px

เรื่อง : ผู้ใหญ่หลิวยอดเกษตร (นิยายแปล) ปลดล๊อคตอนฟรี วันละ 1 ตอน
ตอนที่ 19 ไม่อยากเจอยิ่งได้เจอ


Anchorตอนที่ 19 ไม่อยากเจอยิ่งได้เจอ

Anchor

Anchorยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

Anchor

Anchorหลิวเฟยใช้ยาแรงในการทำให้หลิวจื้อฟื้นคืนวามทรงจำและในขณะเดียวกันก็ทำให้โรคทางระบบประสาทของหลิวฮ่าวมีแนวโน้มที่จะทุเลาลงเหมือนกัน ทำให้หลี่อวิ๋นโหรว หลิวอวี้เหลียนและหานอิงต่างก็รู้สึกเคารพนับถือเขาไปตาม ๆ กัน

Anchor

Anchorเมื่อทั้งสามสาวและหลิวเฟยได้ออกมาจากบ้านของหลิวจื้อ หานอิงก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “ผู้ใหญ่บ้านหลิว กระตุ้นแรงเสียขนาดนี้คงจะมีแต่นายที่กล้าทำ ! แต่ว่าทำไมไม่บอกฉันล่วงหน้าสักคำล่ะ เมื่อกี้ฉันตกใจแทบแย่ ฉันคิดว่า..... ”

Anchor

Anchorเมื่อเห็นเธอทำปากจู๋และมีสีหน้าเคร่งเครียด หลิวเฟยเลยยิ้มตอบ “เป็นตำรวจแต่ทำไมถึงได้ขี้ขลาดขนาดนี้นะ ? ฉันว่าเธออย่าเป็นตำรวจเลยเถอะ กลับบ้านไปรอให้หนุ่มมาสู่ขอดีกว่า ! ”

Anchor

Anchor“นี่นาย.....นี่นายกะจะทดสอบความกล้าฉันหรือ ?.”

Anchor

Anchor“อ้าว.....ก็ตอนนี้ฉันไม่ใช่อาจารย์เธอหรอกหรือ ? มันก็เป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ ? ”

Anchor

Anchorหานอิงชายตาไปมองหลิวอวี้เหลียนและหลี่อวิ๋นโหรว จากนั้นจึงรีบบอกปัด “ใคร.....ใครยอมรับนายเป็นอาจารย์แล้ว ? ดูสารรูปตัวเองสิ ไม่มีมาดอาจารย์เลยสักนิด ! ”

Anchor

Anchorหลิวเฟยก้มหน้าไปสบตาเธอจากนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า “แล้วทำไมตอนนี้ฉันกลับรู้สึกว่าฉันมีออร่าที่น่าเคารพนับถือแผ่ออกมาจากตัวฉันล่ะ ? ”

Anchor

Anchor“แหวะ ! ”

Anchor

Anchor“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”

Anchor

Anchorเมื่อเขาพูดจบ ทั้งสามสาวต่างหัวเราะชอบใจ ฉีกยิ้มหวานชวนมอง รอยยิ้มเบ่งบานสดใสราวกับดอกไม้ที่เพิ่งผลิบาน เมื่อหลิวเฟยเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มจนตาหยี วิวสวย ๆ แบบนี้หายากเหลือเกินในหมู่บ้านไกลปืนเที่ยงแห่งนี้

Anchor

Anchorเขาเลยฉวยโอกาสเชยชมอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง จากนั้นก็กระแอมเพื่อจะพูดต่อ “ก็ได้ ฉันไม่ชอบไม่บังคับจิตใจใคร ในเมื่อเธอผิดคำพูดไม่ยอมรับฉันเป็นอาจารย์ก็ช่างเถอะ ! แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าโอกาสแบบนี้มีครั้งเดียว พลาดแล้วก็พลาดเลย ! ”

Anchor

Anchorหานอิงส่ายหัวแล้วเอ่ย “ฉันยอมรับว่านายมีความสามารถนะ แต่นายมันจะหลงตัวเองเกินไปละมั้ง จะมีอะไรให้รู้สึกน่าเสียดายมิทราบ ? อีกอย่างถ้าหากว่ายอมรับนายเป็นอาจารย์ ฉันก็คงถูกทรมานจนตาย ถูกบีบบังคับกันจนตายไปข้างหนึ่ง ! ”

Anchor

Anchor“อู่ฮ่าๆๆๆๆ......”

Anchor

Anchorหลิวอวี้เหลียนเอามือไปประคองหน้าอกที่สั่นเทาเพราะการหัวเราะของตัวเอง แล้วเธอก็ยื่นอีกมือหนึ่งไปจับบ่าของหลิวเฟย “ฉันล่ะชอบใจเหลือเกินที่เห็นพี่โดนสาวคนอื่นทำท่าทีเกลียดชัง !  ให้ฉันเคารพพี่เป็นอาจารย์แทนก็ได้นะ ฉันจะไม่มีวันรังเกียจพี่เลย อีกอย่างฉันทำกับข้าวได้ อุ่นเตียงให้พี่ก็ได้ด้วย รับประกันว่าจะไม่ทำให้พี่ผิดหวังเลย ! ” 

Anchor

Anchorทำให้เตียงอุ่น....

Anchor

Anchorเมื่อเห็นหานอิงและหลี่อวิ๋นโหรวที่ตอนนี้ตะลึงอึ้งทื่อจนจะเป็นหินอยู่แล้ว หลิวเฟยก็ได้เอามือก่ายหน้าผาก พร้อมกับหันหน้าไปหาเธอแล้วกระซิบอย่างแผ่วเบา “เธอนี่มันไร้ยางอายจริง ๆ ! ยังอยากให้ชายหนุ่มมาสู่ขออีกรึเปล่า ? ”

Anchor

Anchor“อยากสิ แต่ไม่ใช่พี่ก็ไม่เอา ชีวิตนี้ฉันจะเอาพี่เป็นสามีคนเดียวเท่านั้น ! ” หลิวอวี้เหลียนพูดด้วยสีหน้าแดงเรื่อ

Anchor

Anchorเมื่อหลิวเฟยเห็นเธอมีท่าทีจริงจัง เขาเลยกระแอมขัดจังหวะ “เอ่อ.....ฉันยังมีธุระ ขอตัวก่อน ! ”

Anchor

Anchorเมื่อหลี่อวิ๋นโหรวเห็นฉากนี้เลยทำให้เธออดที่จะไม่หัวเราะไม่ได้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นหลิวเฟยมีท่าทีเขินอายแบบนี้ เดิมทีเธอคิดว่าเขาเป็นพวกหนังหน้าหนาจนถึงขั้นเธอเอามาทำเป็นโล่กันกระสุนได้แล้วเชียว

Anchor

Anchorเธอรีบชิงพูดกับเขา “เฮ้ย....เดี๋ยวก่อน วันนี้ก็จะลงประชามติถอดถอนผู้ใหญ่บ้านของนายแล้วนะ ตอนนี้นายเพิ่งทำความดีครั้งใหญ่ไป นายอาจจะได้รับการสนับสนุนจากชาวบ้านกลับมาก็ได้นะ น้ำขึ้นต้องรีบตัก นายใช้โอกาสนี้ไปปรับความเข้าใจกับชาวบ้านสักหน่อยเพื่อให้เขาช่วยโหวตให้นายจะดีมั้ย ? ”

Anchor

Anchorหลิวเฟยตอบกลับแบบไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง “เธอคิดว่าคนอย่างฉันต้องการให้คนมาช่วยโหวตหรือ ? ”

Anchor

Anchorหลี่อวิ๋นโหรวส่ายหน้าแล้วตอบ “นายคิดว่าทำเรื่องนี้แล้วสามารถปกป้องนายไม่ให้หลุดจากตำแหน่งได้หรือ นายมองโลกแง่ดีไปหน่อยมั้ง ! ฉันขอบอกตามตรงเลยนะ ตลอดสองวันนี้ที่ฉันได้สำรวจความคิดเห็นของชาวบ้านมา ตอนนี้สองในสามของชาวบ้านทั้งหมดเห็นด้วยกับการถอดนายออกจากตำแหน่ง คะแนนนิยมของนายต่ำเตี้ยเรี่ยดินจนดูไม่ได้ ! นายเพิ่งจะเข้ารับตำแหน่งกี่วันเอง คะแนนนิยมของนายกลับตกต่ำถึงขนาดนี้ ต้องขอชื่นชมนะว่ามันคงเป็นความสามารถพิเศษ แต่ความสามารถแบบนี้มันไม่น่าขายหน้าไปหน่อยหรือ ? ”

Anchor

Anchorเขาเดินไปตรงหน้าของเธอ จากนั้นก็กอดอกพูด “ที่ปรึกษาหลี่ ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย เธอยังอยากจะให้ฉันเป็นผู้ใหญ่บ้านต่องั้นหรือ ? เธอไม่ได้เกลียดฉันหรอกหรือ ? ”

Anchor

Anchorแววตาของหลี่อวิ๋นโหรวส่องเป็นประกายออกมา เธอกัดริมฝีปากแล้วตอบ “ใครบอกว่าฉันสนับสนุนนาย ! ฉันแค่ทำไปในฐานะของคนที่เป็นพิธีกรในการลงประชามติครั้งนี้เท่านั้นเอง ฉันต้องเคารพกฎกติกาและทำงานอย่างโปร่งใส มีหน้าที่ทำให้นายรู้ในสิ่งที่นายพึงรู้ และอีกอย่าง ในวันลงประชามติ นายมีโอกาสที่จะแก้ต่างให้ตัวเอง ถ้าไม่อยากอับอายขายขี้หน้าละก็ควรคว้าโอกาสครั้งนี้ไว้ให้ดี”

Anchor

Anchorหลิวเฟยยิ้มด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เป็นอย่างนี้เองหรอกหรือ ฉันขอถามเธอสักคำ หากฉันต้องการจะปกป้องตำแหน่งนี้ไว้กับตัวเอง นอกจากการขอแรงสนับสนุนจากชาวบ้านแล้ว ฉันยังมีวิธีอื่นอีกไหม ? หรือทำให้งานลงประชามติครั้งนี้ล่มไปเลยจะดีกว่า ? ”

Anchor

Anchorหลี่อวิ๋นโหรวถลึงตาแล้วกล่าวอย่างจริงจรังแบบที่ไม่เห็นมาก่อน “นาย.....นายคิดจะทำอะไรห๊ะ ? หลิวเฟย ฉันขอเตือนนายไว้ตรงนี้ หากนายคิดจะก่อความวุ่นวายนายต้องโดนลงโทษตามกฎหมาย เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะมาเล่นตลกนะ ! ”

Anchor

Anchorหลิวเฟยหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนจะหันหลังจากไปเขาก็หันไปพูดอีกรครั้ง “เธอจะโมโหไปทำไม ? ฉันก็แค่พูดเฉย ๆ...”

Anchor

Anchor“นายมันเกินจะเยียวยาแล้ว”

Anchor

Anchorหลี่อวิ๋นโหรวกำหมัดแน่นด้วยความโมโหขณะที่มองเขาค่อย ๆ เดินจากไปอย่างสง่าผ่าเผย

Anchor

Anchorหลิวอวี้เหลียนคิ้วขมวดกันเป็นปม แล้วพูดจี้ถูกจุดสำคัญ “พวกเธอรู้จักเขาไม่ดีพอ เนื้อแท้ของพี่เฟยเป็นคนที่ยึดมั่นในความสมบูรณ์แบบ เรื่องที่ถูกชาวบ้านร้องฟ้องจะถอดเขานั้นเป็นที่น่าอับอายและเขาก็ทนไม่ได้หรอก แต่เพราะเขาก็เป็นคนที่ยึดมั่นในศักดิ์ศรีของตนพอสมควร เขาเลยไม่อยากไปขอให้ชาวบ้านชาวสนับสนุนเขาไงล่ะ ฉะนั้น..... ”

Anchor

Anchor“เธอต้องการจะหมายความว่าเขาจะทำทุกอย่างพังพินาศหมดจริงหรือ ? เรื่องนี้มันเกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาดนะอวี้เหลียน เธอสนิทกับเขา เธอก็ควรจะโน้มน้าวใจเขาเสียหน่อย ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างสองหมู่บ้านก็ขาดสะบั้นจนเกินพอแล้ว หากเขาฝืนทำเรื่องแย่ขึ้นมาอีกละก็ ชาวบ้านทั้งสองหมู่บ้านคงต้องรวมกันกล่าวโทษเขาแน่ ๆ หากเป็นแบบนี้เขาก็คงจะอยู่อาศัยในหมู่บ้านหลิวไม่ได้อีกต่อไป”

Anchor

Anchorหลิวอวี้เหลียนชะงักด้วยความตกใจ “ร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือ ? ฉันไม่อยากให้พี่เฟยต้องจากหมู่บ้านหลิวไปอีกแล้ว เดี๋ยวฉันจะลองหาวิธีโน้มน้าวใจเขาดูละกัน”

Anchor

Anchor.........

Anchor

Anchorเมื่อความจริงได้เป็นที่ประจักษ์ หลิวอวี้เหลียนเลยรู้เลยว่าตนนั้นมองโลกในแง่ดีเกินไป หลิวเฟยไม่เคยแม้แต่จะฟังเธอเลยสักครั้งเดียว อีกทั้งยังไม่ให้เธอกับพ่อแอบช่วยอย่างลับ ๆ อีก มิหนำซ้ำหนึ่งวันก่อนที่จะมีการลงประชามติ เขาได้เตร็ดเตร่ทั้งวันจนตามหาตัวไม่เจอ หลิวอวี้เหลียนและหลี่อวิ๋นโหรวต่างตามหาเขาวุ่นไปทั่วหมู่บ้าน แต่ไปหาที่ไหนก็ไร้เงาของเจ้าตัว

Anchor

Anchorสถานที่ที่หลิวเฟยแอบซ่อนตัวอยู่นั้นค่อนข้างจะปลีกวิเวกพอสมควร และที่นั่นก็คือกลางทะเล ห่างจากเขาไม่ไกลมากนักมีน้ำตกที่ตกมาจากผาสูงชันขนาดความกว้าง 30 เมตร เสียงน้ำไหลดังสนั่นจนกลบเสียงรบกวนใด ๆ บนโลกใบนี้

Anchor

Anchorตำแหน่งที่เขาอยู่นั้นเป็นทางออกสู่ทะเลของแม่น้ำซี่หลิว แม่น้ำซี่หลิวนั้นมีต้นกำเนิดจากยอดเขาของภูเขาไห่หมิง คดเคี้ยวเลี้ยวลดอยู่ท่ามกลางหมู่ยอดเขาสูงแล้วไหลลงสู่ทะเล ณ จุดนี้ ถ้าหากว่าปริมาณน้ำของแม่น้ำซี่หลิวไม่มากจนเกินไป เกรงว่าน้ำตกที่ก่อรูปอยู่ตรงหน้าผาแห่งนี้จะใหญ่มหึมามากยิ่งกว่าเดิม

Anchor

Anchorจะว่าไปแล้วนี้ก็เป็นสิ่งที่ทำให้ชาวบ้านต่างรู้สึกเจ็บใจ

Anchor

Anchorเพราะตัวหมู่บ้านมีความสูงเกือบร้อยเมตร จึงเป็นเหตุให้ภูผาสูงชันแห่งนี้ได้บดบังโอกาสที่จะสำรวจ บดบังโอกาสที่จะเข้าถึงทรัพยากรทางทะเล มิเช่นนั้น หมู่บ้านหลิวก็คงเป็นหมู่บ้านประมงที่อู่ฟู่แห่งหนึ่ง เพียงแค่จับปลาจากทะเลแล้วส่งขายตลาดก็อาจจะทำให้พวกเขาลืมตาอ้าปากได้

Anchor

Anchorหลิวเฟยนั้นเป็นคนใจกล้าบ้าบิ่น เขานำเชือกยาวร้อยเมตรผูกไว้กับก้อนหินยักษ์บนหน้าผา จากนั้นก็โรยตัวลงมาจากด้านข้างของน้ำตกด้วยความคล่องแคล่ว

Anchor

Anchorเขาได้ว่ายน้ำอยู่กลางทะเล 1 ชั่วโมงเต็ม เขาคิดไม่ถึงว่าตนจะจับอาหารทะเลบางอย่างมาได้สำเร็จ เขานำสิ่งที่จับมานั้นใส่ในกระเป๋าไนลอน จากนั้นก็ไปยังโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งในเมืองเฟิ่งหวง

Anchor

Anchorยามรักษาการณ์สองสามคนหน้าประตูโรงแรมได้สกัดเขาไว้ไม่ให้เข้าไป หนึ่งในนั้นได้พูดว่า “คุณจะทำอะไร ? ”

Anchor

Anchor“แค่นี้ก็ดูไม่ออก พวกนายเป็นยามกันได้ยังไงห๊ะ ! ฉันเป็นซัพพลายเออร์อาหารทะเล ไม่กี่วันก่อนผู้จัดการแผนกจัดซื้อของโรงแรมนายได้เจอกับเถ้าแก่ของฉัน เขาบอกต้องการดึงเราไปเป็นคู่หูการค้า ฉันก็เลยเอาตัวอย่างอาหารทะเลมาให้เขาดู ถ้าไม่เชื่อก็ลองถามผู้จัดการแผนกจัดซื้อดูสิ”

Anchor

Anchorยามคนหนึ่งได้เปิดถุงไนลอนแล้วชะโงกหัวเข้าตรวจดูของในถุง “ได้ครับ ผมจะพาคุณเข้าไปเอง”

Anchor

Anchorเขานำหลิวเฟยขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นหกจากนั้นก็ชี้ไปยังห้องที่ตั้งอยู่ตรงสุดทางเดินของชั้นหกแล้วจึงเอ่ย “ออฟฟิศของผู้จัดการแผนกจัดซื้อคือห้อง 606 ครับ”

Anchor

Anchorหลังจากหลิวเฟยกล่าวขอบคุณ เขาก็ได้สาวเท้าก้าวไปยังออฟฟิศเบื้องหน้า ในขณะที่กำลังจะเคาะประตูเข้าไปนั่นเอง ภายในห้องได้มีเสียงครางของผู้หญิงคนหนึ่งดังแว่วมา……

Anchor

Anchor“อ๊า…….”

Anchor

Anchor“ก็ดีนี่ แต่ทำเรื่องนี้ในออฟฟิศตอนกลางวันแสกๆ แบบนี้จะดีหรือ ? นี่เท่ากับว่าเขาแอบทำอนาจารลูกน้องผู้หญิงหรือเปล่า ? ดูเหมือนว่าผู้จัดการโม่วจะไม่ได้เรื่องเลยนะ หึ ! ”

Anchor

Anchorหลิวเฟยแอบพึมพำอยู่คนเดียวในใจ และก็เงี่ยหูฟังอีกครั้ง เสียงนั้นกลับหายไป หลังจากที่ล้อบุคคลที่สามว่าไม่ได้เรื่องเสร็จ เขาก็รออยู่ครู่หนึ่งแล้วเคาะประตู

Anchor

Anchor“ประตูไม่ได้ล็อก เปิดเข้ามาได้เลย ! ”

Anchor

Anchorเสียงฟังดูตะขิดตะขวงได้เล็ดลอกออกมาจากประตู หลิวเฟยหยุดชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็ผลักประตูเดินเข้าไป

Anchor……

Anchorเมื่อเห็นหญิงสาวที่มีสีหน้าฉุนเฉียวคนหนึ่งยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ก็ทำให้เขาตกตะลึงไปราว 10 วินาที ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้ดูคุ้นหน้าอย่างนี้นะ ?

 

นี่มันคือแม่สาวประหลาดคนนั้นที่เขาได้ช่วยชีวิตที่เมืองเฟิ่งหวงเมื่อวันก่อนนี่นา ตอนนั้นเขาจูบเธอ อีกทั้งยังตบก้นเธออีกต่างหาก แย่แล้วละ....

Anchor

Anchorแต่เดี๋ยวนะ !

Anchor

Anchorเมื่อหลิวเฟยได้กวาดสายตาไปมองทั่วทุกสารทิศก็เห็นว่าห้องนี้มีแต่เธอเพียงผู้เดียว เขาแทบจะอ้าปากค้าง เมื่อกี้เสียงที่ได้ยินนั้นก็ไม่ผิดเพี้ยน ถ้าหากว่าไม่มีคนอื่น หรือว่าเธอกำลังจะจัดการเรื่องสนองความต้องการของตัวเธอเอง นี่มันไม่ดูหิวโซไปหน่อยหรือ ?

Anchor

 

รีวิวผู้อ่าน