เล่มที่ 1 ตอนที่ 43 - เฉียนลี่
ราฟเฟิลซ่อนตัวอยู่ข้างประตูเหมือนกระต่ายตกใจ เขาโผล่หน้าออกมาแค่ครึ่งเดียว ผมสีฟ้าอมเทาของเขาดูเหมือนหูกระต่ายที่ห้อยลงมาอยู่ด้านข้างใบหน้า
แฮรี่หยุดนิ่ง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมระแวดระวัง เขามองฉันอย่างจริงจังและกล่าวว่า "หลัวปิง ใจเย็นก่อน บอกให้พี่สอง ใจเย็นลงก่อน"
ฉันรีบเข้าไปปลอบใจพี่สองทันทีขณะที่เธอยังคงร้องคำรามมุ่งเป้าไปที่ประตู
"มันเกิดอะไรขึ้น!?"ฉันเต็มไปด้วยความสงสัย
ราฟเฟิลก็มองไปที่ประตูด้วยความสงสัย แฮรี่หันกลับมาแล้วตะโกนว่า "ยืนอยู่ตรงนั้น!! พวกนายกำลังทำอะไร? หรือว่าเกิดสงคราม?"
มีคนสองคนที่แต่งตัวคล้ายนักบินอวกาศวิ่งออกมาจากประตูเมือง พวกเขาสวมชุดสูทสีขาวปิดสนิททั้งตัวเหมือนกับเสื้อคลุมพร้อมหมวกที่ใช้ในห้องแล็บปฏิบัติการ
แฮรี่ดูสับสนมากเมื่อเห็นพวกเขา "รี้ด บรูช พวกนายมาทำอะไรกัน? ทำไมถึงใส่ชุดป้องกันกัมมันตรังสีออกมา?"
1 ใน 2 คนนั้นถึงอุปกรณ์ที่มีลักษณะคล้ายคลึงกับปืนวัดอุณหภูมิ "แฮรี่ เฉียนลี่บอกว่าหลัวปิงเดินออกไปนอกเขตปลอดภัย ดังนั้น ผมกับบรูชจึงมาเพื่อตรวจสอบว่ายังมีรังสีหลงเหลืออยู่รอบตัวเธอหรือไม่? นี่เป็นเพียงการตรวจสอบตามปกติ บอกหลัวปิงดูว่าอย่าเข้าใจผิด หรืออย่ากังวลจนเกินไป"
ร่างกายของแฮรี่แข็งทื่อ ทันใดนั้นเขาก็หันกลับมาใหม่พร้อมสีหน้าประหลาดใจ "เธอเดินออกไปนอกเขตปลอดภัย!! ว่าทำไมถึงได้ออกไปนานนัก"
ฉันยืนอึ้ง "ฉันไม่รู้ เฉียนลี่รู้ได้อย่างไรว่าพวกเราเดินพ้นเขตปลอดภัย? แล้วเฉียนลี่เห็นฉันเป็นอย่างไร!?"
ดวงตา?!
ทันใดนั้นดวงตาที่พี่สองวาดก็โผล่ขึ้นมาในหัวของฉัน หรือว่าพี่สองจะหมายถึงมัน? เฉียนลี่จะต้องเป็นชื่อรหัสของโดรน(UAV) มิฉะนั้น เขาจะมองเห็นบางอย่างที่อยู่ห่างไกลออกไปได้ยังไง?
ราฟเฟิลมองฉันด้วยความประหลาดใจ จากนั้นเขาก็กระพริบตาแล้วเดินออกจากประตูเมือง เขาเริ่มอธิบายว่า "หลัวปิง ถ้าหากเธอกลับมาจากโซนที่มีกัมมันตรังสี เธอจะต้องผ่านการตรวจสอบเพราะกัมมันตรังสีที่เหลือในร่างกายของเธอมันเป็นอันตรายต่อคนอื่น หากรังสีที่เหลืออยู่สูงเกินไป เราก็จำเป็นต้องกำจัดมัน เธอไม่ต้องกังวล ทุกคนที่ผ่านโซนรังสีจะต้องได้รับการตรวจสอบเหมือนกับเธอ"ราฟเฟิลพูดขณะที่เขากวักมือเรียกแฮรี่ แต่แฮรี่ยังคงมองฉันด้วยความตกใจ "เธอเดินไปไกลมาก…เธอ….เธอเหมาะกับการเข้าร่วมกองทหารของเรา…"
"แฮรี่!"ราฟเฟิลเรียกแฮรี่ และแฮรี่ก็มองกลับมาหาเขา "อธิบายให้หลัวปิงฟัง!"
แฮรี่ยิ้ม "หลัวปิง กองกำลังสอดแนมของพวกเราผ่านการตรวจสอบและกำจัดกัมมันตรังสีทุกครั้ง มันจะไม่เป็นไร" รอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยความผ่อนคลายเห็นได้ชัดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาบนโลกใบนี้
ราฟเฟิลและแฮรี่ยืนเว้นระยะห่างเพื่อรักษาความปลอดภัยตัวเอง อย่างไรก็ตาม ฉันก็ไม่แน่ใจว่ะพวกเขาจะสามารถหลบหลีกรังสีที่อยู่บนร่างกายของฉันพ้นหรือไม่
ฉันยังไม่แน่ใจเลยว่าราฟเฟิลจะเป็นพวกเหนือมนุษย์หรือเปล่า อย่างน้อยแฮรี่ก็เป็นคนนึง เนื่องจากมีเพียงแค่พวกแนวมนุษย์เท่านั้นที่สามารถทำงานภาคสนามหาข้อมูลให้กับเมืองโนอาห์ได้ และราฟเฟิลก็ไม่ได้ทำงานภาคสนาม เขาอาจจะเป็นเพียงนักผจญรังสี
"ไม่เป็นไรไม่เป็นไร"ฉันตอบ ฉันเข้าใจสถานการณ์ดี ซึ่งมันก็คล้ายกับในหนังภาพยนตร์ไซไฟ "แล้วพวกนายไม่ต้องตรวจสอบพี่สองด้วยหรอ? พวกเขากลัวพี่สองหรือไม่?"
"โดยปกติ นกศพจะไม่ไปที่เขตรังสี"ราฟเฟิลกล่าว ฉันตกใจมากที่รู้เรื่องนี้ ราฟเฟิลมองไปยังพี่สองก่อนจะพูดต่อไปว่า "พวกมันไวต่อรังสี เราจึงเรียกมันว่าเครื่องตรวจจับรังสี โดยเฉพาะนกศพเพศเมีย รังสีจะมีผลต่อการสืบพันธุ์"
ฉันเข้าใจดีว่ารังสีนั้นมีผลต่อทารก ฉะนั้นพี่สองจะต้องปกป้องทารกที่อยู่ในท้องของเธอ
ฉันตบไหล่พี่สองเบาๆ "พี่สอง เธอได้ยินใช่ไหม พวกเขาต้องการตรวจสอบฉันเพียงคนเดียวไม่ใช่เธอ อย่ากังวล"เธอค่อยๆผ่อนคลายขณะที่ฉันลูบแขนเธอ เธอหยุดร้องก่อนจะนั่งลงข้างๆฉันอย่างเงียบๆ
ฉันจ้องมองรี้ดและบรูช "การตรวจสอบได้เลย" ฉันยื่นแขนออกไปข้างหน้า ตอนนี้รี้ดกับบรูชก็ยังคงกลัวพี่สอง
ทั้ง 2 ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ฉันทีละนิด
"อย่าเข้าใกล้ภรรยาของผมมากจนเกินไป"แฮรี่จ้องมองด้วยสายตาดุดัน
รี้ดและบรูชกดดันเป็นอย่างหนัก ขณะเดียวกันแฮรี่ก็หันมาหาฉันเพื่อนแนะนำทั้งสองคนให้ฉันได้รู้จัก "ไวฟุ คนนี้คือรี้ด ส่วนคนนี้คือบรูช" คนที่ถือปืนวัดอุณหภูมิทางด้านซ้ายก็คือรี้ด ส่วนอีกคนที่ถือไม้สี่เหลี่ยมหนาๆก็คือบรูช
ทั้งสองคนพยักหน้าให้กับฉัน มันเป็นรอยยิ้มที่อึดอัด ทั้งสองยังคงขยับเข้ามาใกล้ด้วยความระมัดระวัง บรูชจ้องมองรี้ด และรี้ดก็ค่อยๆยื่นปืนเข้ามาห่างจากตัวฉันประมาณครึ่งเมตร มันมีรังสีอินฟราเรดสาดส่องไปทั่วทั้งร่างกายของฉัน
อุปกรณ์ในมือของบรูชส่งเสียงร้องเป็นเสียงหุ่นยนต์ผู้หญิง "ไม่พบกัมมันตรังสี ระดับการแผ่รังสีเป็นศูนย์"
"มันเกิดอะไรขึ้น?"บรูซมองรี้ดด้วยสีหน้าประหลาดใจ
รี้ดก็มองปืนสแกนด้วยความสงสัย "ปืนพังหรือเปล่า?"
"หัดใช้สมองบ้าง!!"แฮรี่เดินตรงไปตบหมวกป้องกันรังสีของรี้ด "นายไม่เห็นเหรอว่านกศพทั้งเดินเล่นและคอยอยู่ข้างๆภรรยาของผม ตัวภรรยาของผมถ้ามีรังสี นกศพก็คงตรวจเจอก่อนพวกนายอีก"
"แต่ว่าเฉียนลี่มองเห็นหลัวปิงเดินพ้นเขตปลอดภัย แม้ว่าเธอจะอยู่ที่ขอบชายแดน ตัวของเธอก็น่าจะได้รับการแผ่รังสีและมีรังสีติดตัวกลับมาบ้าง…..มันไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย"รี้ดพยายามเคาะปืนสแกนที่อยู่ในมือ "มันเป็นไปได้อย่างไรที่ไม่มีรังสีติดตัวมาเลย?"
รี้ดและบรูชถอดหมวกคลุมออก และจ้องมองฉันด้วยสีหน้าสับสน "หรือว่าเฉียนลี่จะผิดปกติ?"
"บางทีก็อาจจะเป็นอย่างนั้น" แฮรี่ยิ้มมุมปาก กรอกตามองไปทางทิศตะวันออก "ชายคนนี้คอยเฝ้าระวังอยู่เสมอ แต่บางทีเขาอาจจะคำนวณระยะทางผิดก็เป็นได้"แฮรี่พูดด้วยน้ำเสียงขมขื่นเหมือนคนที่อิจฉาคนที่แข็งแรงกว่า
"ไวฟุ ไปกันเถอะ!! อย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลย!!"แฮรี่กับราฟเฟิลเดินเข้ามาหาฉัน แล้วพาฉันกลับพี่สองผ่านเข้าประตู
บรูชและรี้ดก็ยังคงสับสน ทั้งสองมองอุปกรณ์ในมือแล้วส่ายหน้า
"เฉียนลี่คืออะไรหรอ?"ฉันเอ่ยปากถามแฮรี่และราฟเฟิลระหว่างเดินผ่านอุโมงค์
แฮรี่เดินเอามือไขว้ศีรษะ แสดงอาการเหมือนไม่พอใจ "ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ดวงตา"
"เฉียนลี่คือดวงตาของเมืองโนอาห์!!"ราฟเฟิลพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น มันเป็นน้ำเสียงที่บ่งบอกอย่างชัดเจนเลยว่าเขาชื่นชอบเฉียนลี่ "เขามองเห็นได้ไกลเป็นพันไมล์ เมื่อเขาเห็นศัตรู เมืองโนอาห์ก็จะเข้าสู่โหมดซ่อนตัว ดังนั้นศัตรูจึงหาพวกเราไม่เจอ….."
"การมองเห็นไกลมันจะยอดเยี่ยมสักเท่าไหร่?!"แฮรี่แสยะยิ้ม "ถ้าหากไม่มีกองกำลังสอดแนม พวกนายก็คงจะได้อดตายกัน"
เดี๋ยวก่อนนะ เฉียนลี่ไม่ใช่โดรน(UAV) แต่เป็นคนจริงๆ?!