ตอนที่ 3 บุตรของพระเจ้าเป็นจอมมาร
"อยากรู้นักว่าเขาเป็นใครกัน?" ลู่จิ่วเชวียหันมามองบาดแผลที่ได้รับบาดเจ็บและกระดูกที่หักของนาง ก่อนจะยิ้มออกมา
"อืม ร่างกายของข้าตอนนี้น่าเกลียดเสียจริงๆ" น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายดังขึ้น
"ไอ้เด็กเวร..." เขาเป็นเด็กที่ไม่มีมารยาทเอาเสียเลยถึงบังอาจมาผลักนางให้ตกลงมาแบบนี้
"เจ้ามดน้อยทำไมเจ้าถึงยังมีชีวิตอยู่?" เจ้ามดน้อย?!เขาหมายถึงนางอย่างนั้นเหรอ? ลู่จิ่วเชวียมองไปที่ต้นเสียง ทันใดนั้นนางก็ตกใจกับสิ่งที่เห็น สิ่งที่นางเห็นคือเทพบุตรใช่หรือไม่?
เด็กหนุ่มสวมชุดสีขาวผมสีเงิน ร่างของเขายืนอยู่บนกองโครงกระดูกที่ตายไปแล้วแต่มันกลับเปล่งแสงออกมาเหมือนพลังแห่งชีวิตที่สว่างไสวของโลกเหมือนความตายใต้เท้าของเขาเป็นสิ่งที่พัดผ่านไปฃ
ผมยาวสลวยเหมือนเส้นไหมตัดกรอบหน้าที่ดูดีไร้ที่ติของเขา มันเป็นความงดงามที่เหนือวิสัยของโลก...นางกำลังฝันไปรึไม่? ทำไมคนๆนี้ดูคุ้นตาจังเลย? นางนึกถึงเขาไม่ออกในความทรงจำที่มีอยู่...แต่เขาอยู่ในความทรงจำของเจ้าของร่างนี้ ชีวิตที่สองของนาง
"เขาเป็นบุตรของพระเจ้าไม่ใช่เหรอ?" (เรียกคนที่ทำอะไรก็ดูดี เกิดมามีดีทุกอย่างว่าบุตรของพระเจ้า) ตอนที่พูดถึงตัวตนที่แท้จริงของเขา ร่างของลู่จิ่วเชวียก็ตัวสั่นเทา นางกำลังรู้สึกกลัวตายแม้ว่าร่างกายของนางจะผ่านความตายมาแล้วก็ตาม
นางรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังบีบคอนางอยู่ และกำลังบังคับให้เบิกตากว้างเพื่อสบตาของเขา
ดวงตามืดมน ลึกลับและหนาวเหน็บเมื่อสบตาเขานางรู้สึกได้ถึงความตายอันเป็นชั่วนิรันดร์
"อะ...ข้าจะทำยังไงดี? คุณหนูลู่จำข้าได้?เจ้ารู้ความลับของข้าแล้ว"
ชายหนุ่มพูดแล้วมองไปทั่วร่างกายของลู่จิ่วเชวีย ทำให้นางรู้สึกขนลุกไปจนทั่วร่างกายของนาง
ลู่จิ่วเชวียอยากจะตบตัวเองหลายๆครั้ง แม้ว่านางจะจำเขาได้ก็ไม่ควรที่จะพูดออกมาให้เขาได้รู้
ไม่รู้ว่าคนในที่นี้กี่คนที่ต้องตกเป็นเหยื่อของเขา ไม่รู้กี่ล้านศพที่ถูกฝังกลายเป็นโครงกระดูก
เด็กหนุ่มแต่งชุดขาวทั้งตัวคนนี้ หากมีแมลงมาเกาะที่ตัวของเขาก็ย่อมจะมองเห็นได้ เขาคือบุตรของพระเจ้าอย่างนั้นหรือ บุตรของพระเจ้าเป็นจอมมาร ไอคิวนางติดลบหรือไง? ที่น่ากลัวกว่านั้นทำไมเขาถึงรู้ว่านางมีแซ่ว่าลู่? ท่าทางของลู่จิ่วเชวียทำให้เด็กหนุ่มพอใจ เขาเริ่มยิ้มออกมาเหมือนแสงสว่างไสว
"ข้าจะบอกเจ้า ที่นี่เป็นที่ๆ ลูกของข้าจับคนที่ตายแล้วมากินเป็นอาหาร คนที่มีชีวิตอยู่อย่างเจ้าเข้ามาไม่ได้ เจ้าทำให้สถานที่แห่งนี้ต้องแปดเปื้อน" เด็กหนุ่มคนนี้มีน้ำเสียงนุ่มนวลที่ทำจนให้คนได้ฟังรู้สึกหลอมละลายไปได้ ตอนนี้เขากำลังคุกคามลู่จิ่วเชวีย
"จอมมาร...อันที่จริงข้าไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ที่นี่ ข้าตกลงมา ตอนนี้ข้าจะออกไปได้ยังไงกัน?"
"ออกไป?หากเจ้าเปิดเผยความลับของข้าตอนที่ออกไปจากที่นี่ละ?ข้าควรที่จะฆ่าเจ้าเสียเพื่อความแน่ใจใช้หรือไม่"
"..ไม่ ข้าจะไม่บอกใคร ข้าสัญญา สบตาข้าสิข้าพูดความจริง"ลู่จิ่วเชวียขยิบตาให้จอมมารเพื่อให้เขาพอใจ เด็กคนนี้มีผิวพรรณที่ดีมากมองใกล้ๆไม่มีรูขุมขนเลย