บทที่ 3 ต่อให้ต้องเจอนักเลง แต่ถ้าต้องช่วยเขาก็จะช่วย
ถ้าเป็นตามนิยายแล้ว โดยปกติระบบจะมีข้อมูลของตัวเอกอยู่ทำให้เจียวฮ่าวลองถามออกมา
อย่างไรก็ตามระบบได้รีบแสดงข้อมูลให้เขาดูอย่างรวดเร็ว
ชื่อเจ้าของระบบ เจียงฮ่าว
ระดับ 1 (0.3/10)
อายุ 18 ปี
ความแข็งแกร่ง 0.8 (ผู้ใหญ่ปกติมีค่าเป็น 1)
ความว่องไว 0.8 (ผู้ใหญ่ปกติมีค่าเป็น 1)
ค่าวิญญาณ 1.2 (ผู้ใหญ่ปกติมีค่าเป็น 1)
ค่าความทรหด 0.8 (ผู้ใหญ่ปกติมีค่าเป็น 1)
คณิตศาสตร์ระดับ 3 (0/10)
ทักษะติดตัว ไม่มี
คะแนนทักษะ 0.3
มิติส่วนตัว เปิดใช้งาน
เจียงฮ่าวที่ดูค่าสถานะของตัวเองแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจในทันที
ด้วยค่าสถานะของเขาในตอนนี้แล้วนอกจากค่าวิญญาณที่เหนือกว่าผู้ใหญ่ทั่วไปแล้วนอกนั้นต่ำกว่าเกณฑ์ทั่วไปทั้งหมด
อีกทั้งเขายังคงมีความสงสัยเกี่ยวกับตอนที่ย่อยสลายหนังสือคณิตให้กลายเป็นคริสตัลเมื่อครู่นี้ว่าใช้กฎเกณฑ์อะไรกันแน่
แถมหลังจากเขาทำการสังเคราะห์แล้วยังทำให้ตัวเขานั้นได้ความรู้จากหนังสือเล่มนั้นไปเต็มๆนั่นอีก
ยิ่งคิด เจียงฮ่าวก็ยิ่งมีความสุขเกี่ยวกับเรื่องนั้น
“ถ้าเป็นแบบนี้ก็หมายความว่าฉันสามารถทำการย่อยสลายหนังสือทุกเล่ม ให้กลายเป็นคริสตัลแห่งความรู้เหมือนกับหนังสือคณิตสินะ”
เจียงฮ่าวได้ดึงหนังสือภาษาอังกฤษขึ้นมาและวางไว้บนโต๊ะ
“ระบบ...ย่อยสลาย”
หนังสือภาษาอังกฤษในมือของเจียงฮ่าวค่อยๆส่องแสงสว่างวาบ และจางหายไป
“ติ้งงง การย่อยสลายหนังสือภาษาอังกฤษม.ปลายชั้นปีที่สามสำเร็จ ท่านได้รับคริสตัลแห่งความรู้ ท่านได้รับแต้มทักษะ 0.5 หน่วย และค่าประสบการณ์ 0.5 หน่วย”
“การย่อยสลายเสร็จสมบูรณ์ ท่านต้องการสังเคราะห์หรือไม่”
เป็นอีกครั้งที่ปรากฎคริสตัลใสกระจ่างภายในจิตสำนึกของเจียงฮ่าว
คริสตัลความรู้ภาษาอังกฤษระดับม.ปลาย: เมื่อหลอมรวมแล้วจะได้รับความรู้ทั้งหมดตั้งแต่ระดับต่ำกว่าจนมาถึงม.ปลาย
“จัดไป”
ทันทีที่เจี่ยงฮ่าวพูดจบ คริสตัลได้ทำการสลายรวมเข้าในจิตสำนึกของเขาอีกครั้ง และในตอนนั้นเองก็ได้มีข้อมูลเกี่ยวกับภาษาอังกฤษไหลเข้าไปสู่จิตสำนึกของเจียงฮ่าว
ข้อมูลที่หลั่งไหลเข้าสู่จิตสำนึกของเขานั้นมีทั้งแกรมม่า โพรนาว และคำสรรพนาม เรียกได้ว่าในตอนนี้เจียงฮ่าวเข้าใจได้ทั้งหมด
หลังจากที่เจียงฮ่าวได้ลองซึมซับความรู้จากคริสตัลความรู้ภาษาอังกฤษสมบูรณ์ดีแล้ว ที่เหลือก็แค่ต้องลองดูว่าเขานั้นรู้จริงรึเปล่า
หลังจากได้มีเสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้น หยวนหงได้หยุดการสอนของตน และเจี่ยงฮ่าวได้แกล้งตื่นและหาวออกมาราวกับได้นอนหลับฟันดีตลอดทั้งคาบเรียน
ท่ามกลางสายตาผู้คนที่กำลังจับจ้อง เจี่ยงฮ่าวทำเพียงการเก็บของใส่กระเป๋าอย่างหน้าตาเฉยราวกับไม่ได้ทำอะไรที่ผิดแผกแปลกไปกว่าเดิม
แต่ในการเก็บของของเขาในครั้งนี้จะมีแปลกก็คงเป็นตำราเรียนที่อัดแน่นลงไปในกระเป๋ามากกว่าที่ควรจะเป็น
ในขณะที่เจียงฮ่าวกำลังเดินไปตามทางเดิน เขากำลังคิดเกี่ยวกับระบบย่อยสลายฯที่เขาได้รับมานี้ว่าควรจะใช้แบบไหนดีเพื่อที่จะได้ทำให้เขาหลุดพ้นออกจากฉายาตัวผิดพลาดนี้ได้
และทันใดนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องหนึ่งดังเข้าหูมา
“กรี๊ดดดด...”
“ช่วยด้วย......”
“ฮี่ฮี่ฮี่ สาวน้อย มาเถอะน่า แค่จูบหน่อยเดียวเอง”
“.......”
เจียงฮ่าวที่ได้ยินก็ได้รีบวิ่งไปตามต้นเสียงที่อยู่ในตรอกๆหนึ่งในทันที
เมื่อไปถึง เขาได้เห็นวัยรุ่นหน้าตาสถุลสามคนที่อยู่ในชุดสีฉูดฉาดพับแขนเสื้อ ตามเนื้อตัวของพวกมันเต็มไปด้วยรอยสักขยึกขยึยแค่ดูก็รู้ว่าเป็นนักเลงหัวไม้
พวกมันได้ทำการรุมล้อมเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ใส่ชุดฟอร์มนักเรียนของโรงเรียนมัธยมปลายเทียนเหอที่สอง
ซ่งหว่านเอ๋อได้กรีดร้องขอความช่วยเหลืออย่างดังที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้พร้อมหน้าตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวต่อเหตุการณ์ที่กำลังประสบอยู่
เธอนั้นปกติแล้วจะระวังตัวเต็มที่ แต่ด้วยวันนี้คนที่ต้องมารับเธออย่างลุงไห่มีธุระที่ต้องไปทำและจะมารับเธอช้ากว่าปกติ และเธอเองก็ไม่เคยกลับบ้านด้วยตัวเองเลยทำให้เธอหลงมายังที่แห่งนี้
“ใครก็ได้ช่วยฉันที ฮือออฮืออออฮือออออ”
ซ่งหว่านเอ๋อในตอนนี้ราวกับว่าถอดใจไปแล้ว
“สาวน้อยมากับพวกพี่ดีกว่านะ เดี๋ยววันนี้พี่ดูแลน้องเองนะจ้ะ”
“ใช่ใช่ พี่ใหญ่ของเรานั้นดูแลสาวๆได้ดีที่สุดแล้ว โดยเฉพาะสาวสวยอย่างน้องเนี่ย พวกพี่จะร่วมดูแลด้วยเป็นพิเศษเลย ฮ่าฮ่าฮ่า...”
เมื่อเจียงฮ่าวได้เห็นนักเลงทั้งสามคนนั้น ตัวเขาแม้ว่าจะรู้สึกหวาดๆอยู่บ้าง แต่เมื่อเห็นคนเดือดร้อนอยู่ตรงหน้านี้ เขาจึงทำใจแข็งและรีบตะโกนออกไปว่า
“เฮ้ ทำอะไรวะไอ้พวกสถุล เห้อะ ดีแต่รังแกผู้หญิงรึไงกัน”
“พวกแกมีกันตั้งสามคนแต่รุมรังแกผู้หญิงคนเดียวเนี่ยนะ ไม่มีความละอายใจกันบ้างเลยรึไงกัน”