จิฮิโระก็ปิดประตูห้องน้ำลงแต่เธอนั้นก็ไม่ได้วิ่งหนีไปในทันทีเหมือนอย่างนางเอกจากอนิเมะแนวฮาเร็มที่มักจะทำกันหลังจากได้เห็นเรือนร่างอันเปลือยเปล่าของพระเอก หลังจากเห็นเรื่อนร่างของชิชิโอะ เธอก็เอนหลังพิงประตูห้องน้ำและยกมือขึ้นแตะหน้าอกตัวเอง
ตึกๆ!ตึกๆ!
จิฮิโระก็สัมผัสได้ว่าหน้าอกของเธอนั้นเต้นระรัวไม่หยุดเลย เธอจึงสูดหายใจเข้าลึกๆพร้อมกับสงบสติอารมณ์ของตัวเอง แต้แม่จะเป็นแบบนั้น เธอก็ไม่รู้เลยว่าเธอนั้นหน้าแดงก่ำมาก
“ร่างกายของเจ้าเด็กคนนี้มันจะน่ากินเกินไปแล้ว!!”
จิฮิโระนั้นไม่ได้ตาบอก เพราะเธอเห็นได้ชัดว่าเรือนร่างของหลานชายของเธอนั้นน่าลูบไล้มากๆซึ่งหากให้คะแนน เธอก็จะให้เขาไปเลย 120/100คะแนนเพราะเรือนร่างของเขานั้นมันช่างยอดเยี่ยมจนเธออยากจะมองอีกครั้ง
ซึ่งมันก็เหมือนกับผู้ชายเวลาที่เห็นสาวสวยบนท้องถนนที่ทำให้พวกเขาถึงกับจ้องมองพวกเธอจนเคลิ้มและอยากจะมองพวกเธอไปนานๆด้วย
และมันก็เป็นกรณีเดียวกันกับผู้หญิง เมื่อพวกเธอเห็นหนุ่มหล่อ พวกเธอเองก็จะเป็นเหมือนกัน
‘แล้วเธอจะมาอายทำบ้าอะไรเล่า ยัยจิฮิโระเอ้ย!?’
อย่างไรก็ตาม จิฮิโระก็ตระหนักได้ว่าเป้าหมายที่เธออยากมองอีกนั้นเป็นหลานชายของเธอซึ่งก็คือลูกชายของพี่สาวเธอ ดังนั้นเธอไม่ควรจะมาแสดงท่าทางเขินอายในสถานการณ์แบบนี้ มิฉะนั้นแล้วเธอจะศักดิ์ศรีในฐานะน้าของเขาไป
‘แต่เขาก็ใหญ่ขึ้นมากเลยนะ?’
จิฮิโระนั้นจำได้ว่าเมื่อก่อนพวกเขามักจะอาบน้ำด้วยกัน อย่างไรก็ตาม เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะโตเป็นหนุ่มเร็วขนาดนี้จนเธอไม่รู้สึกตัวเลย แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ชิชิโอะ น้าไปรอที่ห้องกินข้าวหน่ะ!! รีบๆแต่งตัวแล้วลงไปกินข้าวหล่ะ หลังจากนั้นเราจะได้ไปโรงเรียนกัน!!”
“ครับๆ พี่จิฮิโระ!”
เมื่อได้ยินเสียงของเขาที่ดังออกมาจากในห้องน้ำ จิฮิโระก็ยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “เดี๋ยวน้าทำข้าวเช้าให้ รีบๆเข้าหล่ะ!!”
--
ภายในห้องนอน หลังจากที่ชิชิโอะถูกน้าของเขาเห็นเรือนร่างอันเปลือยเปล่าของเขา เขาก็ไม่ได้สนใจมากนักเนื่องจากเขารู้ดีว่าเมื่อก่อนชิชิโอะคนก่อนและน้าของเขานั้นมักจะอาบน้ำด้วยกัน
แล้วเขาจำมันได้อย่างไรหน่ะหรอ?
นั่นเป็นเพราะรางวัล ‘เสริมแกร่งความทรงจำ’ที่ทำให้เขาสามารถนึกเรื่องเก่าๆได้อย่างชัดเจน
หลังจากแต่งตัวเสร็จ ชิชิโอะก็เดินลงไปที่ห้องกินข้าวเพราะน้าของเขานั้นกำลังรอเขาอยู่ เขานั้นเชื่อว่าเขานั้นสามารถทำข้อสอบเข้าเรียนต่อได้ถึง 70 เปอร์เซ็นต์เนื่องจากเขาสามารถนึกความทรงจำส่วนใหญ่ของโองะ ชิชิโอะได้จนเกือบหมดแล้ว
โองะ ชิชิโอะคนก่อนนั้นไม่ใช่คนโง่ซึ่งเรียกได้ว่าฉลาดได้เลยด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม เพราะนิสัยจูนิเบียวของเขา ทำให้เขาเป็นคนที่ค่อนข้างพิเศษ แต่สุดท้ายแล้วมันก็ขึ้นอยู่กับความเข้าใจของโองะ ชิชิโอะคนก่อน
ชิชิโอะนั้นคิดว่าหลังจากเขากลับมาจากการสอบ เขาก็จะจัดเสื้อผ้าของเขาเพราะเมื่อคืน เขานั้นยุ่งมากแถมเขายังไม่มีเวลาจะทำอะไรด้วย จากนั้นไม่นานเขาก็เดินออกมาจากห้องของเขาแล้วเดินตรงไปที่ห้องกินข้าวที่น้าของเขากำลังรอเขาอยู่
ภายในห้องกินข้าว จิฮิโระนั้นก็ได้นำชามและตะเกียบมาวางบนโต๊ะ
เมื่อชิชิโอะเข้ามา เขาก็มองเห็นใข่ทอด ขนมปังและนมที่ได้วางเรียงอยู่บนโต๊ะอาหาร นอกจากนี้เขาก็มองเห็นกระดาษเช็ดมือและอื่นๆอีกมากมาย เมื่อเห็นภาพตรงหน้าแล้ว เขาก็บอกได้เลยว่าความสามารถในการทำงานบ้านของน้าของเขานี่มันช่างเยี่ยมมากแต่ว่าทำไมเธอถึงยังโสดและไม่มีคนอยากจะแต่งงานกับเธอกันหล่ะ
ซึ่งชิชิโอะก็เดินมานั่งลยเก้าอี้โดยเลิกคิดเรื่องนั้นและเงยขึ้นหน้ามองจิฮิโระที่ได้นำจานไข่ดาวมาวางตรงหน้าเขา
“แหมๆ ไม่เพียงทรัพย์สินในบัญชีจะยิ่งใหญ่ แต่เจ้านั่นเองก็ใหญ่ด้วยเลยนะเนี่ย”จิฮิโระก็ยิ้มออกมาในขณะแกล้งหลานชายของเธอ
“….พี่จิฮิโระ ถ้าผมเป็นผู้หญิง ผมคงฟ้องพี่ข้อหาคุกคามทางเพศและจากนั้นคุณคงได้ไปนั่งคุยกับตำรวจยาวๆเลย ”ชิชิโอะก็พูดออกมาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“ฉันแค่ล้อเล่นเองน่า อย่าจริงๆจังนักสิ แต่ยังไงเธอก็ต้องระวังตัวด้วยแล้วกัน แม้ว่าจะเป็นผู้ชายแต่เธอก็ต้องระวังตัว ในโตเกียวหน่ะไม่มีเหมือนกับเกียวโตหรอกนะ บางทีเธออาจจะไปพบกับผู้หญิงล่าแต้ม ซึ่งพวกซิงๆหล่อๆอย่างเธอคงถูกกินจนไม่เหลือแม้แต่กระดูกแน่ๆ”
จิฮิโระนั้นไม่ได้พูดเล่นซึ่งเธอนั้นดูจะจริงจังมาก หลังจากที่เธอได้เห็นเรือนร่างของหลานชายของเธอแล้ว เธอก็กลัวเธอคงต้องไปกราบขอขมากับพี่สาวของเธอหลังจากที่เธอเผลอไปจับกดหลายชายตัวเอง แต่โชคดีที่เธอยังปกติดีอยู่ ซึ่งหากว่าเธอเมาหล่ะก็ เธอรู้สึกว่าเธออาจจะทำเรื่องบัดสีกับหลานชายของตัวเองไปก็ได้
“….”
เมื่อได้ยินคำพูดของจิฮิโระ ชิชิโอะนั้นก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมาดีซึ่งสุดท้ายแล้วเขาก็ทำได้เพียงยิ้มๆอย่างเก้ๆกังเพราะน้าของเขานั้นยังไม่รู้ว่าเขานั้นพึ่งจะเสียซิงไปเมื่อคืน เขามั่นใจว่าหากน้าของเขารู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนหล่ะก็ เธอคงรายงานเรื่องนี้กับพ่อแม่ของเขาแน่ๆเลย
ถ้าหากเป็นแบบนั้นจริงๆ เขามั่นใจว่าเขาจะต้องถูกพากลับไปที่เกียวโตแน่ๆ
อย่างไรก็ตาม ชิชิโอะนั้นไม่อยากจะกลับไปเพราะเขาคิดว่าโอกาสที่เขาจะได้รางวัลในโตเกียวนั้นมีมากกว่าในเกียวโตเสียอีกแถมเขายังได้พบช่องโหว่ของระบบโกงนี่แล้วด้วย
“หืม?ไม่เชื่อน้าหรือไง?”จิฮิโระก็พูดออกมา
“เปล่าๆ…ผมพึ่งจะเรียนจบม.ต้นและกำลังจะขึ้นม.ปลายเองนะ ผมว่าเรื่องแบบนี้มันยังเร็วไปสำหรับผมหน่ะ”
ชิชิโอะนั้นไม่อยากจะพูดเรื่องนี้กับน้าของเขา เขานั้นอยากจะหยุดคุยเรื่องนี้ในทันที
เมื่อได้ยินคำพูดของชิชิโอะ จิฮิโระก็ส่ายหัวออกมาและคิดว่าเธอคงต้องปกป้องเขาเสียแล้ว มิฉะนั้นอาจจะมีผู้หญิงแปลกๆเข้ามาขโมยหลานชายของเธอไปเพราะเธอรู้สึกว่าหลานชายของเธอนั้นยังไร้เดียวสาเกินไป
“รีบกินได้แล้ว”
“ครับๆ”
จากนั้นทั้งสองคนก็เอามือของตัวเองประกบกันตรงหน้าแล้วพูดว่า “ทานแล้วนะครับ” ต่อมาพวกเขาจึงเริ่มกินอาหารพร้อมกัน
“จะว่าไปแล้ว นี่ก็นานมากแล้วนะตั้งแต่ที่ฉันทำอะไรกินหน่ะ หากว่ามันไม่อร่อยก็คงไม่แปลกหรอก”
จิฮิโระนั้นรู้สึกกังวลว่าอาหารเช้าของเธอนั้นจะไม่อร่อยแต่เมื่อเธอเห็นหลานชายของเธอกินอาหารของอย่างไม่หยุดแถมยังชมเธอด้วย เธอจึงยิ้มออกมาจนหุบไม่อยู่เลย
“อร่อยมากเลยครับ พี่จิฮิโระ!!”
ชิชิโอะนั้นยอมรับว่าเขานั้นรู้สึกหิวมากจนแม้ว่าอาหารเช้ามันจะรสชาติห่วย เขาก็ยังคงกิน ด้วยร่างกายของเขาที่แข็งแกร่งขึ้นสองเท่าและรวมถึงที่เขาทำกิจกรรมเข้าจังหวะเมื่อคืน มันจึงเป็นเรื่องปกติที่เขาจะรู้สึกหิว
“ตั้งแต่พรุ่งนี้ เตรียมอาหารเองแล้วกันนะ ตอนกลับมาตอนบ้าย ก็อย่าลืมซื้อวัตถุดิบด้วยหล่ะ เธอจะได้เอาไว้ทำกินเอง”
จิฮิโระก็จ้องมองชิชิโอะและรู้สึกกังวลขึ้นมานิดหน่อย แม้ว่าเธอจะบอกให้เขาดูแลตัวเองแต่เธอก็ยังรู้สึกกังวลว่าเด็กผู้ชายคนนี้จะดูแลตัวเองได้หรือไม่
“ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกครับ พี่จิฮิโระ ผมหน่ะเคยเรียนทำอาหารตอนมัธยมต้นมาก่อนนะ ”
ชิชิโอะก็ประกบมือแล้วพูดว่า “ขอบคุณสำหรับอาหารครับ อร่อยมากเลย”จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นแล้วหยิบจานของเขาและของจิฮิโระไปใส่ที่ซิ้งเพื่อล้างจาน ในเมื่อน้าของเขาเตรียมอาหารเช้าไว้ให้ อย่างน้อยเขาก็ควรจะทำความสะอาดจานชามและตะเกียบสิ?
ความจริงแล้ว ชิชิโอะนั้นสามารถทำอาหารเองได้ แม้ว่ามันจะเทียบกับอาหารของเชฟระดับสูงไม่ได้ แต่มันก็ถือว่าอร่อยอยู่ แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็ได้รางวัลที่เกี่ยวกับการทำอาหารมาจากระบบ เขาจึงสงสัยว่าอาหารที่เขาทำนั้นจะเป็นอย่างไรกันแน่
จากนั้นชิชิโอะก็ทำความสะอาดจานและตะเกียบและรีบทำมันอย่างรวดเร็ว
จิฮิโระที่กำลังจ้องมองชิชิโอะที่ล้างจานและตะเกียบก็ตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก จากนั้นเธอก็จ้องมองการกระทำของเขาด้วยรอยยิ้ม อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่รู้ตัวเลยว่าดวงตาของเขาเธอนั้นได้แสดงความอ่อนโยนและบนใบหน้าของเธอนั้นก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาด้วย
“หลังจากเสร็จแล้ว ก็ไปกันเถอะ”จิฮิโระพูด
“ครับ”
หลังจากเขาทำเสร็จ เขาก็เช็ดมือให้แห้งแล้วออกเดินทางไปโรงเรียนที่เขาจะเข้าเรียนเพื่อไปทำข้อสอบเข้าเรียนต่อ