ซูชิงหน้าซีดด้วยความตกใจ และคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความรวดเร็ว นางคว้าเสื้อผ้าของแม่สามีและขอร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ท่านแม่ เหยาเอ๋อเป็นบุตรสาวคนเดียวของมู่เฉิง! ข้าเข้าไปอยู่บ้านตระกูลจางได้ แต่เหยาเอ๋อจะต้องอยู่ในตระกูลมู่”
ซูชิงรู้ว่า หลี่ชิเกลียดชังตนเองมานานแล้ว
เมื่อมู่เฉิงจากไป หลี่ชิจะต้องหาทางกำจัดนางอย่างแน่นอน แต่เหยาเอ๋อจะต้องมิเข้าไปอยู่ในบ้านตระกูลจาง
ที่นั่นเป็นหุบเหวแห่งความทุกข์ จาง ไคชู อายุมิใช่น้อยแล้ว แต่เขายังชอบเด็กสาว ๆ ผู้ใดจะรู้ว่า เขาทำลายเด็กสาวไปแล้วกี่คนในช่วงสองสามปีที่ผ่านมานี้
หากมู่หยุนเหยาไป…ผลลัพธ์ที่ได้ก็ช่างน่าหวาดกลัว
เมื่อมู่เฉิงจากไป ซูชิงก็หมดอาลัยในชีวิต นางพร้อมที่จะไปตายที่บ้านตระกูลจาง
มู่หยุนเหยาเหลือบไปมองที่แววตาของผู้เป็นมารดา ก็รู้ได้ในทันทีว่า ซูชิงพร้อมที่จะเสียสละชีวิตของตนเอง
มู่หยุนเหยากระโดดไปข้างหน้าซูชิงและร้องเรียก
“ท่านแม่…”
ซูชิงกอดนาง และน้ำตาก็ร่วงหล่นลงสู่พื้นอย่างมิมีที่สิ้นสุด
“เหยาเอ๋อ เหยาเอ๋อตัวน้อยที่น่าสงสารของแม่……”
ดวงตาของมู่หยุนเหยาแดงก่ำ ขณะที่นางหันหน้าไปมองหลี่ชิ ขณะที่ในหัวใจเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
ความเกลียดชังนั้นรุนแรงมาก ราวกับว่า มันสามารถกัดกินเนื้อของหลี่ชิได้
ก่อนหน้านี้ หลี่ชิเคยขู่ว่า จะขาย
มู่หยุนเหยา เพื่อบังคับให้แม่ของนางไปอยู่ที่บ้านตระกูลจาง
ในที่สุดหลี่ชิก็ได้ทำตามที่นางเคยกล่าวไว้ คือการลักพาตัวมู่หยุนเหยาไปส่งที่บ้านตระกูลจาง
มิเพียงเท่านั้น จางไคชูต้องการทำให้ซูชิงต้องเสื่อมเกียรติ โดยการพยายามจะข่มเหงมู่หยุนเหยา
และเพื่อปกป้องนาง ซูชิงได้ใช้เศษเครื่องลายครามทำร้ายจางไคชู ทำให้มารดาของนางถูกจับและถูกทรมานจนถึงแก่ความตายในที่สุด
ในขณะที่มู่หยุนเหยาโชคดีพอที่จะหลบหนีออกมาได้ แต่ในความโชคดีนั้นมีเรื่องน่าเศร้า… นางขาหัก
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นซึ่งเต็มไปด้วยความเสียใจ มู่หยุนเหยาสาบานว่า หากย้อนเวลากลับไปได้ จะต้องฆ่าหลี่ชิ ผู้ซึ่งสร้างความเจ็บปวดทั้งหมดให้แก่นางและมารดาของนาง!
เมื่อได้ยินว่า ซูชิงเห็นด้วยกับเงื่อนไขของตน หลี่ชิจึงหัวเราะเยาะ แววตาของนางเต็มไปด้วยความชิงชัง
นางถ่มน้ำลายใส่เสื้อผ้าของซูชิง
“ฮ่า! ถ้าเจ้าตกลงใจเสียตั้งแต่แรก ข้าก็มิต้องเสียเวลา
เป็นอย่างที่คิดไว้ เจ้ามันเป็นหญิงแพศยา มิมีประโยชน์อันใดที่จะเสแสร้งทำเป็นว่ามีคุณธรรม
ฮา! ผู้หญิงสำส่อนอย่างเจ้าแกล้งจงรักภักดี……”
หลี่ชิดูถูกซูชิงอย่างมีความสุข นางดูถูกความนุ่มนวลและมีคุณธรรมของซูชิงมาโดยตลอด และรู้สึกมีความสุขมากทุกครั้งเมื่อได้ทรมานซูชิง
ซูชิงรู้สึกเสียใจอย่างมาก จนทำให้ร่างของนางสั่นไปหมด
นับตั้งแต่นางแต่งงานกับครอบครัวนี้มา ก็ถูกแม่สามีเกลียดชังมาโดยตลอด
นางคิดว่า หากปฏิบัติต่อหลี่ชิด้วยความเคารพอย่างสูงสุด ก็อาจได้รับคำชมเชยบ้าง แต่ผู้ใดจะรู้บ้างว่า ซูชิงมิได้รับการปฏิบัติเหมือนมนุษย์ที่มีหัวใจ
ดวงตาของมู่หยุนเหยาแดงก่ำ ความเกลียดชังในใจกำลังจะทะลักออกมา
ใครด่าท่านแม่ข้าเช่นนั้น ต้องตาย!
รอบกายของมู่หยุนเหยาแผ่ไอแห่งความเกลียดชังออกมา จนทำให้หลี่ชิรู้สึกหนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง
เมื่อกลับมามีสติสัมปชัญญะ นางจึงคำรามออกมาทันทีด้วยความหงุดหงิด
“นังโสเภณี! กล้ามองข้าเช่นนี้ได้อย่างไร! แม่ของเจ้าเป็นเช่นนั้น แและเจ้าก็เป็นลูกนอกสมรสของผู้อื่น นับว่าสมควรแล้ว ที่พวกเจ้าทุกคนจะต้องออกไปอาศัยอยู่ที่บ้านตระกูลจาง!”
ซูชิงจับคว้าตัวมู่หยุนเหยาเอาไว้ทันที
“เหยาเอ๋อ...อย่า...โค่วโถว! เจ้าต้องขอร้องให้ท่านย่าของเจ้าอนุญาตให้เจ้าอยู่ที่นี่……”
มู่หยุนเหยาลุกขึ้นจากเตียง และรีบวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า นางหยิบกรรไกรออกมาจากชุดเย็บผ้าแล้วรีบวิ่งกลับไปหาหลี่ชิด้วยความรวดเร็ว
กรรไกรเล็งมาที่หลี่ชิ
นังแม่มดผู้นี้ทำลายคนที่รักนางมากที่สุด และทำลายชีวิตที่เหลือของนางด้วย
จะต้องฆ่านาง ต้องฆ่านางให้ได้!
หลี่ชิตกตะลึงจนอ้าปากค้าง
มิเคยคิดเลยว่า นางเด็กตัวน้อยที่เคยถูกรังแกมาโดยตลอด จะลุกขึ้นมาต่อต้าน
ในขณะนั้นมู่หยุนเหยาต้องการที่จะฆ่าหลี่ชิจริง ๆ นางวิ่งมาตรงหน้า และกำลังจะใช้กรรไกรนั้นจ้วงแทงลงไป
หลี่ชิกรีดร้องอย่างขาดสติ
ในขณะเดียวกัน นางจิกผมของ
มู่หยุนเหยา พร้อมกับตบหน้าของหลานสาวครั้งแล้วครั้งเล่า
กรรไกรเพียงจิ้มผ่านเสื้อผ้าของหลี่ชิและบาดนางเพียงเล็กน้อย ก่อนที่มู่หยุนเหยาจะถูกผลักออกไป
อย่างไรก็ตาม รูปร่างของนางนั้น ทั้งเล็กและบอบบาง ซ้ำยังได้รับบาดเจ็บหลายแห่งทำให้มู่หยุนเหยามิมีแรงแม้แต่จะเอ่ยคำใด
“นางโสเภณี! เจ้าควรจะถูกแทงด้วยมีดนับพันเล่ม! ข้าเป็นย่าของเจ้า แต่เจ้ากล้าทำร้ายข้าด้วยกรรไกรรึ! วันนี้ข้าต้องทุบตีเจ้าให้ตาย !”
“ท่านแม่ ท่านแม่ได้โปรด…ได้โปรด…โปรดยกโทษให้เหยาเอ๋อด้วยเถิด นางยังเด็กอยู่!”
ซูชิงโยนตัวเองเข้าไปเพื่อบังหลี่ชิ และปกป้องมู่หยุนเหยา
หลี่ชิมิอาจควบคุมความโกรธของตนเองได้ เมื่อนางเห็นซูชิงพุ่งเข้ามาหา จึงหยิบไม้กวาดเล็ก ๆ จากด้านข้าง และลงมือตีซูชิงกับมู่หยุนเหยาที่ใบหน้าของพวกนาง
มู่หยุนเหยากัดฟันอย่างดุเดือด ปากของนางเต็มไปด้วยรสคาวของเลือด
นางผลักซูชิงออกไป และจ้องมองที่หลี่ชิเหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังเกิดความโกรธแค้น
“ตีข้าเลย! หากท่านมีความกล้าก็ทุบข้าให้ตายสิ! หากเจ้ามิฆ่าข้าให้ตายวันนี้ ข้าจะฆ่าเจ้าในวันหน้าอย่างแน่นอน!
ตราบใดที่ดวงตาสวรรค์ยังมิมืดบอด เจ้าจะได้รับผลกรรมจากบาปที่เจ้าได้กระทำไว้ในวันนี้อย่างแน่นอน!”