จากนั้นทั้งสองคนก็ไปตามแม่น้ำอย่างช้าๆและหลังจากนั้นครึ่วชั่วโมง ชิชิโอะก็มองเห็นหอพักซากุระโซว สิ่งเดียวที่แตกต่างกับเมื่อคืนนั้นคือตอนนี้ที่หน้าต่างแต่ละห้องขอหอพักนั้นมีไฟติดอยู่หลายห้องเลยซึ่งเขาก็มั่นใจวันนี้ผู้อยู่อาศัยคนอื่นคงกลับมาแล้ว
ชิชิโอะที่กำลังจะกลับเข้าหอพักก็สังเกตเห็นร่างสีดำตรงหน้าเขาซึ่งดูเหมือนว่าเขากำลังดิ้นอยู่บนพื้นและกำลังขวางทางเขาด้วย
“เดี๋ยวก่อน พี่จิฮิโระ! ข้างหน้าเรามีอะไรอยู่ด้วย!!”
เพราะแสงไฟอันสลัว ชิชิโอะจึงมองไม่เห็นว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาคืออะไร ซึ่งตอนนี้ร่างกายของเขานั้นก็แข็งแกร่งขึ้นสองเท่าแถมเขายังมีประสบการณ์จต่ออยู่หน่อยๆด้วย หากว่ามันพุ่งเข้ามาหาเขาหล่ะก็ เขาก็จะสู้กับมันโดยไม่ลังเลเพื่อปกป้องน้าสาวของเขา
จิฮิโระก็จ้องมองชิชิโอะที่อยู่ตรงหน้าเขาและรู้สึกประทับใจขึ้นมา แม้ว่าเธอจะรู้จักเขาพึ่งแค่ 2 วัน เธอก็ชอบเขาไปแล้ว ซึ่งตอนนี้เมื่อเขาพบอันตราย เขาก็จะปกป้องเธออย่างไม่ลังเล
จิฮิโระมั่นใจว่าถ้าหากเธอเมา เธอคงทำให้พี่สาวของเธอเสียใจแน่
“อืม ไม่ต้องห่วงไปหรอก ชิชิโอะ”
จิฮิโระก็ผลักชิชิโอะออกไปแล้วเดินตรงหาเงาที่กำลังกระดื้บๆอยู่กับพื้น จากนั้นเธอก็เตะเจ้าเงานั้น
*เปรี้ยง!!
“โอ้ยย!!”
เงาดำนั่นก็ถูกเตะเข้ามาหาแสง ซึ่งทำให้ชายที่กำลังสลึมสลือซึ่งมีผมอันยุ่งเหยิงปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขา ดวงตาของชายคนนั้นก็ถูกหน้าม้าของเขาปกตลุมและจากภาพลักษณ์ของเขาแล้ว ชิชิโอะนั้นสามารถบอกได้เลยว่าชายคนนี้ไม่เคยได้ดูแลตัวเองเลย
และชายคนนี้ก็สวมชุดกิโมโนสำหรับอยู่บ้านหลวมๆและนอกจากนี้เขาก็สวมรองเท้าเกี๊ยะญี่ปุ่น(ซึ่งคล้ายกับรองเท้าแต่ที่ถูกทำขึ้นมาจากไม้)
“นี่ชิโรซากิซัง(Shirosaki) ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่หรอ? ว่าอย่าทำให้คนอื่นกลัวสิ ถ้าหากยังทำแบบนี้อีก ฉันจะเตะนายออกจากหอซะเลย”
“แต่น้าเตะเขาแล้วนะครับ”ชิชิโอะพูด
“ใช่ คุณเตะผมแล้วหนิ”ชิโรซากิ(Shirosaki) ก็พูดออกมา
ชิชิโอะและชิโรซากิ(Shirosaki) ต่างพูดขึ้นมาในใจพร้อมกัน
“อ้าา…!! คุณนี่ชอบใช้กำลังเหมือนเคยเลยนะ จิฮิโระซัง!!”
‘หมอนี่…หรือว่าจะเป็นมาโซคิส?’
ชิชิโอะก็ขมวดคิ้วและรู้สึกรังเกียจขึ้นมาเนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นมาโซคิสม์ตัวเป็นๆ ถ้าหากหมอนี่ทำเรื่องลามกในบ้านของเขาหรือสถานที่ที่ไม่มีใครเห็นหล่ะก็ ชิชโอะก็คงจะไม่แคร์ แต่ว่า หมอนี่กลับทำเรื่องน่ารังเกียจบนท้องถนนซึ่งทำให้เขาไม่สามารถปิดบังความรังเกียจนี้ได้เลย
อย่างไรก็ตาม ชิชิโอะก็ยังคังทำตัวสุภาพโดยการปกปิดความรู้สึกรังเกียจนี้ไป
ชิโรซากิที่ถูกจิฮิโระเตะก็หน้าแดงขึ้นมาทันทีซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะดูตื่นเต้นมาก
ทันใดนั้นชิชิโอะก็ตระหนักได้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาใช้คำว่า ‘โรคจิต’กับคนอื่น
ทันใดนั้นชิชิโอะก็จำได้ว่าจิฮิโระได้บอกกับเขาเมื่อว่าว่าแม้หอพักซากุระโซวจะเป็นหอพักในเครือของโรงเรีรยน แต่มันก็เป็นหอพักส่วนตัวและที่นี่ก็ไม่ได้มีเพียงแค่นักเรียนอย่างเดียวที่อาศัอยู่ที่นี่ซึ่งนั่นหมายความว่า…..
“ชิชิโอะ แม้ว่าหมอนี่จะค่อนข้างน่ารังเกียจ แต่หมอนี่ชื่อว่า ชิโรซากิ ชิซุรุ (Shirosaki Shizuru) และเขาก็อาศัยอยู่ในหอพักซากุระโซวแถมยังเป็นนักเขียนนิยายชื่อดัง ซึ่งเขาก็คือผู้ร่วมพักหอเดียวกับเธอนั่นเอง”
ทางจิฮิโระก็เอามือปิดหน้าเนื่องจากเธอรู้สึกอายที่ต้องมองตาชิชิโอะ เหตุหลักนั่นเพราแปลก แต่เธอได้ยินว่าเขาออกไปตามหาแรงบันดาลใจในการเขียนนิยาย ซึ่งเธอไม่คิดว่าเขาจะกลับมาเร็วขนาดนี้
“….งั้นหรอ”
ทางชิชิโอะนั้นไม่ได้แสดงสีหน้าตื่นเต้นหรือเสียใจใดๆซึ่งใบหน้าของเขานั้นกลับสงบนิ่งมากแต่จากนั้นไม่นาเขาก็หันไปมองจิฮืโระด้วยความรู้สึกสงสารที่รู้จักกับชายคนนี้
“ไม่ต้องกลัวเขาหรอก แม้เขาจะลามก แต่เขาก็เป็นคนดี”
จิฮิโระก็รู้สึกไม่ค่อยอยากจะอธิบายเรื่องนี้ให้กับชิชิโอะว่าไม่ต่องกลัวหมอนี่ไปเพราะแม้ชิโรซากิจะเป็นคนลามก แต่หมอนี่ก็ไม่เคยทำร้ายใคร
“อ้า!!! เห็นจิฮิโระซังพูดแบบนั้นกับผมพร้อมกับมองผมด้วยสีหน้าดูถูก ผะ…ผะ…ผมชักรู้สึก….!!”
“พวกวิตถาร!!”
ชิชิโอะก็นั้นคงใช้ได้แค่คำๆนั้นในการอธิบายคนๆนี้ และในเวลาเดียวกัน เขาก็รู้ดีว่าหมอนี่มีต้นกำเนิดเหมือนกับจิฮิโระและรุย แต่ในเวลาเดียวกัน เขาก็สงสัยว่าทำไมในโลกนี้ถึงมีตัวละครมากมายที่เขาเคยเจอในชีวิตที่แล้วได้หล่ะเนี่ย
“ชิโรซากิคุง เด็กคนนี้คือหลานชายฉันเอง เขาพึ่งจะสอบเข้าเรียนมัธยมปลายที่โรงเรียนมัธยมปลายที่เป็นโรงเรียนย่อยของมหาวิทยาลัยซุยเมย์(Suimei University) และเขาจะมาอาศัยอยู่ที่หอซากุระโซวอีกหลายปีซึ่งตั้งแต่นี้ไปเขาจะเป็นผู้ร่วมอาศัยหอหน่ะ”
จิฮิโระก็จ้องมองชิโรซากิที่ลุกขึ้นมาจากพื้นแล้วเดินตรงไปหาชิชิโอะพร้อมกับพูดแนะนำตัว เพราะยังไงพวกเขาทั้งสองคนก็จะเป็นเพื่อนร่วมหอพักที่อาศัยอยู่ในหอซากุระโซวด้วยกัน
“สวัสดี ฉันชื่อ ชิโรซากิ ชิซุรุ(Shirosaki Shizuru) ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ”
“…ครับแต่ผมหวังว่าคุณจะอยู่ห่างๆผมไว้นะ”
ชิชิโอะก็จ้องมองชิโรซากิที่ใบหน้าแดงระเรื่อไปด้วยความตื่นเต้นแถมร่างของเขาก็ยังสั่นสะท้านขึ้นมาด้วย ดังนั้นชิชิโอะจึงไม่ปิดบังความรู้สึกรังเกียจที่มีต่อเขาแล้วจึงจ้องมองเขาด้วยความรังเกียจ
“อ้าา!! นี่แหละสายตาเวลามองคนราวกับเป็นขยะ!! เธอนี่เยี่ยมอย่างที่คิดเลย”
“….”
ชิชิโอะก็กุมหัวขึ้นด้วยความปวดหัวเมื่อเขาคิดว่าเขาจะต้องอยู่ร่วมกับชายคนนี้อีก 3 ปีสำหรับชีวิตม.ปลาย ซึ่งทันใดนั้นเขาก็คิดได้ว่าเขาควรจะเช่าอพาทเม้นท์อยู่จะดีกว่าเพราะเขาไม่แน่ใจว่าเขาจะอยู่หอซากุระโซวได้อีกนานแค่ใหน
--
จากนั้นทั้งสามคนก็เดินเข้าไปในหอพักซากุระโซวและหลังจากพวกเขาเปลี่ยนรองเท้าที่ทางเข้า ก็ได้มีเสียงเท้าเดินดังขึ้นมาจากทางเดินทางด้านซ้ายและทันใดนั้นหญิงสาวที่สวมชุดเดรสสีชมพูดก็เดินออกมา
ชิชิโอะจึงเงยหน้ามองและเห็นหญิงสาวผมสั้นสีส้มที่หยิกเล็กน้อย และเธอคนนี้ก็แต่งหน้าบางๆด้วยซึ่งนอกจากนี้ผู้หญิงคนนี้ก็เตี้ยกว่าจิฮิโระเล็กน้อย เขาไม่ต้องเดาก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังจะออกไปข้างนอก
นอกจากนี้ชิชิโอะก็รู้สึกเหมือนเขาเคยเห็นสาวน้อยคนนี้ที่ใหนสักแห่งมาก่อน ซึ่งยังไงเสีย เมื่อจู่ๆตัวละครในอนิเมะกลายเป็นคนจริงๆขึ้นมา มันก็จะรู้สึกแปลกๆอยู่ดี จากนั้นเขาก็เหลือบมองชิโรซากิและทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่าพวกทั้งสองคนน่าจะมาจากนอนิเมะเรื่องเดียวกัน
“โอ้ จิฮิโระซัง พึ่งกลับมาหรอค่ะ? แล้วไปใหนมาหรอค่ะ?”หญิงสาวก็ถามออกมาพร้อมกับเหลือบมองชิชิโอะด้วยความสงสัยอย่างลับๆ
“วันนี้ ฉันพาหลายชายของฉันไปสอบมาหน่ะ เขาก็เป็นคนทราฉันเคยเล่าให้ฟังไง แล้วเธอพึ่งกลับมาหรอ วาตานาเบะ? หรือว่าเธอกำลังจะออก?”จิฮิโระก็จ้องมองหญิงสาวที่กำลังจะออกไปข้างนอกซึ่งดูเหมือนว่าจิฮิโระจะคุ้นเคยกับพฤติกรรมของหญิงสาวคนนี้มาก
“ใช่แล้วค่ะ คืนนี้ฉันมีปาร์ตี้หน่ะ แล้วคนนี้คือหลานชายของคุณหรอ?”
หญิงสาวตรงหน้าก็จ้องมองชิชิโอะด้วยรอยยิ้มอันงดงาม
ชิชิโอะที่เปลี่ยนรองเท้าเสร็จแล้วก็เงยหน้ามองหญิงสาวตรงหน้า แม้ว่าเธอจะสวย แต่เขาก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ต้องมีอะไรแปลกๆแน่ๆ มันราวกับว่าเธอกำลังสวมหน้ากากอยู่อย่างงั้นแหละ
“สวัสดีครับ ผมชื่อ โองะ ชิชิโอะ ผมจะมาอยู่หอพักซากุระโซวตั้งแต่วันนี้ครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ”
“สวัสดีจ้า ฉันชื่อ วาตานาเบะ ซายากะ(Wayanabe Sayaka) ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ โองะคุง”
เมื่อเห็นรอยยิ้มอันงดงามของเธอ ชิชิโอะก็มั่นใจว่าจะต้องมีผู้ชายหลายคนชอบเธอแน่ อย่างไรก็ตาม เขานั้นเคยเห็นสาวสวยมาหลายคนแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เห็นอะไรพิเศษในตัวซายากะเลย…
<พบเป้าหมาย!!>
<ยินดีด้วย คุณได้รับ ‘ความเชี่ยวชาญในการแต่งหน้า’>
“….”
ชิชิโอะนั้นไม่คาดคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะถูกนับรวมเป็นเป้าหมายของเขาด้วย และในเวลาเดียวกันเขาก็รู้สึกว่าโชคของเขาช่างดีจริงๆเพราะตั้งแต่เช้ามาจนถึงตอนนี้ เขานั้นเจอเป้าหมายเพียบเลย
“ครับ วาตานาเบะซัง”
“เรียกซายากะก็พอ โองะคุง ฉันได้ยินจากจิฮิโระซังว่าเธอจะมาอยู่ที่หอซากุระโซวแต่จิฮิโระซังไม่เคยบอกฉันเลยว่าเธอจะหล่อเหลาขนาดนี้”ซายากะก็จ้องจิฮิโระแล้วบ่นออกมา “ถ้าเขาหล่อขนาดนี้ ก็บอกฉันก่อนสิ จิฮิโระซัง”
แม้คำพูดและน้ำเสียงของเธอจะทำให้เธอดูน่ารักและตราบใดที่ได้เห็นเธอตัวเป็นๆ คนอื่นก็คงรู้สึกประทับใจผู้หญิงคนนี้แน่ แต่ชิชิโอะนั้นรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะต้องมีอะไรแปลกๆ
“นี่ชิชิโอะ อย่าถูกผู้หญิงคนนี้หลอกหล่ะ แม้เธอจะดูสวยแต่ความจริงแล้ว ผู้หญิงคนนี้หน่ะ…”
“อ้าาาา!!!”
ซายากะก็รีบเข้าไปอุดปากในทันที “นี่คุณพูดอะไรค่ะเนี่ย จิอิโระซัง?! โอ้!! ฉันจะสายซะละ! ฉันขอตัวก่อนแล้วกัน แล้วเจอกันนะ โองะคุง”
เมื่อจิฮิโระกำลังจะพูดอะไรออกมา ซายากะก็พุ่งเข้าไปประชิดตัวจิฮิโระและขัดขวางเธอในทันทีๆ จากนั้นเธอก็แบกกระเป๋าสะพายแล้ววิ่งออกไปจากทางเดินเลย
“….”
ชิชิโอะก็จ้องมองแผ่นหลังของซายากะซึ่งเขายอมรับเลยว่าแม้ผู้หญิงคนนี้จะดูแปลกๆแต่เขาก็รู้สึกขอบคุณเธอที่ทำให้เขาได้รางวัลจากระบบ
“แม้เธอจะดูน่ารักแต่ฉันขอเตือนเธอเลยนะว่า เธอไม่ได้เป็นอย่างที่นายเห็น จำไว้ด้วยหล่ะ”
จิฮิโระที่จ้องมองซายากะก็พูดเตือนชิชิโอะซึ่งแม้ว่าเธอจะรู้ความลับที่ซายากะปกปิดอยู่แต่เธอก็ไม่สามารถพูดเรื่องนั้นให้เขาฟังได้ ดังนั้นเธอจึงบอกให้เขาอยู่ห่างๆเธอเนื่องจากเธอกลัวว่าชิชิโอะจะหลงซายากะเข้า
ความจริง จิฮิโระนั้นรู้อยู่แล้วว่าชิชิโอะนั้นเป็นว่าที่สามีที่ดีที่สุดเมื่อพิจารณาจากความร่ำรวยของตระกูลเขา เธอมั่นใจว่าหากซายากะรู้เรื่องตระกูลของชิชิโอะหล่ะก็ ผู้หญิง
คนนั้นก็อาจจะล่อลวงเขาก็ได้ ดังนั้น เธอจึงต้องเตือนชิชิโอะไม่ให้เข้าใกล้ซายากะ
ชิชิโอะจึงยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “คุณกลัวว่าผมจะถูกล่อลวงงั้นหรอ พี่จิฮิโระ? ถ้าคุณคิดงั้นๆจริงก็ ไม่ต้องกังวลไปหรอก เพราะผมบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าน้าของผมเป็นคนที่สวยที่สุดหน่ะ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของชิชิโอะ จิฮิโระก็ส่งเสียงไม่พอใจแต่เธอก็ยิ้มออกมาอยู่ดี
“หืม!! ปากหวานจังนะ อย่าไปพูดอย่างนี้กับผู้หญิงคนอื่นแล้วกัน แล้วก็อย่าไปคบผู้หญิงไปทั่วแล้วกัน”
“ครับ”
ชิชิโอะก็พยักหน้าแต่โดยดี แม้จะเป็นแบบนั้นเขาก็ไม่แน่ใจว่าหลังจากเธอรู้เรื่องที่เขาเสียซิงไปเมื่อคืน เธอจะทำอะไรบ้าง
“งั้นเอาพวกวัตถุดิบไปแช่ตู้เย็นในห้องครัวกันเถอะ แล้วอก็อย่าลืมวางของไว้ในส่วนของตัวเองด้วย วันนี้ฉันรู้สึกเหนือยหน่ะ งั้นฉันไปพักก่อนแล้วกัน ไว้เจอกันพรุ่งนี้”
จิฮิโระก็อ้าปากหาวแล้วบอกให้เข้าเก็บของของๆตัวเองอย่างดีเพราะเธอนั้นไม่ได้อยู่กับเขาตลอด
“ฝันดีนะครับ พี่จิฮิโระ”
จิฮิโระที่โบกมือลาก็เดินเข้าไปในห้องของเธอ
จากนั้นชิชิโอะก็เดินไปห้องครัวเพื่อเอาข้าวของของเขาไปเก็บไว้ในตู้เย็น
อย่างไรก็ตาม พวกเขานั้นลืมไปว่ามีคนถูกทิ้งไว้แถมทุกคนยังเมินเขาด้วย
“อ้าาา!! แบบนี้นี่มันเยี่ยมไปเลย!!”
ใบหน้าของชิโรซากิก็แดงระเรื่อขึ้นมาในขณะที่เขาบิดตัวไปมาด้วยความตื่นเต้น