ตอนที่ 4 ข้อตกลงกับจอมมาร
จอมมารสบตานาง การจ้องมองของเขาทำให้ลู่จิ่วเชวียตัวสั่นเทาด้วยความกลัวแต่ไม่นานจอมมารก็ยิ้มออกมา "ไม่น่าแปลกที่เจ้าจะมีชีวิตรอดกลับมา เจ้าเป็นคนที่มีสองดวงวิญญาณในร่างเดียวนี้เอง"สองดวงวิญญาณอย่างนั้นหรือ?
นี่...เขารู้แล้วเหรอว่านางเข้ามาอยู่ในร่างนี้?ลู่จิ่วเชวียหรี่ตามอง ทันใดนั้นจอมมารก็ได้ปล่อยมือที่จับลำคอของนางออก แล้วกำลังจะพูดอะไรบางอย่างลู่จิ่วเชวียที่หายใจไม่ออก หายใจหอบมาก นางรีบสูดอากาศหายใจเข้าไปเหมือนปลาได้น้ำทันควร
จอมมารมองท่าทางที่น่าอับอายของนาง แล้วยิ้มออกมาจากนั้นก็เริ่มพูดขึ้นว่า "น่าสนใจดี ข้าจะช่วยเจ้าเอง ข้ารับใช้น้อยของข้า" อะไรนะ!ข้ารับใช้ เขาหมายความว่ายังไง?
"ตอนนี้ข้ามีทางเลือกสองทางให้กับเจ้า อย่างแรกคือตาย อย่างที่สองคือบูชายัญตัวเองแล้วกลายมาเป็นข้ารับใช้ของข้าตลอดชีวิต แน่นอนถ้าเจ้าเป็นข้ารับใช้ของข้า ร่างกายของเจ้าที่มีปัญหาข้าจะช่วยเปลี่ยนมันให้กับเจ้าเอง"
“…”
ลู่จิ่วเชวียรู้สึกว่ากำลังถูกล่อลวงอยู่ นางรู้สึกเหมือนว่านางเป็นคนที่มีกรรม คนใกล้ตัวของนางต้องมาตกตายไปกันหมด แต่ตอนนี้นางสามารถเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของนางได้อย่างนั้นเหรอ? จอมมารบอกนางว่าสามารถเปลี่ยนแปลงได้
"ข้าไม่เคยโกหก เจ้ารู้ไหมว่าทำไมเจ้าถึงมีชื่อว่าลู่จิ่วเชวีย?" รอยยิ้มของเขาดูชั่วร้ายมาก แต่ใบหน้าไร้เดียงสาของเขาก็ดูน่ารักน่าหยิก
"ทำไม?" นางก็อยากรู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน นางรู้แค่ว่า จิ่วเชวียนั้นหมายถึงขาดเก้าสิ่ง หมอดูก่อนที่จะถูกฟ้าผ่าตายตั้งชื่อนางว่าจิ่วเชวีย
"ขาดเก้าสิ่ง ธาตุทอง ธาตุไม้ ธาตุน้ำ ธาตุดิน ความมั่งคั่ง วาสนา ความยั่วยวนพลังทางเพศ และพลังชีวิต เจ้าขาดทั้งเก้าสิ่งแต่เหตุผลเดียวที่เจ้าไม่ตายเพราะมีวิญญาณสองดวงอยู่ในร่างของเจ้า ทำให้เจ้าไม่ขาดพลังแห่งชีวิต แต่ตอนนี้เจ้าก็ยังขาดทั้งแปดสิ่งอยู่ดี"
"เจ้าได้ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมาแล้วมใช่หรือไม่? เจ้าน่าจะรู้ว่าเจ้าของร่างเดิมเป็นสวะ ไม่สามารถเพาะบ่มได้ ชีวิตของนางไม่มีค่าใดๆ"
"ตอนนี้เจ้าได้มาอยู่ในร่างนี้ เจ้าก็เป็นสวะเหมือนกัน เจ้าไม่มีความมั่งคั่ง ไม่มีโชคลาภ และรูปรางหน้าตาอัปลักษณ์ หลังจากนี้เจ้าเองก็ต้องทนทรมานเหมือนกับนาง ยกเว้นแต่ว่าจะมีใครสักคนที่มาช่วยเจ้า"
เขามองลู่จิ่วเชวียด้วยสายตาที่เย็นชาและมองด้วยท่าทางที่น่ารังเกียจ “ยกเว้นข้าบุตรแห่งพระเจ้า ข้าสงสารและจะช่วยเจ้าเอง”
ในใจของนางหวังว่าอยากจะฆ่าเจ้าเด็กปัญญาอ่อนนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเสียจริงๆ เขาน่ารำคาญสิ้นดี แต่เขาแข็งแกร่งมากนางไม่มีทางเอาชนะเข้าได้เป็นแน่ นางทำได้แต่เพียงทนเขา
"เจ้าคิดยังไง?จะตกลงหรือไม่?" รอยยิ้มไร้เดียงสาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจอมมารอีกครั้ง
"ได้ ข้าตกลง" ในใจของนางความดีและความชั่วกำลังต่อสู้กัน แต่นางก็ตกลงกับจอมมารเพราะโอกาสแบบนี้ใช่ว่าจะหามาได้ง่ายๆ
จอมมารยิ้มเขาโน้มตัวเข้ามาหา ทันใดนั้นนางก็ได้กลิ่นลมหายใจที่บริสุทธิ์และศักดิ์สิทธิ์จากตัวเขา เขาเริ่มร่ายคาถาเบาๆ เหมือนกระซิบออกมา ทำให้ลู่จิ่วเชวียตอนนี้กำลังตกอยู่ในภวังค์ นางไม่เข้าใจคาถาบทนี้เอาเสียเลยเขากัดปลายนิ้วเอาเลือดป้ายลงบนริมฝีปากของนาง แล้วร่ายคาถาด้วยทำนองที่ไพเราะและสวยงาม นางฟังมันไม่เข้าใจเลยแต่สิ่งที่ลู่จิ่วเชวียได้ยินต่อไปทำให้หัวใจของนางเต้นรัวด้วยความประหม่า
"บูชาเลือดเนื้อและวิญญาณเพื่อสวดอ้อนวอนให้กับราชันผู้นี้"