Chapter 90: เพื่อนเก่า
“ ซูซานน่า ! “ – มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาที่ถนนอีกเส้น
ทั้งกลุ่มหยุดเดินและทุกคนได้หันกลับมาที่ต้นตอของเสียง เด็กหนุ่มอายุประมาณ 20 ปีห้อยดาบที่สะโพกรีบเดินข้ามถนนเข้ามา ที่อกของเขามีเข็มกลัดที่บอกว่าเขาเป็นนักดาบระดับกลาง – “ซูซานน่า โอ้พระเจ้า นั่นเจ้าจริงๆด้วย ! “ – เขาพูดขึ้นพร้อมกับเอามือถูกกันด้วยความตื่นเต้น
“ วอนเมิค ? เจ้ามาทำอะไรที่นี่กัน ? “ - ซูซานน่า มองด้วยความแปลกใจแต่ก็ดีใจด้วย
“ เจ้าน่ะคือคนที่ดีที่สุดในหมู่พวกเราแต่เจ้ากลับหายไป เราน่ะอยู่ที่นั่นไม่ได้อีกแล้ว พวกเราเลยมาที่นี่ “ – ชายคนนั้นพูดพร้อมยื่นแขนออมา – “ ดีใจที่ได้เจอเจ้าอีก ! “
ซูซานน่า ก้าวถอยหลังออกมาไม่ให้อีกฝ่ายกอด – “ เจ้าไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด “ -เธอพูดขึ้น
วอนเมิค หัวเราะออกมาแบบกระอักกระอ่วนแล้วหันไปมอง อันฟี่ – “ และนี่คือ....? “
“ นี่คือ อันฟี่ หัวหน้าของเราและนี่คือ คริสเตียน รองหัวหน้า “ - ซูซานน่า แนะนำ
“ สวัสดี “ - อันฟี่ และ คริสเตียน พยักหน้า
“ สวัสดี “ – วอนเมิค พูดขึ้นด้วยท่าทีช็อคเล็กน้อย – “ซูซานน่า เจ้าเข้าร่วมหน่วยลาดตระเวนแล้วรึ ? นั่นฟังดุไม่เหมือนเจ้าเลย “
“ แน่นอนว่าเราน่ะไม่ใช่หน่วยลาดตระเวน “ - ซูซานน่า ยิ้มและอธิบาย
“ ดีใจที่ได้เห็นเจ้าอีกครั้ง “ - วอนเมิค พูดพร้อมกับพยักหน้า – “ กลุ่มทหารนางฟ้าของเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง “
ไม่รู้ว่าคนอื่นคิดยังไงกับคำว่านางฟ้าแต่ ซูซานน่า น่ะหน้าแดงขึ้นมา เธอสวยและสวนน่ารักกว่าเด็กผู้หญิงอย่าง นิย่า เธอน่ะทำงานกับทีมมาได้สักพักแล้วแต่ไม่มีใครเคยลองจีบเธอเลย หลังจากที่เจอกับ อันฟี่ ครั้งแรก เธอก็ไม่ใช่นางฟ้าสำหรับเขาอีกต่อไป
อีกอย่าง ทักษะของ ซูซานน่า นั้นสุดยอดจนทุกคนในทีมต้องช็อคและพวกเขาต่างก็บอกตัวเองว่าพวกเขานั้นอ่อนแอเกินไปที่จะจีบเธอ บางคนกล้าบอกเลยว่า วอนเมิค น่ะแปลก
“ อ่า โทษที วอนเมิค เรา...เรากำลังตั้งกลุ่มทหารใหม่อยู่นะ “ - ซูซานน่า รีบพูดขึ้นมา
“ อ่า...ข้าหมายถึง.... “ - วอนมิค นิ่งไป
“ ข้าหมายถึง เจ้าสามารถเข้าร่วมกับเราได้ ...” - ซูซานน่า ไม่ต้องการเห็นเพื่อนเก่าของเธอไม่พอใจแต่เธอจำได้ว่า อันฟี่ น่ะเป็นคนรับผิดชอบทีมนี้ไม่ใช่เธอ เธอไม่ควรชวนคนเข้าโดยไม่ปรึกษาเขาก่อน เธอหันกลับมาและมองมาที่เขา อันฟี่ คิดถึงข้อเสนอของเธอแล้วพยักหน้าตอบรับ
“ วอนเมิค ทำไมเจ้าถึงไม่เข้ากลุ่มเราล่ะ ? “ - ซูซานน่า ถามขึ้นมาอีกครั้งด้วยความมั่นใจ
“ ได้ ! “- วอนเมิค ยิ้มกับข้อเสนอที่ไม่คาดคิดนี้ เขาหันกลับมาหา อันฟี่ และพูดขึ้น – “ ชื่อข้าคือ วอนเมิค นักดาบระดับกลาง ยินดีที่ได้ร่วมงานกับท่าน “
“ ไม่จำเป็นต้องสุภาพหรอก “ - อันฟี่ พูดพร้อมกับยื่นมือออกมา – “เราทุกคนน่ะเป็นเพื่อนกัน “
วอนเมิค เห็นพลังของ อันฟี่ และต้องแปลกใจแต่เขาก็รีบส่ายหน้า
อันฟี่ คาดไว้ว่า วอนเมิค จะเริ่มหาเรื่องทะเลาะ ถ้าผู้ชายคนนี้เป็นมองคนแบบผิวเผิน อันฟี่ คงไม่ลังเลที่จะไล่ออก ตอนนี้เขาพอใจกับท่าทีของ วอนเมิค
“ โอ้ ซูซานน่า ฮาแกน เองก็อยู่ที่นี่ด้วย ข้าจะพาเจ้าไปที่นั่นเอง “
“ ฮาแกน ? พวกเจ้าอยู่ด้วยกันหรอกรึ ? “
“ แน่นอน เขาน่ะคือคนที่ทำให้ข้ามีชีวิตอยู่ “
“ เขาอยู่ไหนกัน ?”
“ ในโรงแรม ตรงนั้น้ มาสิ ข้าจะพาเจ้าไปเอง “- ก่อนที่คนอื่นๆจะได้พูดอะไร วอนเมิค ก็ได้วิ่งไปที่โรงแรมแล้ว
คนอื่นๆต่างก็ตาม วอนเมิค ไปที่โรงแรม เมื่อเห็นคนมากมายเดินเข้ามาพร้อมกัน เจ้าของโรงเรมนั้นก็เดินเข้าต้อนรับด้วยความดีใจ เขาเห็น อันฟี่ ก่อน จากนั้นก็ คริสเตียน และ นิย่า และในเสี้ยววินาทีเขาก็ต้องช็อค
มันแค่ไม่กี่วินาทีแต่ก็เพียงพอที่ อันฟี่ จะเห็นได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาถอนหายใจออกมา เขาต้องการมาเมืองนี้ก็เพราะอยากให้ทุกคนได้ฝึกทักษะของตัวเองในสถานการณ์ที่ซับซ้อนมากกว่านี้ ดังนั้นพวกเขาจะได้สามารถกลับไปยังอาณาจักรมาโฮเพื่อตามหา ซอล ได้ เขาไม่คิดว่าพวกเขาจะโดนจำได้ตั้งแต่วันแรกที่มา รึว่ามันเป็นเพราะอำนาจของ ฟิลิป ? รึว่านี่เป็นแค่เรื่องบังเอิญ ?
“ เฮ้ ข้าจะเอาชั้นสามทั้งชั้น “ – วอนเมิค พูดขึ้น
“ แน่นอน แน่นอน “ – เจ้าของโรงแรมพูดขึ้น – “ รอสักเดี่ยว ข้าจะพาเจ้าไปที่ห้อง “
“ดูเหมือนว่าทุกวันนี้เจ้าจะกินดีอยู่ดีนะ “ - ซูซานน่า พูดพร้อมกับยิ้มออกมา
“ มันก็ดีขึ้น เจ้าก็รู้นิ ฮาแกน น่ะเป็นเพียงนักเล่นแร่แปรธาตุเพียงคนเดียวแต่มีเพียงแค่คนเดียวในจำนวนหลายเมือง เราเลยมีชีวิตที่ดีขึ้นได้ “
“ แล้วเจ้าล่ะทำอะไร ? “
“ ข้า ? พยายามหาธุรกิจอยู่น่ะสิ ฮาแกน น่ะไม่เคยหางานของตัวเองได้เลยถ้าไม่มีข้า “
ซูซานน่า ยิ้มและส่ายหน้าและไม่มั่นใจว่าเธอควรพูดเรื่องความสามารถของ วอนเมิค รึความหน้าเงินของเขา
“ พวกท่านพร้อมจะไปห้องรึยัง ? “ – เจ้าของโรงแรมถามขึ้นมา เขาเดินมาจากด้านหลังเคาเตอร์พร้อมกับกุญแจ
“ พร้อมแล้ว “ - อันฟี่ พยักหน้า
โรงแรมนี้ไม่ได้ยุ่งมากเท่าไหร่ ตอนที่เดินขึ้นบันไดมาพวกเขาไม่ได้เห็นคนพักคนอื่นๆ วอนเมิค เดินไปที่ประตูห้องหนึ่งแล้วเคาะ – “ ฮาแกน ! “ – เขาเรียก – “ เปิดประตู! เจ้าคงไม่รู้ว่าข้าไปเจอใครเข้า ! “
“ วอนเมิค ข้าต้องบอกเจ้ากี่ครั้ง ? อย่ารบกวนข้าตอนข้าทำการทดลองอยู่ ! “
“ เปิดประตู เจ้าบ้านี่ เจ้าต้องเสียใจถ้าเจ้าไม่เปิด เจ้าต้องเสียใจแน่ “ - วอนเมิค ตะโกนขึ้น
ประตูเปิดออกและได้มีเด็กหนุ่มโผล่ออกมา เขาผอมสูงและดูเหมือนจะเป็นคนฉลาด เขาเหมือนจะโกรธแต่เมื่อเขาเห็น ซูซานน่า เขาก็แสดงสีหน้าเหมือนกับ วอนเมิค ก่อนหน้านี้ – “ซูซานน่า ? “ - เขาถามขึ้น
“ ฮาแกน “ - ซูซานน่า ยิ้มและพูดขึ้น – “ นี่มันก็สักพักแล้วนะ ”
“ เข้ามาสิ เข้ามา “ – ฮาแกน เชิญ - “ เจ้ารู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ที่นี่ ? “
“ ข้าไม่รู้ “ - ซูซานน่า พูดขึ้น –“ เราไปเจอกันที่ถนนน่ะ “
“ มันเป็นเรื่องบังเอิญ “ – วอนเมิค พูดขึ้น –“ นี่ ฮาแกน นี่คือหัวหน้าของเรา อันฟี่ “
“ หัวหน้า ? ของอะไร ? ทหารรับจ้างรึ ? “
“ เข้าไปข้างในก่อน “ - อันฟี่ พูดขึ้น – “ เอากุญแจมา เจ้าไปได้แล้ว “
เจ้าของโรงแรมส่งกุญแจมาให้ก่อนจะมองมาที่เขาแล้วเดินไปที่ชั้นล่าง
อันฟี่ มองไปที่ บราวี่ ที่ซึ่งพยักหน้าแล้วเดินไปที่กำแพงข้างๆกับบันได พวกเขาน่ะเป็นแค่พวกเดียวที่มาจองห้องและ อันฟี่ ไม่ต้องการให้คนไม่เกี่ยวข้องขึ้นมาบนนี้
จากนั้นเขาก็ได้เอากุญแจให้กับ เฟลเลอร์ และบอกให้เขารับหน้าที่จัดแจงต่างๆ คนที่เหลือเองก็เริ่มเดินเข้าไปในห้องของ ฮาแกน
มันเป็นห้องเล็กๆที่มีคนเกือบสิบอยู่ในห้อง เฟอร์นิเจอร์ด้านในนั้นดูธรรมดา มีโต๊ะและเก้าอี้สี่ตัว ในมุมหนึ่งมีเตียงและของใช้จำเป็นวางกระจายอยู่ทั่วห้อง สิ่งเดียวที่ดูสะดุดตาคือขวดที่วางอยู่ตามพื้นข้างๆเตียง มีอย่างน้อยสิบขวดและแต่ละขวดนั้นก็มีของเหลวสีสันแตกต่างกันไป
“ ซูซานน่า เจ้าเป็นทหารรับจ้างแล้วเหรอ ? “ - ฮาแกน ถาม – “ ชื่ออะไรกัน ? “
“ ยังไม่ได้คิดเลย “ - ซูซานน่า พูดขึน้
“ งั้นข้าคิดว่าเจ้าไม่ลงทะเบียนสินะ ? “
“ เราเพิ่งมาถึงและยังไม่มีเวลาไป “
ฮาแกน มองไปที่แต่ละคนและเมื่อเขาเห็น นิย่า เขาก็ตัวแข็งทื่อและจ้องไปที่เธอ
“ เจ้ามองอะไรกัน ? “ - นิย่า พูดขึ้นอย่างโกรธๆ
นิย่า นั้นดูธรรมดาอย่างมาก อันฟี่ ไม่อยากให้มีเรื่อง ดังนั้นเขาจึงให้ นิย่า และ ซูซานน่า ใส่เสื้อผ้าเก่าๆ เขาได้บอกพวกเธอให้ทำผมยุ่งๆและไม่ต้องแต่งหน้า เพราะแบบนั้น นิย่า เลยรู้สึกว่าคนอื่นนั้นมองเธอแล้วคิดว่าขี้เหร่
“ นั่น...นั่น.. “ - ฮาแกน ยกมือขึ้นแล้วชี้ไปที่กระเป๋าของ นิย่า กระเป๋านั้นเล็กและบางครั้งก็ขยับ ชัดแล้วว่ามันใส่สิ่งมีชีวิตไว้ด้านใน
“ นิย่า ไปซะ “ - อันฟี่ คิ้วขมวด ทำไมนักเล่นแร่แปรธาตุถึงได้สัมผัสการมีอยู่ของอสูรเวทย์ได้
นิย่า มองไปที่ ฮาแกน และออกจากห้องไป
“ เดี๋ยว ! “ - ฮาแกน พูดขึ้นแล้วโดดขึ้นมา
ซูบิน และ แซนเต้ รีบเดินเข้ามาขวางทางไว้มองไปที่เขาพร้อมกับส่งสายตาเตือนไป