ตอนที่ 9 ชอบทำลายดอกไม้ 2
ตอนนี้เสียงมังกรกำลังกระพือปีกบิน "บินไปได้" ทุกคนต่างก็กำลังสนใจควบคุมมังกรและไม่ทันได้ระวังอะไร ลมและทรายกำลังพัดฟุ้งกระจายจนเกือบมองไม่เห็นสิ่งรอบข้าง มันเป็นโอกาสที่ดีจริงๆ ลู่จิ่วเชวียเอามือจับหินแล้วขว้างไปที่จุดสำคัญของทุกคนอย่างรุนแรงรวดเร็วและแม่นยำ
"อ๊าก"
"กรี๊ด"
ทุกคนส่งเสียงร้องออกมา เชาชิงโหร่วตกลงมาจากร่างของมังกร เสียงดังปั๊ก! ร่างที่อ่อนนุ่มบอบบางของนางตกลงมาที่โคลนมันเป็นอะไรที่ช่างน่าอับอายจริงๆลู่จิ่วเชวียมองไปที่มือของนางด้วยความแปลกใจ มันไม่ง่ายเลยที่จะทำมันสำเร็จแต่นางกลับทำมันได้อย่างง่ายดาย มันต้องเป็นเพราะเปลวเพลิงสีเงินของจอมมารที่เปลี่ยนร่างกายของนางทำให้ประสาทสัมผัสเฉียบคมยิ่งขึ้น
ลู่จิ่วเชวียกำหมัดแน่น ตอนนี้นางรู้สึกถึงความหวังแล้ว คัมภีร์ทางการแพทย์ในชีวิตก่อนของนางมีเทคนิคลับมากมายที่รักษาโรค รวมถึง "ศาสตร์เทพแห่งการรักษาพันเข็มเทพ" แต่นางไม่ได้เรียนรู้พันเข็มเทพ และไม่มั่นใจว่าจะเรียนมันได้ แต่ตอนนี้นางมั่นใจแล้วว่าทำมันได้
โชคดีของนางที่สามารถจำคัมภีร์ทางการแพทย์ได้ทั้งหมดเล่มแต่ก็น่าเสียดายที่นางมีส่วนหนึ่งของคัมภีร์ทางการแพทย์เท่านั้น อีกส่วนหนึ่งยังไม่มีซึ่งมันได้ขาดหายไปไม่มีแม้กระทั่งหน้าปก
นางเอาคัมภีร์ทางการแพทย์ติดตัวเอาไว้เสมอ น่าเสียดายตอนที่นางตายไป คนพวกนั้นต้องได้มันไปแล้วนางคิดแบบนี้แล้วรู้สึกว่าหัวใจของนางถูกเผาไหม้ แต่ไม่ทันที่จะได้คิดต่อก็มีเสียงคนร้องตะโกนโหยหวนออกมา
"อะ เจ็บ ข้าเจ็บ"
"มีคนจะฆ่าข้า ข้าจะตายหรือไม่?"
"ใครกันที่ทำแบบนี้?"
……
ลู่จิ่วเชวียหัวเราะ จุดสำคัญที่นางฝังเข็มจะทำให้พวกเขานั้นจะต้องเจ็บปวดไปอีกนาน วันพรุ่งนี้พวกเขาจะตื่นขึ้นมายืนไม่ได้ด้วยซ้ำ พรุ่งนี้พวกเขาจะเข้าไปทดสอบเข้านิกายได้ยังไงกัน
เชาชิงโหร่วที่เป็นผู้นำกลุ่มพยายามกัดฟันอดทนต่อความเจ็บปวด แม้ว่าผมของนางจะยุ่งเหยิงและใบหน้าเปอะเปื้อนไปด้วยโคลนก็ตาม แต่นางกัดฟันทำเป็นไม่สนใจมัน "ไม่ต้องตกใจพวกเราแค่ถูกวางยาพิษ" เชาชิงโหร่วหยิบขวดสีเขียวออกมาจากถุงผ้าสีน้ำเงิน
ลู่จิ่วเชวียรู้ว่ามันคือถุงมิติ ข้างในมีขนาดกว้างใหญ่มีไว้สำหรับเก็บของ ถุงมิติเป็นสิ่งล้ำค่าหาได้ยากมาก เชาชิงโหร่วรู้สึกเจ็บปวดมากที่ต้องแจกจ่ายยารักษาพิษให้กับคนอื่นๆ แต่ยารักษาพิษกลับไม่มีผล มันทำให้พวกเขาเจ็บยิ่งกว่าเดิมบางรายถึงกลับกลิ้งล้มลงไปกับพื้น
"ทำไมมันรักษาพิษไม่ได้"
"พี่เชาช่วยข้าด้วย"
เชาชิงโหร่วรู้สึกอับอายขายขี้หน้าเป็นอย่างมาก "พวกเจ้าอย่ากังวลไป.." นางพยายามทำให้ทุกคนอยู่ในความสงบ ทุกคนคลานไปข้างๆเชาชิงโหร่วพยายามจับมือนาง ตอนนี้เชาชิงโหร่วเป็นเสมือนขอนไม้ที่กำลังช่วยชีวิตพวกเขาให้ถึงฝั่ง
"พวกเจ้าจะไม่เป็นไร" ทุกคนดึงมือกับเท้าของเชาชิงโหร่ว ชุดที่งดงามลายดวงดาวของนางฉีกออกมาเผยให้เห็นไหล่ที่ขาวเนียนของนางโดยบังเอิญ