอง
ในความทรงจำของเด็ก ๆมากมายในถ้ำ ฤดูหนาวช่างหนาวเย็นและมืดมิด บางครั้งพวกเขาไม่ได้ตระหนักว่าพวกเขากำลังป่วยเพราะอาการง่วงนอนของพวกเขา พวกเขาก็จะนอนหลับเหมือนลูกหมา เมื่อมันเป็นเวลาสำหรับอาหาร พวกเขาจะตื่นขึ้นมา และมีการเติมเต็มบางสิ่งบางอย่างเข้าไปในกระเพาะของพวกเขาแล้วก็ผล็อยหลับไปอีกครั้ง พวกเขาไม่รู้สึกถึงวันเวลาและพวกเขาใช้ชีวิตของพวกเขาเหมือนซากศพเดินได้ ในอดีตนั้นเป็นเหตุการ์ณที่ปกติ แต่เมื่อเทียบกับทุกวันที่พวกเขาได้ตกปลาและทำงาน พวกเขาจะรู้สึกเหมือนกันอย่างไรเมื่อพวกเขานึกถึงวันเวลาที่มืดมน?
นอกจากนี้ เด็กบางคนก็นั่งอยู่ในมุมพร้อมกับปลาที่เขาลากกลับมาในช่วงบ่ายวันนี้ รู้สึกกระวนกระวายใจ ในขณะที่เขารู้สึกเสียใจกับตัวเอง เขาสัมผัสหัวปลาซ้ำไปซ้ำมา ปรารถนาช่วงเวลาที่ดี แต่ มันเป็นภาพที่แปลกมาก ๆ ที่เด็กน้อยคนหนึ่งนั่งอยู่ที่นั่น พร้อมกับดวงตาสีแดงของปลาที่ตายแล้วเบิกกว้างและปากที่เต็มไปด้วยฟันเล็กๆแหลมคม ถ้าเขาอยู่ในช่วงเวลาที่สงบสุขเช่นเดียวกับโลกในชีวิตสุดท้ายของฉาวซวน เขาจะโดนระบุว่าเป็นโรคจิตหรือใครบางคนที่มีอาการทางจิตที่ผิดเพี้ยน แต่ที่นี่ นั้นเป็นอาการปกติร้อยเปอร์เซ็นต์
ฉาวซวนเช็ดใบหน้าของเขา และเขาย้ายสายตาของเขา ไม่ได้มองไปที่เด็กชายที่มีอาการเศร้าเสียใจพร้อมกับปลาที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา
ในความเป็นจริง ฉาวซวนได้นำหญ้าแห้งทั้งหมดออกไปตากลมที่พวกเขาใช้สำหรับการนอนหลับอยู่ทุกวันนี้ นอกจากนี้เขายังได้เตรียมและแยกหนังสัตว์และขนสัตว์ทั้งหมด ดังนั้นการเตรียมการก็เพียงพอแล้ว แต่มันก็แค่นั้น ไม่มีใครที่จะสามารถขจัดเงามืดที่เกิดจากฤดูหนาวที่จะมาถึง ประสบการณ์ที่ผ่านมาได้ก่อให้เกิดรอยประทับลึกลงในจิตใจของเด็กในถ้ำ ดังนั้นพวกเขาจึงยังไม่สามารถมองโลกในแง่ดีได้
มันเป็นเพียงเวลาแค่เที่ยงวัน แต่มันเริ่มมืดแล้วข้างนอก
เช่นเดียวกับที่ ฉาวซวนทำแผนสำหรับฤดูหนาว, บาลุกขึ้นจากที่นั่งของเขาและเดินไปหาเขา
"อาซวน ...ข้า ...ข้าต้องการ ... ต้องการ ... "
บาใช้เวลาค่อนข้างนานและพยายามที่จะทำให้ตัวเองพูดได้ชัดเจน
อันที่จริงแล้ว, บามีน้องสาวคนหนึ่ง และในเวลาเดียวกันบาถูกส่งไปยังถ้ำเด็กกำพร้า ในขณะที่น้องสาวของเขาถูกนำตัวไปเป็นบุตรบุญธรรมกับครอบครัวในเขตพื้นที่ไหล่เขา ผู้คนในเผ่าคุณค่าในตัวผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย และมีเพียงครอบครัวของผู้ที่รับบุตรบุญธรรมจะได้รับสิ่งของอุดหนุนจากชนเผ่า
คนส่วนใหญ่ในเผ่าจะมีพลังของพวกเขาที่ตื่นขึ้นมา ปกติเด็กชายสามารถปลุกพลังของพวกเขาที่อายุสิบถึงสิบห้าปี ไม่ช้าก็เร็ว นั่นก็เป็นเหตุผลว่าทำไมเด็กทุกคนไม่ว่าจะอยู่ในถ้ำหรือในเขตตีนเขา กล้าที่จะใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายเต็มไปด้วยการกินและการนอน ไม่มีใครใส่ใจเรื่องอื่นใด เพราะพวกเขาไม่จำเป็นต้องทำงานหนัก ตราบเท่าที่พวกเขาสามารถเอาตัวรอดจากการเจ็บป่วยและความอดอยาก พวกเขาโดยธรรมชาติก็จะกลายเป็นนักรบเมื่ออายุมาถึง
เมื่อเทียบกับเด็กชาย, เด็กผู้หญิงส่วนน้อยจะปลุกพลังของพวกเขา และเกือบหนึ่งในสามของเด็กสาวที่ไม่สามารถปลุกพลังของพวกเขาตลอดช่วงชีวิตของพวกเขา แต่ชนเผ่าไม่ได้ปฏิบัติต่อพวกเขาไม่ดีเพราะเหตุนั้น แต่เด็กสาวได้รับการปฏิบัติที่ดีกว่าเด็กผู้ชาย ดังนั้นแม้เป็นเด็กกำพร้า เธอจะเป็นลูกบุญธรรมได้ง่ายขึ้นโดยบางครอบครัว และเพราะเหตุผลดังกล่าวข้างต้น, เด็กสาวไม่อาศัยอยู่ในถ้ำเด็กกำพร้าและเด็กทุกคนที่อาศัยอยู่ในนี้เป็นเด็กผู้ชาย
บาอยากไปเยี่ยมน้องสาวของเขาก่อนที่ฤดูหนาวจะมา และให้ปลากับเธอเป็นของขวัญ เขาแบ่งปันปลาจากส่วนแบ่งของตัวเอง แต่เขายังคงมาเพื่อขอความเห็นกับฉาวซวน ตั้งแต่ ฉาวซวนแสดงให้เด็กที่อยู่ในถ้ำเด็กกำพร้าเห็นวิธีการตกปลา เขาได้รับความเคารพอย่างสูงในถ้ำ และไม่มีใครสามารถเทียบเคียงกับตำแหน่งของเขาได้ สำหรับสิ่งที่ฉาวซวนอนุญาตให้ทำ แม้กระทั่งเด็กสองคนที่อายุมากที่สุดก็จะไม่เข้ามาขัดขวาง แม้ว่าในบางครั้งพวกเขาไม่ค่อยยินดีก็ตาม ตอนนี้ พวกเขาก็จะขอคำปรึกษากับฉาวซวน ถ้าพวกเขามีบางสิ่งบางอย่างในใจ
บาแสดงความคิดของเขาพร้อมกับพูดติดอ่าง และเช่นนั้นเขาก็ยืนอยู่ที่นั่น ถูนิ้วมือของเขาด้วยความวิตกกังวล เขากังวลว่าฉาวซวนจะปฏิเสธเขา ดังนั้นเขาจึงมองไปที่ฉาวซวนอย่างระมัดระวัง
"แน่นอนว่าเจ้าสามารถทำเช่นนั้น เพียงจำไว้ว่าควรกลับมาก่อนที่จะค่ำมืด. " ฉาวซวนกล่าว
"ขอบคุณเจ้ามาก อาซวน!" บาวิ่งไปข้างหลัง และเขารีบวิ่งออกจากถ้ำพร้อมกับปลาหนึ่งตัว
เห็นบาออกไปพร้อมกับปลาด้วยความร่าเริง ฉาวซวนยิ้ม "เขาไม่ได้พูดตะกุกตะกักแม้แต่น้อยเมื่อเขากล่าวคำว่าขอบคุณ ดังนั้นดูเหมือนว่าเขาต้องการที่จะมีสิ่งกระตุ้นบางอย่างและบางทีสักวันหนึ่งเขาจะรักษาให้หายขาดได้เมื่อเขารู้สึกตื่นเต้นมากๆ. "
ไม่นานหลังจากที่บาจากไป, แม่ม่อเอ๋อร์ก็มา เธอมีเหตุผลเดียวที่มา ซึ่งก็คือจะพาบุตรชายกลับบ้านของเธอ กลับไปอยู่บนเขา อย่างไรก็ตามม่อเอ๋อร์ไม่เต็มใจที่จะไปกับเธอ แม้หลังจากที่เธอได้พยายามทุกวิถีทางที่จะชักจูงเขา บางทีเขาอาจจะมีการต่อสู้กับเด็กคนอื่น ๆ ในครอบครัวใหม่ของเขา เมื่อเขากลับไปอยู่อาศัยบนเขา
ในที่สุด แม่ม่อเอ๋อร์ก็ยอมจากไปพร้อมน้ำตา แต่เธอทิ้งเสื้อคลุมหนาที่ทำจากขนสัตว์และเนื้อตากแห้งให้เขา
ในช่วงบ่าย เมื่อยีมาส่งอาหาร นอกจากนี้เขายังนำเนื้อตากแห้ง,ผ้าห่มหนังสัตว์และเสื้อผ้าบางส่วนมาให้ ฉาวซวน
"นี่มาจากเมยและเสื้อผ้ามาจากแลงกา." ยีพูดอีกว่า "วันนี้พวกเขาค่อนข้างยุ่งมาก เพราะหมอผีบอกว่าฤดูหนาวจะมาพรุ่งนี้ ทุกคนยุ่งอยู่กับการตรวจสอบบ้านและจัดเตรียมสิ่งต่างๆ ดังนั้นพวกเขาจึงขอให้ข้าช่วยส่งสิ่งของเหล่านี้ให้กับเจ้า. "
ทีมล่าสัตว์ของเมยกลับมาเมื่อวานนี้ และพวกเขารีบเสร็จสิ้นภารกิจการล่าสัตว์ของพวกเขาในช่วงสุดท้ายของปีก่อนถึงหน้าฤดูหนาว เก็บเกี่ยวได้ดีและ ฉาวซวนได้เห็นเกมที่พวกเขาลากกลับมา เขามั่นใจว่าอาหารเพียงพอแล้ว และทั้งหมดสามารถรับประกันว่าจะเป็นฤดูหนาวที่ดี นับประสาอะไรที่คนหลาย ๆ คนจากทีมงานล่าสัตว์มีอาหารบางอย่างเก็บไว้กลับมาที่บ้าน ดังนั้นพวกเขาจะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานจากความอดอยากในช่วงฤดูหนาว เมื่อวานนี้ นักรบล่าสัตว์ทุกคนที่กลับมามีรอยยิ้มที่น่าพอใจและผ่อนคลายบนใบหน้าของเขา
ฉาวซวนรับพวกมันมาทั้งหมดและรู้สึกพึงพอใจกับพวกมัน เนื้อตากแห้งยังสดและมีคุณภาพดี ผ้าห่มหนังสัตว์และเสื้อผ้าก็ยังดีกว่าขนและหนังสัตว์ที่เขาซื้อขายสำหรับวันนี้
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเอ่ยว่าเขาไม่เคยสัมผัสด้วยท่าทางแบบนี้
"ขอบคุณ ลุงยี! นอกจากนี้กรุณาส่งความขอบคุณไปยังลุงเมยและลุงแลงกา. โอ้ ใช่ ... "
ฉาวซวนลากปลาสองตัวออกไป และถามยีเพื่อส่งพวกมันต่อไปยังเมยและแลงกา. แม้เขาจะรู้ว่าเกมของเมยจากการปฏิบัติภารกิจล่าสัตว์ก็เพียงพอสำหรับเขาที่จะผ่านช่วงฤดูหนาว เขายังคงต้องการที่จะแสดงความกตัญญูของเขา ปลาทั้งสองตัวมาจากส่วนแบ่งของฉาวซวนที่ตัวเองแบ่งออกมา จึงเป็นธรรมดาที่คนอื่น ๆ ในกลุ่มของเขาจะไม่มีปัญหากับมัน
"เฮ้ เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะเก็บปลาไว้กับตัวเอง?" ยีโยนปลาลงไปในหม้อหินที่ว่างเปล่า และเขาก็จากไป พร้อมกับแขนข้างหนึ่งแบกหม้อหิน
ตั้งแต่หมอผีได้คาดการณ์ว่าในวันพรุ่งนี้จะเป็นฤดูหนาว ฉาวซวนส่งผ่านคำพูดไปยังคนอื่น ๆ ในถ้ำ ขนและหนังสัตว์ทั้งหมดถูกกระจาย และเขาขาดไม่ได้ที่จะต้องพูดอะไรสักเล็กน้อย ทุกคนรู้วิธีการป้องกันตัวเอง
คืนนั้น ท้องฟ้ามืดสนิท จนถึงสองสามวันก่อนหน้านี้,สามารถมองเห็นจันทร์เสี้ยวสองดวง แต่คืนนี้พวกมันหายไป
ความมืดมองแล้วทำให้ใจห่อเหี่ยว
ฉาวซวนตื่นขึ้นมาเพราะความหนาวเย็นในตอนกลางคืน และเขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังนอนอยู่ในหิมะ สั่นเหมือนผีเข้า อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกหนาวเย็นน้อยลงเมื่อเขาตื่นขึ้นมา ซึ่งเป็นเรื่องแปลก
ฉาวซวนดึงกองหญ้าแห้งออกไปบางส่วนที่ปิดกั้นช่องระบายอากาศหลังจากที่เขาลุกขึ้นนั่ง และเขาถูกแช่เย็นทันที โดยลมหนาวที่พัดเข้ามา
ฤดุหนาวมาอย่างเป็นทางการ
การมาถึงของฤดูหนาวทำให้ชีวิตในถ้ำย้อนกลับไปสู่สภาพเดิมเมื่อนานมาแล้ว; นอกเหนือจากการกินอาหารแล้วพวกเขาจะนอนหลับเท่านั้น อุณหภูมิภายนอกต่ำมาก และพวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ดังนั้นพวกเขาจะต้องกลับไปนอน ด้วยความคาดหวังว่าฤดูหนาวจะสิ้นสุดลงครั้งต่อไปที่พวกเขาตื่นขึ้นมา
ด้วยอาหารที่เพียงพอและผ้าห่มหนาจากหนังสัตว์ที่พวกเขาห่มคลุม พวกเขาได้นอนหลับสบาย อย่างน้อยความสะดวกสบายมากขึ้นและผ่อนคลายมากกว่าจากความทรงจำของพวกเขา
ในช่วงฤดูหนาว ยีเข้ามาส่งอาหารตามปกติโดยไม่คำนึงถึงพายุหิมะรุนแรงภายนอก ฉาวซวนรู้สึกว่ายีไม่ได้เผชิญกับปัญหามากมาย ดังนั้นในระหว่างการพูดคุย ฉาวซวนเสนอยี ที่จะมาและส่งอาหารทุกสามวัน และเขาจะนำอาหารมาสามวัน ในเวลาเดียวกัน อย่างไรก็ตาม,มีความยุ่งเหยิงและความสับสนวุ่นวายน้อยลงในถ้ำ และยีรู้ว่าฉาวซวนสามารถทำให้สถานการณ์ในถ้ำอยู่ภายใต้การควบคุม ดังนั้นเขาจึงไม่คัดค้าน และเขายังทิ้งไว้ให้ฉาวซวน ช้อนหินไฟและผงไวไฟบางส่วนเพื่อให้ฉาวซวนจุดไฟด้วยตัวเขาเอง
อย่างไรก็ตาม ในฤดูหนาวพวกเขามีสิ่งอื่นที่ต้องทำ ตัวอย่างเช่น คนจะถูกส่งมาที่นี่เพื่อสอนตัวเลขและตัวอักษรให้พวกเขาจากเผ่า เหมือนครั้งก่อนๆ ครูจะมาที่นี่ทุกยี่สิบหรือสามสิบวัน ฤดูหนาวนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น
วันที่แน่นอน มันเป็นวันที่ครูมา ก่อนวันที่ครูจะมา ยีได้ส่งข่าวกับฉาวซวน และขอให้เขาเตรียมความพร้อมล่วงหน้า หรือมิฉะนั้นพวกเขาจะพลาดโอกาสการเรียนรู้ที่มีค่า เพียงเพราะพวกเขานอนหลับตลอดทั้งวัน
ดังนั้นเมื่อนักล่าชราในเสื้อผ้าหนังสัตว์ยกผ้าม่าน ในขณะที่ตัวสั่นและเดินมาภายในถ้ำก่อนที่เขาจะรู้สึกถึงความอบอุ่นของเปลวไฟภายใน เขารู้สึกประหลาดใจมากที่เห็นเด็กๆ ทุกคนที่ควรจะนอนอยู่บนพื้นดิน นั่งอยู่ที่นี่ด้วยจิตวิญญาณในแววตาเป็นประกายจ้องมองมาที่เขา
เขาอาศัยอยู่บนภูเขา และก่อนหน้านี้เขาติดธุระกับบางสิ่งบางอย่าง ดังนั้นหากคำนวณอย่างถูกต้องเขาไม่ได้มาที่นี่ในรอบเกือบสี่สิบวัน ดังนั้นเขาแทบจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ เมื่อวานนี้เขาได้ปรึกษายี เกี่ยวกับสถานการณ์ในถ้ำ ตอนแรกมันเป็นคำถามประจำ แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงได้เปลี่ยนไปในช่วงไม่กี่วันนี้
เมื่อเขาได้ยินมาว่ายีได้แต่งตั้งฉาวซวน เด็กชายอายุต่ำกว่าสิบปีดูแลถ้ำ นักล่าชราค่อนข้างไม่พอใจ เขาคิดว่ามันเป็นการตัดสินใจที่ดูกลั่นแกล้ง เป็นเด็กจะง่ายต่อการจัดการ? ในอดีตที่ผ่านมาเมื่อเขาไปสอนเด็กๆ ฉาวซวนเป็นเพียงคนเดียวที่ให้ความสนใจ ดังนั้นนักล่าชรามีความทรงจำที่ดีเกี่ยวกับเขา
เขาไม่เชื่อเมื่อยีอธิบาย แต่เมื่อเห็นสถานการณ์ในถ้ำด้วยตัวเขาเอง เขาเชื่อในสิ่งที่ยีพูดบอกและจริงๆแล้วมันดูเหมือนจะแตกต่างกัน
ภายใต้ดวงตาที่ตื่นเต้นและกระฉับกระเฉงของเด็กจำนวนสองโหล นักล่าชราเข้าไปข้างในพร้อมกับก้าวเดินทื่อๆแข็งๆ และนั่งอยู่บนม้านั่งหินที่เขาใช้นั่ง เขานำเอาชิ้นส่วนหนังสัตว์ที่มีตัวเลขบนนั้นออกมา และตรวจดูใกล้ๆโดยใช้แสงจากเปลวไฟที่ลุกไหม้ เขากระแอมไอลำคอ หลังจากที่เขาทำให้แน่ใจว่ามันเป็นม้วนที่ถูกต้องของหนังสัตว์
"อะแฮ่ม ดี วันนี้ ข้าวางแผนที่จะสอนตัวเลขและวิธีการนับตั้งแต่หนึ่งถึงสิบให้พวกเจ้า ฟังให้ดีๆ ข้าจะพูดให้ฟังครั้งแรก อะแฮ่ม หนึ่ง, สอง, สาม...
หลังจากที่เขาได้ท่องมันตั้งแต่หนึ่งถึงสิบ, นักล่าชรารู้สึกว่าบรรยากาศพลันเปลี่ยนแปลกๆ เขาย้ายสายตาจากม้วนหนังสัตว์และเงยหน้าขึ้น เพียงเพื่อจะพบว่าสายตากระตือรือร้นที่ก่อนหน้านี้ เริ่มกลายเป็นไม่อดทน และบางส่วนของเด็กเหล่านั้นเต็มไปด้วยการดูถูกอย่างเห็นได้ชัด
อะไร? มันเป็นเพียงการเริ่มต้นและพวกเขาก็เบื่อแล้ว? นักล่าชราเริ่มไม่พอใจและมันทำให้เขานึกถึงครั้งเก่า เมื่อเขาได้มาสอนให้พวกเขา พวกเขาต้องการที่จะกลับไปนอนตลอดเวลา อ้าปากหาวแม้ในขณะที่เขาเริ่มที่จะสอนพวกเขา
ขณะที่เขากำลังจะตะโกนใส่พวกเขา นักล่าชราได้ยินเด็กผู้ชายคนหนึ่งบ่นว่า "นี่ ข้ากำลังฟังเสียงฉี่ในช่วงฤดูหนาวและนั่นคือเหตุผลที่ข้ายอมแพ้กับการนอนหลับของข้า"
"มีเพียงแค่หนึ่งถึงสิบ? ชายชราคนนี้ไร้ประโยชน์. "
"ถูกต้อง!"
"เฮ้ ท่านมีความสามารถในการสอนหรือไม่? หรือมันคือการที่ท่านสามารถเพียงแค่นับเลขได้หนึ่งถึงสิบเท่านั้น? "
"อาซวน บางทีเราควรจะขอให้ชายชราออกไป,และปล่อยให้คนอื่นมาและสอนเรา ."
"ใช่ ข้าเห็นด้วย!"
"เปลี่ยนครู!"
"เปลี่ยนครู!"
"ทำให้เขาออกไป!"
ฉาวซวนเหลือบมองไปที่ชายชราที่ถือม้วนหนังสัตว์ และเขาสังเกตเห็นว่าเส้นเลือดของชายชราสั่นอย่างเห็นได้ชัดบนหน้าผากของเขา
Techas_99555