บทที่ 1 โลกใบใหม่ /ตอนที่ 12 เกมชิงบัลลังก์ (3)
{ชอ ฮโย}
*เผ่ามนุษย์
*ค่ากรรม
พละกำลัง: 54(+5) ความเร็ว: 58(+5) การควบคุม: 69
ความอดทน: 52 กำลังกาย: 83 การฟื้นฟู: 73(+10)
*แต้มกรรมคงเหลือ: 8 * ค่าผลกรรม: 44
ฮวัง มันจิ
*เผ่ามนุษย์
*ค่ากรรม
พละกำลัง: 73(+10) ความเร็ว: 43(+8) การควบคุม: 33
ความอดทน: 42(+10) กำลังกาย: 33 การฟื้นฟู: 39(+5)
*แต้มกรรมคงเหลือ: 0 * ค่าผลกรรม: 28
ฮวัง มันจิ นั้นแข็งแรงมาก เขามีค่าพละกำลังถึง 73 ค่าพละกำลังของ ชอ ฮโย มีเพียง 54 ถ้าดูจากพละกำลังเพียงอย่างเดียว ฮวัง มันจิ จะแข็งแกร่งกว่า ชอ ฮโย
ฮวัง มันจิ ได้แต้มกรรมมา 10 แต้มตอนที่เขากลายเป็นราชา 14 แต้มจากการทำตามกฏลับและการสังหารราชาคนอื่น แต้มทั้งหมดนี้เขาเอาไปเติมให้สถานะพละกำลังทั้งหมด
นอกจากนี้กระบองเหล็กของเขายังช่วยเพิ่มค่าพละกำลังอีก 10 ด้วย ในเมื่อเขาเป็นหนึ่งในสามคนที่เก่งที่สุดเทียบเคียงได้กับ ชอ ฮโย และ ชอ จุนซัง สถานะส่วนอื่นๆของเขาก็น่าทึ่งเช่นกัน
ดังนั้น ชอ ฮโย ต้องไม่โดนการโจมตีจากกระบองเหล็กของ ฮวัง มันจิ โดยเด็ดขาด
วู่บ!
ปัง!
กระบองเหล็กฟาดลงไปบนพื้นอย่างโหดร้าย พื้นปูนแตกกระจายเพราะพละกำลังที่สูงถึง 73
แต่ ชอ ฮโย รู้สึกว่า ฮวัง มันจิ ช่างน่าอดสูจริงๆ
การเคลื่อนไหวของเขาสิ้นเปลืองพลังงานมากเกินไป เพราะค่าพละกำลังของเขามากกว่าค่าการควบคุมเกินสองเท่า กรรมที่ยืดและหดตัวในร่างกายเขานั้นไม่มีความละเอียดอ่อนแม้แต่น้อย ถึงขั้นที่เขาควบคุมมันไม่ได้เลย
มีช่องโหว่ขนาดใหญ่เกิดขึ้นหลังจากที่ ฮวัง มันจิ เหวี่ยงกระบองฟาดลงพื้นเต็มแรง ชอ ฮโย แทงผ่านช่องว่างนั้น
"อะ เฮื้อออ!"
แต่ดูเหมือนว่าครูพละจะมีการตอบสนองที่ดีทำให้การตอบโต้ของเขารวดเร็วมาก
เคร้ง!
ดาบที่เพิ่งแทงเข้าชุดเกราะของ ฮวัง มินจิ ได้นิดหน่อยหลุดออกไป ฮวัง มันจิ ล่าถอยไปด้วยใบหน้าซีดเซียว ความมั่นใจที่ท่วมท้นของเขาลดต่ำลงด้วยการปะทะเพียงครั้งเดียว
การเคลื่อนไหวของ ชอ ฮโย ไม่ต่างอะไรจากภูตผี
ผู้แข็งแกร่งโดยทั่วไปยังคงความแข็งแกร่งอยู่ได้ไม่ใช่เพราะว่าพวกเขานั้นเก่งกาจอะไร แต่เป็นเพราะว่าพวกเขายังมีชีวิตรอดมาได้มากกว่า ฮวัง มันจิ รู้สึกตัวเมื่อสายไปว่าเขาไม่ควรจะสู้กับ ชอ ฮโย โดยตรง
"ทุกคนหยุดไอ้บ้านั่นให้ได้!"
บริวารส่วนใหญ่ของ ฮวัง มันจี คือพวกครู ครูที่ ชอ ฮโย คุ้นเคยเข้ามาขวางทางของเขาพร้อมอาวุธครบมือ
ชอ ฮโย ไม่แสดงความเมตตาใดๆต่อคนที่คิดจะฆ่าเขา การนองเลือดเกิดขึ้นอีกแล้ว
ฮวัง มันจิ รีบพาผู้คุ้มกันหลักของตัวเองไปไล่สังหารราชาคนอื่นในทันที
"ฉันต้องรีบจบเกมนี้ให้ได้"
นี่เป็นทางออกของ ฮวัง มันจิ ว่าเขาต้องกำจัดราชาคนอื่นที่อ่อนแอ แทนที่จะกำจัด ชอ ฮโย เพื่อที่เขาจะได้กลายเป็น 5 คนสุดท้าย
ปัง!
เมื่อใดก็ตามที่เขาเหวี่ยงกระบองเหล็ก นักเรียนที่เหนื่อยล้า 3-4 คนจะโดนบดเป็นชิ้นๆ แต่ก็ไม่มีทางที่เขาจะเหวี่ยงกระบองได้ตลอดไป ด้วยความที่ค่ากำลังกายของเขานั้นต่ำกว่าค่าพละกำลัง
เมื่อถึงจุดๆหนึ่ง ฮวัง มันจิ เหนื่อยมากเพราะเขาต้องไล่ฆ่าราชาคนอื่นๆพร้อมกับคนคุ้มกัน หนึ่งนาทียาวนานเหมือนหนึ่งชั่วโมง
ชอ ฮโย พุ่งเข้าไปหา ฮวัง มันจิ อีกครั้ง
จง มินจี รีบออกคำสั่ง
"ลุกขึ้น ไปหาพวกนั้นเร็ว"
ในตอนนี้กองทัพของ คิม พิจุง ยังไม่ถูกดูดกลืน ถ้าราชาคนอื่นๆไม่คอยติดตาม ชอ ฮโย และเพิ่มความแข็งแกร่งของกองกำลังตัวเองด้วยการดูดกลืนบริวารของกลุ่มอื่น พวกเขาจะถูกคนอื่นนำหน้าไปไกล
แม้แต่นางพญาของชั้นมอหก ลี ฮยูนา ก็เร่งเร้ากองทัพของตัวเองเช่นกัน
"ถ้ามีใครแอบอู้เพราะความเหนื่อยละก็ แกตายแน่"
ชอ จุนซัง นั้นสิ้นหวังกว่าใครเพื่อน เขากำลังตรงไปหากองทัพที่อยู่ใกล้ๆกับเขา
"ฆ่ามัน!"
เหตุผลของเขานั้นไม่ต่างจาก ฮวัง มันจิ
'โว้ย... ถ้าครูพละตายมันได้พุ่งมาหาตูแน่ ต้องรีบทำให้เกมจบเร็วๆ'
ทุกคนเริ่มดิ้นรนครั้งสุดท้ายด้วยเหตุผลที่แตกต่างกันไป ด้วยความที่การต่อสู้ที่ดุเดือดเกิดขึ้นในระหว่างที่กำลังกายของทุกคนถึงขีดจำกัด ทำให้จำนวนของผู้ตายเยอะมากขึ้นเรื่อยๆ
ต่างฝ่ายต่างเล็งจะดูดกลืนฝั่งตรงข้าม
ฟุ่บ!
ราชานักลอบเร้น ลี ฮยูนา นั้นรวดเร็วอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนเธอจะชินกับสกิลของเธอแล้ว แต่ละการโจมตีของเธอสังเกตุเห็นได้ยากขึ้นเรื่อยๆ ความสามารถเธอเปล่งประกายมากในสมรภูิอันดุเดือด
ในขณะที่ ชอ ฮโย กำลังไล่ล่า ฮวัง มันจิ เธอได้บั่นคอของราชาคนอื่นไปสองคนแล้ว แต่ยังไงกำลังกายของเธอก็เป็นปัญหา
"แฮ่ก แฮ่ก"
ในตอนที่เธอก้มลงเอามือยันเข่าของตัวเอง และเหงื่อไหลไปทั่วร่างของเธอนั้น
วู่บ! วู่บ!
ขวานเล็กได้ลอยมาหาเธอ เธอพยายามหลบทันทีที่ได้ยินเสียงของมัน แต่ขาของเธอกลับไม่ยอมตอบสนอง
ปึก!
"โอ้ย!"
เธอล้มลงไปท่ามกลางเหล่าบริวาร หลังจากถูกขวานจามเข้าที่ไหล่
"ตีเร็วเหนือแสง!"
ฟุ่บ!
ประกายแสงส่องวูบวาบ คนสามคนถูกฟันตัวขาดไปถึงเอว
"ฮู่ว...ฮู่ว... นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว ขอโทษทีนะน้องสาว"
คนที่โผล่ออกมาคือ ชอ จุนซัง แม้เขาจะเป็นมิตรกับ ลี ฮยูนา แต่เขาก็ฟันลงไปที่ท้ายทอยของเธอได้อย่างไม่ลังเล
"แค่นี้ฉันก็มีปัญหาให้กังวลมากพอแล้วน่ะ"
แม้แต่ ลี ฮยูนา ที่ไม่ค่อยโดดเด่นในเกมพิเศษก็ยังต้องตายไป
ไม่มีใครรู้ว่า ชอ จุนซัง เอาขวานเล็กระดับ E มาจากไหน แต่ที่แน่ๆเขาปาแม่นมาก
หลังจากเผชิญหน้ากับ ชอ ฮโย ชอ จุนซัง ก็รีบไปจัดการราชาคนอื่นที่อยู่ใกล้ๆ และเก็บไอเทมระดับ E มาได้จำนวนหนึ่ง เขาคิดว่าถ้าตัวเองเอาตัวรอดไปจากเกมนี้ได้ เขายังต้องมีะไรบางอย่างมาป้องกันตัวเองจาก ชอ ฮโย
แฟนสาวของ ชู ยังจิน ลี ไฮจิน นั้นต้องตาต้องใจเขามาก เธอเป็นผู้เล่นเพียงคนเดียวที่ยังมีตราไอเทมอยู่
"เธอไม่เป็นไรนะ?"
ชู ยังจิน กำลังปกป้องเธอจากสถานการณ์ที่กำลังตึงเครียด ราชาอัศวินคลั่ง จง มินจี ไม่ค่อยพอใจการกระทำของเขาสักเท่าไรแต่ก็ยังไม่คิดจะทำอะไรตอนนี้
ชู ยังจิน และ ลี ไฮจิน เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ทั้งสองโตด้วยกันมาเหมือนพี่น้อง เพราะพ่อแม่ของทั้งคู่เป็นเพื่อนกัน เด็กสาวไม่คิดกับเขาเกินคำว่าเพื่อน เด็กหนุ่มหลงรักเธอข้างเดียวมาเป็นเวลายาวนานมาก จนกระทั่งทั้งสองได้คบกัน เป็นเทพนิยายที่ไม่ค่อยปรากฏในชีวิตจริง
ดังนั้นสำหรับ ชู ยังจิน แล้ว ลี ไฮจิน เหมือนเป็นอีกครึ่งหนึ่งของชีวิตเขา ถ้าเขาจะต้องลบความทรงจำส่วนที่มีเธออยู่ออกไป เขาก็คงเหลือความทรงจำอยู่ไม่มาก เธออยู่เคียงข้างเขาทั้งในช่วงเวลา สุข เศร้า ไม่เว้นแม้แต่ในช่วงเวลาแห่งความสำเร็จ หรือสิ้นหวัง
ชู ยังจิน จ้องมอง ลี ไฮจิน ที่ตัวสั่นไม่หยุด เธอหันมาสบตาเขาและพยักหน้าให้ เขามองเห็นความกลัวและความเชื่อใจอยู่ในสายตาของเธอ
เธอมักจะกลัวอะไรง่ายๆมาตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก เธอก็เป็นอย่างนี้ในตอนที่ ชู ยังจิน ตกบันไดตอนเขา อายุเจ็ดขวบ คนที่เจ็บคือ ชู ยังจิน แต่คนที่เป็นมล้มพับไปด้วยความตกใจกลับเป็น ลี ไฮจิน เขาช็อคมากตอนที่เธอเป็นลมไป
เมื่อเขาเอาเหตุการณ์นี้มาล้อเธอ และเธอก็บ่นอย่างงอนๆว่า มันทำให้เธอกลัวเมื่อนึกถึงสภาพเลือดท่วมของเขาในตอนนั้น เขาต้องพยายามอย่างหนักในการทำให้เธอใจเย็นลง
ดังนั้นสำหรับเธอแล้ว เหตุการณ์ในตอนนี้มันโหดร้ายเกินไป มันทำให้ ชู ยังจินไม่สบายใจ
ในตอนนั้น
วู่บ
ขวานเล็กลอยมาปักเข้ากลางหัวของ ลี ไฮจิน
"หา?"
แปะ แปะ
เลือดกระจัดกระจายไปทั่วเสื้อผ้าของ ชู ยังจิน หลังจากนั้นเลือดที่ไหลมาจากหัวของเธอ ก็ไหลมาท่วมมือของเขาและเลอะไปทั่วไหล่ของเธอ
"หา?"
ชีวิตที่มีเธอเป็นคนให้ความอบอุ่นของเขาได้จบลงไป แสงแห่งชีวิตในดวงตาของเธอวูบดับไปทั้งๆที่ยังคงสบตากับเขาอยู่
ชีวิตหลังจากช่วงเวลานี้ของ ชู ยังจิน ทุกวินาทีกลายเป็นนรกบนดิน
ฟุ่บ
ค้อนสีทองปรากฏออกมา เขากระเด็นออกมาจากตัวเธอ ราวกับมีใครผลักเขาออกมา เขาไม่ได้อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนอีกแล้ว
ปัง!
เลือดกระจัดกระจายไปทั่ว
เมื่อค้อนสีทองหายไป ลี ไฮจิน ไม่ได้อยู่ตรงนั้นอีกแล้ว มีดาบยาวสีแดงเข้ามาแทนที่
"อา... อา..."
ชู จิน อยู่ในท่าทางเหม่อลอย
"ไอเทมชิ้นสุดท้าย!"
ชอ จุนซัง ตะโกนออกมา เขารีบวิ่งมาเก็บดาบ
ชู ยังจิน ไล่ตามดาบที่เคยเป็นแฟนสาวของเขาไปด้วยสัญชาติญาณ ขนเขาลุกชันไปทั้งตัว ดวงตาของเขากลายเป็นสีแดงก่ำ
{สกิลติดตัว 'เบอเซิร์กเกอร์' ได้ตื่นขึ้น!}
มีข้อความปรากฏขึ้นมาแต่เขาไม่สนใจ
"อ้ากกกกก!"
ชู ยังจิน เข้าโจมตี ชอ จุนซัง ด้วยความเร็วแสง ชอ จุนซัง ยิ้มและถือดาบแดงไว้ในมือ เขาได้อาวุธไปอย่างโหดร้าย
"ตีเร็วเหนือแสง!"
ชู ยังจิน ที่พลังใหม่ได้ตื่นขึ้นมานั้นรวดเร็ว แต่ตอนนี้เขาเต็มไปด้วยความโกรธ สกิลตีเร็วเหนือแสงของ ชอ จุนซัง สามารถโจมตีผ่านช่องโหว่นั้นมาได้
ในตอนนั้น จง มินจี ก็เข้ามาช่วย
"ป้องกัน!"
สกิลป้องกันติดมากับโล่ห์ระดับ E ของเธอ บาเรียสีเทาปกคุลมร่างกายของ ชู ยังจิน
เคร้ง!
สกิลของ ชอ จุนซัง สามารถทำลายบาเรียได้ แต่ด้วยความโค้งของบาเรีย ทำให้ดาบของเขาไถลไปทางอื่นและพลาดเป้าไป ดาบสีแดงฟันเข้าที่ไหล่ของ ชู ยังจิน แต่มันไม่ร้ายแรงถึงชีวิต
ในตอนนี้ ชู ยังจิน คือคนที่น่าทึ่งที่สุด ถึงแม้ไหล่ของเขาจะโดดฟันแต่เขากลับไม่ลดความเร็วลงแม้แต่น้อย เขาเมินดาบที่ปักอยู่ที่ไหล่โดยสิ้นเชิง และพุ่งไปข้างหน้าด้วยพละกำลังที่มากกว่าเดิม ดาบเขาแทงไปที่คอของ ชอ จุนซัง
"แค...แค่ก"
ชอ จุนซัง กลายเป็นเถ้าถ่าน มันตายไปอย่างความหมาย
ในตอนนั้น ชอ ฮโย ได้ไล่ตามและฆ่า ฮวัง มันจิได้สำเร็จ เขารีบฆ่า ฮวัง มันจิ อย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าเขาจะร้องขอชีวิต พอหันกลับไปดูเหตุการณ์รอบตัว ก็พบว่า ชอ จุนซัง ได้ตายไปแล้ว
ชู ยังจิน ดึงเธอที่กลายเป็นดาบสีแดงออกมาจาไหล่ของตัวเอง เขากอดเธอและร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวัง
ชอ ฮโย มองดูเหตุการณ์นั้นอย่างเงียบๆ
“…จบแล้วงั้นเหรอ?'
เกมชิงบัลลังก์ได้มาถึงจุดสิ้นสุด
ต้องใช้เวลา 30 นาที ในการกำจัดราชา 26 คน จาก 43 คน แต่กลับใช้เวลาเพียง 5 นาที ในการกำจัดราชา 13 คน จาก 17 คน
เหลือราชาที่ยังมีชีวิตอยู่เพียง 4 คน ได้แก่ ราชาอัศวินคลั่ง จงมินจี ราชานักขัด คิม ฮยุนแบ็ค ราชาบริวาร ซง ซิมิน และราชาไร้บริวาร ชอ ฮโย
ความจริงแล้วก่อนที่ ชอ จุนซัง จะตายก็เหลือราชาเพียง 5 คนแล้ว
ชอ จุนซัง ต้องตายไปด้วยความโลภที่ไร้สาระของเขา
ราชาที่โดดเด่นต่างก็ตายไปเหลือเพียงราชาที่เป็นคนปกติเท่านั้น
ข้อความที่ใจกลางโรงยิมได้เปลี่ยนไป
{เวลาพัก}
จากนี้ไปบริวารจะสามารถทำอะไรได้ตามใจชอบ จะไม่มีใครออกจากโรงเรียนได้จนกว่าจะพลบค่ำ
การต่อสู้ที่โหดร้ายจบลงในท้ายที่สุด ผู้รอดชีวิตจากเกมพิเศษ 797 คน เหลือเพียง 483 คน