ตอนที่ 14 - การปีนต้นไม้
ฟังคำพูดของกู่เสี่ยวเล่อ หนิงเล่ยรู้สึกว่าผมของเธอกำลังจะลุกตั้งขึ้น
เธอจ้องด้วยดวงตาเบิกกว้าง แน่นอนว่าเธอพบแสงสีเขียวคู่นั้นทุกครั้งที่เข้าใกล้แคมป์ของพวกเขาอย่างช้าๆ! ในตอนนี้ หนิงเล่ยไม่มีความคิดอะไรเลย เธอจับไหล่ของกู่เสี่ยวเล่อด้วยมือของเธอโดยไม่รู้ตัว ดูเหมือนว่ามีเพียงไหล่นี้ที่เหลืออยู่ในโลกให้เธอพึ่งพา
"แย่แล้ว ดูเหมือนไฟจะไม่สามารถทำให้พวกมันตกใจได้!" ทันใดนั้นกู่เสี่ยวเล่อที่ย่อตัวลงและเอนไปทางหนิงเล่ย ลุกขึ้นทันที ดึงหนิงเล่ยตัวสั่นขึ้นมา : "เร็วขึ้นไปที่ต้นไม้!"
ในเวลานี้ หนิงเล่ยก็เริ่มสังเกตเห็นว่าความเร็วในการเคลื่อนที่ของจุดแสงสีเขียวเหล่านั้นเริ่มเร่งขึ้นอย่างกะทันหัน ดูเหมือนว่าสัตว์ร้ายได้เริ่มวิ่งจ็อกกิ้งแล้ว เห็นได้ชัดว่าพวกมันกำลังจะเริ่มล่าพวกเขา!
โชคดีที่ต้นปาล์มที่กู่เสี่ยวเล่อสร้างเปลญวนอยู่ข้างๆ พวกเขา แต่ลำต้นของต้นปาล์มโดยทั่วไปจะมีลักษณะค่อนข้างตรง กู่เสี่ยวเล่อต้องทำงานอย่างหนักเพื่อปีนขึ้นไปในระหว่างวัน ตอนนี้ให้คุณหนูผู้เอาแต่ใจที่ไม่มีแรงแม้แต่จะรัดคอไก่ เพียงแค่ปีนขึ้นไปแบบนี้ง่ายแค่ไหน!
หนิงเล่ยกอดลำต้นของต้นไม้ด้วยมือทั้งสองข้างและนั่งยอง ๆ เป็นเวลานาน ไม่ได้ปีนขึ้นไปไกลเกินไป ในทางตรงกันข้ามมือร้อนและอึดอัด เมื่อเขาคลายมือเล็กน้อยทั้งคนก็ล้มลงกลับไปที่พื้น
ในเวลานี้กลุ่มของจุดแสงสีเขียวที่แสดงถึงดวงตาของสัตว์ร้ายได้ก้าวไปยังตำแหน่งที่ห่างจากพวกเขาไม่ถึง 30 เมตร ในเวลานี้พวกเขาไม่เพียงแต่มองเห็นดวงตาสีเขียวของพวกมัน ยังเห็นโครงร่างของร่างกายทั้งหมดอย่างชัดเจน
พวกนี้มีลำตัวยาวประมาณหนึ่งเมตร หัวมีลักษณะคล้ายกับสุนัขมาก แต่หูกลมใหญ่นั้นเด่นชัดมาก ขนสีกากีกระจายอย่างสม่ำเสมอด้วยแผ่นสีน้ำตาลกลม ขาหน้าสูงและขาหลังต่ำราวกับว่ากำลังเดินกะเผลก
“ ไม่นะ เป็นไฮยีน่าจริงๆ! ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่! รีบไปที่ต้นไม้! " กู่เสี่ยวเล่อซึ่งได้เห็นสถานการณ์ในอีกด้านหนึ่งแล้วก็ตกใจ เขากอดหนิงเล่ยที่ยังถูกับต้นไม้ใหญ่ที่พื้นและผลักขึ้นอย่างแรง!
"โอ้! มือของคุณอย่าแตะต้องฉัน!" แม้ว่าสถานการณ์จะวิกฤต หนิงเล่ยที่กอดต้นไม้อดไม่ได้ที่จะตะโกน
แต่ไม่เป็นไรที่เธอจะกรีดร้อง ไฮยีน่าเหล่านี้มักจะลังเลเล็กน้อยว่าควรจะพุ่งเข้าหาโดยตรงหรือไม่ อย่างไรก็ตาม พวกมันไม่เคยล่าสัตว์หรือแม้แต่เห็นมนุษย์บนเกาะแห่งนี้ แสงไฟที่ส่องประกายทำให้พวกมันไม่แน่ใจเล็กน้อย
แต่หนิงเล่ยตะโกนว่า ทันใดนั้นทำให้พวกมันรู้ว่าไม่มีอะไรต้องกลัวที่จะตรงเข้าไป!ทันใดนั้น ไฮยีน่าหลายตัวที่เห็นได้ชัดก็เริ่มเร่งความเร็ว รีบไปที่แคมป์ของกู่เสี่ยวเล่อและรีบวิ่งไป
"แม่เอ้ยยย! ถ้าไม่ขึ้นไปอีกเราคงจบ! " มองไปที่หนิงเล่ยที่ยังคงเกาะต้นไม้และมองไม่เห็นความสูง จมูกของกู่เสี่ยวเล่อเกือบเบี้ยว! เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงเช่นคุณหนูคนนี้จะเป็นขยะ แต่ไม่ได้คาดหวังให้เธอเสียเวลาไปกับสถานการณ์เช่นนี้
แม้กระทั่งตอนนี้เขาก็ยังคิดเรื่องนี้ไม่ได้ สองมือใหญ่ประคองต้นขากลมของหนิงเล่ยแล้วดันขึ้น! หลังจากนั้นร่างกายของเขาก็คว้าลำต้นของต้นไม้ เอาหัวชนกับก้นที่ยืดหยุ่นมากของสุภาพสตรี ผลักดันและปีนขึ้นไปจนสุด ถือได้ว่าก่อนที่ไฮยีน่าตัวใหญ่เหล่านั้นจะวิ่งเข้าไปใต้ต้นไม้ ทั้งสองคนปีนขึ้นไปยังจุดที่สร้างเปลญวน
“ คุณ คุณมันหน้าด้าน! ใช้ประโยชน์จากต้นไม้เพื่อเล่นโกงและกินเต้าหู้ของฉัน! " ตอนนี้หนิงเล่ยนั่งอยู่บนเปลญวน อารมณ์ของคุณหนูลูกสาวคนโตก็กำเริบ ต้องการเอาคืนด้วยการตบกู่เสี่ยวเล่อ
อย่างไรก็ตาม กู่เสี่ยวเล่อคว้าข้อมือของเธอโดยตรง "คนชั่ว? ถ้าผมอยากเป็นคนชั่วจริงๆ วันแรกที่เราตื่นขึ้นมาบนเกาะ ผมลงมือไปนานแล้ว! ยังต้องรอจนถึงตอนนี้? " กู่เสี่ยวเล่อกล่าวอย่างเย็นชา
“ ผมรู้ว่าคุณลูกคุณหนูสาวแสนสวย ร่างกายบอบบางและมีราคาแพง และโดยปกติแล้วจะไม่มามองคนที่ด้อยกว่าอย่างผมเลย แต่อย่าลืมที่นี่คือเกาะ! แม้ว่าจะมีคนรับใช้มากขึ้นเพื่อรับใช้คุณในเวลาปกติ มีสุนัขเลียอีกมากมายไล่ตามคุณ แต่นี่คุณเป็นแค่กองเนื้อในสายตาของหมา! " เมื่อพูดถึงตอนนี้ กู่เสี่ยวเล่อก็ชี้นิ้วของเขาลง : “ ถ้าคุณคิดว่ามันไม่ปลอดภัยที่จะอยู่กับผม ผมที่ต้องการลวนลามคุณเสมอ คุณไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป ไม่มีใครบนชายหาดด้านล่างที่คิดจะกินเต้าหู้ของคุณ! " คำพูดไม่กี่คำของกู่เสี่ยวเล่อทำให้หนิงเล่ยรู้สึกโกรธ จงใจหักล้างคำสองสามคำ แต่เมื่อเห็นไฮยีน่าใต้ต้นไม้จ้องมองพวกเขา สักพักไม่รู้จะพูดอะไร
ใช่ ถ้าตอนนี้ไม่ใช่เพราะการผลักดันซ้ำ ๆ ของกู่เสี่ยวเล่อ กลัวว่าจะปีนขึ้นต้นไม้ด้วยตัวเองไม่ได้ และไม่สามารถปีนขึ้นไปที่ปลายต้นไม้ได้ ในความเป็นจริง มันเป็นไปไม่ได้ บอกเลยว่าคุณต้องเลี้ยงไฮยีน่าเหล่านี้! แต่ในขณะที่พวกเขายังคงเถียงกันบนต้นไม้ ยกเว้นไฮยีน่าสองหรือสามตัวที่วิ่งเข้ามาในแคมป์ของพวกเขา ในเวลานี้พวกมันหมอบลงกับพื้นราวกับเฝ้าดูคนทั้งสองอยู่บนต้นไม้ ที่เหลืออยู่รอบกองไฟหาอะไรกิน
ในไม่ช้า ปลาที่พวกเขาทิ้งไว้เมื่อคืนเพื่อตากให้แห้งทั้งคืนก็ถูกไฮยีน่ากินจนหมด
แต่ปลาเค็มตากแห่งชิ้นเล็ก ๆ จะเลี้ยงพวกนี้ได้อย่างไร หลังจากที่พวกมันหาอะไรกินไม่ได้แล้ว ความสนใจทั้งหมดของไฮยีน่าอยู่ที่คนทั้งสองที่อยู่บนต้นไม้ มองไปที่หมาใต้ต้นไม้ที่เลียปากอยู่ตลอดเวลา หนิงเล่ยบนต้นไม้กลัวมากว่าวิญญาณของเธอกำลังจะบิน
ในเวลานี้ เธอไม่มีความคิดที่จะพิจารณาว่าเธอเพิ่งตกตะลึงจากกู่เสี่ยวเล่อและเป็นการเสียหน้า ถามอย่างเงียบ ๆ : “ เฮ้ นี่มันสัตว์ชนิดไหนกัน? ท่าทางเหมือนหมา ทำไมยังเดินกะเผลก? "
“ นี่คือหมาใน เป็นสัตว์ร้ายที่ดุร้ายที่สุดในทุ่งหญ้าแอฟริกา พวกนี้ออกมาตอนกลางคืนล่าสัตว์เป็นทีม ตราบใดที่มันพบโอกาส นับประสาอะไรกับมนุษย์ แม้แต่สิงโตก็ไม่มีวันปล่อยไป! " กู่เสี่ยวเล่อกล่าวอย่างเคร่งขรึม
"ช่างเถอะ! ถ้าอย่างนั้นพวกมันจะไม่ปีนขึ้นมาเพื่อโจมตีเราใช่หรือไม่? " หนิงเล่ยถามด้วยสีหน้าลุกลี้ลุกลน
"ไม่ พวกมันปีนต้นไม้ไม่ได้! แต่เจ้าพวกนี้เจ้าเล่ห์มาก ดูเหมือนว่าเราจะลงไปก่อนฟ้าสางไม่ได้! " กู่เสี่ยวเล่อถอนหายใจและนั่งบนเปลญวนเพื่อสังเกตสุนัขด้านล่างต่อไป
ดังที่เขากล่าวไป ไฮยีน่าเหล่านี้ไม่สามารถโจมตีทั้งสองคนบนต้นไม้ได้ชั่วขณะ แต่ไม่ได้จากไป สองสามตัวนั่งยองๆ อยู่ใต้ต้นไม้และจ้องมองพวกเขา ส่วนที่เหลือวนรอบต้นปาล์ม ดูเหมือนว่าจะสังเกตสภาพแวดล้อมรอบ ๆ
ในที่สุดหมาในตัวใหญ่ก็เริ่มทนไม่ไหว เห็นมันถอยห่างออกไปมากกว่าสิบเมตร ก็เริ่มเร่งขึ้นทันที รีบตรงไปที่เปลญวนของพวกเขาจริงๆ! ทันใดนั้นก็กระโดดขึ้นมาไม่ไกลจากพวกเขา แม้ว่าไฮยีน่าเหล่านี้จะดูแปลก ๆ เมื่อเดิน แต่ความสูงของการกระโดดนี้ก็น่าทึ่งมากเช่นกัน! โชคดีที่เปลญวนที่สร้างโดยกู่เสี่ยวเล่ออยู่สูงจากพื้นประมาณสามถึงสี่เมตร แต่ถึงอย่างนั้น หมาในที่ดุร้ายก็พุ่งตัวไปที่ความสูงไม่ถึงครึ่งเมตรจากพวกมัน!
"อา!" หนิงเล่ยข้างบนกลัวมากจนเธอเปล่งเสียงอุทานออกมา ร่างสั่นและกำลังจะหลุดจากเปลญวน!