เฉาเหลียงฮาวมาหาเรื่องถึงที่เห็นๆ เหตุผลที่เขาพากลุ่มผู้ปกครองพวกนั้นมาเพราะว่าเขาต้องการที่จะดูถูกหลี่ไต้ ต่อหน้าคนอื่นๆ อีกอย่างตั้งเเต่ที่SA Student education มาเช่าที่ฝึกที่ศูนย์กิจกรรมเยาวชน ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของสนามกีฬา มันก็ไม่ได้เสียเวลาเฉาเหลียงฮาวในการเเวะมาหาหลี่ไต้
ความเป็นจริงคือ เฉาเหลียงฮาวก็เป็นเเค่โค้ชธรรมดาๆที่มาจากทีมกีฬาเทศบาล เขาไม่ได้เก่งอะไรเท่าไร ไม่งั้นเขาคงไม่มารับงานพาร์ทไทม์ต๊อกต้อยอยู่ตามคลาสฝึกกีฬาหรอก พวกโค้ชที่โครตเทพของจริงเขายุ่งอยู่กับกรฝึกนักกีฬาไปเเข่งกันหมด ไม่มีเวลามาฝึกกลุ่มนักเรียนม.ต้นที่กำลังจะสอบสมรรถนะเข้าม.ปลายพวกนี้หรอก
มีคำโบราณกล่าวไว้ว่า อย่าผลักดันใครบางคนมากเกินไป ไม่งั้นมันจะมองหน้ากันไม่ติดเวลาเจอกันอีกครั้งนึงภายหลัง
เอาจริงๆเฉาเหลียงฮาวไม่กล้าหือเเม้กระทั้งอาจารย์สอนพละในโรงเรียนม.ต้น เเต่ถึงอย่างงั้นหลี่ไต้ เป็นเด็กที่ยังเรียนไม่จบเเบบที่เฉาเหลียงฮาวไม่สนใจเลยซักนิด ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องที่ว่านักเรียนเเต่ละคนมีค่านายหน้าอยู่ เเล้วเขาไม่ได้รู้สึกผิดเลยที่จะทำอย่างงั้นกับหลี่ไต้ ถ้าเขาเเย่งนักเรียนของเขากลับคืนมาได้ในครั้งนี้ เขาก็จะได้ค่านายหน้ามาขึ้น 12คนก็หมายถึง12000หยวน เขาไม่ได้มาแค่จะหาเรื่อง แต่เขามาหาตังด้วย
เฉาเหลียงฮาวพูดเกี่ยวกับเรื่องของ”การทำให้เด็กหลงทาง”แล้วก็ตั้งใจพูดกับหลี่ไต้ โดยเฉพาะ เขาตั้งใจที่จะเรียกความสนใจจากหลี่ไต้ แล้วหลังจากนั้นก็ดูถูกเขา เขารู้ว่าเขาทำสำเร็จแล้วเมื่อหลี่ไต้ ถามเขา เขายิ้มอย่างต่ำช้าแล้วมองหลี่ไต้ จากหัวจรดเท้า เขาพูดด้วยความชิงชัน “ไอ้หนุ่ม ฉันดูก็รู้ได้เลยว่านายอายุไม่ถึง20ต้นๆ แล้วฉันก็เดาได้ว่านายน่าจะอายุมากกว่าเด็กนักเรียนพวกนั้นไม่เท่าไรเอง ใช่ไหม เอ๊ะ ถ้าคนอย่างนายทำงานเป็นโค้ชนี้ แบบนั้นเรียกว่าหลอกเด็กใช่ไหมเอ่ย?”
"ความสามารถมันไม่ได้เกี่ยวกับอายุซักหน่อย สิ่งสำคัญคือผลการฝึกมากกว่า ดูคุณซิ คนอย่างคุณที่เเก่กว่าผมเเต่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยก็มีเยอะเเยะ!" หลี่ไต้ สวนกลับการดูถูกนั้น
"โธ่ไอ้ลูกชาย เเกไม่น่าพูดกับฉันอย่างงั้นนะ รู้บ้างไหมว่าฉันเป็นใคร" เฉาเหลียงฮาวตอบตัวเองทันที "ฉันคือเฉาหลียงฮาว"
"เฉาเหลียงฮาว? เจ้านั้นนี้เอง ไม่เเปลกใจเลยที่เขาจะมาหาเรื่องเขาถึงที่" หลี่ไต้ ไม่ได้ติดใจอะไรเขามาก เอาเถอะ มันก็เป็นเรื่องการเเข่งขันระหว่างกัน ไม่เเปลกเพราะพวกเขาทำงานอยู่ในอาชีพเดียวกัน --ถึงอย่างงั้น หลี่ไต้ ตั้งเเง่สงสัยใจจรรยาบรรณของเฉาเหลียงฮาวในสิ่งที่เขาทำไว้กับtalent education หลี่ไต้ รู้สึกว่าเขาไม่จำเป็นที่จะต้องสุภาพกับคนไร้มารยาทอย่างเขา
เขายิ้ม เเล้วพูดว่า "ผมรู้จักคุณนะ คุณเป็นคนที่หนีเฉาเหลียงฮาวนี้!"
"หนีเหรอ เเกพูดถึงเรื่องอะไรนะ"โค้ชเฉาถามเเล้วพยายามทำตัวให้สง่างาม
"อยากให้ผมบอกทุกอย่างเลยเหรอ? โอเค ผมพยายามให้ความเกียรติคุณนะ เเต่คุณเหมือนจะไม่ต้องการมันเลย"
เขาถอนหายใจอย่างจงใจก่อนจะหันไปพูดกับผู้ปกครองข้างหลังเฉาเหลียงฮาว "โค้ชเฉาเหลียงฮาวเคยเป็นโค้ชที่Talent education เเล้วจู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีคุณสมบัติมากพอ เขาเลย หนีไปอยู่ที่SA student education!"
"ไร้สาระ!!" เฉาเหลียงฮาวตะโกนด้วยความโกรธเคือง
"ไร้สาระงั้นหรอ ไม่เลยซักนิด คุณเคยอยู่ที่talent educationในช่วงที่มีการลงทะเบียน เเต่เเล้ว หลังจากที่คุณเห็นว่านักเรียนที่จะเรียน ฝึกยากมากเกินไป คุณรู้ตัวเองว่าคุณไม่สามารถช่วยให้เด็กพวกนี้ให้ได้คะเเนนสูงๆได้ คุณเลยหนีออกมา โอเค ผมยอมรับว่าเด็กนักเรียนของเราค่อนข้างตัวใหญ่ เเล้วการฝึกก็ค่อนข้างทำได้ยาก เเต่ถึงอย่างงั้น คุณก็ไม่ควรยอมเเพ้ตั้งเเต่ก่อนที่จะเริ่ม!" หลี่ไต้ ค่อยเล่าเรื่องที่เขาเตรียมมาอย่างดี
"ตอเเหล! เเกเเต่งเรื่องขึ้นมา!" โค้ชเฉาตอนนี้ดูเหมือนจะเริ่มอายนิดหน่อย
“ไม่เอาน่า ถึงผมอาจจะแต่เรื่องขึ้นแต่ผมก็ไม่จำเป็นต้องแต่งเรื่องก็ได้มั้งครับ คุณลองถามคนอื่นๆก็ได้ว่าโค้ชเฉาเหลียวฮาว เคยอยู่กับTalent Educationมาก่อนหรือเปล่า วิธีนั้นคุณจะได้รับรู้ว่าผมพูดความจริง อ้อ ผมมีพยานด้วยนะ!” หลี่ไต้ พูดแล้วโบกมือให้เสี่ยวหมิงฮวงมาใกล้ เขาตบไหล่เสี่ยวหมิงฮวง แล้วมองไปที่โค้ชเฉา “โค้ชเฉา นี้คือนักเรียนของเราในTalent Education คุณต้องเคยเจอเขามาก่อนใช่ไหมละ คุณยังอยู่กับTalent Educationอยู่เลยตอนนี้เด็กคนนี้ลงทะเบียน”
เฉาเหลียงฮาวรู้สึกได้ว่าพ่อแม่ทุกคนตอนนี้เหมือนกำลังจ้องจับผิดเขาอยู่ เขาไม่คิดมาก่อนว่าหลี่ไต้ จะเป็นคนพูดคล่องขนาดนี้ เขาโดนหลี่ไต้ ไล่ต้อนจนเกือบจะจนมุมด้วยคำพูดไม่กี่ประโยคที่เต็มไปด้วยความไร้สาระของหลี่ไต้
“ใช่ ฉันเคยเจอ แล้วไง ฉันยังอยู่กับTalent Educationตอนเขาลงทะเบียน” เฉาเหลียงฮาวตะโกนแล้วพูดต่อ “ฉันเคยเป็นนักกีฬามามากกว่า10ปี แล้วก็เคยเป็นโค้ชมา7-8ปี ฉันฝึกนักกีฬามืออาชีพมามากมาย แม้กระทั้งนักกีฬาอาชีพของทีมกีฬาเทศบาลฉันก็ไม่เคยหวั่น กะอีแค่เด็กม.ต้น2-3คน มันไม่ได้มีความจำเป็นที่ฉันต้องหนีซักหน่อย ฉันแค่ออกมาเพื่อมารับงานที่ให้เงินเดือนสูงกว่า แค่นั้นเอง”
พวกผู้ปกครองข้างหลังเริ่มวิจารย์คำพูดของโค้ชฮาวเบาๆ
“ที่โค้ชเฉาพูดก็ถูกนะ เข้าเป็นถึงโค้ชจากทีมกีฬาเทศบาล ทำไมแค่นักเรียนม.ต้นแค่หยิบมือจะไปทำให้เขากลัวได้ยังไง”
“แม้แต่นักกีฬามืออาชีพยังเป็นเรื่องง่ายๆสำหรับโค้ชฮาว แค่เด็กค่อนข้างอ้วน2-3คนก็คงสบายๆ”
“ฉันเกือบจะหลงเชื่อคำของพ่อหนุ่มคนนั้นแล้วนะเนี่ย ถ้าดูจากความสามารถของโค้ชฮาวแล้ว มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะกลัว มันต้องเป็นเพราะเขาออกไปเพื่อจะไปได้งานที่รายได้ดีกว่า
หลี่ไต้ ไม่ได้รีบร้อนแก้ตัวอะไรเท่าไร เขาลูบไหล่เสี่ยวหมิงฮวงแล้วพูด “โค้ชฮาว ผมจำได้ว่าคุณไม่ใช่แค่เคยเจอนักเรียนคนนี้ แต่ยังเคยสัญญากับเขาตอนลงทะเบียนว่าคุณจะช่วยให้เขาดึงข้อได้5-6ครั้งหลังจากผ่านการฝึก2สัปดาห์ ถูกต้องไหมครับ?”
เฉาเหลียงฮาวจำได้ดี แต่เขายังไม่ยอมรับในทันที เขากังวลว่านี้อาจจะกับดักของหลี่ไต้ ที่ทำขึ้นมา เขาคิดแล้วคิดอีก แล้วก็รู้สึกว่าการสัญญานี้มันไม่ได้มีปัญหาอะไร เลยพยักหน้า แล้วตอบว่า “ใช่ ถึงแม้ว่าเขาจะตัวใหญ่ไปหน่อย แต่ฉันเชื่อว่าเขาสามารถทำท่าดึงข้อได้6ครั้งก่อนการสอบสมรรถนะม.ปลายได้ถ้าเขามาฝึกกับฉัน”
เฉาเหลียงฮาวจงใจพูดว่า 6ครั้ง แทนคำว่า 5หรือ6ครั้ง เพื่อแสดงศักยภาพของเขา บทสนธนาของผู้ปกครองข้างหลังเขาก็ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง
“ดึงข้อ6ครั้งเลยเหรอ นั้นก็12คะแนน คาบเส้นสอบผ่านมาได้นี้!”
“เขาสมควรจะเป็นโค้ชมืออาชีพจากทีมกีฬาเทศบาลจริงๆถ้าเขาสามารถทำให้เด็กตัวใหญ่คนนั้นดึงข้อได้6ครั้ง ฉันเดาว่าไม่มีโค้ชคนไหนเคยทำแบบนั้นได้แน่ๆ!”
“เราคิดถูกแล้วที่เลือกโค้ชฮาว ฉันรู้สึกพอใจมากเลยถ้าลูกชายฉันสามารถดึงข้อได้6ครั้งในการสอบเข้าม.ปลาย”
เฉาเหลียงฮาวฟังอย่างตั้งใจแล้วรู้สึกภูมิใจในตัวเอง
“คุณหลอกนักเรียน!” หลี่ไต้ จู่ๆก็พูดขึ้นมา
“แกพูดว่ายังไงนะ” โค้ชฮาวถามกลับ
“ผมบอกว่า คุณนั้นแหล่ะ ที่เป็นคนหลอกนักเรียน” หลี่ไต้ หยุดซักครู่ก่อนจะพูดต่อ “ผมขอย้อนคำพูดที่คุณพูดไว้กับผมเมื่อนาทีก่อน คุณช่วยเด็กให้ดึงข้อได้แค่6ครั้งได้ใน2อาทิตย์ นี้มันเสียเวลาเด็กนักเรียนไม่ใช่เหรอ?”
เฉาเหลียงฮาวหัวเราะหลังจากได้ยินคำของหลี่ไต้ “ไอ้หนู แกโง่หรือแกล้งโง่เนี่ย ดึงข้อ6ครั้งใน2อาทิตย์นี้ไม่ธรรมดาแล้ว มีแต่ฉัน เฉาเหลียงฮาว เท่านั้นที่กล้ารับปาก โค้ชคนอื่นไม่มีวันการันตีได้แบบนี้หรอก!”
“นั้นไงผมถึงบอกว่าคุณมันหลอกลวงเด็กนักเรียน” หลี่ไต้ ตบไหล่เสี่ยวหมิงฮวงแล้วบอก “ไปขึ้นบาร์โหนแล้วแสดงให้พวกนี้เห็นซิว่านายดึงข้อได้กี่ครั้ง!”