ตอนที่ 5 ข้อตกลงกับจอมมาร 2
สารเลว บูชาเลือดเนื้อและวิญญาณไม่ทำให้นางต้องตายเหรอ? ไม่! นางจะตายไม่ได้อีกเด็ดขาด
จอมมารกำลังหลอกนาง แต่นางก็ไม่อาจจะหลบหนีได้เพราะจอมมารกำลังจับตามองอยู่ หากย้อนเวลากลับไปได้นางจะไม่ตอบตกลงเขาอย่างแน่นอน เพราะตอนนี้นางกำลังกลายเป็นเนื้อที่อยู่บนเขียงรอเขาจัดการไปแล้ว
แววตาสีเงินของจอมมารยิ้มให้นาง เปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์กำลังหลอมรวมกลืนกินร่างของลู่จิ่วเชวียอยู่ เปลวเพลิงได้แทรกซึมเข้าไปในผิวหนัง กระดูก เส้นเอ็น และจุดตันเถียนของนางแล้ว...มันเหมือนกำลังหลอมเหล็กอยู่ มันเผาทั้งภายในและภายนอกร่างกายของนางให้มอดไหม้
สิ่งสกปรกถูกชะล้างหายไปจากร่างกายทันที แต่การสวดคาถายังคงดำเนินไปต่อย่างไม่หยุดหย่อน ดูเหมือนมันกำลังเปลี่ยนแปลงวิญญาณของนางไปจริงๆ
“ไม่ว่าจะเกิดเหตุร้าย ภัยพิบัติ ความยากลำบาก ความสิ้นหวัง ความทุกข์ยาก ความเป็นความตาย ต่อให้ฆ่าคนทั้งโลก บดขยี้คนทั้งโลก ก็จะยืนเคียงข้าง และซื่อสัตย์ตลอดไป..."
ลู่จิ่เชวียกำลังสับสนด้วยความเจ็บปวดจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ไฟได้หายไปแล้วนางตอนนั้นเองนางก็ได้ลืมตาขึ้น เปลวเพลิงสีเงินกลายเป็นลูกปัดสีเงินฝังลงในจุดตันเถียนของนาง ตอนนี้นางรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบายเป็นอย่างมาก
จอมมารยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่เป็นรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวไม่ได้งดงามเหมือนดวงตาของเขาแต่อย่างใด "รู้สึกดีขึ้นไหมข้ารับใช้น้อย.." ใบหน้าของเขาเหมือนเด็กอายุสิบสองขวบเขากล้าเรียกนางว่าข้ารับใช้น้อยได้ยังไงกัน
จอมมารลูบหัวของนางเหมือนสัตว์เลี้ยง เขายื่นหนังสือเก่าๆให้นางแล้วยิ้มออกมา "ข้ารับใช้น้อยจากนี้เจ้าต้องฝึกฝนอย่างหนัก นี่คือคัมภีร์ฝึกฝน เจ้าต้องรีบฝึกฝนให้เร็วเข้า หากช้ามากมังกรเงินจะกัดกินเจ้า เจ้าอย่าลืมให้อาหารมันไม่อย่างนั้นมันจะกินเจ้า เจ้าอย่าตายง่ายๆ นะ"
จอมมารจับแขนของนางเดินไป และเหวี่ยงออกไปก่อนที่นางจะรู้สึกตัว นางอ้าปากค้างนิดๆ และถูกเหวี่ยงลงกับพื้นโลกหมุนติ้วๆ
“……”
น่าอับอายขายหน้าที่สุด นางจำความอายที่ไม่อาจจะลืมนี้ไว้ในใจ ใบหน้าของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอายเป็นอย่างมากออกมา เขาอันตรายและน่ากลัวอย่างนั้นหรือ นางไม่กลัวเขาอีกต่อไปแล้วและอยากจะแก้แค้นจอมมารให้จงได้
ลู่จิ่วเชวียกัดฟันมองร่างของตัวเองที่เปลี่ยนไปเป็นสีดำ นางกระโดดขึ้นเพื่อที่จะไปชำระล้างร่างกาย แต่ก็ต้องชะงัก ตอนนี้ร่างกายของนางได้หายเป็นปกติแล้ว กระดูกของนางที่หักก็หายเป็นปริดทิ้งแล้ว
ลู่จิ่วเชวียรู้สึกตกใจมาก นางรู้สึกว่าอาการบาดเจ็บปวดของนางหายไปจนหมดแล้วเพราะเปลวเพลิงสีเงินใช่ไหม? นางเดินไม่ถึงสองก้าว ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงมังกรคำรามออกมา นางหันไปมองรอบๆตัวตอนนี้ก็มีแต่ป่าไม่มีร่องรอยของมังกรปรากฏตัวอยู่แลย และไม่มีเสียงมังกรคำรามแล้วเสียงมาจากไหน?
เสียงลมพัดลอยมา เพราะเสียงคำรามของมังกร ตอนนี้จึงทำให้นางได้เงยหน้าไปเห็นเมฆบนท้องฟ้าเกิดการกระจายตัวออกไปไกล มีจุดสีดำแยกออกมาจากฟากฟ้า ที่น่าแปลกลู่จิวเชวียเห็นจุดสีดำที่อยู่ไกลออกไปนั้นได้ได้อย่างชัดเจน