ตอนที่ 9 – สัตว์ร้าย
สำหรับวงจรสมองของคุณหนูหนิงนั้น กู่เสี่ยวเล่อพูดไม่ออกจริงๆ! เธอสามารถจินตนาการว่าตัวเขาเป็นคนบ้ากระหายเลือดที่ต้องการกินคนได้หรือไม่? คุณไม่ได้มองคนในทางที่ผิดใช่มั้ย?
“ ฉันอยากจะบอกคุณหนูหนิงของฉัน แม้ว่าเราจะอยู่บนเกาะที่โดดเดี่ยว แต่ก็ยังห่างไกลจากการใช้กระสุนและอาหารจนหมด มีอาหารมากมายในน่านน้ำรอบเกาะนี้ฉันจำเป็นต้องกินคนตายหรือไม่? "
เมื่อพูดถึงสิ่งนี้ กู่เสี่ยวเล่อก็หยุดจากนั้นมองไปที่หนิงเล่ยตรงหน้าเขา และกล่าวเสริมว่า
“ ถึงฉันจะอยากกินคน ผมต้องกินเนื้อสดแบบนี้ก่อน? อย่างคุณใช่มั้ย? " คำพูดของกู่เสี่ยวเล่อทำให้หนิงเล่ยกระโดดขึ้นสูงด้วยความตกใจ
ในขณะที่เธอหยิบกิ่งไม้ขึ้นมาจากพื้นดินที่ไม่หนาเท่านิ้วมือของเขา โบกมือไปเรื่อย ๆ ในขณะที่พูดว่า : “ คุณเข้าใกล้ฉันอีกก้าวหนึ่ง ฉันฉันฉันจะสู้กับคุณ! " เป็นเพียงเพราะ หนิงเล่ยใช้กำลังมากเกินไปเมื่อเธอโบกมือ เมื่อได้ยินเสียงคลิกของกิ่งไม้ก็หักออก
เมื่อมองไปที่สาวงามที่อยู่ฝั่งตรงข้ามหน้าซีดด้วยความตกใจ กู่เสี่ยวเล่ออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ไม่ใช่ว่าเขาจงใจจะทำให้เธอตกใจ บนเกาะที่โดดเดี่ยวห่างไกลจากหนทาง ความสุขของเขาเพียงอย่างเดียวคือการได้แกล้งสาวสวยที่อยู่ตรงหน้า กู่เสี่ยวเล่อที่หัวเราะมากพอแล้วโบกมือให้เธอ สั่งให้หนิงเล่ยไม่ต้องกลัว
"ผมแค่สร้างภาพเปรียบเทียบ คุณสวยมากจริงๆ ถ้าให้ผมกินคุณ ผมไม่เต็มใจจริงๆ และคุณหนูแสนสวยของผม คุณควรคิดก่อน ผมไม่ได้ขุดหลุมศพของผู้ชายคนเมื่อวานนี้ ผมเพิ่งตื่นขึ้นมาและพบว่าหลุมฝังศพของเขาถูกขุดขึ้นโดยบางสิ่ง!" คำอธิบายของกู่เสี่ยวเล่อทำให้หนิงเล่ยโล่งใจเล็กน้อย
แต่ทันใดนั้น เธอก็กระโดดขึ้นอีกครั้งด้วยความสยองขวัญ : “ คุณไม่ได้ขุดมันเหรอ? แล้วใครเป็นคนขุด? บนเกาะนี้มีเพียงเราสองคนทั้งคุณและฉันไม่ได้สัมผัสหลุมศพ หลุมศพของเขาถูกเปิดออกด้วยตัวเองได้อย่างไร? เป็นไปได้ไหมที่เขากลายเป็นซอมบี้? แล้วคลานออกมา? "
เมื่อหนิงเล่ยพูดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ทำจากผงหยกนั้นซีดขาวด้วยคำพูดของเขาเอง หลังจากกลืนน้ำลายเธอก็เอนตัวพิงกู่เสี่ยวเล่ยโดยไม่รู้ตัว ในเวลานี้ ในความคิดของเธอฉากภาพยนตร์ที่คล้ายกับ Resident Evil ได้เริ่มปรากฏขึ้นฉากที่น่ากลัวที่ซอมบี้ที่มีเขี้ยวไล่ตามทั้งสองคนที่วิ่งข้ามเกาะ
"หยุด หยุด! คุณหนูของผม เราเลิกหลอนกลัวตัวเองก่อนได้ไหม ผมเพิ่งเห็นหลุมฝังศพถูกขุดออก คุณนึกถึงซอมบี้หรือ? จินตนาการของคุณล้ำเกินไปไหม? นอกจากนี้ แม้ว่าชายคนนั้นจะคลั่งแค้นในอกของเขาจริงๆ กลายเป็นซอมบี้ที่เลือกคนกิน อย่ากลัว! "
หนิงเล่ยงงงวยกับคำพูดของกู่เสี่ยวเล่อและถามอย่างรวดเร็ว : “ ทำไมคุณไม่กลัว”
"ฮื้อ! แม้ว่าเขาจะเป็นซอมบี้ มันเป็นซอมบี้ไม่มีขา คลานและคลานไปบนพื้นด้วยแขนเพียงสองข้าง คุณกลัวว่าเขาจะจับผิดคุณและกัดคุณ? "
"ก็จริงด้วย! เฮ้เฮ้ กู่เสี่ยวเล่อ คุณกำลังทำอะไรอยู่? " หนิงเล่ยพยักหน้าอย่างเชื่อมั่น อย่างไรก็ตาม เธอพบว่ากู่เสี่ยวเล่อที่อยู่ตรงข้ามได้ลุกขึ้นและวิ่งไปที่หาดทรายที่เปิดโล่งแล้วรีบถามจากด้านหลัง
“ ผมไม่สนหรอกว่าเขาจะกลายเป็นซอมบี้หรืออย่างอื่น ผมต้องคิดให้ออกว่าเกิดอะไรขึ้น! " กู่เสี่ยวเล่อเดินไปที่หลุมศพโดยไม่หันกลับมามอง
"คุณ คุณ คุณรอฉันก่อน!"หนิงเล่ยไม่อยากไป แต่กลัวเล็กน้อยว่าเธอจะถูกซอมบี้โจมตีเพียงลำพัง วิ่งไล่ตามเขาอย่างเร่งรีบ
ไม่นานทั้งสองคนก็เดินไปยังหาดทรายโกลาหลที่ถูกขุดขึ้นมา กู่เสี่ยวเล่อย่อตัวลงและตรวจสอบอย่างระมัดระวัง
แม้ว่าหนิงเล่ยจะยังคงมีความหวาดกลัวอยู่ในใจ แต่โชคดีที่เป็นตอนเช้า ท้องฟ้าที่สดใสเต็มไปด้วยแสงแดด คิดว่าชายที่เปลี่ยนเป็นซอมบี้จริงๆ ไม่กล้าออกมาใช่มั้ย?ดังนั้นเธอจึงนั่งยองๆ อยู่ข้างหลังกู่เสี่ยวเล่อและดูด้วยกัน
ในเวลานี้ หลุมฝังศพที่พวกเขาขุดชั่วคราวเมื่อวานนี้ว่างเปล่าแล้ว ร่างของชายที่ไม่มีขาได้หายไป ทรายข้างหลุมฝังศพก็ยุ่เหยิงมากและคราบเลือดสีแดงเข้มบางส่วนก็ไหลออกมาจากหลุมฝังศพ
"ไม่ดี!" หลังจากสังเกตอยู่สักพัก กู่เสี่ยวเล่อกล่าวด้วยใบหน้าที่หนักอึ้ง
“ มีอะไรเหรอ? เป็นซอมบี้จริงๆ หรือ? " หนิงเล่ยถามด้วยความประหลาดใจกับคำพูดของกู่เสี่ยวเล่อ
“ คุณรู้จักแต่ซอมบี้! นี่มันร้ายแรงยิ่งกว่าการกลายเป็นซอมบี้! คุณดู จะเห็นจากรูปร่างและมุมมองภายนอกว่าทรายถูกเขี่ยออก เห็นได้ชัดว่าหลุมฝังศพชั่วคราวนี้ถูกขุดจากภายนอกโดยบางสิ่ง! " ในขณะที่พูดกู่เสี่ยวเล่อสัมผัสทรายที่ยกขึ้นด้านนอกด้วยมือของเขาและวนมันกับนิ้วมือของเขาเอง
“ แล้วใครเป็นคนทำ” หนิงเล่ยสะดุ้ง
“ ใครเป็นคนทำแน่นอนว่าไม่มีใครทำ!” กู่เสี่ยวเล่อกล่าวอย่างเชื่อมั่นมาก
“ เมื่อมองไปที่รอยเท้าเหล่านี้จะเห็นได้ชัดว่าสัตว์ร้ายตัวหนึ่งขุดร่างของมนุษย์ขึ้นมาจากหลุมฝังศพ แล้วลากไป! " ในขณะที่พูด กู่เสี่ยวเล่อชี้ไปที่เส้นทางลากที่ทอดยาวจากที่ตั้งของหลุมศพไปยังป่าที่ห่างไกล
หนิงเล่ยเข้าไปดูใกล้ ๆ แน่นอนว่าข้างร่องรอยการลากเหล่านี้ มีรอยเท้าของสัตว์ร้ายหลายแถวปะปนกันอย่างโกลาหล
“ นี่มันสัตว์ชนิดไหนกันนะ?”
“ ไม่ใช่แมว คุณเห็นรอยเท้าเหล่านี้คือห้านิ้วเท้า แมวมีเพียงสี่นิ้ว และรอยเท้าที่แมวทิ้งไว้ควรเป็นรูปไข่ ลักษณะอุ้งเท้าที่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนควรเป็นกรงเล็บ แต่ยังบอกไม่ได้ว่าเป็นสุนัขพันธุ์ไหน! "
แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อจะเป็นคนถ่อมตัวมาก แต่เขาก็ทำให้หนิงเล่ยประหลาดใจที่มองเขามาตลอด เธอคิดเสมอว่าชายที่หน้าตาชั่วร้ายคนนี้ ไม่มีอะไรนอกจากรังแกเธอ? แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอสามารถติดอยู่บนเกาะที่โดดเดี่ยวกับกู่เสี่ยวเล่อได้ บางทีมันอาจจะเป็นเรื่องโชคดี
“ งั้น ถ้าในกรณีที่เป็นหมาล่ะก็ เป็นหมางั้นหรือ? อาจจะเป็นหมาจรจัดหรือเปล่า?” คำถามของหนิงเล่ยทำให้กู่เสี่ยวเล่อเกาหัวด้วยความโกรธ
“ ผมขอบอกคุณหนูว่า ตอนนี้เราอยู่บนเกาะร้างที่ไม่สามารถเข้าถึงได้อย่างแท้จริง หมาจรจัดที่ไหน? กรงเล็บเหล่านี้ไม่ใช่หมาป่า แต่ยังรวมถึงสัตว์ร้ายเช่นไฮยีน่าที่หากินเป็นกลุ่ม สัตว์เหล่านี้ไม่ควรเข้าไปยุ่งด้วย ไม่มีอะไรที่ไม่สามารถกินได้ในสูตรอาหารของพวกมัน แม้แต่สิงโตและเสือตราบใดที่พวกมันถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ทุกตัวมองหาโอกาสที่จะโจมตี ดังนั้นนับประสาอะไรกับมนุษย์อย่างเรา! " หลังจากที่กู่เสี่ยวเล่ออธิบายเสร็จ ใบหน้าของหนิงเล่ยก็ซีดลงด้วยความตกใจ
“ นั่นสิ ทำไมเมื่อคืนพวกมันเอาศพไปจากหลุมศพ โดยไม่โจมตีเรา? " หนิงเล่ยถามด้วยเสียงสั่น
"คำตอบนั้นง่ายมากเพราะเรามีไฟที่นั่น! โดยปกติสัตว์ร้ายเหล่านั้นจะกลัวไฟ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ชีวิตของคุณเป็นเรื่องใหญ่มาก ถ้าเมื่อคืนคุณไม่ได้ย้ายมานอนข้างๆ ผมชั่วคราว กลัวว่าศพในหลุมศพจะไม่ใช่คนเดียวที่ถูกลากออกไปตอนนี้! " คำพูดของกู่เสี่ยวเล่อทำให้จักรพรรดินีหนิงเล่ยหวาดกลัว
เพราะเธอได้ดูรอยเท้าสัตว์ร้ายบนชายหาดอย่างใกล้ชิด แน่นอนว่ากู่เสี่ยวเล่อกล่าวว่ารอยเท้าเหล่านี้อยู่ข้างหลุมฝังศพ พวกมันยังคงเดินหน้าต่อไปจนกระทั่งเมื่อคืนห่างจากพวกเขาที่นอนหลับไม่ถึง 50 เมตร ที่ซึ่งรอยเท้านั้นอัดอยู่อย่างหนาแน่น เห็นได้ชัดว่าสัตว์ร้ายเหล่านั้นวนเวียนอยู่ไม่ไกลจากพวกเขาเป็นเวลานาน ลังเลว่าจะล่าพวกเขาไหม
หากไม่มีกองไฟดังกล่าว กลัวว่าเธอจะกลายเป็นอาหารในท้องของสัตว์ร้ายเหล่านี้ในขณะนี้!