ตอนที่ 3 - บาร์บีคิว
ใช่ ประโยคนี้หยุดคำถามของสาวงามนั้น จะใช้อะไรซื้อดี? คุณใช้เงินหรือไม่? การใช้เงินบนเกาะร้างนี้คืออะไร? ถ้ามันมีประโยชน์ กู่เสี่ยวเล่อจะไม่โยนกระเป๋าสตางค์ของเหยื่อคืนใช่มั้ย? แต่ถ้าไม่ต้องการเงินจะเอามะพร้าวไปแลกอะไรได้อีก?
เธอสัมผัสทั้งตัว แต่ไม่พบสิ่งที่มีค่ามากกว่านี้ กู่เสี่ยวเล่อเมื่อเห็นสาวงามแสดงความรู้สึกที่น่าอายของเธอ โค้งงอริมฝีปากของเขาลงและเริ่มมองขึ้นและลงไปที่เธอด้วยความตั้งใจที่ไม่สุภาพ เขาทำให้สาวงามรู้สึกอึดอัด และเธอก็ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย มือและเท้าอันบอบบางไม่รู้จะปกปิดตัวเองที่ตรงไหน
ถ้าไม่ใช่ตอนนี้เธอกำลังขอร้องเขา เกรงว่าจะต้องสาปส่งชายขี้เหล่คนนี้ไปนานแล้ว และหันจากไป! แต่ตอนนี้... เธอรู้สึกกระหายน้ำและทนไม่ได้จริงๆ ดูมะพร้าวเป็นสิบลูกหรือมากกว่านั้นในถุงตาข่ายของกู่เสี่ยวเล่อ สาวงามยังคงเลียริมฝีปากที่แตกของเธอด้วยลิ้นของเธอ
"ฉันไม่ต้องการเงินอีกต่อไป แต่ถ้าคุณยินดีที่จะแลกเปลี่ยนบางอย่าง ฉันสามารถให้มะพร้าวแก่คุณหนึ่งหรือสองลูกที่นี่ " หลังจากมองดูสักครู่ กู่เสี่ยวเล่อผิวปาก พูดพร้อมกับแสดงความสำเร็จในสายตาของเขา จะแลกเปลี่ยนกับอะไร? เมื่อได้ยินเช่นนี้ สาวงามนั้นก็ตื่นตัวมากขึ้น นี่คือเกาะที่ไม่มีใครอยู่ ตอนนี้พวกเขาสองคนถูกขังอยู่ ชายคนนั้นบอกว่าเขาไม่ต้องการเงิน งั้น งั้น แล้วเขาต้องการอะไรอีกล่ะ?
เมื่อเห็นแววตาของเขาด้วยเจตนาที่ไม่ดี เป็นไปได้ไหมว่าเขาต้องการใช้ร่างกายเพื่อแลกมะพร้าวเหล่านี้ ... เมื่อนึกได้เช่นนี้ สาวงามก็จับจ้องไปที่กู่เสี่ยวเล่อ มองไปที่ใบหน้าที่เผยรอยยิ้มอย่างแยบยล :
"คุณ อย่าคิดว่าคุณมีมะพร้าว คุณจะคิดอะไรเกินเลยกับฉันมากเกินไป ฉันจะบอกคุณว่า แม้ว่าฉันจะตายด้วยความกระหายและอดตาย ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณสัมผัสตัวฉัน! "
เ
มื่อเห็นความขุ่นเคืองของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ หญิงสาวผู้บริสุทธิ์จึงสาบานต่อความตาย กู่เสี่ยวเล่อหัวเราะเบา ๆ
“ คุณ คุณหัวเราะอะไร เป็นเพราะฉันเห็นใบหน้าที่น่าเกลียดของคุณ และปกปิดมันด้วยรอยยิ้มปลอม ๆ ! " สาวงามจ้องไปที่กู่เสี่ยวเล่ออย่างดุเดือดและถาม
ความคิดของเธอในตอนนี้คือ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถหามะพร้าวลูกนี้ได้ มันเป็นการดีกว่าที่จะกล้ำกลืนความอัปยศและกล่าวอีกสองสามคำ และมีช่วงเวลาที่ดี
“ ผมขอร้อง ผมแยกตัวออกมาก่อนเช่นนั้นสงบสติอารมณ์ก่อนไหม? คุณได้ยินผมบอกวิธีให้มะพร้าวคุณเมื่อไหร่? แน่นอนว่าหากคุณยินดีที่จะชำระด้วยวิธีนี้ ส่วนตัวไม่มีความเห็น! " กู่เสี่ยวเล่อเห็นของงามๆ ขนาดใหญ่ที่กำลังล่อลวงตัวเอง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะในใจ
“ ฝันไปเถอะ! แต่แล้วสิ่งที่คุณเพิ่งพูดให้ฉันแลกมะพร้าว หมายความว่าอย่างไร? "
เธอคิดว่าเธอเข้าใจจริงๆ ว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร ใบหน้างามของสาวงามผุดขึ้นด้วยความอับอาย แต่ก็ยังแปลกมาก
บนเกาะร้างแห่งนี้ หากเธอเป็นสตรีที่อ่อนแอ เธอไม่ใช้ร่างกายของเธอ จะใช้อะไรแลกเปลี่ยนเสบียงได้อีก?
"สิ่งที่ผมพูดคือชื่อของคุณจริงๆ!" กู่เสี่ยวเล่อยิ้มจาง ๆ
“ ชื่อของฉัน?” โฉมงามสับสนมากขึ้น เมื่อมองไปที่สีหน้างงงวยของคนที่อยู่ตรงข้ามและไม่สามารถทำความเข้าใจกับเรื่องนี้ได้ ความรู้สึกถึงความสำเร็จในใจของกู่เสี่ยวเล่อนั้นท่วมท้นมากยิ่งขึ้น
หากสาวงามระดับนี้อยู่ในประเทศจีน นับประสาอะไรกับระยะทางสั้น ๆ เช่นนี้ ให้เธอต้องถามคำถามกับตัวเอง กลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้คุยกัน! แน่นอนว่าเป็นความพึงพอใจในความคิดโอตาคุของเขา สาวงามที่ฝั่งตรงข้ามไม่สามารถเข้าใจได้โดยธรรมชาติ กู่เสี่ยวเล่อระงับความภาคภูมิใจภายในของเขาอย่างลับๆ และพูดว่า :
"ถูกต้อง! ผมแค่ต้องการชื่อของคุณ ไม่ต้องคิดมาก ตอนนี้เราเป็นผู้รอดชีวิตที่ติดอยู่บนเกาะเดียวกัน หากคุณต้องการรอจนกว่าการช่วยเหลือจะมาถึง ทุกคนต้องร่วมมือกัน งั้นผมขอถามชื่อคุณ ไม่มากไปใช่มั้ย? "
สิ่งที่กู่เสี่ยวเล่อพูดทำให้สาวงามรู้สึกต่อเขาดีขึ้นอย่างมาก คิดในใจมองว่าอีกฝ่ายเป็นคนนิสัยเสียตั้งแต่แรก พูดด้วยความอับอายบนใบหน้าของเธอ: “ กลายเป็นว่าเป็นอย่างนั้น นั่นเป็นความเข้าใจผิดของฉัน! ฉันชื่อหนิงเล่ย หนิงที่หมายความว่าเงียบสงบ เล่ยคือดอกไม้ที่ผลิบาน "
"คนก็เหมือนกัน แต่ชื่อเพราะกว่า! มะพร้าวอยู่ตรงนั้น เลือกหยิบเอง! " กู่เสี่ยวเล่อเอื้อมมือออกและแสดงท่าทางเชิ้อเชิญ หนิงเล่ยพยักหน้าอย่างรวดเร็วและขอบคุณเขา สองสามก้าววิ่งไปที่กองมะพร้าว ก้มตัวลงแล้วหยิบมันขึ้นมา มันเป็นเพียงการกระทำที่เธอคิดว่าไม่สามารถทำได้ปกติไปกว่านี้
อย่างไรก็ตาม กู่เสี่ยวเล่อที่ด้านหลังแทบทนไม่ได้ที่จะพ่นเลือดกำเดาออกมา หนิงเล่ยสวมเพียงกางเกงขายาวผ้าเดนิมสีฟ้าอ่อน รูปร่างสวยมากอยู่แล้ว การนั่งพับขาทั้งสองนี้คือการวางขายาวสองข้างผ้าสองชิ้นด้านข้างถูกยืด ดูหนิงเล่ยนั่งยองๆ เพื่อเก็บมะพร้าว กู่เสี่ยวเล่อรู้สึกว่าเขาได้รับแรงผลักดันอย่างฮึกเหิมจากการสะสมของเส้นผมให้หนาในวัย 20 ปีของเขา
ถ้าไม่ใช่เพราะความหิวในท้องของเขา กลัวว่าเขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้นานแล้ว พุ่งไปหาหนิงเล่ยจากด้านหลัง แนะนำการเลือกมะพร้าวอย่างใกล้ชิด แน่นอนว่าในฐานะคนที่มีการศึกษาสูง ยังคงมีเสียงในใจของกู่เสี่ยวเล่อที่เตือนตัวเองอยู่ตลอดเวลา : ทำอย่างนั้นไม่ได้ แม้ว่าที่นี่จะเป็นเกาะร้าง ก็ไม่ควรทำ อย่างน้อยก็ตอนนี้ ...
ค้นหาและเลือกเป็นเวลานาน ในที่สุดหนิงเล่ยก็หยิบมะพร้าวออกมาสองลูก จากทั้งหมดที่ดูเหมือนจะน่าพอใจ กอดมันไว้อย่างพอใจหันกลับมาและหันกลับไปขอบคุณกู่เสี่ยวเล่ออีกครั้ง แต่เมื่อหนิงเล่ยเห็นกู่เสี่ยวเล่อด้วยรอยยิ้มในดวงตาของเขารอยยิ้มนั้นเริ่มค่อยๆ หยุดนิ่ง คิ้วสองข้างโค้งและสุดท้ายขมวดเข้าหากัน พูดอย่างโกรธ ๆ ว่า : "นิสัยแย่!" หันกลับมาและจากไป!
“ นิสัยแย่?” ประโยคนี้ทำให้กู่เสี่ยวเล่อสับสนเล็กน้อย เมื่อกี้คุณมีทัศนคติที่ดีหรือเปล่า? ทำไมจู่ๆ ถึงพูดกับตัวเขาว่านิสัยแย่? ผู้หญิงคนนี้รู้วิธีอ่านใจไหม? เห็นเจตนาร้ายของเขาที่มีต่อเธอ? ไม่มีทาง? เทพขนาดนั้นเลยเหรอ?
อย่างไรก็ตาม กู่เสี่ยวเล่อเหลือบมองตัวเองและตระหนักได้ในทันใด ใช่ ตราบใดที่เขาไม่ปล่อยให้ใครมาเดาว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ตอนนี้โดยสุ่มสี่สุ่มห้า
“ นิสัยแย่ก็นิสัยแย่สิ อย่างไรก็ตาม นี่คือเกาะร้าง ฉันแค่ใช้สายตาที่ขี้โกง เอะอะอะไรก็ว่า ดูแล้วก็ไม่ท้อง! " กู่เสี่ยวเล่อกระซิบและบ่นเกี่ยวกับอารมณ์ของคุณหนูหนิงเล่ย
อย่างไรก็ตาม การบ่นก็เป็นเรื่องของการบ่น และปัญหาปากท้องของเขายังคงเป็นสิ่งสำคัญอันดับแรก แม้ว่าเม่นทะเลและหอยนางรมที่เพิ่งขึ้นจากน้ำจะสามารถรับประทานได้แบบดิบๆ แต่กู่เสี่ยวเล่อไม่กล้าลองง่ายๆ เพราะนี่ไม่ได้อยู่ในเมือง แต่เป็นเกาะร้าง! หากคุณกินอาหารทะเลดิบแบบลวก ๆ โดยไม่มีเงื่อนไขทางการแพทย์ใด ๆ เผื่อท้องเสียอาจถึงแก่ชีวิต!
โชคดีที่ชายหาดอยู่ไม่ไกลจากป่า ในไม่ช้า กู่เสี่ยวเล่อก็หยิบกิ่งไม้จำนวนมากเป็นฟืนแห้ง ตั้งกองไฟชั่วคราว "ฟั๊บฟั๊บฟั๊บ!" หลังจากสะบัดสามครั้งติดต่อกัน ไฟแช็ก ZIPPO ของเขาในที่สุดก็มีเปลวไฟสีฟ้าอ่อน กู่เสี่ยวเล่อพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและจุดไฟได้สำเร็จ กิ่งไม้แห้งส่งเสียงแตกในกองไฟเหมือนเมล็ดถั่วแตก
กู่เสี่ยวเล่อโยนหอยนางรมและเม่นทะเลทั้งหมดที่เขาเพิ่งพบลงไป ในไม่ช้ากลิ่นของอาหารทะเลก็ฟุ้งกระจายจากกองไฟ กู่เสี่ยวเล่อเฝ้าดูเปลือกหอยย่างเปิดออก เผยให้เห็นเนื้อหอยนางรมที่ขาวอวบและนุ่มภายใน น้ำลายกำลังจะหยดออกมา ไม่นานนี้ เขาดึงหอยนางรมออกจากกองไฟอย่างรวดเร็วพร้อมกับกิ่งไม้ในมือ หอยนางรมย่างสดร้อนมาก กู่เสี่ยวเล่อยังคงเป่าลมหายใจของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่สามารถกินได้ทันที
แต่ในขณะนี้ ทันใดนั้นก็มีเสียงโค๊กคร๊ากในท้องจากด้านหลังเขา! กู่เสี่ยวเล่อหันศีรษะของเขาไปอย่างตื่นตัว พบว่าหนิงเล่ยสาวสวยกำลังถือมะพร้าวสองลูกที่เธอเพิ่งหยิบไป มองตรงไปที่หอยนางรมย่างสดของกู่เสี่ยวเล่อ กลืนน้ำลาย ...