เล่มที่ 1 ตอนที่ 30 - ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย
"ไวฟุ ขึ้นมาที่นี่"แฮรี่ลดเสียงและเรียกฉัน ฉันเหลือบมองเขา และยกกระโปรงขึ้นไปนั่งบนเบาะประจำตำแหน่งพลปืนใหญ่ด้านข้างแฮรี่ ตัวปืนใหญ่ค่อยๆหมุนหันออกไปด้านนอก ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกถึงสายลมแรงที่ปะทะเข้ากับใบหน้า และมองเห็นพืชหญ้าตรงหน้าฉัน
ฉันพึ่งไปเลย พวกเราโผล่ขึ้นมาจากดิน ดินที่กลบเมืองใต้ดิน
!!
นี่มันปืนของจริง!!
ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมพวกมันถึงได้เรียงรายอยู่อย่างเป็นระเบียบ
ฉันโผล่หัวไปมองอีกครั้ง เสียดายที่ระยะการมองเห็นมีจำกัด แต่ก็ยังดีที่ได้เห็นยานอวกาศของซิงฉวน ยานอวกาศลำเดียวกับที่ซิงฉวนใช้ก่อนหน้านี้ มันเป็นยานอวกาศที่บรรจุคนได้เพียงแค่ไม่กี่คน ส่วนยานอีกลำนึงมีขนาดใหญ่กว่าถึง 3 เท่า ซึ่งน่าจะเป็นยานบรรทุกทหารของซิงฉวน
"ยานอวกาศพวกนี้ยอดไปเลย!!"แฮรี่กล่าวชื่นชม ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอิจฉา "มันคงจะดีมาก ถ้าผมจะได้ครอบครองมันสักลำ ผมหวังว่าตัวก็สวยหลบหนีจะช่วยให้ราฟเฟิลเลียนแบบและสร้างมันได้"
ทันใดนั้นเราก็ได้ยินเสียงฝีเท้า ดังมาจากบนผืนแผ่นดิน ทหารทยอยเดินออกมา ส่งผลให้แฮรี่รีบหยุดทันที
จากนั้นเราก็เห็นเจ้าหญิงอาร์เซนอลออกมาส่งซิงฉวนและชาร์จาห์
ที่ตั้งกระบอกปืนแห่งนี้ค่อนข้างดี พวกเราจึงเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นด้านนอก
"องค์ชายซิงฉวน นี่คือน้ำสะอาด ฉันขอเป็นตัวแทนกล่าวคำขอโทษ"เจ้าหญิงอาร์เซนอลส่งขวดน้ำให้กับซิงฉวน ขณะที่เธอก้มหน้าต่ำ
ซิงฉวนรับขวดน้ำด้วยรอยยิ้ม "ขอบคุณ น้ำเป็นสิ่งสำคัญ เจ้าหญิงอาร์เซนอล เธอจะต้องระวังคนแปลกหน้าเอาไว้ให้มาก อย่างน้อยก็เพื่อความปลอดภัยของเมืองโนอาห์"
"ขอบคุณสำหรับคำเตือน"อาร์เซนอลยังคงก้มหน้าต่ำ เธอไม่กล้าสบตาซิงฉวน
"เจ้าหญิงอาร์เซนอลชอบซิงฉวนหรอ"ฉันพยายามถามด้วยน้ำเสียงที่เบาที่สุด
แฮรี่พยักหน้าและตอบว่า "ซิงฉวนเคยช่วยเหลือเจ้าหญิงอาร์เซนอลเอาไว้เมื่อครั้งอดีต"
"หืม ดูเหมือนเขาจะช่วยเหลือผู้คนมากมาย"ฉันกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา จะมีเฉพาะคนที่ถูกทิ้งเท่านั้นที่จะรู้ธาตุแท้ของเขา
"เจ้าหญิงอาร์เซนอล เราขอตัวลา"ซิงฉวนหันหลังกลับแล้วเดินไปที่ยานอวกาศ เจ้าหญิงอาร์เซนอลก้าวเท้าไปข้างหน้าและเงยหน้าขึ้น เธอมองดูแผ่นหลังของซิงฉวนที่กำลังจะออกไป สายตาของเธอดูไม่เต็มใจและไม่อยากให้เขาไปเลย แต่ชาร์จาห์ก็เดินมาขวางทางเธอ "เจ้าหญิงโปรดกลับไปเถิด ข้างนอกลมแรงมาก"
แม้ว่ามันจะฟังดูเป็นคำกล่าวเตือนสุภาพ แต่สิ่งที่ได้ยินนั้นมันบอกว่าเขากำลังไล่เธออย่างชัดเจน
เจ้าหญิงอาร์เซนอลพยักหน้า ก่อนจะหันหลังและเดินกลับลงไปในเมืองใต้ดิน ครูฝึกทหารเช่อชื่อที่ยืนอยู่ข้างประตู ค่อยปิดประตูแล้วเดินตามหลัง
ยานอวกาศส่งเสียงร้องหึ้ง ประตูห้องโดยสารสีขาวโพลนเปิดออก ภายในห้องโดยสารสว่างไสวไปด้วยแสงไฟนีออนสีฟ้า ดูสะอาดและเป็นระเบียบ
ชาร์จาห์หัวเราะเบาๆ ขณะที่เขาพูดติดตลกกับซิงฉวนว่า "องค์ชาย เจ้าหญิงอาร์เซนอลทั้งงดงามและจิตใจดี เธอ……"
"ผมไม่สนใจเธอ"ซิงฉวนกล่าวตัดบทอย่างเย็นชา แล้วโยนขวดน้ำให้กับชาร์จาห์ ชาร์จาห์มองขวดน้ำที่อยู่ในมือและส่ายหน้า "องค์ชาย ท่านสนใจในตัวหลัวปิงมากกว่าหรือ? แต่หลัวปิงเป็นผู้ชายนะ"
ฉันแทบอยากจะไปให้พ้น คนเมืองพระจันทร์เงินเป็นพวกประหลาดจริงๆ
"น่าสนใจ ชาร์จาห์คนนี้เป็นพวกชอบยุยง"แฮรี่ถอนหายใจด้วยอารมณ์ที่ครุกรุ่นขณะที่เขาส่ายหน้า "แต่ก่อน ผมมักจะคิดว่าเขาเป็นคนและคอยหาวิธีเอาใจใส่เสวี่ยกี๋ ทุกครั้งที่เขามาเยี่ยม เขาจะเอาของขวัญมาให้เธอด้วย เห้อ…..คนจากเมืองพระจันทร์เงินไม่น่าไว้ใจสักคน"เขาถอนหายใจอีกครั้งและมองมาที่ฉัน "ไวฟุ เธอเลือกถูกแล้วที่จะออกมา"
ฉันเหนื่อยเหลือเกิน ต้องทำอย่างไรแฮรี่ถึงจะเลิกเรียกฉันว่าภรรยา เขามองฉันด้วยรอยยิ้มทะเล้นและขยิบตา "ภรรยาของผมน่ารักมาก แม้ว่าเธอจะเป็นผู้ชาย เธอก็เอาชนะใจองค์ชายซิงฉวนได้"
ฉันเหลือกตามองเขา ฉันเบื่อจนขี้เกียจจะอธิบายแล้ว
"จะไม่มีใคร ขโมยทรัพย์สินของเมืองพระจันทร์เงินไปจากเราได้"ซิงฉวนโกรธจัด แสงสีม่วงส่องประกายในดวงตาของเขา เขากลายเป็นพวกที่ดูป่าเถื่อนไปโดยปริยาย "เราต้องการตัวเขา!! ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย ก็ต้องเอาตัวมาให้ได้!!"
ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย…..สิ่งที่เขาพูดดังซ้ำไปมาในหัวของฉัน เขาเป็นพวกใจแคบไร้ความปราณีจริงๆ
ทันใดนั้นฉันก็ได้เข้าใจแล้วว่าการที่เขาตามล่าฉันไม่ใช่เพราะฉันสำคัญสำหรับเขา แต่มันเป็นเพราะการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของฉัน มันได้กระตุ้นความโกรธของเขา
หากจะอธิบายให้ง่ายกว่านั้น การที่ฉันหายตัวไปพร้อมกับกระสวยหลบหนี มันได้ทำให้ผู้ยิ่งใหญ่อย่างซิงฉวนรู้สึกผิดพลาด เห็นได้ชัดว่าเขากำลังอาบอายกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น
ปัญหาใหญ่ที่สุดคือ แฮรี่เป็นคนที่ขโมยกระสวยหลบหนี เขายืนอยู่ข้างๆฉัน และรับราฟเฟิลก็เป็นคนแยกส่วน!! แต่ฉันกลายเป็นคนที่ถูกรับเคราะห์แทนเมืองโนอาห์
"องค์ชายไม่ต้องกังวล ถ้าหากพวกเขาต้องการขโมยข้อมูลเมืองพระจันทร์เงินผ่านตัวก็กระสวยหลบหนี ทันทีที่พวกเขาเชื่อมต่อเข้าสู่เซิร์ฟเวอร์ของเมืองพระจันทร์เงิน พวกเราจะรู้ตำแหน่งของเขาทันที"ชาร์จาห์กล่าวอย่างมั่นใจ อีกนัยหนึ่งคือ ตราบใดที่ราฟเฟิลไม่เชื่อมต่อเข้าสู่เซิร์ฟเวอร์ พวกเขาก็จะหาตำแหน่งกระสวยไม่เจอ
"อืม"ซิงฉวนสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินกลับไปยังยานอวกาศลำที่ใหญ่กว่า เสียงไอพ่นดังสนั่น ตัวยานลอยขึ้นจากพื้น ฉันมองเห็นแผ่นกลมกลมขนาดใหญ่ที่อยู่ใต้ยานอวกาศ มันเหมือนตัวดูดหนวดปลาหมึก แผ่นกลมเรืองแสงไฟสีน้ำเงิน แสงไฟเหล่านี้คล้ายกับรถบินได้ของพวกเมืองภูติคราสไม่มีผิดเพี้ยน
ทันใดนั้น ยานอวกาศก็บินขึ้นไปสู่ท้องฟ้าภายในพริบตา ยานอวกาศของชาร์จาห์ก็รีบตามหลังยันต์ของซิงฉวนไป
"เห้อ…..ถ้าหากพวกเรามีคริสตัลพลังงานสีน้ำเงินเพียงพอ พวกเราก็จะข้ามเขตรังสีได้โดยง่าย ชิ ไอ้พวกเหมือนพระจันทร์เงินขี้งก"แฮรี่ทำหน้ามุ่ย
อย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้กังวลเกี่ยวกับคริสตัลพลังงานที่แฮรี่พูดถึงเลยเพราะตัวของซิงฉวนมันคอยกวนใจฉัน ฉันต้องมองยานอวกาศของเขาหายไปสุดลูกหูลูกตา ฉันก็เริ่มถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในที่สุดเขาก็ไปสักที ชีวิตนี้ฉันไม่อยากจะเจอเขาอีกแล้ว……….
ในที่สุดฉันก็ปลอดภัย
"ไวฟุ ไปกันเถอะ"แฮรี่กระโดดลงจากที่นั่ง
ฉันยังคงนิ่งและอยู่ที่เดิม "ฉันอยากจะ….อยู่คนเดียว"สายลมกระทบใบหน้า เศษหญ้าเหี่ยวเฉาเลือนลาง
แสงแดดจ้าส่องกระทบตัวฉัน ความอบอุ่นมันทำให้ฉันรู้สึกถึงความเป็นจริง ฉันหลับตาและขอให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันเพิ่งเผชิญเป็นเพียงแค่ความฝัน
แฮรี่ยืนอยู่บนพื้นและเงยหน้ามองฉัน เขาคว้าข้อมือฉันแล้วกล่าวว่า "ทำไมเธอถึงอยากอยู่คนเดียวล่ะ? ตามผมมา!"จากนั้นเขาก็ไม่สนใจคำขอของฉันที่อยากจะอยู่คนเดียว เขาดึงฉันออกมาจากที่นั่น และเริ่มวิ่งไปตามเส้นทางมืดสลัว
*ตุบ ตับ ตุบ ตับ* พวกเราวิ่งไปตามทางเดิน ผ่านหลายต่อหลายที่ที่ฉันไม่เคยเห็น เราวิ่งข้ามบังเกอร์มากมาย ในที่สุดฉันก็กลับมายืนอยู่ในพื้นที่ที่คุ้นเคย สถานที่ที่แฮรี่อยู่อาศัย
เราวิ่งขึ้นบันไดเพื่อไปที่ชั้นสาม เขาเปิดประตูแล้วเปิดไฟ จากนั้นก็กดฉันให้นั่งลงบนเก้าอี้
ชั้นหอบมาก แต่เขาดูไม่เหน็ดเหนื่อยเลย
ปอดของเขาคงจะจุอากาศได้มากมหาศาล