เล่มที่ 1 ตอนที่ 24 - กลับไปเป็นหญิงสาว
"เธอกำลังกินอาหารประจำวันของเขา"ทันใดนั้นเสียงของครูฝึกทหารเช่อชื่อก็ดังขึ้น ฉันประหลาดใจจนเกือบจะสำลัก *อะ แอ่ม อะ แอ่ม!!* อะไรนะ? อาหารประจำวันของเขา? เป็นขนมปังชิ้นเดียว? ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมราฟเฟิลถึงมองฉันกินอาหารด้วยสายตาแบบนั้น
ครูฝึกทหารเช่อชื่อเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม เธอคือกองเสื้อผ้าที่คล้ายกับชุดหมิงหยูพร้อมทั้งรองเท้าสะอาดที่ทำจากผ้าลินิน
เธอเดินมายืนตรงหน้าราฟเฟิลกับฉันและกล่าวว่า "ราฟเฟิล วันนี้นายไปเอาอาหารของแฮรี่แล้วกัน"
"แล้วแฮรี่ล่ะ?"ราฟเฟิลมองครูฝึกทหารเช่อชื่อด้วยความกังวล
ครูฝึกทหารเช่อชื่อมองด้วยสายตาทุกข์ใจและกล่าวว่า "นี่คือการทำโทษ เขาจะต้องอดอาหารอย่างน้อย 3 วัน!!"
ฉันถึงกับตึงเครียด เธอเข้มงวดกับกฎเกณฑ์มาก ฉันหน้าแดงด้วยความลำบากใจ "ครูฝึกเช่อชื่อ…."
"เรียกฉันว่าพี่สาวเช่อชื่อเถอะ"พี่สาวเช่อชื่อยิ้มอย่างอ่อนโยน ฉันรีบกล่าวว่า "อันที่จริง แฮรี่ไม่ได้ทำอะไรฉันเลย เขาไม่ได้นอนทับฉันแบบนั้นแต่…."ฉันไม่สามารถให้คำอธิบายที่ชัดเจนได้
"นอน!! นอนทับบนตัวคุณ?"ราฟเฟิลหน้าแดง ทำไมเขาถึงหน้าแดง? เขาไม่ใช่คนทำสักหน่อย ราฟเฟิลส่ายหน้า "แฮรี่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ทำเช่นนั้น…."
"ก็อะไรทำนองนั้น"ฉันแสดงตัวอย่างให้เขาดู จากนั้นดวงตาราฟเฟิลก็แบบกว้าง เขาหน้าแดงหนักกว่าเดิม ใบหน้าของเขาแดงราวกับลูกแอปเปิ้ล
ใบหน้าของครูฝึกทหารเช่อชื่อแลดูดุดัน "เขาไม่ควรทำแบบนั้น!! ในเมืองโนอาห์ ผู้ชายห้ามเข้าใกล้ผู้หญิงโดยไม่ได้รับอนุญาต!! แน่นอนว่ายกเว้นราฟเฟิล"พี่สาวเช่อชื่อยิ้มอย่างชั่วร้าย เธอยื่นมือไปจับไหล่ของราฟเฟิลและเชิดคางขึ้น "เขาเป็นเหมือนมาสคอตของเมืองโนอาห์ เขามีภาพลักษณ์เหมือนกระต่ายน้อย ที่หญิงสาวทุกคนชอบ "
อุ๊บบบ!! ฉันกลั้นหัวเราะไม่ไหว ราฟเฟิลค่อนข้างอารมณ์เสีย เขาสลัดมือพี่สาวเช่อชื่อแล้วรีบหันหน้าหนีด้วยใบหน้าแดงกล่ำและโกรธ
"ฮ่าฮ่าฮ่า"พี่สาวเช่อชื่อหัวเราะอย่างสนุกสนาน จากนั้นเธอก็ส่งเสื้อผ้าที่เธอถือแก่ฉัน "เอาเสื้อผ้าพวกนี้ไปใส่ซะ"จากนั้นเธอก็รักตัวราฟเฟิลออกไป "ตามฉันมาเดี๋ยวนี้"
"ปล่อยผม พี่สาวเช่อชื่อ…..ผมไม่ใช่มาสคอตประจำเมือง!!"ราฟเฟิลเหมือนกลายเป็นเด็กผู้หญิงที่ถูกพี่สาวเช่อชื่อแกล้ง
"ฮ่าฮ่าฮ่า….."
อีกด้านหนึ่งของห้องโดยสาร ยังมีประตูอีกบาน ประตูที่พี่สาวเช่อชื่อลากราฟเฟิลออกไป เธอยังคงแกล้งราฟเฟิล
หลังจากพวกเขาออกจากห้อง ฉันก็เปลี่ยนชุดใหม่ ข้างใต้กระโปรงมีกางเกง จริงๆแล้วเสื้อคลุมที่ฉันได้มามันมีลักษณะคล้ายกับของหมิงหยู แถมยังมีฮู้ด ฉันหยิบริบบิ้นหลากสีมาผูกเอวเพื่อทำให้กระโปรงกระชับ เครื่องแต่งกายที่ฉันใส่แตกต่างจากชุดนักเรียนทรงหลวมอย่างสิ้นเชิง ชุดนักเรียนที่สามารถเปลี่ยนโฉมงามในโรงเรียนให้กลายเป็นคนแคระได้ ฉันไม่เคยใส่เสื้อผ้าที่ต้องคาดเข็มขัดยกเว้นแค่ตอนที่เราต้องสวมเสื้อผ้าเพื่อสัมผัสถึงวัฒนธรรมราชวงศ์ฮั่นตอนที่เรียนวิชาวัฒนธรรม
ฉันถอดรองเท้าแตะฟางที่ซิงชวนมอบให้และขว้างมันทิ้ง ฉันไม่อยากเห็นสิ่งของใดๆก็ตามที่เกี่ยวข้องครับซิงชวน!! รอให้เสร็จกิจ ฉันจะเอามันไปเผาให้มอดไหม้เป็นเถ้าถ่าน!!
ฉันสงสัยรองเท้าผ้าลินินพี่เข้ารูปพอดีกับเท้าฉัน ความพยายามเอาใจใส่ของช่างทำรองเท้าบ่งบอกผ่านเนื้องาน ฉันไม่เคยใส่รองเท้าผ้า แต่เมื่อได้สวมใส่ก็รู้สึกถึงความสบาย
ฉันเอาชุดนักเรียนที่ถอดออกมาคลุมตัวพี่สองเหมือนผ้าห่ม จากนั้นก็เอาผ้าอีกชิ้นมาซ้อนให้เหมือนหมอนแล้วรองไว้ใต้คอเธอ เธอนอนหลับอยู่ท่ามกลางกองลวดเหล็กอย่างสบาย สีหน้าของเธอดูอิดโรยเพราะเมื่อคืนเธอเฝ้าดูแลฉันอยู่ทั้งคืนหรือเปล่านะ? ในขณะเดียวกันฉันก็ตระหนักได้ว่ากองลวดมันให้ความร้อนและอบอุ่นเหมือนมีพลังงานบางอย่างเชื่อมติดอยู่
"ฉันขอตัวออกไปข้างนอกสักครู่นะ"ฉันกล่าวด้วยน้ำเสียงบางเบา ลมหายใจของพี่สาวสองเริ่มสงบลง
ฉันจากเธอไปโดยไม่กังวล ฉันเดินไปที่ประตูและเห็นปุ่มด้านข้าง ฉันกดปุ่มเหมือนกับที่ราฟเฟิลเคยกด ประตูเปิดออก เผยให้เห็นพี่สาวเช่อชื่อและราฟเฟิลที่กำลังยืนรออยู่ ทั้งสองคนมองฉันด้วยความประหลาดใจ
เช่อชื่อพิจารณาตัวฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ส่วนราฟเฟิลก็แสดงสีหน้าตกตะลึงราวกับได้เห็นหญิงสาวที่เปลี่ยนไป
"อืม!! ไม่เลว!!"พี่สาวเช่อชื่อหัวเราะ "ลูกชายของฉันเป็นคนมองการณ์ไกล อืม ดูเหมือนจะขาดอะไรไปบางอย่าง"
"เออ….บางทีฉัน?"ราฟเฟิลถือผ้าเช็ดหน้าลายดอกไม้
"ใช่!! อันนี้แหละ!! เอาไปสวมให้เธอ"พี่สาวเช่อชื่อตอบ ราฟเฟิลเดินมาด้านหลังฉันแล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าโพกหัวฉัน เหลือแค่เพียงผมสั้นๆ
"เธอดูเหมือนหญิงสาวในเมืองโนอาห์ของเราแล้ว เธอดูน่ารักมาก"พี่สาวเช่อชื่อดึงแก้มของฉันด้วยรอยยิ้ม " ไปกันเถอะ!! ออกไปข้างนอกกัน คนของเมืองพระจันทร์เงินจะได้ไม่สงสัย"จากนั้น พี่สาวเช่อชื่อก็เดินนำทางพาฉันไป ราฟเฟิลก็รีบเดินตามหลังและกดปุ่มปิดประตู
ฉันรู้สึกอุ่นใจมาก เหมือนกับที่พี่สาวเช่อชื่อเคยบอกเอาไว้ คนเมืองพระจันทร์เงินเลือกที่จะทิ้งฉัน ฉะนั้นพวกเขาก็คงไม่ได้มาเพื่อตามหาฉัน พวกเขาแค่กังวลเกี่ยวกับกระสวยหลบหนีที่หายไป มันคือทรัพย์สินของเมืองพระจันทร์เงิน และมันยังเป็นเทคโนโลยีที่ล้ำหน้าที่สุดของเมือง ตัวคริสตัลพลังงานสีเงินก็ถือว่าเป็นสมบัติล้ำค่าเช่นเดียวกัน
แม้ว่าฉันจะเป็นเด็กผู้หญิง แต่ฉันก็รู้ดีว่า พลังงานเป็นสิ่งสำคัญ เป็นทั้งเป้าหมายและกฎที่ครอบคลุมทุกส่วนของโลก
พี่สาวเช่อชื่อพาพวกเราเดินออกไปทางอุโมงค์ ฉันได้เห็นสถานที่ที่แตกต่างจากเมื่อคืนก่อน เมืองใต้ดินมีขนาดใหญ่โตมหึมามาก
มันมีจัตุรัสอีกหลายจัตุรัส แต่ละที่มีผู้คนกำลังฝึกอยู่รอบราวกับเป็นฐานฝึก ทางทิศตะวันออกมีท่าเรือเหล็กที่เชื่อมต่อไปอีกด้านหนึ่ง ฝั่งตรงข้ามเหมือนมีอุโมงค์กว้าง ไฟส่องสว่างเปลี่ยนอุโมงค์ให้สว่างเป็นแสงสีขาว
เส้นทางท่าเรือลึกมาก ด้านข้างขนาดไปด้วยห้องแถวเรียงราย แต่ดูเหมือนไม่ได้ถูกใช้งานสำหรับเป็นที่อาศัยของคนเพราะบรรยากาศเงียบสงัดเหลือเกิน
ในขณะเดียวกันนั้น ผู้คนจำนวนมากจากเมืองโนอาห์ก็มารวมตัวกันที่จัตุรัส แต่ละคนล้วนแต่งกายเหมือนกัน พี่สาวเช่อชื่อส่งสัญญาณให้ราฟเฟิลด้วยสายตา ราฟเฟิลดึงแขนเสื้อของฉันได้เดินไปที่มุมหนึ่ง กรุงไทยมูลจำนวนมากมีประมาณ 200 คนรวมชายหญิงและเด็ก อย่างไรก็ตามผู้ชายก็มีมากกว่าผู้หญิงอย่างเห็นได้ชัด
ผู้หญิงเหล่านี้ส่วนผ้าคลุมหัว แต่ผิวพรรณของพวกเธอไม่ได้ดีเหมือนเสวี่ยกี๋และสาวคนอื่น ส่วนใหญ่จะดูซีดเซียวและผอมแห้ง ในทางกลับกัน เหล่าเด็กๆดูสะอาดสะอ้านและมีสุขภาพดี
อาจเป็นเพราะว่าเสวี่ยกี๋และคนอื่นๆเป็นพวกเหนือมนุษย์หรือเปล่า? นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผิวของพวกเธอถึงดูดี?
คนที่อยู่ข้างหน้าพวกเราหันกลับมามองฉันอย่างรวดเร็ว พวกเขาจ้องมองด้วยความตกตะลึง ราฟเฟิลนี่พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า "เธอชื่ออันลี่"
คนเหล่านั้นพยักหน้าเหมือนจะรู้กันดี หากการประสานงานดังกล่าวสามารถทำให้ผู้คนหมู่มากเข้าใจความหมายได้อย่างพร้อมเพียง นั่นก็หมายความว่า ผู้คนในเมืองโนอาห์มีความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน