px

เรื่อง : Bringing Culture to a Different World
ตอนที่ 41 สมาคมเพื่อนนกฮูก


เช้าวันต่อมา

 

เซอร์ ไวเซนาสเช่ต้องใช้เวลาสองวันเพื่อเตรียมเนื้อหาส่งเสริม ดังนั้น'โฉมงามกับเจ้าชายอสูร' จึงฉายรอบปฐมทัศน์ในโรงละครและเล่นโดยไม่มีใครรู้

 

ในเวลาเดียวกัน โจชัวก็พาซิริกับไฮอร์แลนไปสำนักงานสิทธิบัตรในนอร์แลน

 

อาคารสำนักงานสร้างเสร็จกว่าสิบปีแล้ว มันดูเหมือนพิพิธภัณฑ์มากกว่าอาคารบริหารของรัฐบาล

 

สำนักงานสิทธิบัตรของนอร์แลนแออัด แต่มีระเบียบ จอมเวทย์ในชุดคลุมหลากสีถือเอกสารกองโตขณะเดินไปทั่วโถงต้อนรับอย่างเร่งรีบ แขกชาวต่างชาติคนละสีผิวต่างเคารพบรรยากาศที่นี่และกระซิบกันเอง

 

"ทางนี้"

 

ไฮร์แลนเคยมา เธอจึงพาโจชัวไปเคาน์เตอร์ลงทะเบียน ที่มีหญิงสาวสวมแว่นกรอบไม้นั่งหลังกระจกกั้น นางดูแปลกใจตอนเห็นไฮร์แลน

 

"ไฮร์แลน ในที่สุดเจ้าก็ทำงานเสร็จแล้ว?วันแห่งการจู้จี้ไม่หยุดจากอาจารย์คนนั้นคงจบแล้วสินะ?"

 

"โอ้้ ข้าใกล้เสร็จแล้วแหละ ซานซ่า.."

 

ไฮร์แลนส่ายหัวและแก้ไขข้อสันนิษฐานของเพื่อนนาง หญิงสาวด้านหลังนั้นคือเพื่อนร่วมชั้นของไฮร์แลนจากสถาบัน นางเป็นเพื่อนสนิท แต่ก็เป็นคนที่ทำให้นางปวดหัวเป็นครั้งคราว

 

"ทำไมเจ้าถึงใช้เวลานานนัก?ไฮร์แลน ไปที่สถาบันบ้างสิ อาจารย์กับเด็กผู้ชายบางคนคิดถึงเจ้า ข้าได้ยินมาว่าริคาร์ดมีตั๋วสี่ใบสำหรับการแสดงในโรงละครแห่งชาติวันนี้ ข้าได้ยินว่าดอกไม้แห่งฟารัคซี่จะมาด้วยนะ?ผู้คนบอกว่าผู้หญิงที่นั่นสวยสุดในโลก"

 

ไฮร์แลนไม่เตือนเพื่อนนางว่านางคือผู้หญิงเช่นกันเพราะไม่อยากหยุดคุยหัวข้อนี้

 

ไฮร์แลนเคยมาเพื่อดูโรงละครห่านดำที่เปิดตัวในนอร์แลนเมื่อเร็วๆนี้เนื่องจากการตลาดอย่างหนักหน่วง นางยังพบแผ่นพบส่งเสริมการขายทุกวันตอนนางกวาดสวนที่นี่

 

บริษัทดึงดูดความสนใจนางในตอนแรก แต่ตั้งแต่นางได้ดูภาพยนตร์เรื่องโฉมงามกับเจ้าชายอสูร สิ่งที่เหลืออยู่จากความอยากรู้อยากเห็นโรงละครก็หายไปหมด

 

ใครก็ตามที่ได้ลิ้มรสไวน์ชั้นดีย่อมไม่กลับไปดื่มเหล่าราคาถูกอีก โรงละครเป็นงานศิลปะรูปแบบหนึ่งที่ควรค่าแก่การอนุรักษ์มาหลายชั่วอายุคน แต่น่าสนใจน้อยกว่าภาพยนตร์

 

"คือ วันนี้ข้ามาเพื่อแนะนำสุภาพบุรุษท่านนี้ เขาอยากขอรับสิทธิบัตรสำหรับผลงานประดิษฐ์ของเขา"

 

ไฮร์แลนเข้าเรื่อง

 

"เจ้ากำลังยื่นขอสิทธิบัตรสินะ?รอสักครู่"

 

นางหยิบกระดาษที่มีตราประทับขี้ผึ้งซึ่งอ่านไม่ออกพร้อมด้วยตัวปิดดผนึก เวทมนตร์แผ่ออกมาจากผิวกระดาษเหมือนไฟฟ้าสถิต

 

มันเป็นแบบฟอร์มการลงทะเบียนพิเศษ โจชัวหยิบกระดาษขึ้นมา ตรวจสอบเนื้อหา ซึ่งโดยพื้นฐานเป็นรายการข้อมูลส่วนบุคคลพื้นฐาน เขากรอกแบบฟอร์มทีละบรรทัด แต่ไม่ต้องระบุชื่อสกุล เมื่อเขาเลื่อนลงไปถึงช่องสัญชาติ โจชัวก็พิจารณาสั้นๆว่าจะทำอย่างไรให้ตัวเองไม่โดดเด่น

 

สุดท้าย เขาก็เขียนต้าเซียเป็นประเทศต้นกำเนิดของเขา

 

ภาพวาดหมึกในโรงละครไวเซนาสเช่ได้พิสูจน์ว่ามีประเทศเช่นนี้ในโลกจริงที่คล้ายกับประเทศจีนชื่อต้าเซีย

 

"โปรดไปห้อง 372 นำป้ายนี้ติดตัวไปด้วยและยืนบนวงกลมเคลื่อนย้ายตรงนั้น"

 

วานซ่ากระตือรือร้นที่จะคุยกับไฮร์แลนต่อโดยไม่ตรวจสอบแบบฟอร์มของโจชัวแบบละเอียดและยังไม่สนใจเอกสารที่เกี่ยวข้องกับการขอสิทธิบัตรเขาด้วยซ้ำ

 

โจชัวติดป้าย 372 และไม่ขัดจังหวะไฮร์แลนกับเพื่อนนาง มีแค่ซิริถึงติดตามเขาไปวงเวทย์เคลื่อนย้ายบนพื้น

 

อักขระสีขาวบนป้ายเรืองแสง และหลังจากนั้นครู่หนึ่ง โจชัวก็พบว่าตัวเองยืนอยู่ในห้องทำงานรกๆ

 

กระดาษเกลื่อนไปทั่วโต๊ะ และมีชั้นวางหนังสือตามกำแพง อย่างไรก็ตาม สิ่งที่โดดเด่นสุดคือนกฮูกสีเทาที่เกาะอยู่บนชั้นจ้องตาไม่กะพริบ

 

โจชัวเคาะประตูเพื่อประกาศการมาของเขา เจ้าของสำนักงานได้ยินมันจึงโผล่มาหลังโต๊ะทำงาน

มันเป็นชายชราวัย 70 สวมชุดคลุมสีเทาตัวยาวที่ต้องการซักล้างบ้าง เขาดูเหมือนแกนดัล์ฟเกอะเกรย์จากลอร์ดออฟเดอะริงส์

 

"อะแฮ่มข้ามาที่นี่เพื่อยื่นขอสิทธิบัตร"โจชัวทำลายความเงียบ

 

"ขอ?รอสักครู่ ข้าขอหาจดหมายก่อน"

 

เขาค้นผ่านหนังสือบนชั้นวางและหยิบเล่มหนึ่งออกมา ทำให้ที่เหลือบนชั้นวางพังลงมาอย่างน่าสงสาร

 

ทันใดนั้น รูนสีขาวก็เริ่มส่องแสงกลางอากาศ จากนั้นหนังสือที่กระจัดกระจายบนพื้นก็เปล่งแสง บินกลับเข้าไปที่เดิม

 

"หนังสือบัดซบพวกนี้เกือบทำลายกระดูกของข้า"เขาลุกขึ้นจากพื้นและนวดขมับ

 

นกฮูกไม่สามารถทนเรื่องไร้สาระได้อีกและบินข้ามเขาไปเพื่อคาบจดหมายที่มีข้อความว่า'สามารถใช้รูนแห่งคำสั่งเป็นการสื่อสารทางไกล?หัวข้อการสนทนาครั้งที่ 72 โดยสมาคมเพื่อนนกฮูกและวางบนโตีะเขา

 

"อยู่นี่เอง...ข้ามองหามันอยู่ตั้งสองวัน!"

 

ชายคนนั้นปัดฝุ่นออกจากจดหมายอย่างเริงร่า สวมแว่นและอ่านจดหมาย หลังจากนั้น เขาก็หยิบปากกาขนนกขึ้นมา เขียนคำตอบของเขาลงไปอย่างบรรจบก่อนพับจดหมาย

 

นกฮูกร่อนลงบนโต๊ะ คาบจดหมายที่เขียนขึ้นอย่างประณีตและบินออกไป ไม่กี่วินาทีต่อมา นกฮูกสีขาวก็บินมาจากหน้าต่างเดียวกันและทิ้งจดหมายอีกฉบับลงบนโต๊ะทำงาน

 

ชายคนนั้นคลี่จดหมายและตรวจเนื้อหา

 

"ขยะ!การออกแบบอักษรรูนสำหรับการสื่อสารทางไกลนั้นไม่มีประโยชน์!"

 

เขาเขียนคำตอบโกรธเกรี้ยวในจดหมาย ส่งมันกลับให้นกฮูก ซึ่งจากไปทันที

 

โจชัวเฝ้าดูขั้นตอนและตระหนักว่าเขากำลังทำอะไร

 

โจชัวเหลือบไปเห็นจดหมายและพบว่ามีผู้เขียนจดหมายส่งมาหลายฉบับ พวกเขากำลังเขียนความเห็นตัวเองบนกระดาษและส่งมันให้นกฮูก ซึ่งเป็นวิธีการสื่อสารทางไกล

 

โจชัวคิดว่าเขาควรพิจารณาสร้าง'กระทู้'ออนไลน์ให้พวกเขา..

รีวิวผู้อ่าน