แม้ว่าจะรู้สึกสับสน หมอผีไม่ได้มาหาหรือเอ่ยถาม แต่ยังคงทำงานตามปกติ
ภาพนี้ไม่งดงามเท่างานพิธีกรรม ซึ่งมีคนเข้าร่วมหลายพันคน สำหรับภารกิจการล่าสัตว์ทุกครั้ง มีเพียงนักรบประมาณสองร้อยคน นักรบที่ได้รับบาดเจ็บจากภารกิจครั้งสุดท้ายจะยังคงอยู่ที่บ้านเพื่อฟื้นตัว และมีบางคนที่จำเป็นต้องต้อนรับการเกิดใหม่อยู่ที่บ้าน หรือจำเป็นต้องดูแลคนอื่น ดังนั้นพวกเขาจะไม่เข้าร่วมการล่าสัตว์ นักรบที่อยู่ในสภาพที่ไม่สมบูรณ์หรือได้รับมอบหมายงานอื่น ๆ ยังได้รับการยกเว้นจากทีมล่าสัตว์เช่นกัน ดังนั้นแม้ทีมเดียวกันอาจจะส่งนักรบคนละคนกันสำหรับภารกิจล่าสัตว์ที่แตกต่างกันในแต่ละครั้ง
แลงกาและคนอื่น ๆ ยืนอยู่บนจุดเดิมของพวกเขาตามปกติและฉาวซวนยืนอยู่ข้างๆพวกเขา
คนสำคัญจะยืนที่ด้านหน้าของทีม มีนักรบประมาณสิบคนและเมยเป็นหนึ่งในนั้น
หมอผียืนอยู่ข้างหลุมไฟพร้อมกับชามหินในมือ ในชามมีสีเขียวเข้มบางอย่างที่สกัดออกมาจากพืชบางชนิด
นักรบก้าวเดินไปข้างหน้าทีละคนเพื่อให้หมอผีวาดลวดลายลงบนใบหน้าด้วยเม็ดสีในชาม
รูปแบบคล้ายกับลวดลายสัญลักษณ์ของพวกเขา เมื่อหมอผีกำลังวาดรูป เขาจะกระซิบอะไรบางอย่างในปากของเขา ฉาวซวนไม่สามารถได้ยินเสียงเขาอย่างชัดเจน หรือแม้ว่าเขาจะได้ยินอย่างชัดเจนเขาก็ไม่เข้าใจว่ามันหมายความว่าอะไร
ไม่ใช่ทุกคนในทีมล่าสัตว์ที่ได้รับการวาดลวดลายบนใบหน้าโดยหมอผี ในกลุ่มมีเพียงคนเดียวที่มีคุณสมบัติเพียงพอคือบุคคลสำคัญที่ยืนอยู่ด้านหน้า ตอนนี้การแสดงออกทางสีหน้าของพวกเขาเคร่งขรึมจริงจัง และให้ความเคารพราวกับว่าพวกเขาอยู่ในระหว่างพิธีศักดิ์สิทธิ์
เช่นเดียวกับแลงกาและคนอื่น ๆ ความชื่นชมอยู่ในแววตาของพวกเขา บางทีอาจจะลึกลงไปในใจของพวกเขา พวกเขากำลังฝันถึงวันหนึ่งที่จะยืนอยู่ด้านหน้าทีมและได้รับพรจากหมอผีก่อนที่ทีมล่าสัตว์จะออกเดินทาง
ถึงแม้ว่าฉาวซวนมีความคิดเห็นเป็นของตัวเอง การแสดงออกทางสีหน้าของเขาก็เหมือนกับทุกคนในกลุ่มซึ่งเป็นเรื่องที่เคร่งเครียดจริงจัง แต่ผสมกับความชื่นชม
หลังจากที่นักรบทั้งสิบคนได้รับการวาดสีและเดินย้อนกลับไปยังที่ที่พวกเขาอยู่ก่อน บรรยากาศผ่อนคลายลงทันที นำโดยหัวหน้าเผ่า ผู้คนเริ่มร้องเพลงล่าสัตว์
มันเป็นความอัปยศที่ ...ฉาวซวนไม่ทราบวิธีที่จะร้องเพลง!
ในอดีต ฉาวซวนเคยได้ยินเพลงล่าสัตว์สองสามครั้ง แต่เขาไม่เคยคิดที่จะเรียนรู้มัน เขาไม่รู้ว่านักรบจะต้องร้องเพลงก่อนที่ทีมล่าสัตว์จะออกเดินทาง
ห่าเอ้ย! มันก็เหมือนกับการไม่รู้จักเพลงชาติในช่วงพิธียกธงขึ้นสู่ยอดเสา น่าอายมากที่ได้เอ่ยออกมา! เ ี้ยเอ้ย!
แต่ ปัญหาคือว่าภายในเผ่า ปกติพ่อแม่และญาติพี่น้องคนอื่น ๆ จะบอกลูก ๆ ของพวกเขาอย่างไรว่าให้ร้องเพลงล่าสัตว์ ฉาวซวนมาจากถ้ำเด็กกำพร้า และในความเป็นจริงเขาไม่ใช่อาซวน ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยสนใจเพลงนี้ แลงกาและคนอื่น ๆ ก็ไม่ได้คาดหวังที่จะสอนเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกัน ดังนั้นทุกคนจึงละเลยมัน
อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ฉาวซวนไม่ได้เป็นเด็กจริงๆ เขารู้วิธีที่จะแกล้งทำเป็นว่าตอนนี้เขารู้ว่าจะร้องเพลงได้อย่างไร
ฉาวซวนยังคงสงบและเขายืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับปากของเขาที่เปิดๆปิดๆอย่างต่อเนื่องในความเงียบ ถ้าไม่ได้รับความสนใจเป็นพิเศษ เขาอาจถูกระบุว่าเป็นบุคคลที่ผิดแผกแตกต่างจากฝูงชน
บรรพบุรุษของเราดำรงอยู่ตั้งแต่กำเนิดสรวงสวรรค์และพิภพ เราพึ่งพาการล่าสัตว์เมื่อเผ่าของเราตื่นขึ้น ฤดูใบไม้ผลิที่แสนอบอุ่น ด้วยน้ำแข็งและหิมะทั้งหมดจากไปพร้อมกับสายลม เหล่าสัตว์ปีกและสัตว์ป่าล้วนเต้นรำ ขณะที่นกกาและฝูงสัตว์ร่วมร้องเพลงและเหล่านักรบร่าเริงไปกับการล่า ... "
เดิมทีฉาวซวนสันนิษฐานว่าเพลงล่าสัตว์จะสิ้นสุดลงหลังจากไม่กี่บท แต่ เมื่อเวลาผ่านไปเขาก็ค้นพบว่าเพลงค่อนข้างยาวราวกับว่ามันเป็นเรื่องเล่า นอกจากนี้ แต่ละบทกลอนอธิบายถึงสถานการณ์ตั้งแต่ฤดูใบไม้ผลิจนถึงฤดูร้อน และจากฤดูร้อนจนถึงฤดูใบไม้ร่วง ในขณะที่ในที่สุดก็จบลงในช่วงฤดูหนาว
ไม่ใช่แค่เรื่องยาวเท่านั้น มันเป็นเรื่องที่โคตรจะน่าเศร้า!
ราวกับว่านักรบทุกคนกำลังเตรียมที่จะตายอย่างกล้าหาญ!
เขาสงสัยว่า "พรสวรรค์" ของคนใดในเผ่าที่เขียนบทเพลงประเภทนี้
แม้ว่าเพลงจะกล่าวถึงสิ่งต่างๆมากมายที่เกิดขึ้นในภารกิจล่าสัตว์ และเตือนให้ผู้คนระมัดระวัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงฤดูหนาว ฉาวซวนพบว่ามันแทบจะไม่สร้างแรงบันดาลใจ แต่นักรบเกือบทุกคนในที่นี้รู้สึกตื่นเต้นมากพร้อมกับลำคอของพวกเขาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับว่าพวกเขากำลังสูบกัญชาอย่างหนัก
ฉาวซวนไม่เข้าใจความคิดของคนเหล่านี้ต่อไป และอาจเป็นเพียงความแตกต่างระหว่างคนในเผ่าและคนนอกเผ่าเช่นเขาที่มาจากต่างโลก
ขณะที่ฉาวซวนร้องเพลงเงียบ ๆ ในกลุ่มด้วยการเปิดๆปิดๆปากของเขา หมอผีมองไปทางเขาไม่กี่ครั้ง ฉาวซวนได้เห็นสายตาของหมอผีอยู่แล้ว แต่ก็ยังคงรักษาสายตาไว้ที่ด้านหน้าและเรียนรู้จากแลงกาและคนอื่น ๆ เขารู้สึกตื่นเต้นเมื่อคนอื่น ๆ รู้สึกตื่นเต้น นอกจากนี้ เมื่อคนอื่น ๆ ถือหอกและคำรามไปที่ท้องฟ้า ฉาวซวนคัดลอกและทำแบบเดียวกัน แลงกาได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ว่าฉาวซวนควรทำแบบเดียวกับที่เขาทำ และเช่นนั้นเขาก็จะไม่ทำผิดพลาดใด ๆ
ใบหน้าของหมอผีแสดงอาการหงุดหงิด เมื่อเขาสังเกตเห็นฉาวซวนจากที่หลุมไฟ แน่นอนว่าเขาสังเกตเห็นว่าฉาวซวนไม่รู้วิธีการ้องเพลงล่าสัตว์ แต่ เขาไม่เคยคาดคิดว่าเขาจะไร้ยางอายเช่นนี้ ( อ่านตรงนี้แอดขำมาก) เขาทำราวกับว่าเขาร้องเพลงนี้ได้ชำนาญจริงๆ เด็กคนอื่น ๆ อาจจะรู้สึกกลัวอย่างมากไปแล้ว หากพวกเขาอยู่ในสถานการณ์ของเสี่ยวซวน
หลังจากจบเพลงล่าสัตว์ ฉาวซวนรู้สึกว่าเขาได้ย่อยอาหารทั้งหมดที่เขากินในตอนเช้า
ตั้งแต่งานชุมนุมความห้าวหาญ หัวหน้าเผ่าก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ถามหัวหน้ากลุ่มภารกิจล่าสัตว์ในครั้งนี้เพื่อนำทีมและออกเดินทาง มีการกำหนดระยะเวลาในภารกิจล่าสัตว์ และจะมีปัญหามากมายหากพลาดเวลา
ฉาวซวนก้าวขาและเดินไปข้างหลังแลงกา
เขารู้สึกถึงสายตาที่จ้องมาที่เขา และมันเป็นแค่เด็กหนุ่มเหมาเหมือนที่ฉาวซวนมองไปทางนั้น
เหมารู้สึกประหลาดใจอย่างมาก สำหรับเขาที่ไม่ได้คาดหวังว่าจะมีนักรบที่ตื่นขึ้นมาใหม่เข้าร่วมในภารกิจการล่าสัตว์ เนื่องจากเฟยประสบอุบัติเหตุระหว่างการล่าสัตว์ครั้งล่าสุด ความจริงก็คือ เพราะอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น เหล่านักรบที่ตื่นขึ้นมาใหม่มีพฤติกรรมที่ดีไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมภารกิจนี้ เห็นได้ชัดว่าเหมาไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นคนหนึ่งในนักรบที่เพิ่งตื่นขึ้น
ฉาวซวนมองผ่านไปหลังจากมองแวบเดียวที่เหมา เพื่อหลีกเลี่ยงการทำผิดพลาด เขาต้องติดตามแลงกา และเขาสามารถสำรองพลังพิเศษมาจ้องมองเด็กน้อยที่อ่อนแอได้อย่างไร?
ขณะที่ทีมล่าสัตว์ลงจากภูเขาด้านบน มีคนจำนวนมากรวมตัวกันอยู่ทั้งสองด้านของเส้นทางแห่งความรุ่งโรจน์ ในทีมล่าสัตว์นี้ มีเพียงนักรบที่ตื่นขึ้นใหม่เพียง 2 คนเท่านั้น ซึ่งเป็นเพียงเหมาและฉาวซวนดังนั้นทั้งสองจึงมีความโดดเด่นในบรรดานักรบทุกคน
หลายคนที่อาศัยอยู่บนภูเขาไม่คุ้นเคยกับฉาวซวน ดังนั้นหลังจากที่พวกเขาเห็นฉาวซวนในทีม พวกเขาก็ระลึกได้ว่าเขาเป็นคนที่ตื่นขึ้นมาจากพิธีกรรมเมื่อมีคนอื่นบอกพวกเขา
นี่เป็นอีกโอกาสหนึ่งที่ฉาวซวนจะได้เห็นสภาพแวดล้อมใหม่ในที่สาธารณะ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกประทับใจ แม้แต่ผู้ที่ไม่ได้จดจำฉาวซวนในครั้งแรก การเดินทางกับทีมล่าสัตว์หมายความว่าเขามีความสามารถ ทุกคนเคารพผู้ที่มีความสามารถแข็งแกร่ง
ด้วยทีมที่เดินลงมา พวกเขามีใบหน้าที่คุ้นเคยมากขึ้น ผู้คนกำลังโบกมือของพวกเขาไปทางฉาวซวน ไม่ใช่เป็นการคุกคามเขา แต่เป็นการให้กำลังใจ
ฉาวซวนประหลาดใจ เด็ก ๆ จากถ้ำมารวมตัวกันบนเส้นทางแห่งความรุ่งโรจน์พวกเขาเข้าร่วมในฝูงชนเพื่อมองดูทีมล่าสัตว์จากไป ด้วยความชื่นชมในสายตาของพวกเขา และกำปั้นเล็ก ๆ ของพวกเขาในอากาศ
ฉาวซวนรู้สึกประทับใจเล็กน้อย ที่พวกเขาแสดงถึงความกตัญญู ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ช่วยเหลือพวกเขาอย่างเปล่าประโยชน์
นอกจากนี้ ฉาวซวนจำซายได้จากในฝูงชน
อย่างไรก็ตาม ซายถูกนำตัวมาที่นี่โดยบิดาของเขากับความประสงค์ของตัวเอง ซายวางแผนที่จะนอนหลับพักผ่อนให้มากขึ้นในตอนเช้า แต่ถูกลากไปตามเส้นทางแห่งความรุ่งโรจน์โดยพ่อของเขา เขากำลังมองดูนักรบล่าสัตว์อย่างไม่เต็มใจ แต่สายตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นและการหาวของเขาหยุดลงกลางทาง เขาเห็นฉาวซวนในทีม แล้วต่อมาเขาก็มองไปที่พ่อของเขาตัวแข็งทื่อ ...
ตามที่คาดไว้ พ่อของซายสายตาหดแคบลงเมื่อเห็นฉาวซวนอยู่ในทีม แน่นอนว่าเขาวางแผนที่จะฝึกฝนซายให้แข็งแรงขึ้น และกำลังคิดวิธีที่จะฝึกฝนเขาให้หนักขึ้นเมื่อพวกเขากลับไป
เมื่อทีมล่าสัตว์ไปถึงจุดสิ้นสุดของเส้นทางแห่งความรุ่งโรจน์ มันเร็วมาก จนกระทั่งเสียงจางหายไปและคนที่อยู่ข้างหลังไม่สามารถได้ยินได้
ฉาวซวนพกอุปกรณ์ทั้งหมดของเขาไว้บนหลังของเขา และเดินตามแลงกาอย่างใกล้ชิด ต่อไปนี้เป็นพื้นที่ที่นักรบในเผ่าลาดตระเวนรอบ ๆ ข้างหน้ามีพื้นราบเล็กน้อย ในที่สุดพวกเขาก็จะอยู่นอกอาณาเขตของชนเผ่า เมื่อพวกเขาเดินผ่านพื้นราบ
วิ่งบนพื้นหญ้าหนา ฉาวซวนใช้เวลาในการมองขึ้นไปที่ป่าในอีกฟากหนึ่งของพื้นราบ
หมอกเพิ่มหนาขึ้นเหมือนไอน้ำที่พวยพุ่งแล้วหยุดลงท่ามกลางอากาศ มันดูน่าหดหู่นักตั้งแต่หมอกครอบคลุมพื้นที่ส่วนใหญ่ในป่า เทือกเขาที่แหลมและขรุขระเผยให้เห็นเหนือหมอกขาวและกลุ่มก้อนเมฆ ราวกับดวงตาสีดำรัตติกาลมองลงมาเห็นทุกสรรพสิ่ง
ก่อนที่เขาจะเข้าไปในป่า ฉาวซวนรู้สึกกดดันหนักราวกับถูกฝังทั้งเป็น
ในความเป็นจริงก่อนที่พวกเขาจะเดินเข้าไปในป่า มีการแบ่งกลุ่มขนาดเล็ก เมื่อผู้นำได้มอบหมายงานของพวกเขาให้กับนักรบ
ฉาวซวนได้ถามคำถามแลงกา ใครเป็นคนจัดเรียงคันธนูดิน "ข้าควรจะทำอะไรต่อ?"
แลงกายิ้ม "เจ้าไม่ต้องกังวล สิ่งที่เจ้าต้องทำก็คือตามให้ทันกับคนในทีม"